Θεσσαλονίκη 28-9-16
Πριν παρουσιάσω αυτούσια την εξομολόγηση του πατέρα, κρίνω σκόπιμο ν’ αναφέρω μερικά αποσπάσματα από ομιλίες του Χρυσοστόμου που έχει αφιερώσει στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών :
«Αφού λοιπόν έδωσε τις συμβουλές που έπρεπε στα παιδιά, έρχεται και στους πατέρες και λέει: “και οι πατέρες μην εξοργίζετε τα παιδιά σας, Εφ 6,4”, μην κάνετε δηλαδή σαν αυτούς που τ’ αποκληρώνουν, τ’ αποδοκιμάζουν, τα καταπιέζουν, σαν να μην είναι ελεύθερα άτομα, αλλά υπόδουλα». Εις Εφεσίους Ομιλία ΚΑ΄, ΕΠΕ 21, σελ.250.
« “νουθετούντες και διδάσκοντες” λέει, χωρίς να διατάζετε, ούτε να εξανα-γκάζετε, γιατί γνώρισμα της φιλανθρωπίας του Θεού είναι κι αυτό, το να μην οδηγείται κανείς στο καλό με τρόπο τυρρανικό». Εις Κολασσαείς Ομιλ. Ε΄ ΕΠΕ 22, σελ.174.
«Κάθε τι που αποδέχεται κανείς με τη βία, … κι αν ακόμη είναι πολύ ελαφρό, γίνεται το πιο αφόρητο απ’ όλα και πνίγει την ψυχή χειρότερα απ’ την αγχόνη». MG 48,589.
«Ο καταναγκασμός είναι αντιχριστιανικός. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο για να εφαρμόσουμε εκβιαστική τακτική στην αγωγή του. MG 48,634.
«Εκείνος που καταναγκάζει, κλονίζει την εμπιστοσύνη του καταναγκα-ζόμενου προσώπου, με αποτέλεσμα να μην θέλει ν’ ακούσει πια καμιά συμβουλή. MG 60,639-640.
«Όταν καταπιέζουμε τους κατωτέρους μας και τους δημιουργούμε άγχος, θα επισύρουμε αυστηρότατη την τιμωρία του Θεού, και πολύ δίκαια». Εις Ιωάννη Ομιλ. ΜΖ΄, ΕΠΕ 13, σελ. 612.
«Ο Θεός συγχωρεί αυτούς που τον βλασφημούν και τον πολεμούν… Πρέπει λοιπόν κι εμείς να τον μιμηθούμε, να παρηγορούμε, να παρακινούμε στο καλό, να συμβουλεύουμε με πραότητα, χωρίς να οργιζόμαστε. Τον πληγωμένο πνευματικά τίποτε δεν μπορεί να τον θεραπεύσει καλύτερα από την επιείκεια, την ανεκτικότητα. Επιείκεια γαρ πάσης βίας δυνατωτέρα», ΜG 57,361.
Έχοντας τα παραπάνω υπ’ όψιν του σήμερα ο πατέρας που ήταν μαθητής του Κωνσταντίνου Σιαμάκη, και επηρεάστηκε απ’ αυτόν ώστε να φερθεί βάναυσα και σκληρά στα 17χρονα παιδιά του, εξομολογείται :
«Πώς δεν είχα διαβάσει ποτέ έστω έναν λόγο του Χρυσοστόμου για την επιείκεια αυτή προς τα παιδιά και για τον παράλογο και αναποτελεσματικό καταναγκασμό; Πώς δεν σκέφτηκα τότε, ότι ο Θεός που είναι πάντα επιεικής, ανατέλλει τον ήλιο του και δίνει την βροχή του επί δικαίους και αδίκους (Μθ 5,45), και μας λέει συνεχώς να τον μιμηθούμε; Πώς δεν σκέφτηκα ότι στην παραβολή του Ασώτου που την έχω ακούσει τόσες φορές, ο πατέρας δεν έδιωξε τον γιο του και είχε πάντα την πόρτα του ανοικτή γι αυτόν, ενώ εγώ την έκλεισα στα παιδιά μου; Πώς δεν κάθισα να σκεφτώ ότι δεν μπορεί να είναι χριστιανικός ο διωγμός των παιδιών απ’ τους γονείς όταν η Κ. Διαθήκη λέει, «αγαπάτε τους εχθρούς σας» (Μθ 5,44), «αν πεινά ο εχθρός σου ψώμιζε αυτόν» (Ρω 12,20); Αν λοιπόν πρέπει να νοιαζόμαστε και να ταΐζουμε τους εχθρούς μας, πώς μπορώ να κλείσω την πόρτα στα παιδιά μου και να μην μ’ ενδιαφέρει για το αν είναι καλά, ή πεινάνε ή κρυώνουν; Πώς ήμουν τόσο φανατικά προσκολλημένος στον δάσκαλο Σιαμάκη και δεν έβλεπα τίποτα απ’ αυτά;»
«Ήμουν τυφλός! Έτσι, φερόμουν αυστηρά σε παρακοές των παιδιών, αφού ο δάσκαλος Σιαμάκης έλεγε : “να πατάσσετε αυστηρά κάθε παρακοή, ώστε να μην περνάει το κακό παράδειγμα και στα μικρότερα παιδιά”. Και ύστερα από μερικές φορές που το 17χρονο παιδί δεν ήρθε στην ώρα του μετά από βραδινή έξοδο, κι αφού είχαν προηγηθεί παρατηρήσεις και καυγάδες γι αυτό, ο δάσκαλος έδωσε την ακόλουθη οδηγία: “κλειδώστε το παιδί απ’ έξω”. Και το έκανα. Και το παιδί έμεινε όλη την νύκτα έξω απ’ το σπίτι, και προσπαθούσε να κοιμηθεί στην ψησταριά που είχαμε φτιάξει στην αυλή, και πήρε για να στρώσει και να σκεπαστεί, τα μαξιλάρια από τις σεζλόνγκ της βεράντας, Οκτώβριο μήνα.»
«Και επειδή η κόντρα που είχαμε οι γονείς με το παιδί χειροτέρευε, προκαλώντας έτσι περισσότερο την αντίδραση του παιδιού, στραφήκαμε πάλι στις οδηγίες του δασκάλου Σιαμάκη που είπε : “όταν το παιδί θα γίνει 18 ετών και 1 μέρα, τότε ο νόμος δεν σας πιάνει. Διώξτε το.” Αυτό και κάναμε!
«Η ίδια τακτική επαναλήφθηκε και σε επόμενο έφηβο παιδί. Πετάξαμε έξω τα παιδιά μας, τους κλείσαμε την πόρτα, και δεν ξαναενδιαφερθήκαμε ποτέ γι αυτά. Αυτή ήταν η “παιδαγωγική” μέθοδος του δασκάλου Κωνσταντίνου Σιαμάκη, για να μπορούμε εμείς οι “χριστιανοί” γονείς, να έχουμε ειρήνη μέσα στο σπίτι μας, και να κοιμόμαστε ήσυχα. Σε τέτοια φαρισαϊκή υποκρισία είχαμε φτάσει!»
«Και όταν ήρθε η σειρά και 3ου παιδιού να διωχτεί, εγώ ξύπνησα απ’ τον φανατισμό που είχα, και που μέχρι τότε θεωρούσα τον δάσκαλο Σιαμάκη ως αγαθό και άγιο σύμβουλο, άρχισα να βλέπω σοβαρά λάθη του, και προσπαθούσα να φέρω το σπίτι μου σε ισορροπία. Η γυναίκα μου όμως και οι ενήλικες κόρες μου παρέμειναν φανατισμένες και προσκολλημένες στον δάσκαλο. Κι επειδή μετά από λίγο, συγκρούστηκα ανοικτά με τον δάσκαλο, τότε εκείνες δείχνοντας την ίδια σκληρότητα, και με την καθοδήγηση και συνεργασία του δασκάλου Σιαμάκη, έδιωξαν και μένα τον πατέρα του σπιτιού.»
«Πώς λοιπόν σήμερα οι μαθητές του Σιαμάκη δεν βλέπουν ότι αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν στην οικογένειά μου δεν είναι όχι μόνο χριστιανικά, αλλ’ ούτε καν ανθρώπινα;»
«Κι εφ’ όσον εγώ είχα μεγάλη ευθύνη και σφάλμα σαν γονιός που έδιωξα τα παιδιά μου, ο άνθρωπος που με παρότρυνε να το κάνω δεν είχε; Ο διάβολος που έσπρωξε τους πρωτόπλαστους στην αμαρτία δεν είχε; Φυσικά και είχε, γι αυτό και τιμωρήθηκε. Γιατί άλλωστε χαρακτηρίζεται στην Γραφή “ο πλανών την οικουμένη”, Απ 12,19, και “ανθρωποκτόνος και ψεύτης και πατήρ του ψεύδους”, Ιω 8,44; Γιατί χαρακτηρίζεται συνεχώς στις παραβολές του Κυρίου “ο εχθρός που σπέρνει τα ζιζάνια” ; Ποιον ρόλο λοιπόν έπαιξε ο Σιαμάκης στην οικογένειά μου; Τον ρόλο του καλού ή του κακού; Του ανθρώπου του Θεού ή του ψευδοπροφήτη του διαβόλου;»
«Και πόσο θα μας ωφελήσει η τεκνογονία που κάναμε και την οποία μας δίδαξε ο Σιαμάκης, αν χάσουμε την ψυχή μας με την αμετανόητη και απάνθρωπη σκληρότητα που βάζει διχόνοια και μίσος μέσα σε μια οικογένεια αφού έτσι διδάσκει ο Σιαμάκης; Και ποιο το χριστιανικό νόημα της τεκνογονίας όταν τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο, μόλις μπουν στην εφηβεία τα καταπιέζουμε τυραννικά, τα κλειδώνουμε απ’ έξω, και τέλος τα πετάμε στον δρόμο; Και ποιο συμπέρασμα αποκομίζουν τα παιδιά αυτά και ο κόσμος που μας βλέπει για μας τους “χριστιανούς” και τον Θεό που πιστεύουμε; Έτσι δοξάζεται ή δυσφημείται τ’ όνομα του Θεού;»
Μετά απ’ την εξομολόγηση αυτού του πατέρα, που δεν αρνείται τις δικές του μεγάλες ευθύνες, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε τίποτ’ άλλο για τις αντίχριστες μεθοδείες και συμβουλές του Κωνσταντίνου Σιαμάκη. Καθαρά διαβολικές μεθοδείες! Ο Κύριος να του ανταποδώσει σύμφωνα με τα έργα του, Β΄ Τι 4,14.
