THE SPROUT OF LEBANON [PSALMS 28:6 (MAS. 29:6)]

Θεσσαλονίκη 23-9-2016 (αρχική δημοσίευση) 7-10-2021 (πρόσφατη δημοσίευση με προσθήκες)

«4 φωνὴ Κυρίου ἐν ἰσχύϊ, φωνὴ Κυρίου ἐν μεγαλοπρεπείᾳ. 5 φωνὴ Κυρίου συντρίβοντος κέδρους, καὶ συντρίψει Κύριος τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου 6 καὶ λεπτυνεῖ αὐτὰς ὡς τὸν μόσχον τοῦ Λιβάνου [τὸν Λίβανον], … », Ψα 28,6.

H αγκύλη περιέχει την γραφή των περισσοτέρων χειρογράφων που είναι όμως λάθος, καθώς η σωστή γραφή είναι «τοῦ Λιβάνου». Η λανθασμένη γραφή «τὸν Λίβανον» περάστηκε και στο Μασορειτικό κείμενο των εβραίων, και αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το Μασορειτικό αντιγράφει τους Ο΄ (Εβδομήκοντα). Και δεν είναι δυνατόν να ισχύει το αντίστροφο, δηλ. να αντιγράφουν οι Ο΄ απ’ το Μασορειτικό, αφού οι Ο΄ υπάρχουν απ’ τον 3ο αι. π.Χ., ενώ το τελευταίο ξεκίνησε να σχηματίζεται στον 6ο αι. μ.Χ. και ολοκληρώθηκε τον 10ο αι. (βλέπε την ηλεκτρονική Britannica,

https://www.britannica.com/topic/Masoretic-text . Οι ίδιοι οι εβραίοι θεωρούν ότι το Μασορειτικό ολοκληρώθηκε τον 9ο αι. μ.Χ., βλέπε την ιστοσελίδα,

https://www.myjewishlearning.com/article/the-masoretic-text/ ).

Επομένως, ο νεότερος αντιγράφει απ’ τον παλιότερο, και ποτέ το αντίστροφο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όλες οι ξενόγλωσσες ευρωπαϊκές μεταφράσεις της Βίβλου, μαζί και η διάσημη αγγλική King James Version (KJV), παίρνουν απ’ το Μασορειτικό, κι έτσι έχουν πολλά λάθη. Ακόμη και η λατινική Βουλγάτα (Vulgate) του Ιερώνυμου που έγινε στα τέλη του 4ου αι. πήρε το εβραϊκό κείμενο που είχε τότε τα χάλια του, και με οδηγό τους Ο΄ διαμόρφωσε την λατινική του μετάφραση. Γι αυτό και στο εν λόγω χωρίο ο Ιερώνυμος κρατάει τη σωστή γραφή => τοῦ Λιβάνου!

Το παρόν χωρίο αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αντιγραφικού λάθους των χειρογράφων, που το εκμεταλλεύεται ο Σιαμάκης για να κάνει την αντίχριστη φιγούρα του στη ερμηνεία της λέξης μόσχος, αλλά την ερμηνεία της είναι εύκολο να την βρει κάποιος αφού υπάρχει στο λεξικό LSK, όπως θα δούμε.

Γιατί όμως κατάντησε έτσι ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης, αυτός που έδειξε αξιόλογη ερευνητική δραστηριότητα στην επιστήμη της φιλολογίας και έκανε μια μεγάλη έρευνα γύρω απ’ το αλφάβητο γράφοντας το βιβλίο των 800 σελίδων, "ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ";

Διότι αλαζονεύθηκε, και άρχισε απ’ την μια να καυχιέται, κι απ’ την άλλη να βρίζει και να περιφρονεί όλους τους αιρετικούς και αθέους, αλλά κυρίως τους ερμηνευτές της Βίβλου. Και δεν είναι καθόλου παράξενο που αυτός ο αξιόλογος αρχικά επιστήμων έχει εκτραπεί από το θέλημα του Θεού, αφού ο Θεός παρέχει τα χαρίσματά του στους ανθρώπους αμεταμέλητα (Ρω 11,29) είτε εκφράζουν το θέλημά του είτε όχι. Άλλωστε έχουμε και το παράδειγμα του μεγαλύτερου σοφού όλων των εποχών, του Σολομώντα που στο τέλος εκτράπηκε.  Η εκτροπή του Σιαμάκη από το ευαγγέλιο της αγάπης και ταπεινοφροσύνης του Χριστού, φαίνεται σε πολλά σημεία των Μελετών του και παραθέτω ένα αντιπροσωπευτικό.    

O Κωνσταντίνος Σιαμάκης στο άρθρο του, “Ο Μόσχος του Λιβάνου”, Μελέτες 11 (βλέπε την ιστοσελίδα του Σιαμάκη http://philologus.gr/files/MELET11.PDF , σελ. 5-30 του pdf), που αφορά τον Ψαλμό 28 και στίχο 6, και στον οποίο αφού δίνει όλες τις ερμηνείες αρχαίων και νεότερων ερμηνευτών και μεταφραστών που μεταφράζουν λανθασμένα την λέξη “μόσχος” σε “μοσχάρι”, – ενώ η σωστή σημασία στον συγκεκριμένο στίχο είναι, “μόσχος” = “κλαδάκι, τρυφερός βλαστός” – , τους κοροϊδεύει, τους ειρωνεύεται και τους βρίζει λέγοντας:

«ενθάδε κείνται μόσχοι πολλοί ους ο χρόνος ουκ ηξίωσε βους μεγάλους γενέσθαι» κάτω από φωτογραφίες ειδώλων βοδιών! (σελ. 23),

και πιο κάτω

«…καλά, όλοι μαζί αυτοί οι αρχαίοι και οι νεώτεροι, … δεν είχαν στο κρανίο τους τόσο μυαλό, όση ψίχα έχει μέσα του ένα κουκούτσι;» (σελ. 27),

και πιο κάτω

«…λόγω της πολύ χαμηλότερης νοημοσύνης των … είναι συνεχώς ξιπασμένοι κι έτσι ανοηταίνουν πολύ …» (σελ. 28),

και πολλές άλλες περιφρονητικές εκφράσεις. Και προς το τέλος λέει:

«η δε κατανόησή τους πέρα από την επιστημονική κατάρτιση του ερμηνευτού, χρειάζονται θα επαναλάβω, πολλή ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγαθή επιμονή».

Εννοεί λοιπόν, αφού κορόιδεψε ειρωνικά και περιφρόνησε υβριστικά όλους τους άλλους, ότι τις αρετές αυτές και την κατάρτιση τα έχει μόνο αυτός. Δηλαδή αντί να δώσει την δόξα στον Θεό, την δίνει στον εαυτό του.

Πάντα όταν καυχιόταν άπειρες φορές σ’ εμάς τους μαθητές του, έλεγε: «σε σας δεν πειράζει να καυχιέμαι, αφού είστε τα παιδιά μου». Και δεν σκέφτηκα τότε, ότι ακόμα κι ένας πατέρας, όταν είναι ταπεινός δεν καυχιέται ποτέ στα παιδιά του, όπως άλλωστε κι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν καυχήθηκε ποτέ: «γιατί με αποκαλείς αγαθό; Αγαθός δεν είναι κανείς παρά μόνο ο Θεός», Μθ 19,17, και «εγώ δεν ζητώ την δόξα μου», Ιω 8,50.

Αυτοέπαινο μπορεί να κάνει ο πιστός μόνο όταν αμφισβητείται η γνησιότητά του, οπότε δεν μιλάμε για αυτοέπαινο αλλά για αμυνόμενη διαμαρτυρία μπροστά σε συκοφάντηση. Αυτό έκανε κι ο απ. Παύλος στους Κορίνθιους όταν αμφισβητήθηκε από ιουδαΐζοντες που παρίσταναν τον χριστιανό δάσκαλο, η γνησιότητά του ως αποστόλου: «Έγινα άφρων καυχώμενος. Εσείς με αναγκάσατε, διότι δεν υστέρησα σε τίποτα από τους μεγαλύτερους αποστόλους, παρόλο που δεν είμαι τίποτα»(!), Β΄ Κο 12,11. Αν ο Παύλος αισθάνεται ότι δεν είναι τίποτα, τότε τι να πει οποιοσδήποτε άλλος. Όποιος λοιπόν καυχιέται χωρίς τέτοιο λόγο, είναι άφρων! Κι ο Σιαμάκης εκτός από μας άρχισε να καυχιέται τα τελευταία χρόνια και στα γραπτά του, και πρόσφατα καυχήθηκε και σε κήρυγμα από άμβωνος για το πόσο γενναίος λοχαγός ήταν στην επιστράτευση του 1974 και πόσο τον επαινούσαν οι στρατιώτες του! Τόσο φαρισαίος έχει γίνει.

Αν ήταν πράγματι ταπεινός, θα μπορούσε την σωστή ερμηνεία του παραπάνω ψαλμικού στίχου να την δώσει σε μισή σελίδα, αναφέροντας απλώς ότι διέφυγε την προσοχή όλων των ερμηνευτών ότι υπάρχει και δεύτερη σημασία της λέξης “μόσχος”. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς φιλόλογος ή να μεγαλώσει σε χωριό (όπως συχνά ισχυρίζεται στο άρθρο αυτό αλλά και αλλού, και άπειρες φορές μας έχει πει για να καυχηθεί για τα μεγάλα του εφόδια), διότι το λεξικό LSK (Lidell-Scott-Κωνσταντινίδου) έχει και τις 2 σημασίες! Μπορείτε να βρείτε την ηλεκτρονική έκδοση του λεξικού εδώ: https://myria.math.aegean.gr/lds/web/index.php .

Αλλά ο Σιαμάκης έπρεπε να γράψει 26 σελίδες (επιδεικνύοντας το φιλολογικό του ταλέντο) για τον “μόσχο” του ψαλμικού αυτού στίχου, για ν’ αποδείξει ότι όλοι οι άλλοι ερμηνευτές είναι ανόητοι, και άρα ακατάλληλοι να ερμηνεύουν την Γραφή (σελ. 27), ενώ αυτός είναι ο έξυπνος και κατάλληλος ερμηνευτής, που θεωρεί ότι πρέπει εκτός από ερμηνεία, να κάνει και καζούρα εις βάρος των άλλων με πικρόχολες ειρωνείες και βρισιές.

Και ξέχασε ότι εμείς οι χριστιανοί πρέπει να καλύπτουμε τα λάθη των άλλων και όχι να τα προβάλλουμε για να κάνουμε καζούρα με αυτοέπαινο, σύμφωνα με το: «οφείλομεν ημείς οι δυνατοί, τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν, και μη εαυτοίς αρέσκειν» (Ρω 15,1), και «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμο του Χριστού. Αν κάποιος νομίζει ότι είναι κάτι ενώ δεν είναι τίποτα, εξαπατά τον εαυτό του» (Γα 6,2-3). Έτσι κι ο Σιαμάκης θέλει ν’ αρέσει στον εαυτό του νομίζοντας πώς είναι κάποιος επειδή είναι μεγάλος επιστήμων, και στην πραγματικότητα εξαπατά τον εαυτό του. Επειδή όμως ο Θεός “υπερηφάνοις αντιτάσσεται”, τον έριξε σε πολλά λάθη, τα οποία τα βρίσκω σήμερα (όπως δηλαδή μπορεί να τα βρει ο καθένας), και μαζί με την απορριπτική τους ανάλυση, τ’ αναρτώ ένα ένα στο παρόν ιστολόγιο.