SIAMAKIS AS A GREAT AND UNIQUE HERETIC

                                                                                        Θεσσαλονίκη  5-8-2017

Η κύρια θεολογική προσέγγιση της όλης ιστοσελίδας μας έγκειται εναντίον της αντίχριστης διδασκαλίας του Κωνσταντίνου Σιαμάκη, εξυμνώντας παράλληλα τα μεγαλεία του Κυρίου και την απαράμιλλη χάρη της σωτηρίας που μας προσφέρει μέσω της σταυρικής του θυσίας, και όπως αυτά φυσικά εξιστορούνται στο μοναδικό βιβλίο που τα γράφει, στην Αγία Γραφή. Όμως επειδή αντίχριστοι εμφανίστηκαν πολλοί στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν, θα καταδείξουμε εδώ ότι ο Σιαμάκης δεν είναι απλά ένας ακόμη παρόμοιος. Έχει μοναδική θέση στην εκκλησιαστική ιστορία ως αιρετικός διότι τόλμησε να θίξει και να προσβάλλει την προσωπικότητα του Κυρίου μας, με τέτοιο τρόπο που δεν το έχει κάνει κανείς μέχρι σήμερα!

Θα δούμε λοιπόν εδώ αναλυτικά τί είδους αιρετικός είναι ο Σιαμάκης και πόσο ύπουλη είναι η αίρεσή του, κάνοντας παράλληλα μια μικρή ιστορική αναδρομή.

            Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης που θεωρούνταν κάποτε μεγάλος φιλόλογος, και που επιθυμούσε διακαώς να μεταφράσει, ερμηνεύσει και γενικώς να διαπρέψει πάνω στην Αγία Γραφή από μικρός, έσπασε κυριολεκτικά τα μούτρα του πάνω της, γιατί δεν κατανόησε ένα απ’ τα θεμελιώδη νοήματά της. Ότι ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται». Για να γίνει αντιληπτός αυτός ο χαρακτηρισμός μου, παραθέτω ένα μικρό δείγμα της αλαζονείας του όπως γράφει ο ίδιος για τον εαυτό του στο σύγγραμμά του «Παιδεία», Επίλογος, σελ. 167:

            «Ενδέχεται άλλα έθνη ή κράτη ή κοινωνίες να δεχτούν τις απόψεις μου και να τις εφαρμόσουν και τώρα αμέσως, διότι δεν είναι έλληνες όλοι οι άνθρωποι της γης [1]. Και διότι ξέρω ότι αυτές οι απόψεις όταν βγουν στον αέρα, θα ταράξουν το διεθνές. Επειδή είναι οι σωστές, κι επειδή είναι σπουδαίες απόψεις προτεινόμενες σε καιρό μεγάλης εκτροπής σε μεγάλο μέρος της υφηλίου. Κάποτε θα γίνουν δεκτές όλες γενικώς οι απόψεις μου … Από την δεκάτη περίπου ημέρα της φοιτήσεώς μου στην Α΄ Δημοτικού, αντιλαμβάνομαι πολύ σαφώς τις προς εμένα διαθέσεις του περιγύρου μου και της εποχής μου [2]. Άλλο το τί δείχνω ότι αντιλαμβάνομαι.». 

Το βιβλίο του Σιαμάκη «Παιδεία» το βάζει ολόκληρο και στην ιστοσελίδα του, http://www.philologus.gr/files/PAIDEIA.PDF . Βλέπε επίσης και την σελίδα μας, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ! , όπου σχολιάζουμε και άλλες υπερήφανες και ρατσιστικές ιδέες του.

Υποσημειώσεις παραγράφου

[1] Μ’ αυτό που γράφει για τους έλληνες, θέλει να πει ότι οι «φθονεροί έλληνες» είναι αυτοί που δεν παραδέχονται τις παιδαγωγικές απόψεις του και την διάρθρωση της εκπαίδευσης που προτείνει στο παρόν βιβλίο του «Παιδεία». Γενικώς θεωρεί ότι οι έλληνες είναι φθονεροί επειδή δεν τον αφήνουν να διαπρέψει!

[2] Το γνωστό μοτίβο του «φθόνου» του περιγύρου που καταδιώκει τον Σιαμάκη! Αλλ’ αυτός θεωρεί ότι είναι  πιο έξυπνος απ’ τον περίγυρό του, και δεν δείχνει τί αντιλαμβάνεται!

Πλείστα άλλα θεολογικά κι εσκεμμένα φιλολογικά λάθη του Σιαμάκη έχουμε διαπραγματευτεί επίσης στην παρούσα ιστοσελίδα μας, καθώς κι ερμηνείες του που τον καταδεικνύουν ως μεγάλο αιρετικό, βλάσφημο και αντίχριστο. Εκτός απ’ την πλήρη επίγνωσή μας για τους 3 τελευταίους χαρακτηρισμούς που του αποδίδουμε, θα εκφράσουμε αμέσως παρακάτω και αναλυτικά, την πρωτόφαντη για την εκκλησιαστική ιστορία αίρεσή του.

Αν προσέξει κανείς την εκκλησιαστική ιστορία όσον αφορά τις αιρέσεις, θα διαπιστώσει ότι αυτές διακρίνονται σαφώς σε 2 κατηγορίες:

1.      Οι αιρέσεις που αμφισβητούν την θεϊκή φύση του Χριστού, όπως ήταν ο αρειανισμός, ή την ανθρώπινη φύση Του, όπως ήταν ο μονοφυσιτισμός.

2.      Οι αιρέσεις που αμφισβητούν την πρακτική διδασκαλία του Κυρίου μας και των αποστόλων, δηλ. της Καινής Διαθήκης.

Όμως όσο κι αν αυτές οι 2 κατηγορίες φαίνονται διαφορετικές, στην πραγματικότητα είναι στενά συνδεδεμένες. Διότι αν διαβάσουμε προσεκτικά την Καινή Διαθήκη, αποδεικνύεται ότι οι αιρέσεις τις οποίες κλήθηκαν να καταπολεμήσουν οι απόστολοι, παρουσιάζουν πρακτικές που είτε είχαν σαφή ανήθικο και πορνικό χαρακτήρα, είτε είχαν φανατισμό με προσήλωση σε τυπικά στοιχεία, είτε ασκητικό συντηρητισμό με αποχή από τροφές κι απ’ τον γάμο. Και στις 2 περιπτώσεις όμως των πρακτικών αυτών, δημιούργησαν ένα θεωρητικό πλαίσιο δογματικής διδασκαλίας που αμφισβητούσε πάντα την προσωπικότητα του Χριστού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.   

Συγκεκριμένα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης καταπολεμούν:

1.      Επιστολές Παύλου προς Ρωμαίους, προς Γαλάτας και προς Τίτο => τα τυπικά στοιχεία του νόμου όπως η περιτομή, οι εορτές και οι νουμηνίες. Αυτά ξεκινούν απ’ την αμφισβήτηση του προσώπου του Χριστού ότι δηλ. δεν σώζει αποκλειστικά μέσω της σταυρικής του θυσίας, και άρα για την σωτηρία μας πρέπει να κάνουμε και κάποια άλλα τυπικά πράγματα.

2.      Επιστολές Παύλου προς Κολοσσαείς και προς Τιμόθεο Α΄ => τις ασκητικές κι εγκρατιτικές τάσεις για αποχή από τροφές κι απ’ τον γάμο. Αυτά ξεκινούν απ’ την αμφισβήτηση του προσώπου του Χριστού ότι δηλ. δεν είναι μόνο αυτός που σώζει, και άρα πρέπει ο πιστός για λόγους ευλάβειας να μην απευθύνεται στον Χριστό αλλά στους αγγέλους (Επιστολή προς Κολασσαείς, βλέπε και περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτήν την αίρεση στην σελίδα μας, Η ΑΓΓΕΛΟΛΑΤΡΕΙΑ & Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ .

3.      Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεο Β΄, Πέτρου Β΄, Ιούδα, Ιωάννου Α΄, Β΄ και Γ΄, Αποκάλυψη και Ευαγγέλιο του Ιωάννη => τους νικολαΐτες με τις πορνικές συνήθειες. Αυτοί ξεκίνησαν με την αμφισβήτηση του προσώπου του Χριστού ως Θεού, και προσέδωσαν την δήθεν ιδιαίτερη γνώση τους για τον Θεό (γνωστικοί) μέσω των πορνικών οργίων τους. Εξαπλώθηκαν κυρίως σε εκκλησίες της Μικράς Ασίας βρίσκοντας ευκαιρία αμέσως μετά την τελευταία φυλάκιση του Παύλου όταν κι εκτελέστηκε, και ο οποίος Παύλος πρόσεχε τις εκκλησίες αυτές που ίδρυσε ο ίδιος, σαν κόρη οφθαλμού. Γι αυτό και ο απόστολος πρόλαβε μόνο να γράψει λίγα γι αυτούς στην τελευταία Επιστολή του, στην προς Τιμόθεο Β΄ (3,1-9), ενόσω ήταν στην φυλακή περιμένοντας να εκτελεστεί, ενώ επίσης πρόλαβε να κατονομάσει την αίρεση αυτή όταν έκανε την αρχική και θεωρητική της εμφάνιση, στην προς Τιμόθεο Α΄ (6,20), ως «αντίθεση της ψευδωνύμου γνώσεως»! 

Το ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν αναφέρει φυσικά τους αιρετικούς, αλλά ως αφήγηση ξεχωρίζει απ’ τ’ άλλα 3 ευαγγέλια διότι κυρίως βάζει μακρούς λόγους του Ιησού που όμως όλοι δείχνουν προς το ίδιο συμπέρασμα: την θεότητά του! Πράγμα που σημαίνει ότι γράφτηκε για να αντικρούσει την αμφισβήτηση της θεότητας του Ιησού απ’ τους αιρετικούς νικολαΐτες, τους οποίους ο Ιωάννης πολεμάει ανοικτά με όλα τα υπόλοιπα θεόπνευστα βιβλία του, δηλ. τις Επιστολές του και την Αποκάλυψη, και μάλιστα στην τελευταία τους εντοπίζει και σε συγκεκριμένες εκκλησίες της Μικράς Ασίας. Γι αυτό το θέμα βλέπε και την ανάλυση που κάνουμε στην σελίδα μας,  ΑΠ' ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΤΡΥΦΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ IΩΑΝΝΗ - Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (προσεχής ανάρτηση).

Ειδικά η Αποκάλυψη μέσα απ’ τις ωραίες και συγκλονιστικές εικόνες των προφητειών της υποστηρίζει με θαυμαστό τρόπο και συνεχή ένταση την θεότητα του Αρνίου Ιησού Χριστού.

Υπάρχουν κι άλλες 2 αιρέσεις που καταπολεμά ο Παύλος και σχετίζονται με την ανάσταση των νεκρών, αλλά δεν φαίνεται κάποια πρακτική στην οποία επιδίδονται οι αιρετικοί αυτοί. Προφανώς δεν πρόλαβε να εκδηλωθεί κάποια πρακτική μέχρι την ημέρα που γράφει ο Παύλος. Στην 1η αμφισβητείται η ανάσταση των νεκρών από κάποιους στην εκκλησία της Κορίνθου, και ο Παύλος διαπραγματεύεται εκτενώς το θέμα στο κεφ. 15 της Επιστολής προς Κορινθίους Α΄. Με το κεφάλαιο αυτό ο Παύλος διέλυσε την αίρεση αυτή στην Κόρινθο, κι έτσι δεν χρειάστηκε να επανέλθει στο ίδιο θέμα όταν γράφει αργότερα την Β΄ προς Κορινθίους. Στην 2η απλώς αναφέρει ως εν παρόδω την πλάνη στην οποία έπεσαν οι πρώην συνεργάτες του, Υμέναιος και Φιλητός που ισχυρίζονταν ότι η ανάσταση των νεκρών ήδη έγινε (Β΄ Τιμ 2,17-18). Παρόλο που δεν αναφέρεται πρακτική των αιρετικών όπως είδαμε, θα μπορούσαμε εδώ να πούμε ότι αυτός που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών υιοθετεί την πρακτική που ήδη αναφέρει πολύ σοφά ο ίδιος ο Παύλος:

«Αν οι νεκροί δεν ανασταίνονται, τότε ας φάμε κι ας πιούμε, διότι αύριο μπορεί να πεθάνουμε», Α΄ Κο 15,32. 

Όμως συνεχίζοντας αμέσως παρακάτω λέει:

«Μην πλανάστε. Οι κακές συναναστροφές φθείρουν ήθη χρηστά. Συνέλθετε όπως δικαίως πρέπει, και μην αμαρτάνετε. Διότι κάποιοι έχουν αγνωσία Θεού», Α΄ Κο 15,34.        

Βλέπουμε ότι όλες οι αιρετικές πρακτικές που έχουν στόχο την απομάκρυνση των πιστών απ’ την αγιασμένη και ηθική ζωή, και την εξώθησή τους στην προσήλωση απ’ την μια σε τυπικά και ανώφελα στοιχεία, κι απ’ την άλλη σε κύλισμα πορνικού βορβόρου, αυτές λοιπόν οι πρακτικές χρειάζονται οπωσδήποτε για να επιβιώσουν ένα κάλυμμα απατηλής θεωρίας που δίνει την δήθεν πνευματικότητα στον πιστό! Δίχως αυτό το ψευδές αλλά θεωρητικό κάλυμμα, η αίρεση καταντάει αμέσως σκέτη πρακτική παράβαση και στιγματίζεται, ενώ με το κάλυμμα αποκτάει «θεολογική αξία» και παραπλανά! Αυτές είναι οι μεθοδείες του διαβόλου τις οποίες προλέγει ο Παύλος (Εφ 6,11-12), η πανουργία και μεθοδεία της πλάνης (Εφ 4,14), πνεύματα πλάνα και διδασκαλίες δαιμονίων (Α΄ Τμ 4,1), Τους δε αιρετικούς πρώτος ο Κύριος τους χαρακτηρίζει ψευδόχριστους και ψευδοπροφήτες (Μθ 24,11 και 24, Μκ 13,22), και κατόπιν και οι απόστολοι προσθέτουν την λέξη ψευδοδιδάσκαλοι που εισάγουν αιρέσεις απωλείας (Β΄ Πε 2,1), και την λέξη αντίχριστοι (Α΄ Ιω 2,18 και 22/4,3 και Β΄ Ιω 1,7). Ο δε Παύλος τους χαρακτηρίζει πιο αναλυτικά ψευδολόγους με υποκρισία, καυτηριασμένους στη συνείδηση», (Α΄ Τμ 4,2), κατεφθαρμένους στο νου (Β΄ Τμ 3,8), πονηρούς και γόητες (Β΄ Τμ 3,13, γόητες = αυτοί που γοητεύουν κι ελκύουν τους χριστιανούς μ’ εντυπωσιακά αλλ’ ανώφελα πυροτεχνήματα όπως ο Σιαμάκης που χρησιμοποιεί την φιλολογική του γνώση), και αλλού ψευδαποστόλους, εργάτες δόλιους και διακόνους του σατανά (Β΄ Κο 11,13-15), και αλλού ατόπους ανθρώπους (Β΄ Θε 3,2, άτοπος = παράλογος, αλλόκοτος, παρά φύσιν αηδής, λεξικό Lidell-Scott).    

Η απευθείας προσβολή της προσωπικότητας του Κυρίου μας που εκδηλώνεται με την 1η κατηγορία αιρέσεων, είναι η επέκταση της συκοφαντικής επίθεσης που δέχτηκε ο Κύριος απ’ τους φαρισαίους όταν τον κατηγόρησαν ότι βγάζει τα δαιμόνια στ’ όνομα του άρχοντα των δαιμονίων Βεελζεβούλ! Οι πονηροί φαρισαίοι που χαρακτηρίστηκαν απ’ τον Κύριο ως βδελυκτοί (= σιχαμεροί, Λκ 16,15) και απ’ τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως οχιές (Μθ 3,7), φθονεροί όντες (Μθ 27,18, Μκ 15,10) και βλέποντας την αδιαμφισβήτητη παραδοχή του Ιησού απ’ τον λαό, και μην μπορώντας να συγκριθούν μαζί του ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι, σκαρφίστηκαν να πλήξουν την φήμη του με την παραπάνω κατηγορία. Αλλά και σε όλη την διάρκεια της δράσης του Ιησού, προσπαθούσαν να περάσουν στον λαό την αντίχριστη γνώμη τους ότι αυτός δεν είναι ο αναμενόμενος μεσσίας. Κι αυτό συνεχίστηκε μέχρι τέλους αφού τον καταδίκασαν βάσει αυτής της κατηγορίας, ότι ο Ιησούς δεν είναι αυτό που ισχυρίζεται δηλ. ο Υιός του Θεού, και άρα βλασφημεί, και η τιμωρία που απαιτείται γι αυτήν την βλασφημία σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο είναι θάνατος!

          Επομένως αυτού του είδους οι αιρέσεις αποτελούν επέκταση της αντίχριστης επιμονής των φαρισαίων ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ο σωτήρας Υιός του Θεού, με την απόλυτη εξουσία απ’ τον Πατέρα να σώσει ή να κολάσει. Σε κόντρα των αιρετικών ο Χριστός σώζει, αλλά μόνο με την αποδοχή της αγάπης και της συγχώρησης που έφερε η σταυρική του θυσία, αφού ο Θεός «αγάπη εστί» (Α΄ Ιω 4,8). Άρα λοιπόν ο Ιησούς, ο μεσσίας που ήρθε να φέρει την σωτηρία που δεν μπορούσε να φέρει ο μωσαϊκός νόμος (η Παλαιά Διαθήκη [3]), στην πραγματικότητα ήταν ο Θεός που συμπλήρωσε τον νόμο και τον έκανε τέλειο (η Καινή Διαθήκη) προσθέτοντας κι επίσημα την αγάπη και την συγχώρηση και προς τους εχθρούς.

Αυτό λοιπόν είναι και το στοιχείο που σώζει. Η αγάπη, και η συγχώρηση που φέρνει η αγάπη! Γι αυτό και η γνωστή προσευχή Πάτερ ημών περιέχει την θεμελιώδη φράση:

«ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν», Μθ 6,12.

Και όπως συνεχίζει ο Κύριος αμέσως παρακάτω:

«αν δεν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματα που κάνανε εις βάρος σας, ούτε ο Πατέρας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα.», Μθ 6,15.

Υποσημείωση παραγράφου

            [3] Στην πραγματικότητα η Παλαιά Διαθήκη έχει πολλά σημεία όπου φαίνεται η αγάπη προς τον πλησίον και η συγχώρηση, και μάλιστα υπάρχει και η αντίστοιχη εντολή (Λε 19,18), αλλά στο πνεύμα του μωσαϊκού νόμου κυριαρχεί η επίγεια ανταμοιβή και το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», που είναι μια απ’ τις πρώτες εντολές που κατάργησε ο Κύριός μας στην επί του όρους ομιλία του και στην αρχή της δράσης του, Μθ 5,38-48. Εδώ είναι και το περίφημο «αγαπάτε τους εχθρούς σας».    

            Οι αιρέσεις που προσβάλλουν την προσωπικότητα του Χριστού, κατά βάθος θέλουν να αντικαταστήσουν την αγάπη του Χριστού με την ιδιοτέλεια των αιρετικών. Διότι η αγάπη του Χριστού είναι συγχρόνως και παραγγελία-εντολή! Πρέπει δηλ. οι χριστιανοί να δείξουν παρόμοια αγάπη προς τον πλησίον, όπως έδειξε και ο Χριστός που έδωσε την ζωή του για τους φίλους του και για όλους τους ανθρώπους. Κανείς αιρετικός όμως απ’ αυτούς που προσπάθησαν να πλήξουν την προσωπικότητα του Χριστού δεν τόλμησε να πει ότι ο Χριστός διδάσκει να μην αγαπάμε και να μην συγχωρούμε.

Ακόμα κι αυτό το κίνημα-παρακλάδι του Γνωστικισμού με την σκληρότητα και  αυστηρότητά του, που εμφανίστηκε απ’ τους πρώτους ακόμα αιώνες – με την μορφή ασκητισμού κι εγκρατιτισμού, και με πρώτους εκπροσώπους διάσημους αιρεσιάρχες του 2ου αιώνα όπως οι Μαρκίων και Μοντανός που είχαν μεγάλη απήχηση –, δεν τόλμησε να εκφράσει θεωρητικά την έλλειψη της αγάπης του Χριστού στην διδασκαλία του. Απεναντίας μάλιστα, αυτοί οι αιρετικοί μιλούσαν για την αγάπη του Χριστού περισσότερο κι απ’ τους ορθόδοξους! Βλέπε και την ιστοσελίδα, http://www.impantokratoros.gr/gnostikismos-markionismos.el.aspx .

Ο Σιαμάκης όμως είναι ο πρώτος που τόλμησε να βγάλει τέτοια θεωρία! Ότι ο Χριστός δεν αγαπάει και δεν συγχωρεί αδιακρίτως τους ανθρώπους!

Κατά τον Σιαμάκη ο Χριστός είναι αυστηρός, σκληρός, είρωνας και υβριστής, διότι έτσι είναι ο ίδιος ο Σιαμάκης.

Για να καταλάβουμε όμως πώς τολμά αυτός ο τολμητής και αυθάδης Σιαμάκης – όπως χαρακτηρίζει ο απ. Πέτρος τους θρασείς αιρετικούς που τολμούν ν’ αμφισβητήσουν τις θεϊκές ιδιότητες του Χριστού, Β΄ Πε 2,1 και 10 – πρέπει πρώτα να κάνουμε μια μικρή επεξήγηση.

Γενικά ο Σιαμάκης εμφανίζονταν πάντα ότι είχε έφεση στην ψυχολογία και πώς να ψυχολογεί τους άλλους. Πάρτε για παράδειγμα αυτά που έχει γράψει ο ίδιος στις Μελέτες του, απ’ όπου παραθέτω μικρό απόσπασμα:

ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ, Μελέτες 7

«…ήξερα ότι το μυαλό τους είναι χαλασμένο. από ηλικία περίπου 15 ετών τεστάριζα και τους καθηγητάς μου και τους πάντες με τεστ αδιόρατο και πολύ προσεκτικό. έτσι και το τεστ τους έδειχνε δεισιδαίμονες, … ήταν για μένα άχρηστοι κι αναξιόπιστοι. Τους θεωρούσα σκουπίδια», «…ότι οι άλλοι είναι ψυχοπαθείς κι αναξιόπιστοι», «…για μας [εννοεί τον εαυτό του και τ’ αδέρφια του] ήταν τεκμήριο της φρενοβλαβείας των. Από νήπια ακόμη ψυχολογούσαμε τους μεγάλους των 30 και 60 ετών, άντρες και γυναίκες, …».

Βλέπε και την ιστοσελίδα του για το άρθρο ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ, http://philologus.gr/2/58-2010-01-31-22-26-39/197-2011-09-07-18-30-05

Εκτός όμως απ’ το ταλέντο που ισχυρίζεται ότι είχε από μικρός στην ψυχολογία ο Σιαμάκης, διδάχτηκε και στο πανεπιστήμιο το φαινόμενο της ψυχολογικής προβολής. Μια ζωή λοιπόν μας έλεγε ότι επειδή στην σχολή της φιλολογίας που έβγαλε τότε, υπήρχε και το μάθημα της ψυχολογίας – αφού δεν είχε ιδρυθεί ακόμα τότε ως ξεχωριστό το τμήμα ψυχολογίας – στο οποίο έμαθε ότι όταν κάποιος νομίζει για τους άλλους αυτό που έχει ο ίδιος μέσα του, εκδηλώνει το φαινόμενο της προβολής! Έτσι μας κατηγορούσε πολλούς ανθρώπους και μάλιστα μαθητές του που έδιωξε, ότι παρουσίαζαν το φαινόμενο της προβολής!

Αφού λοιπόν ο Σιαμάκης νόμιζε ότι καταλάβαινε τα ψυχολογικά προφίλ των ανθρώπων, έφτασε να περιγράψει και το ψυχολογικό προφίλ του Χριστού, όπως το φανταζόταν αυτός βέβαια! Κι έτσι οδηγήθηκε να περιγράψει τον Χριστό ως είρωνα και καταφρονητή που απαξιώνει ακόμα και να μιλήσει με τους φαρισαίους που έτσι κι αλλιώς τους έχει καταδικασμένους! Γι αυτό κι έκανε ολόκληρη εργασία πάνω στο χωρίο Ιω 8,25 (με τ’ όνομα του Σάκκου που δεν αποδείχθηκε καλύτερος απ’ τον Σιαμάκη για να αποδεχθεί τέτοια ερμηνεία και ιδιότητα για τον Κύριο) για να δείξει αυτά ακριβώς που μόλις αναφέραμε. Βλέπε και την σελίδα μας, ΙΩΑΝΝΟΥ 8,25 - Η ΣΚΟΠΙΜΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ  (προσεχής ανάρτηση).

Αυτά φαντάζεται ο αυθάδης Σιαμάκης για τον Χριστό. Βλέπετε λοιπόν την αίρεσή του και πώς την σφραγίζει και με πανεπιστημιακή γνώση ψυχολογίας; Και δεν κατάλαβε ο ταλαίπωρος, ότι αυτά που πιστεύει για τον Χριστό είναι αυτά που έχει ο ίδιος μέσα του και όχι ο Χριστός!     

Αδυνατώντας ο Σιαμάκης να δει ότι το φαινόμενο της ψυχολογικής προβολής συμβαίνει κυρίως στον εαυτό του, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ισχύει η φράση του Κυρίου για τον Σιαμάκη:

«Γιατί βλέπεις την αγκίδα που βρίσκεται στο μάτι του αδελφού σου, και δεν βλέπεις το δοκάρι που βρίσκεται μέσα στο δικό σου μάτι;», Μθ 7,3.

Αλλά αυτή η μικρή και ωραία ελεγκτική παραβολή του Χριστού δεν ισχύει στην περίπτωση του Σιαμάκη ο οποίος τις κατηγορίες που κάνει σε διαφόρους, δεν τις κάνει για να τους διορθώσει όπως έμμεσα εννοεί ο πράος Κύριός μας, ο οποίος συνεχίζοντας αμέσως λέει:

«Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι απ’ το δικό σου μάτι, και τότε θα διακρίνεις για να βγάλεις και την αγκίδα απ’ το μάτι του αδερφού σου», Μθ 7,4.

Αυτό το 2ο μέρος της μικρής παραβολής του Κυρίου μας είναι πολύ διαφωτιστικό για να ξεχωρίζουμε τους σκληρούς αιρετικούς τύπου Σιαμάκη. Προσέξτε λοιπόν ότι ο Κύριος ξεκινάει το 2ο μέρος με τον χαρακτηρισμό του υποκριτή για να επιπλήξει αυτόν που θέλει την διόρθωση του πλησίον του χωρίς να βλέπει τα δικά του λάθη, κι αφού επέλθει πρώτα η διόρθωση του υποκριτή, στο τέλος ο Κύριος εγκρίνει και την διόρθωση προς τον πλησίον! Η σοφή παρατήρηση του Κυρίου που δόθηκε μ’ αυτήν την πολύ ωραία παραβολή, περιλαμβάνει λοιπόν 3 επί μέρους εκλαϊκευμένα βήματα:

1.      Να μην είμαστε επιρρεπείς στο να διορθώνουμε τους άλλους.

2.      Πρώτα και καλύτερα ν’ ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και με το τί  σφάλματα μπορεί να κάναμε, για να τα διορθώσουμε.

3.      Αν διορθώσαμε δικά μας σφάλματα που κάναμε σ’ ένα θέμα, τότε στο ίδιο θέμα μπορούμε να διορθώσουμε και τους άλλους με πραότητα, αρκεί να είναι δεκτικοί να μας ακούσουν.

Εμείς προσθέτουμε κι ένα 4ο βήμα που δεν ειπώθηκε βέβαια σ’ αυτήν την περικοπή, αλλά σε άλλη που είπε ο Κύριος, που όμως ταιριάζει να την αναφέρουμε και εδώ. 

4.      Το ότι διορθωθήκαμε σ’ ένα θέμα, δεν σημαίνει ότι είμαστε καλοί και σε άλλα θέματα. Απεναντίας πρέπει να θεωρούμε ότι σε άλλα θέματα μπορεί να είμαστε χειρότεροι απ’ τους άλλους. Επομένως, το γεγονός ότι μπορεί να βοηθήσαμε κάποιον να διορθωθεί σ’ ένα θέμα, δεν πρέπει να μας προσθέτει ανωτερότητα, αλλά πάντοτε πρέπει να εφαρμόζουμε την φράση του Κυρίου μας που λέει:

Λκ 17,7-10 (ερώτηση του Χριστού προς τους μαθητές του)

«Ποιος από σας έχει ένα δούλο που γυρίζει απ’ το χωράφι κουρασμένος, και θα του πει αμέσως ξάπλωσε να φας, και δεν θα του πει βάλε με να φάω και να πιω, και μετά τρως και συ; Μήπως πρέπει να χαρισθεί στον δούλο επειδή δούλεψε στο χωράφι σύμφωνα με την διαταγή του κυρίου του; Δεν νομίζω. Έτσι και σεις, να λέτε ότι είμαστε δούλοι αχρείοι, και αυτό που κάναμε το οφείλαμε.»

            Άρα μετά απ’ τα τελευταία αυτά λόγια του Κυρίου, απ’ την περικοπή με την αγκίδα και το δοκάρι βγαίνουν τα εξής συμπεράσματα:

1)      Ο Κύριος ελέγχει τους τότε ακροατές του και σήμερα εμάς, με την λέξη υποκριτή – με την οποία ως γνωστόν ελέγχει κατά κόρον τους φαρισαίους – για να διορθώσουμε την τάση μας να κρίνουμε τους άλλους, μια τάση κατεξοχήν φαρισαϊκή. Άλλωστε η όλη αυτή νοηματική περικοπή του κεφαλαίου 7 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, ξεκινάει με το «μην κρίνετε για να μην κριθείτε» (Μθ 7,1).

2)      Αποδεικνύει λοιπόν ο Κύριος ότι η τάση αυτή μπορεί να υπάρξει σε καθένα χριστιανό, καθώς είναι εύκολο να υποκύψει σ’ αυτήν και να καταντήσει φαρισαίος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση των 3 μαθητών του Κυρίου που θεωρούνταν ο καλός πυρήνας της ομάδας των 12, δηλ. οι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Διότι ο Πέτρος εμφάνισε διάκριση χριστιανών και δειλία που ελέγχθηκε απ’ τον απ. Παύλο (Γα 2,6 και 11-14), και οι 2 αδερφοί Ιάκωβος και Ιωάννης εμφάνισαν υψηλές βλέψεις όταν ζητούσαν απ’ τον Χριστό να γίνουν οι πρώτοι και βασικότεροι υπουργοί της βασιλείας του, βάζοντας έτσι όλους τους άλλους μαθητές σε δεύτερη θέση, κι ελέγχθηκαν γι αυτό απ’ τον ίδιο τον Κύριο, δίνοντάς του την ευκαιρία να πει το περίφημο:

«όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει τελευταίος», Μθ 20,20-28, Μκ 10,35-44.

3)      Όμως ο γεμάτος αγάπη και συγχώρηση Κύριος Ιησούς, αμέσως μετά τον έλεγχο που μας κάνει με την λέξη υποκριτή, μας δίνει και την δυνατότητα επανάκαμψης όχι μόνο ως διορθωμένους πλέον, αλλά και ως συμβουλάτορες και άρα δάσκαλους των άλλων που μπορούν να τους βοηθήσουν να διορθώσουν κι αυτοί τα σφάλματά τους.

Έτσι γίνεται φανερό και κατανοητό ότι ο έλεγχος του Κυρίου που έκανε προς τον κάθε φαρισαίο ξεκινώντας με την λέξη υποκριτές, είναι μόνο για διαπαιδαγώγηση. Και η αξεπέραστη διαπαιδαγώγηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για όσους δεχθούν αυτόν τον έλεγχο, τους βγάζει απ’ το καθεστώς του αμαρτωλού φαρισαίου και τους κάνει άξιους μαθητές ή και δασκάλους. Κι ένα τέτοιο αμίμητο παράδειγμα στην ιστορία, ήταν ο δάσκαλος και απόστολος των εθνών και πρώην φαρισαίος Παύλος που εργάστηκε για το ευαγγέλιο του Κυρίου όσο κανείς.

Ο Παύλος υπήρξε όχι μόνο υπέρμαχος του ιουδαϊσμού διώκοντας την εκκλησία του Χριστού, αλλά ήταν και περισσότερο ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων από πολλούς συνομηλίκους του (Γα 1,13-14), σε σημείο να συνευδοκεί (= επιδοκιμάζει από κοινού, συναινεί, λεξικό Lidell-Scott) ως νεαρός τότε, στον λιθοβολισμό του πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πρξ 7,60). Υπήρξε δηλ. ο Παύλος φανατικά αφοσιωμένος στον ιουδαϊσμό από μικρός, δηλ. πολύ φαρισαίος με την τότε αρχική έννοια αλλά και σ’ ένα βαθμό με την σημερινή έννοια της υποκρισίας αφού πίστευε ότι αυτός και οι φαρισαίοι έχουν την αλήθεια, και οι χριστιανοί πρέπει να τιμωρηθούν ακόμα και με θάνατο για τον οποίο έριχνε ψήφο και ο ίδιος (Πρξ 26,10)! Όμως αυτόν τον Παύλο διάλεξε ο Θεός απ’ την στιγμή της συλλήψεώς του ακόμα μέσα στην κοιλιά της μητέρας του – όπως λέει ο ίδιος στο χωρίο Γα 1,15 –, για να του αποκαλύψει τον Υιό του ώστε να τον ευαγγελίζεται στα έθνη, Γα 1,16.        

            Τώρα νομίζω γίνεται περισσότερο αντιληπτή η σκληρότητα του Σιαμάκη που δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη και συγχωρητικότητα του Χριστού.

Διότι ο Σιαμάκης τις σκληρές, ειρωνικές, και υβριστικές φράσεις που εκτοξεύει εναντίον διαφόρων, δεν τις κάνει για να διορθώσει ή να διαπαιδαγωγήσει. Τις κάνει για να τους περιγελάσει και να τους κοροϊδέψει! Αφού για τον αυστηρό Σιαμάκη, αυτοί που τον ενοχλούν – κι ας πέθαναν πριν 140 περίπου χρόνια όπως οι Δαρβίνος και Μαρξ τους οποίους δεν χάνει προφορική ευκαιρία να τους βρίζει, όπως άλλωστε το έχει κάνει και γραπτώς στις Μελέτες του, τεύχος 4, «Οι 3 βάτραχοι», βλέπε και την ιστοσελίδα του,  http://philologus.gr/7/86-2010-01-01-01-26-25/149-2010-02-21-22-01-11  –, αυτοί οι ενοχλητικοί λοιπόν που ενοχλούν τον Σιαμάκη, είναι καταδικασμένοι απ’ αυτόν στο πυρ το εξώτερο! Έτσι κατ’ αυτόν δεν υπάρχει ανάγκη διαπαιδαγώγησής των.

Ειδικά όμως στο θέμα της «ψυχολογικής προβολής» ο Σιαμάκης, έπεσε και σε μια ακόμη παγίδα που του έριξε ο Θεός. Ξέχασε ή αγνόησε εντελώς αυτό που σαν μεγάλος φιλόλογος έπρεπε να ξέρει καλά, δηλ. το γνωστό και σήμερα ακόμη κι από μη φιλολόγους, αρχαίο ρητό που λέει:

«Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.», 

βλέπε και την εκπαιδευτική ιστοσελίδα, https://eduadvisor.gr/glwssika-more/13410-eks-oikeion-ta-beli-kai-eks-idion-ta-allotria  .

Έτσι ο Σιαμάκης θέλοντας να κάνει γι άλλη μια φορά φιγούρα, κι αυτήν την φορά να κάνει φιγούρα ψυχολογίας κρίνοντας τους άλλους ως ψυχολόγος, πιάστηκε αδιάβαστος στην μεγάλη γνώση των αρχαίων ελλήνων σε πολλά πράγματα που σήμερα θεωρούνται αντικείμενα ψυχολογίας, αλλά είναι διεγνωσμένα κι εκφρασμένα απ’ τους αρχαίους με πολύ σύντομο και απλό τρόπο. Ο Θεός που αντιτάσσεται στους υπερηφάνους, δεν σταματάει να εκθέτει τον καυχησιάρη Σιαμάκη «γυμνό και τετραχηλισμένο» μπροστά στα μάτια μας!

          Ας συνεχίσουμε όμως με την περιγραφή του Σιαμάκη για την συμπεριφορά του Χριστού. Μας έλεγε λοιπόν με το γνωστό τρόπο ειρωνείας του:

«Ο Χριστός παρουσιάζεται στις κατινούλικες ταινίες και στα ξενέρωτα λογοτεχνικά βιβλία που είναι για κατίνες, ως πολύ αγαπησιάρης. Όμως στην πραγματικότητα ήταν κοφτερός σαν μαχαίρι».

Γίνεται φανερό ότι ο Σιαμάκης μπερδεύει την συμπεριφορά του Χριστού που ήταν κοφτερός όταν ήλεγχε τους φαρισαίους – όπως άλλωστε είδαμε να το κάνει κι ο Ιωάννης Βαπτιστής –, αλλά συγχρόνως ήταν και συμπαθής προς όλους τους αμαρτωλούς για να κερδίσει την μετάνοιά τους. Την 2η αυτή πλευρά της συμπεριφοράς του Χριστού δεν την σχολίαζε καν τα τελευταία 20 χρόνια που είχε αλλάξει. Την είχε γράψει πλέον στα παλιά του τα παπούτσια! Κι ας είχε γράψει γι αυτήν επανειλημμένα, όπως αναφέρω στο κείμενο των 80 σελίδων όπου και παραθέτω απόσπασμα απ’ το βιβλίο του «Οι Τελώνες» (γραμμένο με τ’ όνομα του Σάκκου το 1968). Και πίστευε ότι και στο καθεστώς της Καινής Διαθήκης μπορούμε να καταριόμαστε και να ευχόμαστε το κακό των εχθρών μας! Γι αυτό κι ο Σιαμάκης τα τελευταία χρόνια εκφραζόμενος με κακία συχνά για διάφορους ανθρώπους, ακόμα και πολιτικούς, μονολογούσε την φράση του Ησαΐα:

«Πρόσθες αυτοίς κακά Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά.» (!), Ησ 26,15,

βλέπε και την σελίδα μας,  Το κείμενο με τις ερωτήσεις που έδωσα στον Σιαμάκη για την υβριστική συμπεριφορά του, και δεν απάντησε. , όπου σε μία απ’ τις κατηγορίες μου εναντίον του Σιαμάκη που γράφω εκεί υπό τύπον ερωτήσεως, είναι ότι έχει μπερδέψει το νόημα της Παλαιάς Διαθήκης με το νόημα της Καινής. Τον κατηγορώ επίσης για την άποψή του που μας είχε διδάξει σε μάθημα, ότι ο Χριστός πάνω στον σταυρό είπε την φράση «πάτερ άφες αυτοίς …» όχι για τους φαρισαίους αλλά για τους ρωμαίους στρατιώτες! Διότι είχε πλέον υιοθετήσει την γνώμη ότι ο Χριστός δεν συγχωρεί αυτούς που δεν ζήτησαν συγγνώμη! Και κατά τον Σιαμάκη, πρέπει να μην συγχωρούμε αυτούς που δεν μας ζητάνε συγγνώμη. Στο κείμενο λοιπόν αυτό που του έγραψα όλες τις ενστάσεις μου στην διδασκαλία του υπό τύπον ερωτήσεων (και όχι μόνο για τις βρισιές), του κάνω και την ερώτηση:

«Και ο Στέφανος όταν λιθοβολούνταν, για ποιούς ζήτησε να συγχωρηθούν (Πρξ 7,60); Όχι για τους φαρισαίους;» Μα οι φαρισαίοι ήταν οι μόνοι που τον λιθοβολούσαν ως οι διακεκριμένοι βουλευτές του νομικού συνεδρίου!  

            Και όπως αφηγούμαι στην τελευταία σελίδα και παράγραφο του κειμένου, όταν σε μάθημα της Κυριακής που μας έκανε 2 εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα του 2014, ήρθαμε στην Προς Τιμόθεο Β΄ Επιστολή και στην περικοπή 2,24-26, όπου ο Παύλος παραγγέλλει τους κήρυκες του ευαγγελίου:

«αλλ’ ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχεται (σε ανόητες συζητήσεις που γεννάνε μάχες), αλλά πρέπει να είναι ήπιος προς όλους, διδακτικός, ανεξίκακος, με πραότητα να δίνει το μάθημα στους αντιτιθέμενους της πίστεως, μήπως κάποτε ο Θεός τους δώσει κι αυτούς μετάνοια ώστε να έρθουν σ’ επίγνωση της αλήθειας …», Β΄ Τμ 2,24-26,

ο Σιαμάκης ως δάσκαλος του ευαγγελίου που έπρεπε να μας σχολιάσει αυτήν την περικοπή όπως είχε την αδιάλειπτη συνήθεια, δεν έκανε το παραμικρό σχόλιο. Αφού διάβασε απλώς το κείμενο, κοντοστάθηκε λίγο, και κατόπιν συνέχισε στην επόμενη περικοπή! Άλλωστε τί θα μπορούσε να πει μετά απ’ τα προφορικά μαθήματα των τελευταίων 20 ετών που μας έχει κάνει αλλά κι όλες τις γραπτές Μελέτες του και δημοσιεύσεις όπου βρίζει και ειρωνεύεται αθέους, παπικούς, προτεστάντες, μάρτυρες του Ιεχωβά, ελληναράδες, ειδωλολάτρες, και ιδιαίτερα τους βιβλικούς ερμηνευτές και μεταφραστές και πατέρες της εκκλησίας; Μέχρι και όλους τους σημερινούς έλληνες βρίζει και ειρωνεύεται ότι είναι χριστιανοί μόνο στην αστυνομική ταυτότητά τους! Κι έχει πείσει τις νεαρές κοπέλες της ομάδας του ότι πρέπει να μείνουν άγαμες επειδή δεν υπάρχουν χριστιανοί άντρες! Πώς λοιπόν να σχολιάσει τα λόγια του Παύλου περί πραότητας, αυτός ο αλαζόνας, καταφρονητής και υβριστής; Αυτό θα το έκανε μόνο αν άλλαζε και την ερμηνεία της λέξης πραότητα! Αφού ο Σιαμάκης ως φιλόλογος βρήκε ερμηνείες που δεν υπάρχουν σε απλές λέξεις, ερμηνείες δικές του για να κατοχυρώσει τις βρισιές του, είναι άξιον απορίας πώς δεν βρήκε και μια πρωτότυπη και νέα ερμηνεία για τις λέξεις πράος και πραότητα; Μάλλον εκείνη την μέρα που διαβάσαμε την περικοπή περί πραότητας στους αντιτιθέμενους της πίστεως, δεν το είχε προβλέψει αυτό και αναγκαστικά σιώπησε, περνώντας τους μαθητές του για κορόιδα που δεν θα προσέξουν τίποτα!

Εγώ όμως τον είχα ήδη βάλει στο περισκόπιο ως ύποπτο τους τελευταίους μήνες του 2014, και γι αυτό τον κοίταζα και τον παρακολουθούσα προσεκτικά σε κάθε του λόγο και σε κάθε του κίνηση. Έτσι, ο Σιαμάκης με τις πολλές γνώσεις που παριστάνει και τον ψυχολόγο των άλλων και που επανειλημμένα μας δήλωνε ότι τους ανθρώπους που έχει στοχοποιήσει – εννοώντας αυτούς που δεν χώνευε, ακόμα και μαθητές του –, τους παρακολουθεί σαν σε μικροσκόπιο, κι επαναλάμβανε την φράση απευθυνόμενος αόριστα και χωρίς όνομα σ’ αυτούς:

«Κοκκορίκε, σε βλέπω που κοκκορομαχείς και λες τις ανόητες φλυαρίες σου, και σ’ έχω στο μικροσκόπιό μου και σε παρακολουθώ, βλέποντας όλα τα καμώματά σου και την λόξα σου που την ψυχολογώ πλέον άνετα!».

Δεν φανταζόταν λοιπόν ο καημένος Σιαμάκης, ότι εκείνη την ώρα ήταν αυτός στο δικό μου μικροσκόπιο, και φανέρωνε όλη την ψευτιά του και υποκρισία του! Αλλά εγώ δεν θα τον χαρακτηρίσω ως κοκκορίκο που καυχιέται, παρόλο που είναι μεγάλος καυχησιάρης όπως έχουμε αποδείξει πολλαπλώς παραθέτοντας τα γραπτά του αποσπάσματα. Δεν θα τον βρίσω και δεν θα τον κοροϊδέψω ειρωνικά, γιατί δεν θέλει τέτοιο πράγμα ο Κύριός μου. Μόνο θα τον λυπηθώ για το κατάντημά του, όπως και τον λυπόμουν εκείνη την ώρα, και αναρωτιόμουν εκείνο το διάστημα κι ανησυχούσα αν και πότε θα μετανοήσει, αυτός που έσκαβε τους λάκκους των άλλων αλλά τώρα έπεφτε ο ίδιος μέσα.             

            Αυτός είναι ο Σιαμάκης που θεωρεί τον εαυτό του άγιο και σωστό διδάσκαλο του ευαγγελίου, και καταδικάζει όλους τους άλλους. Επομένως το μπέρδεμα του Σιαμάκη (που μπέρδεψε το δίδαγμα της Παλαιάς με το δίδαγμα της Καινής Διαθήκης) είναι εσκεμμένο και κατ’ επίγνωση. Και δεν νιώθει την παραμικρή ενοχή του ξεδιάντροπου προδότη του Χριστού κι αιρεσιάρχη! Διότι κι αυτός ακόμα ο προδότης Ιούδας μετάνιωσε για την πράξη του κι αυτοκτόνησε απ’ την ντροπή του. Άλλο θέμα το ότι δεν πίστεψε στον Χριστό και ότι μπορούσε να συγχωρηθεί. Μεγάλος αιρεσιάρχης λοιπόν ο Σιαμάκης και μεγάλος προδότης του Χριστού και των μαθητών του!

     Κι όπως ο διάβολος σαν εχθρός του Θεού, προσπαθεί να προσβάλλει την παραδεδομένη και σωτήρια αλήθεια χρησιμοποιώντας το ψέμμα, έτσι και κάθε αιρετικός και αντίχριστος ως όργανο του διαβόλου χρησιμοποιεί το ψέμμα για να φτιάξει την αντίχριστη θεωρία του. Γι αυτό και οι φαρισαίοι κατηγορήθηκαν απ’ τον Κύριο ως τέκνα του διαβόλου που λένε ψέμματα στον λαό αρνούμενοι επίμονα να παραδεχθούν τον Χριστό ως μεσσία (Ιω 8,44). Εδώ ο Κύριος χαρακτηρίζει τον διάβολο ανθρωποκτόνο και πατέρα του ψεύδους!

            Όμως ο Σιαμάκης τα ψέμματά του δεν τα έλεγε έτσι ωμά και απότομα όπως οι φαρισαίοι. Εξαιρετικά ύπουλος, πονηρός και κρυψίνους, τεκμηρίωνε την αντίχριστη θεωρία του σιγά σιγά και σταδιακά. Η αλλαγή του ήταν τόσο βαθμιαία που κανείς μαθητής του δεν πήρε χαμπάρι. Εξάλλου οι μαθητές του όλοι ήμασταν ήδη υπνωτισμένοι με τα φιλολογικά και δήθεν θεολογικά πυροτεχνήματα που μας σερβίριζε επί χρόνια, και τον είχαμε αποδεχτεί ως τον μεγάλο συγγραφέα και θεολόγο που είχε επιπλέον την «ταπεινοφροσύνη» να γράφει τα συγγράμματά του γι άλλον (για τον Σάκκο). Έτσι ξεκίνησε την αίρεσή του με μικρά βήματα, στην αρχή με λίγες ειρωνείες, και σιγά σιγά με βρισιές. Και η αλλαγή του αυτή φαίνεται και στα βιβλία του. Περιγράφω την αλλαγή αυτή στα βιβλία του όσο μπορώ πιο σύντομα:

            1) Τα συγγράμματα που έγραψε την περίοδο που ήταν στον Σάκκο και με τ’ όνομα του Σάκκου, δηλαδή από το 1964 μέχρι το 1976, δεν περιέχουν καμία βρισιά και καμία ειρωνεία ή κοροϊδία, απεναντίας όπως δείχνω στο κείμενο των 80 σελίδων, μιλάνε για πραότητα και γλυκύτητα λόγων, και σεβασμό σε κάθε άνθρωπο που τον θεωρεί εικόνα του Θεού.

         2) Τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ του που τα έγραψε το 1985, περιέχουν μόνο κάποιες ειρωνείες για τον Σάκκο και την Ιουλία (η επικεφαλής των αφιερωμένων κοριτσιών), και καμιά βρισιά.

            3) Την δεκαετία 1990-2000 γράφει στην “Σάλπιγγα της Ορθοδοξίας” (περιοδικό του επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη), όπου ερμηνεύει τα βιβλία των Βασιλειών. Εκεί οι ειρωνείες είναι ελάχιστες και δεν υπάρχει καμία βρισιά. Αξιοσημείωτο εδώ είναι και το εξής: Προσπαθεί να ερμηνεύσει το ρήμα παρασκευάζομαι (που έχει ειδική σημασία στην περικοπή Α΄ Βα 24,4 σημαίνει: κάνω την ανάγκη μου) που αναφέρεται στην περίπτωση του Σαούλ, που όταν κυνηγούσε τον Δαυίδ, μπήκε σε μια σπηλιά να κάνει την ανάγκη του χωρίς να ξέρει ότι λίγο πιο μέσα στην σπηλιά ήταν ο Δαυίδ με τα παλικάρια του και τον έβλεπαν (Α΄ Βα 24,4). Φυσικά, αυτό η Γραφή το αναφέρει για να δείξει την ανεξικακία του Δαυίδ που ενώ βρήκε τον εχθρό του σε στιγμή αδυναμίας, δεν τον πείραξε. Αλλά ο Σιαμάκης προσπαθώντας να ερμηνεύσει την παραπάνω λέξη, εξαντλεί 2 σελίδες με μαρτυρίες αρχαίων, αποφεύγοντας και να πει την λέξη κοπρίζω, και καταλήγει στην λέξη αφοδεύω.

            4) Την ίδια περίοδο εκδίδει και το βιβλίο του ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (1995), όπου δεν έχει βρισιές αλλά μερικές ειρωνείες για τους φιλοσόφους.

            5) Φτάνουμε στις ΜΕΛΕΤΕΣ του, τις οποίες εκδίδει από το 2008 και τις τελευταίες το 2012, όπου φαίνεται καθαρά η σταδιακή αύξηση στις βρισιές και ειρωνείες και κοροϊδίες σε διαφόρους, όπως αποδεικνύω στις 2 πρώτες σελίδες του κειμένου των 80 σελίδων όπου παραθέτω τα επίμαχα αποσπάσματα. Εδώ επαναλαμβάνω μόνο το εξής για σύγκριση με το παραπάνω ρήμα παρασκευάζομαι τ’ οποίο ο Σιαμάκης δεν τολμούσε να μεταφράσει ούτε ως κοπρίζω:

            Ο Σιαμάκης στα τελευταία τεύχη των Μελετών του βρίζει ειρωνικά τους θεολόγους καθηγητές και τον Αγουρίδη ως «αμαθείς και βλάκες», αλλά και με άλλες απρεπείς εκφράσεις που δεν θέλω να παραθέσω (Μελέτες 10 σελ. 461 και Μελέτες 14 σελ. 384), βλέπε και την ιστοσελίδα του Σιαμάκη, http://philologus.gr/1/44----1450--600-x/257-2011-09-17-16-46-56  για το τεύχος 10 (ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΕΣ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ), και http://philologus.gr/files/MELET14.PDF   για το τεύχος 14.  

            Επειδή ίσως προσθέσει λίγα ακόμα διαφωτιστικά στοιχεία για την εκτροπή του Σιαμάκη, παραθέτω και το τελευταίο κομμάτι της επιστολής μου που του έστειλα όταν έφυγα απ’ την ομάδα του, και που θεώρησα χρέος μου να του γράψω ύστερα από τόσα χρόνια που ήμουν μαθητής του:

«Τα πρώτα χρόνια δεν βρίζατε ποτέ. Η πρώτη σας βρισιά ήταν για τον Σάκκο αρκετά χρόνια (ίσως 10) μετά τα “Απομνημονεύματά” σας. Τον λέγατε κοπρόσκυλο. Δεν μπορέσατε να καταλάβετε, ότι ο Σάκκος όσο θα ζεί, τον έβαλε ο Θεός να είναι πειρασμός για σας, που πάντα θα σας ξύνει την πληγή. Και τη δίκαιη αγανάκτησή σας που έπρεπε να την κάνετε αγαθό κοντρόλ, την αφήσατε και σας παρέσυρε στην βρισιά αυτή. Για χρόνια λέγατε μόνο αυτήν την βρισιά για τον Σάκκο, κι εκείνη σπάνια. Σας έγινε όμως συνήθεια, και αρχίσατε να λέτε και άλλες βρισιές σιγά σιγά. Αντί δηλαδή να μετανοήσετε και να την κόψετε, εσείς αρχίσατε να πλάθετε την θεωρία σας σιγά σιγά και σταδιακά, ότι υπάρχει ανάλογο έρεισμα στην Γραφή για βρισιές. Και την ασαφή αντίληψη που είχατε στην διαφορά που έχει το πνεύμα της Καινής από το πνεύμα της Παλιάς Διαθήκης, όπως αποδεικνύω πάλι στο κείμενο των 80 σελίδων, αντί να την διορθώσετε, εσείς την επεκτείνατε στις βρισιές. Και φθάσατε στο κατάντημα να δημοσιεύετε βρισιές. Και “βρήκατε” και αθυρόστομες λέξεις στη Γραφή πολλές, και μάλιστα εκεί που δεν υπάρχει κανένα έστω και κοντινό τέτοιο νόημα.

Δάσκαλε, διαστρέψατε την Γραφή! Κι αυτό λέγεται αίρεση! Από καλύτερος δάσκαλος που ήσασταν κάποτε, κι εμείς ήμασταν περήφανοι γι αυτό, εκτραπήκατε σε μεγάλα παραπτώματα, και καταντήσατε βδέλυγμα που πρέπει οι χριστιανοί ν’ αποφεύγουν!

Και δεν σας γλιτώνει από τον Θεό, καμιά εύνοια των επισκόπων και παπάδων, και καμιά επιστημονική ικανότητα και δόξα, και κανένα διδασκαλικό κύρος, παρά μόνο η μετάνοια.

Και θα σας περιμένω να μετανοήσετε. Αλλά μέχρι τότε, δεν μου επιτρέπει η Γραφή, να συνεχίσω να είμαι μαθητής σας.

                                                                                    Θεσ/νίκη 30-1-2015

                                                                        Ο πρώην μαθητής σας Μιχάλης»      

            Όπως βλέπετε, χωρίς να ξέρω τότε – που έγραφα την επιστολή αυτή φεύγοντας απ’ την ομάδα του Σιαμάκη – το μέγεθος του προβλήματός του και πόσο επικίνδυνος και υιός του διαβόλου είναι, προσπάθησα να τον ελέγξω και να βγάλω τα συμπεράσματα που οδήγησαν στην εκτροπή του. Τελικά αποδείχτηκε ότι παρόλο που η εξωτερική εκτροπή του και φανερή εκδήλωσή του άρχισε και ξετυλίχτηκε περίπου έτσι όπως περιέγραψα, δηλ. πολύ μακροχρόνια, η εσωτερική εκτροπή του ήταν πολύ νωρίτερα και θα την σχολιάσουμε σε άλλη σελίδα μας – όπου θα φανεί πόσο καλά καμουφλάριζε τον εσωτερικό του κόσμο –, γιατί τα στοιχεία και οι μνήμες που μας στέλνει ο Κύριος, έρχονται σιγά σιγά αλλά σταθερά.  

Ο Σιαμάκης είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο απ. Παύλος δίνοντας μια ακόμη περιγραφική ονομασία στο αντίχριστο πνεύμα χαρακτηρίζοντάς το ως ενέργεια πλάνης που έδωσε ο Θεός στους απολυμμένους (=> για την αιώνια απώλεια) ώστε να πιστέψουν στο ψέμμα (Β΄ Θε 2,10-11)!

                        Περίληψη

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης αποτελεί μοναδικό φαινόμενο αιρετικού γιατί προσβάλλει την μεγαλύτερη ιδιότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Την αγάπη και την συγχώρηση βάσει των οποίων ο Κύριος άλλαξε επίσημα την Παλαιά Δαθήκη με την Καινή Διαθήκη. Αυτή η αλλαγή που έγινε βάσει της αγάπης του Θεού, ήταν και η αιτία που ο Υιός του Θεού, άγνωστος μέχρι τότε παρόλο που ήταν ο προαιώνιος Λόγος, «έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας» (Ιω 1,1-3 και 14), για να θυσιασθεί κατόπιν και να σωθεί έτσι όποιος θα πιστέψει σ’ αυτόν (Ιω 3,16). Και η σωτηρία που είναι η αιώνια ζωή, επιτυγχάνεται με την μετάνοια των αμαρτημάτων, και η μετάνοια με την σειρά της επιτυγχάνεται με την αγάπη που θα δείξουμε στους ανθρώπους, όπως είπε και ο Κύριος για την μετανοημένη πόρνη,

«της συγχωρούνται οι αμαρτίες της οι πολλές, διότι αγάπησε πολύ. Σ’ αυτόν που θα συγχωρηθούν λίγο, σημαίνει ότι λίγο αγάπησε», Λκ 4,47.  

Αν λοιπόν δεν δείξουμε την ανάλογη αγάπη, δεν πρόκειται να γνωρίσουμε τον Θεό που είναι ο ίδιος αγάπη, και θα μείνουμε παντελώς ξένοι προς αυτόν (Α΄ Ιω 4,8).

            Ο Σιαμάκης μ’ αυτά που διδάσκει και πράττει, δείχνει ότι δεν γνωρίζει τον Θεό της αγάπης. Τα δείγματα της αλαζονείας και σκληρότητας του Σιαμάκη είναι πολλά και μάλιστα γραμμένα απ’ τον ίδιο, για να μπορούμε να τον διακρίνουμε. Μόνο εμείς οι μαθητές του δεν τα βλέπαμε γιατί είχαμε πωρωθεί με τ’ άχρηστα και δήθεν θεολογικά πυροτεχνήματά του. Αλλά και ο ίδιος ήξερε να κρύβεται, και ν’ αλλάζει βαθμιαία, ύπουλα και προδοτικά. Ας απομακρυνθούμε λοιπόν απ’ αυτόν τον πλάνο και αντίχριστο όπως έχουμε εντολή (Β΄ Ιω 8-11), κι ας μείνουμε στην αγάπη του Θεού, συγχωρώντας κάθε άνθρωπο ακόμα και τους εχθρούς μας, χωρίς φυσικά να περιμένουμε απ’ αυτούς συγγνώμη, όπως το έκανε πρώτος ο Κύριός μας πάνω στον σταυρό, κι όπως το έκανε και ο Στέφανος όταν λιθοβολούνταν, κι όπως το λέει καθαρά και ο Παύλος:  

            «Ν' ανέχεστε ο ένας τον άλλο και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο αν κάποιος έχει παράπονο εναντίον άλλου. Καθώς και ο Κύριος σας συγχώρεσε, έτσι κι εσείς. Και πάνω σ’ όλα αυτά να βάλετε την αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας.», Κλ 3,13-14.