THE PAPAL PRIMACY & THE ANTICHRIST SIAMAKIS

Θεσσαλονίκη 15-11-2019

Έχουν γραφτεί πολλά από τους δικούς μας ορθόδοξους καθηγητές, ποιμένες και διδασκάλους, με τα οποία προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι ο απ. Πέτρος δεν πήγε στη Ρώμη, ή τουλάχιστον δεν είναι πιθανό να πήγε! Κι αυτό γιατί νομίζουν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, αντικρούουν την ακατάσχετη επιμονή των παπικών στο επιχείρημα ότι ο Πέτρος πήγε στη Ρώμη και ίδρυσε την εκκλησία της.

Όμως η δική μας θέση σ’ αυτό το θέμα πιστεύουμε ότι θ’ αποτελέσει έκπληξη! Διότι με όλα όσα έχουμε γράψει για τους αντίχριστους πάπες, θα νομίζει κανείς ότι τασσόμαστε κι εμείς εναντίον της πιθανότητας να πήγε ο απ. Πέτρος στη Ρώμη. Αλλ’ όχι! Θεωρούμε εξίσου πιθανό, τόσο να πήγε όσο και να μην πήγε! Κι ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

Και για να δούμε τα πράγματα καθαρά, θα πρέπει ν’ αποβάλλουμε κάθε εμμονή και προκατάληψη, και να ταξινομήσουμε 3 γεγονότα που φαίνονται να συνδέονται μεταξύ τους.

Αυτά είναι τα εξής:

1.     Η Ρώμη ως τόπος συγγραφής της Α΄ Επιστολής Πέτρου.

2.     Η τυχόν επίσκεψη ή διαμονή του Πέτρου στη Ρώμη.

3.     Το πρωτείο του επισκόπου (πάπα) Ρώμης.

Τα 2 πρώτα συνδέονται φυσικά μεταξύ τους, όμως δεν συνδέονται με το 3ο, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να τα συνδέσουν. Και δεν δικαιολογούμαστε εμείς οι ορθόδοξοι τουλάχιστον, να συνδέουμε το 3ο με τα 2 πρώτα. Και θα σχολιάσουμε περισσότερο το θέμα για μας τους ορθόδοξους, πιο κάτω.

Για το 1ο απ’ τα παραπάνω, εξετάσαμε σε προηγούμενη σελίδα μας, τις πολύ ωραίες γνώμες των 5 πρώτων ορθόδοξων ερμηνευτών για την μεγάλη πιθανότητα ν’ αποδοθεί η Βαβυλώνα της Α΄ Επιστολής Πέτρου στην Βαβυλώνα της Αιγύπτου, κι εξαντλήσαμε τα επιχειρήματα που αποκλείουν αυτή να είναι η Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας ή η Ρώμη. Βλέπε την σελίδα μας,

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΣΤΗΝ Α΄ ΠΕΤΡΟΥ & Ο ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ

[Αλλά και η συγγραφέας του Σάκκου που είναι 7η, ασπάζεται επίσης και αναφέρει τις γνώμες των 2 νεωτέρων (Παπαδόπουλου και Χρήστου) παρόλο που δεν γνωρίζει τους 3 πρώτους ερμηνευτές. Μόνο ο Σιαμάκης δεν αναφέρει καθόλου τις γνώμες των προηγουμένων (των 2 τουλάχιστον που γνωρίζει), επειδή θέλει ν' αυτοπροβληθεί ως ο μοναδικός με πρωτότυπες απόψεις!]

Μας μένει λοιπόν να εξετάσουμε τα 2 τελευταία θέματα που είναι φυσικώς και μαθηματικώς ανεξάρτητα κι εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους.

Κι επειδή έχουν ασχοληθεί πολύ με τα θέματα αυτά οι δικοί μας ορθόδοξοι θεολόγοι και διδάσκαλοι, κι έγραψαν πάρα πολλά που δεν χρειάζονταν κατά την γνώμη μας, γι αυτό κι εμείς εδώ θα γράψουμε λίγα τ’ οποία απευθύνουμε όχι φυσικά στους παπικούς, αλλά στους δικούς μας ορθόδοξους.

Η τυχόν επίσκεψη του Πέτρου στη Ρώμη

Πιστεύετε ότι μπορούμε ποτέ ν’ αποδείξουμε ότι ο Πέτρος δεν πήγε στην Ρώμη; Μπορούμε βέβαια ν’ αποδείξουμε ότι ο τάδε πήγε σε μια πόλη όταν έχουμε σχετική μαρτυρία από κάποιον που τον είδε, ή που μίλησε με άλλους που τον είδαν στην συγκεκριμένη πόλη. Κι αυτό βέβαια μας περιορίζει σ’ ένα χρονικό περιθώριο 60-70 έτη ανάμεσα στους άμεσους κι έμμεσους μάρτυρες. Όταν όμως δεν έχουμε καμιά μαρτυρία, ούτε άμεση ούτε έμμεση, τότε δεν μπορούμε φυσικά ν’ αποδείξουμε ότι πήγε, αλλ’ ούτε και ότι δεν πήγε!

Ας δούμε όμως τις αρχαίες μαρτυρίες.

Ο 1ος που γράφει για την παρουσία του Πέτρου στην Ρώμη είναι ο Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου (Λυών) γύρω στο 180, δηλ. 50 χρόνια περίπου μετά κι απ’ τους τελευταίους έμμεσους μάρτυρες των αποστόλων. Λέει λοιπόν ο Ειρηναίος:

«1 Ὁ μὲν δὴ Ματθαῖος ἐν τοῖς Ἑβραίοις τῇ ἰδίᾳ αὐτῶν διαλέκτῳ καὶ γραφὴν ἐξήνεγκεν εὐαγγελίου, τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Παύλου ἐν Ῥώμῃ εὐαγγελιζομένων καὶ θεμελιούντων τὴν ἐκκλησίαν. … 3 Θεμελιώσαντες οὖν καὶ οἰκοδομήσαντες οἱ μακάριοι ἀπόστολοι τὴν ἐκκλησίαν, Λίνῳ τὴν τῆς ἐπισκοπῆς λειτουργίαν ἐνεχείρισαν· τούτου τοῦ Λίνου Παῦλος ἐν ταῖς πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολαῖς μέμνηται. ∆ιαδέχεται δὲ αὐτὸν Ἀνέγκλητος. Μετὰ τοῦτον δὲ τρίτῳ τόπῳ ἀπὸ τῶν ἀποστόλων τὴν ἐπισκοπὴν κληροῦται Κλήμης, ὁ καὶ ἑωρακὼς τοὺς μακαρίους ἀποστόλους καὶ συμβεβληκὼς αὐτοῖς, καὶ ἔτι ἔναυλον τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων καὶ τὴν παράδοσιν πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχων, οὐ μόνος· ἔτι γὰρ πολλοὶ ὑπελείποντο τότε ὑπὸ τῶν ἀποστόλων δεδιδαγμένοι.»

Ειρηναίος Λουγδούνου, Κατά Αιρέσεων, PG 7,844-849.

Αν προσέξουμε όμως καλά την μαρτυρία του Ειρηναίου, θα δούμε ότι αναφέρει σαν 1ο επίσκοπο Ρώμης τον Λίνο, για τον οποίο μάλιστα λέει, ότι πήρε την χειροτονία απ’ τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο που θεμελίωσαν την εκκλησία της Ρώμης. Και ο Λίνος αυτός είναι κατά τον Ειρηναίο το πρόσωπο που μνημονεύει ο Παύλος στην Β΄ προς Τιμόθεο Επιστολή του κατά τους χαιρετισμούς του απ’ τη Ρώμη όπου είναι φυλακισμένος. Δηλ. ο Λίνος είναι κάποιος που βρίσκεται εκείνη την εποχή στην Ρώμη. Συγκεκριμένα ο Παύλος στέλνει τους “ασπασμούς του” στον Τιμόθεο ως εξής:

«Ἀσπάζεταί σε Εὔβουλος καὶ Πούδης καὶ Λίνος καὶ Κλαυδία καὶ οἱ ἀδελφοὶ πάντες.», Β΄ Τιμ 4,21.

Όμως ο Παύλος που γράφει την προς Ρωμαίους Επιστολή του κι έχει στο τέλος της τον πιο μακροσκελή χαιρετισμό απ’ όλες τις άλλες Επιστολές του με πλήθος ονομάτων χριστιανών που βρίσκονται στην Ρώμη, δεν αναφέρει πουθενά τον Λίνο. Και είμαστε βέβαιοι ότι η Β΄ προς Τιμόθεο είναι η τελευταία Επιστολή του. Επομένως γιατί λείπει ο Λίνος απ’ την προς Ρωμαίους αν ήταν ο 1ος επίσκοπος Ρώμης; Είναι απλό: ο Ειρηναίος κάνει λάθος και ο Λίνος δεν ήταν επίσκοπος Ρώμης, αλλά ένας απλός χριστιανός που μάλιστα δεν ήταν μέλος της εκκλησίας της Ρώμης όταν ο Παύλος έγραφε την προς Ρωμαίους, αλλά έγινε αργότερα! Επιπλέον στην προς Ρωμαίους ο Παύλος, ενώ επαινεί αρκετούς χριστιανούς άντρες της εκεί εκκλησίας ως “εκλεκτούς” ή “δόκιμους”, εν τούτοις δεν φαίνεται ποιος απ’ αυτούς ήταν ο επίσκοπος (Ρω 16,3-15)!

Επιπλέον ο Ειρηναίος κάνει κι άλλο λάθος: λέει ότι ο Κλήμης Ρώμης που ήταν ο 3ος κατά σειρά επίσκοπος Ρώμης, είδε τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο! Όμως στην προς Κορινθίους επιστολή του Κλήμη που σώζεται, ο ίδιος κάνει αναφορά για τους Πέτρο και Παύλο και πως υπέφεραν το μαρτύριο, ως εξής:

«Λάβωμεν πρὸ ὀφθαλμῶν ἡμῶν τοὺς ἀγαθοὺς ἀποστόλους· Πέτρον, ὃς διὰ ζῆλον ἄδικον οὐχ ἕνα οὐδὲ δύο, ἀλλὰ πλείονας ὑπήνεγκεν πόνους καὶ οὕτω μαρτυρήσας ἐπορεύθη εἰς τὸν ὀφειλόμενον τόπον τῆς δόξης. ∆ιὰ ζῆλον καὶ ἔριν Παῦλος ὑπομονῆς βραβεῖον ἔδειξεν· ἑπτάκις δεσμὰ φορέσας, φυγαδευθείς, λιθασθείς, κῆρυξ γενόμενος ἔν τε τῇ ἀνατολῇ καὶ ἐν τῇ δύσει τὸ γενναῖον τῆς πίστεως αὐτοῦ κλέος ἔλαβεν· δικαιοσύνην διδάξας ὅλον τὸν κόσμον καὶ ἐπὶ τὸ τέρμα τῆς δύσεως ἐλθὼν καὶ μαρτυρήσας ἐπὶ τῶν ἡγουμένων, οὕτως ἀπηλλάγη τοῦ κόσμου καὶ εἰς τὸν ἅγιον τόπον ἐπορεύθη, ὁπομονῆς γενόμενος μέγιστος ὑπογραμμός.»

Κλήμης Ρώμης, Επιστολή προς Κορινθίους, PG 1,217-220.

Όπως είδαμε, ο Κλήμης δεν αναφέρει ότι είδε τους Πέτρο και Παύλο, ούτε λέει με ποιόν ακριβώς τρόπο μαρτύρησαν και πού μαρτύρησαν. Και είναι σίγουρο ότι αν ο Κλήμης τους έβλεπε, θα μαρτυρούσε ως αυτόπτης και αυτήκοος και θα πετύχαινε περισσότερο τον σκοπό του που ήταν να πειστούν οι Κορίνθιοι για την υπομονή των αποστόλων, ώστε να πάρουν παράδειγμα.

Απ’ τα παραπάνω φαίνονται τα λάθη που κάνει ο Ειρηναίος, και τα οποία μεταβιβάστηκαν και σε μεταγενέστερους που λένε τα ίδια. Μάλιστα ο Ευσέβιος Καισαρείας (263-339) διηγείται την θρυλική ιστορία του Σίμωνα του μάγου που δήθεν πήγε στη Ρώμη για να πλανήσει τα πλήθη με την θαυματοποιία του. Αφού όμως μετά από λίγο εμφανίστηκε στην Ρώμη ο απ. Πέτρος – ο οποίος πραγματικά σταμάτησε την δαιμονική δράση του μάγου Σίμωνα στην Σαμάρεια και τον έκανε χριστιανό (Πρξ 8,9-24) –, που έσβησε με την δική του προφανώς θαυματοποιία την δύναμη του μάγου! Φέρνει δε ο Ευσέβιος ως αρχαιότερους που παραδίδουν αυτήν την ιστορία, τους Παπία Ιεραπόλεως (70-165) και Κλήμη Αλεξανδρέα (150-215):

« Κλήμης ἐν ἕκτῳ τῶν Ὑποτυπώσεων παρατέθειται τὴν ἱστορίαν, συνεπιμαρτυρεῖ δὲ αὐτῷ καὶ ὁ Ἱεραπολίτης ἐπίσκοπος ὀνόματι Παπίας. »

Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο Β΄,13,1,1-15,2,10.

Είναι όμως προφανής η διαφορά ανάμεσα στην αληθινή ιστορία των Πράξεων, και την μυθική του Ευσεβίου. Και ο Ευσέβιος όπως έχουμε δείξει και αλλού έχει πει και άλλα μυθώδη. (βλέπε την σελίδα μας,

ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄) - ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ),

Άλλωστε και αυτούς που επικαλείται ο Ευσέβιος, δηλ. τόσο ο Παπίας Ιεραπόλεως είναι κι αυτός γνωστός για τους μύθους του, όσο και ο Κλήμης Αλεξανδρέας δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος, γιατί είναι ο 1ος που εισαγάγει – εμμέσως μεν αλλά σαφώς δε – τις θεωρίες του καθαρτηρίου πυρός και της αποκαταστάσεως των πάντων, τις μεγάλες πλάνες της Δύσης (Προφητικαί Εκλογαί, PG 9,709 B-C για το καθαρτήριο, 9,725 C-D-728 A για την αποκατάσταση). Άλλωστε ο Κλήμης Αλεξανδρέας απέχει 80 περίπου χρόνια απ’ τους έμμεσους μάρτυρες των αποστόλων, και δεν μπορεί να εγγυηθεί την αξιοπιστία των πληροφοριών του.

Κι έτσι τόσο οι πληροφορίες του Ειρηναίου, όσο και η “ιστορία” του Παπία και η ίδια του Κλήμη Αλεξανδρέα που μας διασώζει ο Ευσέβιος, δεν επαληθεύονται. Επομένως δεν έχουμε καμιά αξιόπιστη μαρτυρία ούτε για την επίσκεψη του Πέτρου στην Ρώμη, ούτε φυσικά για το ποιος ήταν ο 1ος επίσκοπός της. Άλλ’ ούτε μπορούμε να πούμε το αντίθετο, ότι δηλ. ο Πέτρος δεν πήγε στη Ρώμη.

Και αυτά που γράψαμε δεν ήταν απαραίτητα, ούτε έχουν σχέση με το πρωτείο του πάπα. Τα γράψαμε καθαρά για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, και απλώς για να δείξουμε τί λένε οι πηγές, δηλ. οι αρχαιότερες μαρτυρίες.

Το πρωτείο του πάπα – ιστορική και εκκλησιαστική θεώρηση

Σ’ αυτό το θέμα θα φανούμε παράδοξοι γιατί δεν έχουμε να πούμε πολλά! Απεναντίας έχουμε να πούμε εξαιρετικά λίγα! Και τα λίγα ιστορικά στοιχεία που θα παραθέσουμε, το κάνουμε πάλι για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και προς γνώση των απλών ορθοδόξων χριστιανών. Για την ιστορία που λένε.

Ποιά είναι τ’ αρχαιότερα στοιχεία που μιλούν γι αυτό το θέμα;

Παραθέτουμε πληροφορίες από μια ιστοσελίδα στην οποία γράφουν αμερικανοί κι ευρωπαίοι καθηγητές πανεπιστημίου. Λένε λοιπόν τα εξής:

«Σύμφωνα με γραπτά αρχεία, ο 1ος πάπας που διεκδίκησε πρωτοκαθεδρία σε όλη την εκκλησία, ήταν ο Στέφανος Α΄ (254-257). Αργότερα και μετά 1 αιώνα περίπου, ο πάπας Δάμασος Α΄ (366-384) ήταν ο 1ος που στήριξε την πρωτοκαθεδρία στον απ. Πέτρο, και ο 1ος που ονόμασε την εκκλησία της Ρώμης ως Αποστολική Έδρα. Πάλι μετά 1 αιώνα περίπου, ο πάπας Λέων Α΄ (440-461) δηλώνει ότι είναι διάδοχος του αγίου Πέτρου και ότι ο Χριστός είχε διορίσει τον Πέτρο επικεφαλή της Εκκλησίας Του. Άρα ο επίσκοπος Ρώμης είναι ο αρχηγός όλων των επισκόπων!».

https://web.archive.org/web/20030918013403/http://the-orb.net/textbooks/westciv/papacy.html ,

Σύμφωνα με τα πρακτικά της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που έγινε στην Χαλκηδόνα το 451 (δηλ. κατά τον χρόνο που ήταν πάπας ο ανωτέρω Λέων Α΄), ο εκπρόσωπος της εκκλησίας της Ρώμης είπε μπροστά σε όλη την Σύνοδο:

«Καθοδηγηθήκαμε από τον ευλογητό και αποστολικό επίσκοπο της Ρώμης, ο οποίος είναι η Κεφαλή όλων των Εκκλησιών του Χριστού.»!

Κατά τους επόμενους αιώνες υπήρξαν κι άλλες παρόμοιες δηλώσεις παπών και εκπροσώπων τους, είτε μέσα σε Συνόδους είτε όχι. Νομίζω πως τα παραπάνω στοιχεία αρκούν για να ξέρουμε την ιστορία, και πόσο παλιά είναι η φιλαρχία και η φαρισαϊκή "πρωτοκαθεδρία" του πάπα!

Ας μιλήσουμε τώρα θεολογικά κι εκκλησιαστικά.

Το βιβλικό χωρίο που επικαλούνται οι πάπες με την γνωστή φράση του Χριστού στον Πέτρο, είναι το Μθ 16,18-19, όπου τον εξουσιοδοτεί για δέσιμο και λύσιμο (άφεση) αμαρτιών. Δεν έχουν προσέξει όμως ότι την ίδια εξουσιοδότηση δίνει ο Χριστός σε όλους τους αποστόλους λίγο παρακάτω στο ίδιο Ευαγγέλιο, και μάλιστα προκαλούμενος από ερώτηση των μαθητών για πρωτείο, συμπληρώνει προηγουμένως:

«Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ λέγοντες· Τίς ἄρα μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν; 2 καὶ προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς παιδίον ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν· 3 Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 4 ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. … Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ.», Μθ 18,1-18.

Στο δε Ευαγγέλιο του Μάρκου ο Κύριος δίνει τον ορισμό του πρώτου μέσα στην εκκλησία.

«πρὸς ἀλλήλους γὰρ διελέχθησαν ἐν τῇ ὁδῷ τίς μείζων.35καὶ καθίσας ἐφώνησε τοὺς δώδεκα καὶ λέγει αὐτοῖς· εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος.», Μκ 9,34-35.

Τόσο η Καινή Διαθήκη όσο και η παράδοση της Εκκλησίας που έχει σαν σημείο αναφοράς την διακήρυξη του Συμβόλου της πίστεως (Σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως), μιλάει για μια αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία. Και βασίζεται στην σταυρική θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που έγινε για την σωτηρία μας, και στην ένδοξη Ανάστασή του. Η θυσία του όμως που αντικατοπτρίζει την διδασκαλία του, τίθεται ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους πιστούς. Και η θυσία αυτή που καλούμαστε να πράξουμε, έχει βασικά της κίνητρα την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη, αρετές για τις οποίες μιλάει συνεχώς η Γραφή και η Παράδοση. Εξάλλου, η αγάπη χωρίς την ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Κανείς δεν μπορεί να θυσιαστεί για τους άλλους, αν δεν εκτιμήσει την ζωή του λιγότερο απ’ τις ζωές των άλλων.

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, κανείς άγιος ποτέ, ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στην Παράδοση της Εκκλησίας δεν ζήτησε πρωτείο, αλλ’ ούτε ο Χριστός, ούτε οι απόστολοι που ήταν οι άμεσοι συνεχιστές Του, δεν ζήτησαν, ούτε παρέδωσαν πρωτείο! Μόνον οι αιρετικοί είναι αυτοί που σταθερά και ανά τους αιώνες επινοούν “ερμηνείες χωρίων”, για να τρέφουν την φίλαυτη καρδιά τους που «ἐξέστραπται»!

Αν λοιπόν επικαλεστήκαμε χωρία της Γραφής, το κάναμε ακολουθώντας την σταθερή πολεμική των πατέρων που χρησιμοποιούν βιβλικά χωρία απέναντι σε αιρετικούς. Στην ουσία όμως δεν χρειαζόταν, διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αίρεση δόγματος που αφορά την Τριαδολογία ή κάποιο απ’ τα 3 Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με αίρεση που αφορά το νόημα της χριστιανικής ζωής και διδασκαλίας, και τ’ οποίο βασίζεται στις αρετές της αγάπης και ταπεινοφροσύνης. Διότι όλοι οι άγιοι βιβλικοί και μη, έκαναν ζωή τους, δηλ. βίωμα και διδασκαλία τους, την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη, ατενίζοντας όπως είπαμε το παράδειγμα του Αρχηγού τους και Τελειωτή τους Ιησού Χριστό.

Όταν κάποιος λοιπόν ζητάει πρωτείο μέσα στην Εκκλησία, αυτός είναι ξένος προς την χριστιανική διδασκαλία της αγάπης και ταπεινοφροσύνης. Διότι εξυπηρετεί φιλαυτία, φιλαρχία, φιλοδοξία, αλαζονεία και φυσικά φαρισαϊκό πνεύμα. Αφού μόνον οι φαρισαίοι ήταν εκείνοι που έδειξαν τα ίδια αντίχριστα ελαττώματα, γι αυτό και όχι μόνο δεν παραδέχονταν τον Κύριο, αλλά ήταν και αυτοί που προκάλεσαν την εκτέλεσή Του. Τα πάθη αυτά είναι του διαβόλου που πρώτος θέλησε πρωτείο, γι αυτό και ήταν ο πρώτος που αμάρτησε. Δίκαια λοιπόν ο καρδιογνώστης Κύριος χαρακτηρίζει τους φαρισαίους που αγαπούσαν τις πρωτοκαθεδρίες, με τα λόγια:

«ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν.», Ιω 8,44.

Άρα ο αιτών πρωτείο δεν είναι χριστιανός, αλλ’ αντίχριστος!

Αφού είδαμε πόσο αντίθετο του Χριστιανισμού είναι το πρωτείο μέσα στην Εκκλησία, θεωρούμε αναγκαίο να εξηγήσουμε εδώ με λίγα λόγια ποιός είναι ο ρόλος των αρχηγικών αξιωμάτων ή διακονημάτων μέσα στην Εκκλησία, δηλ. του πρεσβυτέρου και επισκόπου, μιας και αυτά τ’ αξιώματα εμπεριέχουν και την σχετική ιδιότητα του πρωτείου.

Η οργάνωση της Εκκλησίας και η εξουσία των επισκόπων και πρεσβυτέρων

Είναι γνωστό απ’ την Καινή Διαθήκη (Επιστολές προς Τιμόθεο Α΄ και Β΄ και προς Τίτο οι λεγόμενες ποιμαντικές, και άλλα σημεία) ότι ο κλήρος αποτελείται από 2 αρχηγικά αξιώματα, του πρεσβυτέρου και του επισκόπου. Ο πρεσβύτερος είναι ο αρχηγός στην ενορία του – ή αν η ενορία είναι μεγάλη, ένας απ’ τους πρεσβυτέρους της που ονομάζεται σήμερα εφημέριος –, και ο επίσκοπος είναι ο αρχηγός σε μια περιφέρεια ενοριών που λέγεται επισκοπή. Άρα ο επίσκοπος στην εκκλησιαστική του περιφέρεια ή επισκοπή του, είναι ο ανώτατος άρχων που μπορεί να δίνει εντολές τόσο στους πρεσβυτέρους του όσο και στο ποίμνιο. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι ο επίσκοπος είναι και αυτός πρεσβύτερος, αλλά ο ανώτερος στην επισκοπή του. Μ’ αυτήν την γενικότερη εκκλησιαστική έννοια στην λέξη, ο Πέτρος προτρέπει στους νεώτερους την υποταγή στους πρεσβυτέρους, συνεχίζοντας αυτά που έλεγε για τον κλήρο και θα δούμε πιο κάτω:

«Ὁμοίως νεώτεροι ὑποτάγητε πρεσβυτέροις», Α΄ Πε 5,5.

Τ’ αξιώματα του πρεσβυτέρου και του επισκόπου μοιάζουν σ’ έναν βαθμό με τα στρατιωτικά αξιώματα των βαθμοφόρων αξιωματικών. Και μάλιστα σε καιρό πολέμου. Διότι η Εκκλησία βρίσκεται σ’ έναν αδιάκοπο πόλεμο με τον διάβολο και τους ανθρώπους που τον υπηρετούν, οι οποίοι πολλές φορές κατά τον Παύλο «μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης» (Β΄ Κο 11,14). Κι όπως ένας αξιωματικός του στρατού έχει μεγάλη ευθύνη απέναντι στην μονάδα που διοικεί ώστε να τους οδηγήσει σε νίκη και σε ασφαλές έδαφος, έτσι και οι πρεσβύτεροι κι επίσκοποι έχουν ευθύνη να οδηγούν το ποίμνιο σε ασφαλές απ’ την αμαρτία έδαφος. Θα πρέπει επίσης όπως «τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Α΄ Πε 5,3) να δίνουν το καλό παράδειγμα. Επειδή όμως τα εκκλησιαστικά αξιώματα είναι ανώτερα των στρατιωτικών γιατί είναι πνευματικά, γι αυτό τον λόγο, εκείνο που πρέπει να δώσουν ως παράδειγμα οι ποιμένες, είναι αυτό της αυτοθυσίας τους για το ποίμνιο, μιμούμενοι έτσι τον Αρχιερέα Χριστό που έγινε το Εσφαγμένο Αρνίο για την σωτηρία του κόσμου (Απ 5,6 και 12). Ενώ οι στρατιωτικοί δεν είναι υποχρεωμένοι να προβούν σε τέτοια θυσία για την μονάδα τους.

Αν πάρουμε τώρα όλη την Εκκλησία σαν σώμα, και είναι πράγματι σώμα Χριστού, θα δούμε ότι όλοι οι επίσκοποι είναι ίσοι [1], καθώς κανείς δεν έχει δικαιοδοσία στην επισκοπή ενός άλλου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στους ομόβαθμους στρατιωτικούς.

Όταν όμως προκύπτει ένα θέμα που ξεφεύγει απ’ τα όρια μιας επισκοπής, ή δεν μπορεί να το επιληφθεί ένας επίσκοπος, τότε καταφεύγουμε στην ίδια λύση που καταφεύγει ο στρατός όταν απειλείται η χώρα του. Και κατά την οποία οι στρατηγοί της χώρας που είναι ίσοι μεταξύ τους, κάνουν συμβούλιο για τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Κι έτσι φτάνουμε στην εκκλησιαστική Σύνοδο.

Αλλ’ ας δούμε λίγο πώς εξελίχθηκε το πράγμα εκεί, πάντα με οδηγό το Άγιο Πνεύμα που μας περιγράφει με μεγάλη σοφία αυτήν την εξέλιξη μέσα στην Καινή Διαθήκη.

Το μάζεμα της Εκκλησίας = Σύνοδος

Η οργάνωση της μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας όπως ίσχυε πάντα και ισχύει και σήμερα φυσικά, είναι ιδρυμένη και καθιερωμένη τόσο απ’ τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, όσο και απ’ τους αποστόλους. Συγκεκριμένα ο Κύριος στοιχειοθετώντας την καταδίκη κάποιου που έχει αδικήσει τον (εν Χριστώ) αδελφό του και παραμένει αμετανόητος, συμβουλεύει:

«16 ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα. 17 εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης. … 20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν.», Μθ 18,16-20.

Μας παραπέμπει λοιπόν ο Κύριος στη μαζεμένη Εκκλησία, που στην ουσία είναι η συνάθροιση (αυτό θα πει εκκλησία) των πιστών, που όμως δεν γίνεται με σκοπό την λατρεία, αλλά με σκοπό να γνωστοποιηθεί ένα απαράδεκτο αδίκημα. Αυτή η Εκκλησία λοιπόν είναι το έσχατο δικαστήριο που ακολούθως θ’ αποφασίσει σαν ένα σώμα, για το αν αυτό το αδίκημα είναι πράγματι απαράδεκτο και χρήζει άμεση μετάνοια ή και διόρθωση απ’ τον κάμνοντα. Κι αν ναι, ο τελευταίος τότε οφείλει να υπακούσει στην απόφαση της Εκκλησίας και να μετανοήσει! Αλλιώς, παύει να είναι μέλος της Εκκλησίας!

Οι δε συναθροισθέντες στ’ όνομα του Χριστού, ακόμα κι αν είναι 2 ή 3, έχουν ανάμεσά τους τον αόρατο Κύριο που θα ευλογήσει και θα επισφραγίσει την απόφασή τους.

Το μάζεμα φυσικά μπορεί να γίνει είτε μέσα σε μια επισκοπή, όπως έγινε στην περίπτωση των Κορινθίων όπου ο Παύλος παραγγέλλει άμεση συγκέντρωση των πιστών της εκκλησίας της Κορίνθου μαζί με τους πρεσβυτέρους τους, προκειμένου να αποβάλλουν κάποιον που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει ξεδιάντροπα ένα βαρύ παράπτωμα:

«ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συναχθέντων ὑμῶν καὶ τοῦ ἐμοῦ πνεύματος σὺν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 5 παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ Σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.», Α΄ Κο 5,4-5.

Είτε μπορεί να μαζευτεί το όλο σώμα της Εκκλησίας που έχει πολλές επισκοπές, όπως έγινε στην Αποστολική Σύνοδο που έγινε στα Ιεροσόλυμα (Πρξ 15,1-31) και θα δούμε το θέμα της λίγο παρακάτω.

Τώρα όμως είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση. Δεν σημαίνει ότι κάποιοι που είναι μαζεμένοι στ’ όνομα του Χριστού, μπορούν να λένε και ν’ αποφασίζουν ότι θέλουν, και να έχουν την ελπίδα ότι ο Κύριος θα ευλογήσει την απόφασή τους, όποια κι αν είναι αυτή. Όχι φυσικά! Τ’ όνομα του Χριστού είναι το υπέρ πάντων όνομα (Φλπ 2,9), και δεν έχουν το δικαίωμα να το επικαλούνται όσοι δεν το πιστεύουν, ή το υποκρίνονται και άρα το εμπαίζουν. Και είδαμε τέτοια παραδείγματα στην Καινή Διαθήκη, όπως πρώτα με τους φαρισαίους (που δεν πίστευαν στον Θεό αλλά τον επικαλούνταν υποκριτικά), και μετά με τους ιουδαΐζοντες χριστιανούς (τους εξ ιουδαίων) που ήθελαν να εξουσιάσουν και να καταπιέσουν τους χριστιανούς εξ εθνών, πείθοντάς τους να τηρούν τα τυπικά στοιχεία του μωσαϊκού Νόμου. Η συμπεριφορά των πρώτων καταδικάστηκε απ’ τον ίδιο τον Κύριο με τα περίφημα “οὐαὶ” (Μθ κεφ. 23, Λκ 11,15-52). Και η συμπεριφορά των δεύτερων απ’ την Αποστολική Σύνοδο που αναφέραμε παραπάνω. Και η Επιστολή του Παύλου προς Γαλάτας, χτυπάει όχι μόνο τους αιρετικούς ιουδαΐζοντες, αλλά και όλα τα τυπικά στοιχεία απ’ όπου κι αν αυτά προέρχονται (Γα 4,8-10).

Ποιό λοιπόν είναι το ασφαλές κριτήριο σύμφωνα με τ’ οποίο, οι μαζεμένοι στ’ όνομα του Χριστού σκέφτονται και αποφασίζουν σωστά;

Η απάντηση είναι πολύ απλή: εάν οι μαζεμένοι τηρούν το θέλημα του Κυρίου και Θεού τους Ιησού Χριστού! Και ποιό είναι το θέλημά Του; Αυτό που φαίνεται στον λόγο Του, δηλ. στο Ευαγγέλιο που μας παρέδωσε μέσω των αποστόλων Του (!) σύμφωνα με την θεία επιταγή του:

«καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. », Μκ 16,15.

Κι επειδή το Ευαγγέλιο, δηλ. η Καινή Διαθήκη έχει άρρηκτη συνέχεια με την Παλαιά Διαθήκη και συμπληρώνει τον ηθικό της νόμο, αυτά τα 2 μαζί είναι η Αγία και Θεόπνευστη Γραφή, ο μόνος ασφαλής και αλάθητος οδηγός προς την σωτηρία. Αυτά λέει ο Μέγας Αθανάσιος στην ΛΘ΄ Εορταστική Επιστολή του, όπου απαριθμεί και ονομάζει τα γνήσια βιβλία της Αγίας Γραφής:

«τὰ κανονιζόμενα καὶ παραδοθέντα, πιστευθέντα τε θεῖα εἶναι τὰ βιβλία. … Ταῦτα πηγαὶ τοῦ σωτηρίου, ὥστε τὸν διψῶντα, ἐμφορεῖσθαι τῶν ἐν τούτοις λογίων. Ἐν τούτοις μόνοις, τὸ τῆς εὐσεβείας διδασκαλεῖον εὐαγγελίζεται.», Μέγας Αθανάσιος, ΛΘ΄ Εορταστική Επιστολή.

________________

[1] [Στην πορεία της εκκλησιαστικής ιστορίας όπως είναι γνωστό, μπήκαν κι άλλοι τίτλοι αξιωμάτων, όπως του αρχιεπισκόπου, του έξαρχου, του πατριάρχη. Και μερικοί παραμένουν και σήμερα. Αλλ’ αυτοί είναι μόνο τίτλοι ευγενείας και τίποτε παραπάνω. Διότι δεν έχουν την θεόπνευστη προέλευση εκ της Καινής Διαθήκης, κι έτσι καθίστανται άνευ ουσίας. Παραμένουν λοιπόν στην ουσία απλοί επίσκοποι, οι οποίοι μόνον με την συμβολή της πολιτικής ή παλιότερα της αυτοκρατορικής εξουσίας, ασκούν και ασκούσαν κι αυτοί κάποια εκκλησιαστική επιρροή. Οι δε λόγοι της σημερινής ύπαρξής των, είναι καθαρά διπλωματικοί και πολιτικοί.]

__________________

Κι αφού είδαμε τα σχετικά πρωτεία που φτάνουν μέχρι το αξίωμα του επισκόπου, και τον θεσμό της Συνόδου που γίνεται μεταξύ ίσων (των επισκόπων) και λαμβάνει αποφάσεις που ευλογούνται και ισχύουν μόνο με την προϋπόθεση ότι μέσα σε αυτές τηρείται ο λόγος του Θεού, ας δούμε την τελευταία πτυχή του συσχετισμού Πέτρου-Ρώμης που αφορά εμάς τους ορθόδοξους.

Γιατί δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να προσπαθούμε ν’ αποδείξουμε ότι ο Πέτρος δεν πήγε στη Ρώμη

Ο Πέτρος δεν υπήρξε ο μόνος διάδοχος της εξουσίας του Χριστού, αλλά όλοι οι απόστολοι υπήρξαν, όπως είδαμε παραπάνω στο σχετικό χωρίο για το δέσιμο και λύσιμο των αμαρτιών. Η ονομασία του ως κορυφαίου αποστόλου απ’ την Εκκλησία, δεν έχει να κάνει με την εξουσία του πάνω στους άλλους, διότι κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ, αλλά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε σε κάποια περιστατικά, άλλοτε μαζί με τον Κύριο [Μεταμόρφωση του Κυρίου (Μθ 17,4, Μκ 9,4-6), ομολογία του (Μθ 16,16-18), θέληση για να περπατήσει πάνω στη θάλασσα (Μθ 14,28)], και άλλοτε στην πρώτη Εκκλησία [Πεντηκοστή (Πρξ 2,14), ελευθέρωση απ’ την φυλακή μέσω του αγγέλου (Πρξ 12,6-7), κήρυγμα στα έθνη με τον Κορνήλιο (Πρξ κεφ. 10)].

Όμως παρόλη την διάθεσή του να υπηρετήσει τον Κύριο μετά την άρνησή του και τριπλά υποσχόμενος την αγάπη του προς αυτόν (Ιω 21,15-17), ξαναπροδίδει τον Κύριο με την ανεκτική του στάση προς τους αιρετικούς ιουδαΐζοντες (Γα 2,11-14). Και ήταν ο Παύλος τότε που κράτησε την Εκκλησία όταν όλοι οι απόστολοι είχαν παρασυρθεί, ακόμα κι αυτός ο συνεργάτης του Παύλου Βαρνάβας (Γα 2,13). Αλλά ούτε ο Παύλος διεκδίκησε ποτέ πρωτείο:

«μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Τίς οὖν ἐστι Παῦλος, τίς δὲ Ἀπολλὼς ἀλλ' ἢ διάκονοι δι' ὧν ἐπιστεύσατε, καὶ ἑκάστῳ ὡς ὁ Κύριος ἔδωκεν; », Α΄ Κο 1,13/3,5.

Οι παπικοί και όσοι υποστήριξαν το πρωτείο του πάπα Ρώμης είναι φανερό ότι πλανώνται. Άρα λοιπόν γιατί να προσπαθούμε ν’ αποδείξουμε κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με την πλάνη τους;

Αφού το Άγιο Πνεύμα δεν μας έδωσε στοιχεία για τυχόν επίσκεψη του Πέτρου στην Ρώμη, είναι φανερό ότι το έκανε επίτηδες για να πέσουν σ’ αυτήν την πλάνη. Και ακολούθως τυφλωμένοι απ’ τον Θεό, να πέσουν και σε άλλες εξίσου σοβαρές, όπως του καθαρτηρίου πυρός και της αποκατάστασης των πάντων. Έτσι έπεσε και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης στην προδοσία. Οι μεν ξεκίνησαν να θέλουν την εξουσία, ο δε το χρήμα. Κι από ένα σημείο και μετά οι πάπες, ήθελαν και τα 2!

Ως πότε λοιπόν εμείς οι ορθόδοξοι θα παίζουμε το παιγνίδι του πάπα και θα κυνηγάμε την ουρά του; Ως πότε θα νομίζουμε ότι πρέπει ν’ απαντάμε στις εκάστοτε αιρετικές και αντίχριστες δοξασίες του, όταν ο Παύλος λέει:

«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11 εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.», Ττ 3,10-11.

Ας καταλάβουμε λοιπόν επιτέλους εμείς οι ορθόδοξοι κι ας χωνέψουμε, ότι δεν μας ενδιαφέρει αν ο Πέτρος πήγε ποτέ στην Ρώμη! Δεν είναι εκεί το θέμα για να είναι ο πάπας μεγάλος αιρεσιάρχης! Διότι ο πάπας είναι αυτό που είναι, λόγω της αμετανόητης, φαρισαϊκής και διαβολικής αλαζονείας του!

Η αλαζονεία της “πρωταγωνιστικότητας” του Σιαμάκη

Ερχόμαστε τέλος στον Σιαμάκη για να δείξουμε ότι και η δική του αλαζονεία δεν διαφέρει και πολύ απ’ του πάπα, όσο πολέμιος του πάπα κι αν εμφανίζεται!Δημοσιεύει λοιπόν στην ιστοσελίδα του (23-10-2016) άρθρο με τίτλο, ΒΑΒΥΛΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΠΑΠΕΣ ΡΩΜΗΣ, http://www.philologus.gr/2008-08-02-10-20-04/37--sp-736/294-2016-10-23-12-43-48 .

Το άρθρο είναι μικρό (1-2 σελ. Α4) γιατί απλώς παραπέμπει στο προηγούμενό του στον «Τόμο Χαράς», αλλά έχει σημεία που αξίζει να δούμε, καθώς είναι εμφανή του αλαζονικού χαρακτήρα του.

Αφού πρώτα κάνει τον εγωιστικό πρόλογο ότι ένας μαθητής του ήθελε να δημοσιεύσει το προηγούμενο άρθρο του, και το δημοσίευσε, και δέχθηκε πολλά σχόλια, κλπ., κατόπιν λέει για τις δυσμενείς γνώμες που μπήκαν ως σχόλια:

«πρόσεξα δὲ κι ὅτι τοὐλάχιστο δυὸ ἀπ᾽ αὐτές, ποὺ συμπλέουν μὲ τὶς κατά, εἶναι γραμμένες ἀπὸ ἀνωνύμους παπικούς, οἱ ὁποῖοι πειράχτηκαν, ἐπειδὴ τοὺς ξεκουνήθηκε ἀπὸ τὴ διάνοιά τους ἡ «Βαβυλών = δῆθεν Ῥώμη» ποὺ προέκυψε ἀπὸ κουτοπόνηρη καββαλιστικὴ παρερμηνεία τους στὸ βιβλικὸ χωρίο Α’ Πε 5,13, καθὼς ἐγὼ ἑρμηνεύοντας νηφάλια ἐπιστημονικὰ ἱστορικὰ καὶ σωστά, ἀπέδειξα ὅτι πρόκειται γιὰ τὴ Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου ποὺ ἦταν στὸ Δέλτα τοῦ Νείλου. ».

Προσέξτε λοιπόν πως περιγράφει “αυτό που βρήκε” με 4 επαινετικούς για τον εαυτό του επιρρηματικούς προσδιορισμούς, που βάλαμε σε φόντο χρώματος. Πέστε μου λοιπόν σας παρακαλώ: έχετε συναντήσει άλλη φορά τέτοιου είδους αυτοέπαινο σ’ επιστήμονα; Εγώ πάντως όχι!

Το αξιοσημείωτο όμως στα λόγια του είναι ότι αυτός ήταν που «ἀπέδειξε ὅτι πρόκειται γιὰ τὴ Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου»! Έχουμε επισημάνει όμως στην σελίδα μας, Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΣΤΗΝ Α΄ ΠΕΤΡΟΥ & Ο ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ,

για τους 5 θεολόγους διδασκάλους ή καθηγητές (Μητροφάνης Σμύρνης, Ευγένιος Βούλγαρης, Νικόδημος Αγιορείτης, Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και Παναγιώτης Χρήστου) που ερμήνευσαν με θεολογικά και ιστορικά επιχειρήματα πολύ πριν τον Σιαμάκη, την Βαβυλώνα της Α΄ Πέτρου ως Βαβυλώνα της Αιγύπτου (οι Νικόδημος και Βούλγαρης θεωρούν πιθανή και την ασσυριακή Βαβυλώνα, για την οποία όμως λόγω έλλειψης στοιχείων δεν ξέρουν ότι τότε δεν κατοικούνταν).

Ψεύτη Σιαμάκη, εσύ «ἀπέδειξες ὅτι πρόκειται γιὰ τὴ Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου»;

Επιπλέον να σημειώσουμε ότι ο Σιαμάκης δεν ήξερε την πληροφορία του Στράβωνα όταν έγραψε το σχόλιό του στον «Τόμο Χαράς» (1985), και την ανακαλύπτει μετά από 31 χρόνια (το 2016) όταν τότε την δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του. Γράφει λοιπόν εκεί χαρακτηριστικά:

« Στὸν «Τόμον Χαρᾶς» οἱ δυὸ μελέτες - ὑποσημειώσεις βρίσκονται στὶς σελίδες 307 - 311 καὶ 506 - 508. στὴν πρώτη ἀπὸ τὶς δυὸ ἐδῶ μελέτες μου προσθέτω τώρα ὅτι γιὰ τὴ Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου γράφει κι ὁ γεωγράφος - ἱστορικὸς τοῦ Α’ π.Χ. - Α’ μ.Χ. αἰῶνος (σύγχρονος δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ) Στράβων 17,1,10· 17,1,40· (σ. 807· 812). τὰ δυὸ αὐτὰ χωρία τὰ βρῆκα ἐκ τῶν ὑστέρων.»

ΒΑΒΥΛΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΠΑΠΕΣ ΡΩΜΗΣ, http://www.philologus.gr/2008-08-02-10-20-04/37--sp-736/294-2016-10-23-12-43-48 .

Αυτό όμως που ομολογεί ο ίδιος ότι «βρῆκε ἐκ τῶν ὑστέρων» (δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς αφού η παραπομπή του Στράβωνα λείπει απ’ το αρχικό σχόλιο) δείχνει οπωσδήποτε ότι ο ερευνητής Σιαμάκης όταν έγραψε το αρχικό σχόλιο, δεν έκατσε να διαβάσει τους προηγούμενους απ’ αυτόν ερευνητές, έλληνες και ξένους, οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως την 1η πληροφορία που βάζουν για την Βαβυλώνα της Αιγύπτου είναι αυτή του Στράβωνα που μιλάει για φρούριον ἐρυμνόν. [Γι αυτό και άλλωστε πολλοί την απορρίπτουν ως ερμηνεία της Βαβυλώνας της Α΄ Πέτρου, αφού ο Στράβων μιλάει μόνο για φρούριο (!), ενώ εμείς αποδείξαμε σε προηγούμενη σελίδα μας ότι το φρούριο έγινε στην αρχή, αργότερα όμως χτίστηκε πόλη γύρω απ’ αυτό.]. Παρόλο όμως ότι ο Σιαμάκης έρχεται «ἐκ τῶν ὑστέρων» να συμπληρώσει την έρευνά του με την πληροφορία του Στράβωνα, αποσιωπά το γεγονός ότι και ο Στράβων μιλάει για βαβυλώνιους που μετοίκησαν στην Αίγυπτο κι έχτισαν την εκεί Βαβυλώνα (!), επιμένοντας έτσι σιωπηλά στην αρχική του άποψη ότι, «τὸ αἰγυπτιακὸν ὄνομα τῆς πόλεως εἰς τὰ ὦτα τῶν Ἑλλήνων ἠκούετο περίπου ὡς «Βαβυλών», καὶ οὕτως ὠνόμασαν αὐτοὶ τὴν πόλιν.»

Κι έτσι ο Σιαμάκης δεν περιφρονεί μόνο τους νεώτερους ερευνητές, αλλά και τους αρχαίους ιστορικούς, όπως ήδη δείξαμε στην σελίδα μας,

Η ΒΑΒΥΛΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ & Ο ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ .

Και δείχνει έτσι πόσο αλαζόνας είναι, και πόσο θέλει να νομίσουν οι απλοί άνθρωποι ότι η δική του άποψη είναι μοναδική και ανεπανάληπτη!

Παρακάτω καυχιέται πάλι (όπως και στο αρχικό άρθρο του) για τους 15 πάπυρους που βρήκε ν’ αναφέρουν την Βαβυλώνα της Αιγύπτου. Κι εδώ Σιαμάκη σε πέρασε η ψηφιακή τεχνολογία! 120 πάπυροι βρέθηκαν που μιλάνε για την Βαβυλώνα της Αιγύπτου! Και είναι όλοι καταχωρημένοι ηλεκτρονικά και αναγνωσμένοι ψηφιακά, ώστε να μπορεί κάποιος απ’ τον Η/Υ του (μέσω ευρετηρίου λέξεων) να βρει, πόσοι και ποιοι πάπυροι περιέχουν μια συγκεκριμένη λέξη! Το δυσάρεστο για σένα Σιαμάκη είναι, ότι οι πάπυροι αυτοί είναι αναρτημένοι απ’ το 2012 στην ιστοσελίδα,

http://www.papyri.info .

Κι έτσι, όταν δημοσίευες το άρθρο σου αυτό το 2016, δεν σκέφτηκες να βάλεις έναν απ’ τους νεαρούς μαθητές σου να ψάξει για ψηφιοποιημένους ελληνικούς παπύρους. Όπως λοιπόν τότε που έγραφες το αρχικό άρθρο στον «Τόμο Χαράς» (1985) δεν σε φώτισε ο Θεός να βάλεις την παραπομπή του Στράβωνα, και την έβαλες το 2016, έτσι και το 2016 δεν σε φώτισε ο Θεός να βρεις τους ψηφιοποιημένους παπύρους, που θα τους έβρισκε ακόμα κι ένας μαθητής γυμνασίου!

Γενικά Σιαμάκη περιφρονείς την ψηφιακή τεχνολογία γιατί βλέπεις ότι σε ξεπερνάει. Και μαζί μ’ αυτήν, σε ξεπερνούν κι όλοι όσοι την χρησιμοποιούν ασχολούμενοι με την θεολογία, είτε είναι θεολόγοι είτε μη. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το αντέξεις! Διότι ενώ ξεκίνησες με ζήλο την θεολογική γνώση, όπως λέει και ο Παύλος για τους συμπατριώτες του ιουδαίους («ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ' οὐ κατ' ἐπίγνωσιν», Ρω 10,2-3), ο εγωισμός σου δεν επέτρεψε την πνευματική σου πρόοδο, επειδή ο Θεός σε τυφλώνει συνεχώς!

Παραθέσαμε αποσπάσματα από 4 παπύρους με χαρακτηριστικές πληροφορίες για την ταυτότητα και ιστορική εξέλιξη της Βαβυλώνας της Αιγύπτου, στο τέλος της σελίδας μας,

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΣΤΗΝ Α΄ ΠΕΤΡΟΥ & Ο ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ .

Και αφήσαμε τελευταίο και καλύτερο το απόσπασμα του Σιαμάκη όπου διατρανώνει την “υπεράσπιση” που προσφέρει υπέρ της Ορθοδοξίας:

«στὸν «Τόμον Χαρᾶς» τοῦ Δοσιθέου κατὰ τὴ δική μου ἔκδοσι βρίσκεται καὶ ἡ σχετικὴ εἰσαγωγή μου (σελίδες 150) καὶ 440 περίπου σχόλια - μελέτες - ὑποσημειώσεις μου (σελίδες περίπου 150). τὸ ἔργο μου αὐτὸ χρησιμοποιεῖται πάρα πολὺ ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους τῆς Βορείου Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς παπικῆς προσηλυτιστικῆς προπαγάνδας (τῆς περίφημης ὑπηρεσίας τῶν παπῶν Ῥώμης De propaganda fide), ἡ ὁποία ἀσκεῖται ἐπίμονα ἀπὸ τοὺς παπικοὺς στοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Ἀναρτῶ λοιπὸν ἐδῶ καὶ τὶς δυὸ παρακάτω μελέτες μου, φρονώντας ὅτι εἶναι χρήσιμες στὸν ἀμυντικὸ ἀγῶνα τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς ἀντιχριστιανικῆς παπικῆς προσηλυτιστικῆς προπαγάνδας ποὺ ὑφίστανται.»

Προσέξατε πώς “σερβιρίζει” τον αυτοέπαινό του; Απ’ τα λεγόμενά του θα νόμιζε κανείς ότι το άρθρο του Σιαμάκη για την Βαβυλώνα της Αιγύπτου, το κρατάνε ως σημαία και ως όπλο οι ορθόδοξοι αμερικανοί κι ευρωπαίοι, και θριαμβεύουν στην “μάχη” εναντίον του παπικού προσηλυτισμού! Πού το βρήκε αυτό το σενάριο; Για ποιά παπική προπαγάνδα μιλάει; Εδώ οι παπικοί κλείνουν ή πουλάνε ή νοικιάζουν τους ναούς τους σε προτεστάντες γιατί δεν έχουν ποίμνιο, και ο Σιαμάκης μιλάει για παπική προπαγάνδα;

Κι όλο αυτό το σενάριο ο Σιαμάκης το "ντύθηκε" ως υπέρμαχος της άποψης (που ξεκίνησε όπως είδαμε με την αφελή κι επισφαλή ιδέα κάποιων ορθοδόξων), ότι ο Πέτρος δεν πήγε ποτέ στην Ρώμη. Κούφιος ο κόπος του λοιπόν, να υπερασπιστεί μια ιδέα που δεν χρειάζεται η Ορθοδοξία!

Φαίνεται δυστυχώς το κατάντημα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί πλέον να φρενάρει την αλαζονεία του, γι αυτό και αναγάγει τον εαυτό του σε μεγάλο προπύργιο της Ορθοδοξίας! Και το αστείο είναι ότι το κάνει αυτό όντας σκληρός και ανελέητος που κατήργησε την αγάπη του Χριστού, και διαλύει οικογένειες ως μεγάλος αιρετικός!

Αυτό θα πει ξεδιαντροπιά, υποκρισία και αντίχριστη ιδιότητα, σαν του πάπα!