“CURSE THE POPE” OF FATHER-KOSMAS AND THE TWO-FACED SIAMAKIS (PART I) - Interesting comments

Θεσσαλονίκη 13-7-2019

Στην παρούσα σελίδα θ’ ασχοληθούμε βέβαια με τον απατεώνα και ψεύτη Σιαμάκη, αλλά θα θίξουμε κι ένα άλλο θέμα που απασχόλησε πολύ τα χριστιανικά περιβάλλοντα πριν από λίγα χρόνια, και δεν άφησε αμέτοχη και την Θεολογική Σχολή Θεσ/νίκης καθώς έγιναν και σχετικές ομιλίες από καθηγητές. Ειδικότερα αναφέρουμε την συμμετοχή καθηγητών της ανωτέρω Θεολογικής στο Συνέδριο που διεξήχθη το 2014 στην Μονή Βλατάδων με θέμα «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι θεολογικές αρχές του έργου του. Μια Επέτειος: 1714-2014», όπου ακούστηκε σχετική ομιλία.

Απ’ τη μια λοιπόν θα δείξουμε, την γλοιώδη και σιχαμερή εκδούλευση του Σιαμάκη που «προσφέρει δωρεάν» μεν, αλλά λέγοντας ψέματα δε, προς το περιβάλλον του πρώην επισκόπου Φλωρίνης και μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη, μπας και αποσπάσει κάποια τιμή ή διάκριση! Και δεν καταλαβαίνει ο άφρονας Σιαμάκης, πως τα ψέματα που γράφει και για όποιον τα γράφει προσφέροντάς του τις δήθεν επιστημονικές υπηρεσίες του, είναι μόνο εις βάρος του εαυτού του, αφού τα βρίσκουμε εμείς σήμερα και τον ξεμπροστιάζουμε!

Και απ’ την άλλη θα δείξουμε ότι, οι κληρικοί και οι θεολόγοι που αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν έναν άγιο για το αν είπε ή δεν είπε κάτι, θα γλίτωναν αρκετό κόπο και χρόνο, αν απλώς … μελετούσαν περισσότερο το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης που είναι η Καινή Διαθήκη! Διότι δεν έχει σημασία αν κάποιος άγιος είπε ή δεν είπε κάτι – που στο κάτω κάτω της Γραφής ο οποιοσδήποτε άγιος δεν είχε το αλάθητο και μπορεί να έκανε λάθος (ας καταλάβουμε οι χριστιανοί επιτέλους ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι-αυθεντίες παρά μόνο o Κύριος Ιησούς Χριστός) –, αλλά εκείνο που έχει σημασία για τους πιστούς και πρέπει να ξεκαθαριστεί, είναι το αν είχε το δικαίωμα σαν χριστιανός να το πει!

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με το σχόλιο του αγαπητού αδερφού και διδάκτορος Θεολογίας Γιάννη Στεφούλη, και ακολούθως θα δώσουμε την δική μας απάντηση-ενίσχυση, που είναι συγχρόνως και μια ανάλυση στο επίμαχο θέμα της φράσης του πατρο-Κοσμά.

Σχόλιο: Γιάννης, 9 Ιανουαρίου 2019 - 10:31 μ.μ.

Ο κ. Σιαμάκης επιτίθεται στους Μενούνο και π. Ειρηναίο Δεληδήμο, διότι αμφισβητούν ότι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε τη φράση "τον πάπα να καταράσθε". Και για να το επιβεβαιώσει αυτό, φέρνει ο Σιαμάκης το κείμενο μιας Διδαχής που βρίσκεται σ’ ένα χειρόγραφο του 1820, όπου εκεί ο Άγιος Κοσμάς χαρακτηρίζει τον πάπα ως αντίχριστο.

Το κείμενο αυτής της Διδαχής, που βρίσκεται στο χειρόγραφο του 1820, το ανατύπωσε ο πρώην επίσκοπος Φλωρίνης και μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης, στο βιβλίο του για τον άγιο Κοσμά, αλλά δεν το συμπεριλαμβάνει στην δική του έκδοση ο κ. Μενούνος.

Όμως δεν είναι ο Καντιώτης που δημοσίευσε πρώτος την συγκεκριμένη διδαχή. Ο πρώτος εκδότης της είναι ο π. Σωφρόνιος Παπακυριακός, το 1953. Από την έκδοση του Παπακυριακού την ανατυπώνει και ο Καντιώτης. Και στην ανατύπωσή του, ο Καντιώτης σε ένα σημείο παραλείπει μια λέξη που υπάρχει στο χειρόγραφο, κι έχει ιδιαίτερη σημασία. Πρόκειται για την αντωνυμία «τος» (=αυτός).

Λέει δηλαδή ο Καντιώτης:

"Ὁ ἀντίχριστος εἶνε· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶνε αὐτὸς ὁποὺ εἶνε εἰς τὸ κεφάλι μας".

Ενώ το χειρόγραφό λέει:

"Ὁ ἀντίχριστος εἶναι τος· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶνε αὐτὸς ὁποὺ εἶνε εἰς τὸ κεφάλι μας".

Και έρχεται τώρα ο Σιαμάκης, με την βαρύτητα της αυθεντίας του ειδικού επιστήμονος, να αθωώσει τον Καντιώτη για την παράλειψη της σημαντικής λέξης, διαβεβαιώνοντας τους αναγνώστες του τα εξής:

«Ἀκριβὲς ἀντίγραφο τοῦ χειρογράφου 19 τοῦ ἔτους 1824 εἶναι τὸ κείμενο τοῦ Καντιώτου. παραλείπεται μόνο τὸ δυσνόητο τος μετὰ τὸ εἶναι (εἶναι τος), προφανῶς ἐπειδὴ παραβλέφθηκε ἢ φαινόταν λαθεμένη γραφὴ ὡς ἀκατανόητη λέξι. καὶ τὴν παράλειψι δὲν τὴν ἔκανε ὁ Καντιώτης, ἀλλ’ ὁ ἐκδότης ἐκεῖνος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὁ Καντιώτης ἀνατύπωσε.»

Δεν φταίει ο Καντιώτης για την παράλειψη του "τος", μας διαβεβαιώνει ο επιστήμων Σιαμάκης. Ο πρώτος εκδότης φταίει. Ο π. Σωφρόνιος Παπακυριακός, δηλαδή. Μάλιστα. Και φυσικά, για μια ακόμη φορά, ο κ. Σιαμάκης αποδεικνύεται τραγικά ολίγος και πλήρως αναξιόπιστος. Διότι αν πάμε στον «πρώτο εκδότη», θα δούμε ότι έχει το "τος" κανονικότατα:

Αρχιμ. Σωφρονίου Παπακυριακοῦ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἱερομάρτυρος καὶ ἰσαποστόλου Διδαχαί, Ἐπιστολαὶ καὶ Μαρτύριον, Ἀθῆναι 1953, σ. 143:

"Ὁ ἀντίχριστος εἶναί τος· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Πάπας ..."(Διδαχή Θ΄).

Αυτός που έβγαλε το "τος" ήταν ο Καντιώτης, ο οποίος προφανώς το θεώρησε ως λάθος του Παπακυριακού, ή το έκρινε ως περιττό.

Ο κ. Σιαμάκης έσπευσε αμέσως να τον στηρίξει με το βαρύ επιστημονικό του κύρος λέγοντας … ψέματα, γι άλλη μια φορά! Αν έχεις τέτοιους φίλους, τί τους θέλεις τους εχθρούς!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ευχαριστούμε καταρχήν τον αγαπητό μας φίλο και αδερφό εν Χριστώ Γιάννη για το ωραίο όσο και αποκαλυπτικό σχόλιό του, που ξεδιπλώνει την απίστευτη πονηριά του Κωνσταντίνου Σιαμάκη σε μια τόσο ανύποπτη υπόθεση.

Ας βάλουμε τώρα παρακάτω την δική μας ενίσχυση και άποψη σ’ αυτήν την υπόθεση.

Πρόλογος – Η «ψυχαναλυτική» ιδιότητα του Σιαμάκη

Τον Αυγουστίνο Καντιώτη πρώην επίσκοπο Φλωρίνης (επισκοπεία 1967-2003) που πέθανε τον Αύγουστο του 2010, τον ξέρουν όλοι οι έλληνες. Έλαμψε στο στερέωμα της Ορθοδοξίας για πολλά χρόνια από πρεσβύτερος ακόμα, και τα βιβλία του διαβάζονται πολύ απ’ τους χριστιανούς.

Εκείνο όμως που δεν ξέρουν οι έλληνες που εκτιμούσαν τον Καντιώτη, είναι το προφίλ του Καντιώτη που «στοιχειοθέτησε» προφορικά και ανεπίσημα (μόνο στους μαθητές του), ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης, ο υποκριτής εκείνος που παριστάνει τον φίλο του Καντιώτη. Έτσι, με την γνωστή του καύχηση και τον ρόλο του ως ψυχαναλυτή που τον έχει πάρει πολύ στα σοβαρά, ο Σιαμάκης μας έλεγε από τότε που ο Καντιώτης ήταν ακόμα επίσκοπος (δεκαετία 1990) τα εξής γι αυτόν:

«Ο Καντιώτης κάποτε όταν ήμουν στο οικοτροφείο (στην Θεσσαλονίκη) κι έτυχε να τον έχουμε φιλοξενούμενο, μου παράγγειλε να του αγοράσω 2 στρατιωτάκια. Ένα με την μορφή του τσολιά, κι ένα με την μορφή του φαντάρου. Κι εγώ του τ’ αγόρασα. Τα έβαλε τότε πάνω στην άκρη του γραφείου όπου τοποθετούμε τα διακοσμητικά αντικείμενα, και τα καμάρωνε. Ήθελε μου είπε, να τα βάλει πάνω στο δικό του γραφείο, και να τα έχει εκεί μόνιμα για να τα βλέπει.»

Και καταλήγει ο Σιαμάκης μ’ εμφανές ύφος ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης:

«Ο Καντιώτης σε μια πτυχή της ψυχής του δεν μεγάλωσε ποτέ. Παραμένει ένα παιδί!»!!

Δεν εντυπωσιαστήκατε απ’ το «ψυχαναλυτικό πόρισμα» του Σιαμάκη; Δέστε τώρα τί γράφει για τον Καντιώτη το 2010, την εποχή δηλ. που ακόμα μας έλεγε το παραπάνω ψυχαναλυτικό πόρισμα.

«οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Νικόδημος δὲν ἦταν γλυκούληδες σὰν τὸ Φραγκῖσκο καὶ τὸ Δεληδῆμο. ἦταν ἄντρες μὲ ἀντρειὰ καὶ ἀντρίκιο λόγο, καὶ γι’ αὐτὸ ὑπέφεραν ἢ καὶ μαρτύρησαν. κι αὐτοὶ οἱ δύο φίλοι ποὺ σκάρωσαν τὴ βδελυρὴ κι ἔντεχνη συκοφαντία εἰς βάρος ἑνὸς παρομοίου ἀντρός, τοῦ Καντιώτου, …», απόσπασμα απ’ την Σπίθα, φύλλα Μαΐου-Αυγούστου 2010.

Αυτό το διπλό πρόσωπο του Σιαμάκη, είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Και το 1 πρόσωπό του, αυτό που υποτίθεται σου παρουσιάζει ως καλό αποδίδοντας γενναιόδωρη υποστήριξη και φιλοφρόνηση, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτ’ άλλο από πρόσωπο σιχαμερού κόλακα που σκορπάει απλόχερα ανούσιες κολακείες και γλοιώδεις εκδουλεύσεις, που κρύβουν ιδιοτέλεια και φιλόδοξο συμφέρον. Όπως το ύπουλο φίδι που σέρνεται στη γη και που αν δεν το ξέρεις σαν ζώο, νομίζεις ότι φέρεται δουλικά και υποτακτικά, ενώ αυτό σε πλησιάζει για να σου κάνει κακό.

Παρόμοια υποκρισία και ψευτιά ο Σιαμάκης παρουσιάζει και όσον αφορά τον Νικόδημο Αγιορείτη, τον οποίο επίσης επαινεί στο παραπάνω απόσπασμα με τα ίδια λόγια. Διαβάστε το άρθρο του Σιαμάκη «ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ», και θα διαπιστώσετε ότι εκεί δεν καταδέχεται να τον ονομάσει άγιο όπως κάνει εδώ, και τον αναφέρει περιφρονητικά με το επώνυμό του (Καλλιβούρτση) για να τον στιγματίσει. Γράφει λοιπόν ο Σιαμάκης:

«Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδὴ ἐπὶ τοῦ Ναξίου Ἁγιορείτου Νικοδήμου Καλλιβούρτση ἡ πατρίδα του Νάξος εἶχε τὸ μισὸ πληθυσμό της παπικό, εἶχε κι ὁ ἴδιος ἀπὸ ἀσυναίσθητη παπικὴ ἐπίδρασι πολλοὺς παπικοὺς ἐθισμούς, τοὺς ὁποίους ἀπὸ ἀμάθεια ἢ ἀκρισία μᾶς πασσάρει στὶς ἄφθονες καὶ φλύαρες καὶ ἄκριτες ὐποσημειώσεις του στὸ περιβόητο Πηδάλιον μὲ τὴ βλάσφημη αὐτὴ ὀνομασία του· μόνο ἡ Ἁγία Γραφὴ μπορεῖ νὰ λέγεται Πηδάλιον.»

Και σε άλλο σημείο του άρθρου του, αναφέρει τον Νικόδημο μόνο με το επίθετο δείχνοντας εμφανή περιφρόνηση.

«ὁ ἴδιος Καλλιβούρτσης, ἐπειδὴ ὡς γόνος βενετοκρατουμένων Κυκλαδιτῶν ἤξερε ἰταλικά, μετέφρασε καὶ τρία παπικὰ - ἰησουητικὰ βιβλία, «Ἀόρατος πόλεμος» καὶ «Περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων» καὶ «Πνευματικὰ γυμνάσματα», καὶ γέμισε τὰ ὀρθόδοξα κλίματα μὲ παπικὲς καὶ ἰησουητικὲς ἀλογόμυγες.».

(βλέπε το άρθρο ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ στην ιστοσελίδα του Σιαμάκη, http://philologus.gr/2008-08-02-10-20-04/37--sp-736/293-2016-10-04-20-07-16 , ή του Οδυσσέα Τσολογιάννη (μπλογκ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ) όπου φιλοξενεί το άρθρο του Σιαμάκη, https://apotixisi.blogspot.gr/2016/10/04-2016.html ).

Βλέπετε με τι ειρωνεία κι εμπάθεια αντιμετωπίζει τον Νικόδημο Αγιορείτη; Και πάντα με το πρόσχημα της υπεράσπισης της ορθοδοξίας, ο ξεδιάντροπος!! Αυτός είναι ο υβριστής και προδότης Σιαμάκης που άλλοτε υποκρίνεται τον υποστηρικτή των μεγάλων και αγίων ανδρών, και άλλοτε τους θάβει με το γάντι!

Όμως πέρα απ’ την μάσκα του υποκριτή Σιαμάκη – την οποία πολλές φορές ξεχνάει ότι έχει φορέσει και δείχνει μετά το αληθινό του πρόσωπο –, τα ψυχαναλυτικά του πορίσματα δεν ευσταθούν καθόλου, και τον προβάλλουν μπροστά στα μάτια μας ως άτομο υποκείμενο σε μεγάλο φθόνο προς φημισμένα πρόσωπα, των οποίων την φήμη ο Σιαμάκης θα ήθελε πολύ ν’ αποκτήσει.

Για τον Σιαμάκη λοιπόν, όποιος έχει στρατιωτάκια στο γραφείο του, ή άλλα ενθύμια ή συμβολικά αντικείμενα που μοιάζουν με παιγνίδια, όπως σημαιούλες, ή αυτοκινητάκια, ή σπιτάκια κλπ., δεν έχει μεγαλώσει κανονικά, αλλά σε μια πτυχή του παραμένει παιδί! Ενώ ο Σιαμάκης περνιέται για «άντρας» με όλη την σημασία της λέξεως. Τόσο «άντρας» που θέλει να είναι και η κεφαλή των γυναικών των μαθητών του. Διότι κατ’ αυτόν οι γυναίκες των μαθητών του δεν πρέπει ν’ ακούνε τους άντρες των αλλ’ αυτόν! Τα περί μοιχείας του Σιαμάκη έχουμε αναπτύξει στη σελίδα μας, Η ΜΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ,

Εγώ πάντως, απ’ το παραπάνω ψυχαναλυτικό πόρισμα του Σιαμάκη δεν εντυπωσιάστηκα τόσο, όσο εντυπωσιάζομαι σήμερα απ’ τα «πρωτότυπα και θαυμαστά» συμπεράσματά του σε πολλούς τομείς της επιστήμης. Κι αυτό γιατί μέχρι πριν λίγα χρόνια τον πίστευα, κι ήμουν το πιστό σκυλί του, κι είχα εναποθέσει όλες τις ελπίδες της σωτηρίας της δικής μου και της οικογενείας μου πάνω του.

Έτσι ο Σιαμάκης έχει «αποφανθεί» πάνω στην ψυχανάλυση, όταν καταγίνεται με τα ψυχολογικά προφίλ των ανθρώπων που ζηλεύει ή μισεί (και μόνο αυτών που ζηλεύει για να τους μειώνει την αξία, ή των άλλων που μισεί για να τους συκοφαντεί και βρίζει). Πάνω στη πολιτική, όταν βρίζει τους πολιτικούς (τον Ευάγγελο Βενιζέλο τον αποκαλούσε ιπποπόταμο, και γενικά είχε τάση να κοροϊδεύει τους χοντρούς ανθρώπους και όλους όσους δεν χώνευε που είχαν σωματικό κουσούρι). Πάνω στην οικονομία, όταν συμβουλεύει τους άλλους να κρύβουν τα λεφτά τους και να μην τα καταθέτουν στην τράπεζα, και καλύτερα να τα μετατρέψουν σε δολάρια όταν υπάρχει ο κίνδυνος επαναφοράς της δραχμής (αλλά για ελεημοσύνη ούτε λόγος!). Πάνω στην φιλολογία, όταν λέει αδίστακτα γλωσσολογικά και λεξικολογικά ψέματα (βρίσκουμε συνεχώς φιλολογικά λάθη του που δημοσιεύουμε σ’ αυτό το blog και τα οποία είναι επιτηδευμένα ψεύδη και όχι απλώς λάθη). Πάνω στην θεολογία όταν συνειδητά και καταπατώντας την Γραφή κι αγνοώντας ή και διαστρεβλώνοντας τις ερμηνείες των πατέρων, αυθαιρετεί εισάγοντας αιρέσεις απωλείας (όπως η κατάργηση της αγάπης και πραότητας του Χριστού και η αντικατάστασή τους με σκληρότητα και ύβρεις, βλέπε και την σελίδα μας, Ο ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΩΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΙΡΕTIKOΣ). Και τέλος πάνω στην φυσική και στην αστρονομία, όταν εκδίδει αστήρικτες θεωρίες (που ίσως θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει πριν την μεγάλη πρόοδο της Φυσικής, δηλ. πριν το 1850) σε βιβλίο που είναι σήμερα για τα σκουπίδια, μόνο και μόνο γιατί πιστεύει ότι είναι γεννημένος αστρονόμος!

Τώρα μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει ότι κι εγώ που κατηγορώ τον Σιαμάκη, καταγίνομαι με το ψυχολογικό προφίλ του. Όμως τα συμπεράσματα που βγάζω εγώ για τον Σιαμάκη, μπορεί να τα βγάλει ο καθένας αν τον έχει ζήσει και ακούσει από κοντά, κι αν έχει διαβάσει τα βιβλία του της τελευταίας 15ετίας. Και ό,τι λέω γι αυτόν είναι αλήθεια, που μάλιστα αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι δεν βγήκε μέχρι τώρα κανείς απ’ τους μαθητές του, ή απ’ τους οπαδούς του να πει ότι λέω ψέματα. Οι λίγοι που εμφανίστηκαν να σχολιάσουν αρνητικά στο blog μας και υπέρ του Σιαμάκη, απλώς προσπάθησαν να τον δικαιολογήσουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν τελικά ήταν να παραδεχτούν, λίγο ή πολύ αυτά που λέμε. Σε αντίθεση με τον Σιαμάκη που καταφέρεται εναντίον των άλλων με αισχρές συκοφαντίες!

Πώς λοιπόν σήμερα που συνειδητοποιώ όλ’ αυτά, να μην εντυπωσιάζομαι με την απάτη και την προδοσία του Σιαμάκη εις βάρος μου, και εις βάρος των αφελών που ζητούν την φιλολογική και θεολογική υποστήριξή του, και εις βάρος των μαθητών του, κι όλων αυτών που τον πίστευαν (όχι βέβαια τόσο πολύ όπως εγώ), και άλλοι που συνεχίζουν να τον πιστεύουν;

Αλλά και η υποστήριξη του Σιαμάκη που κάνει στον Καντιώτη, πάσχει σε βασικά σημεία, που θα δείξουμε στην συνέχεια.

Έτσι ο Σιαμάκης δέχεται τα χτυπήματά μας εντελώς απροστάτευτος. Λέτε λοιπόν να είναι άξιος για λύπηση και οίκτο; Θ’ απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό προς το τέλος της σελίδας μας όπου, αφού αναπτύξουμε το κυρίως θέμα, μετά θα συμπεράνουμε για ποιο μοναδικό πράγμα είναι άξιοι οι άνθρωποι του είδους του Σιαμάκη.

«Τον πάπα να καταράσθε» του πατρο-Κοσμά (1714-1779) και ο Καντιώτης

Όλα ξεκίνησαν απ’ το άρθρο «Κοσμάς Αιτωλός και Πάπας» του Ι. Μενούνου που δημοσίευσε στο συριανό περιοδικό «Τα Νιάτα» (φύλλο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2009, σελ. 168), και στ’ οποίο αμφισβητείται η γνησιότητα των λόγων του πατρο-Κοσμά που φέρεται να είπε:

1)    «Τον πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού», και

2)    «αντίχριστος είναι ο πάπας, καθώς και ο άλλος (έτερος) που είναι πάνω στο κεφάλι μας (=> ο τούρκος κατακτητής)».

Η 1η φράση φαίνεται να έρχεται σε σύγκρουση με το πνεύμα της Καινής Διαθήκης που έχει εμπνεύσει την χριστιανική πίστη, ότι «αγαπάτε τους εχθρούς σας», «ευλογείτε και μην καταράσθε» και «μην ανταποδίδετε κακό αντί κακού». Άρα το μήνυμα του ευαγγελίου όσον αφορά τις κατάρες είναι: στις κατάρες των εχθρών ν’ ανταποδίδετε ευλογίες και όχι κατάρες!

Όμως πρέπει να προσέξουμε το εξής: το μήνυμα του ευαγγελίου αφορά τις κατάρες και όλα τα κακά ή τις αδικίες που υφίστανται οι χριστιανοί απ’ τους άλλους ως άτομα. Θα δούμε όμως ότι υπάρχουν και κάποιες άλλες εχθρικές δραστηριότητες που δεν ζημιώνουν τους χριστιανούς ως άτομα, αλλ’ ως σώμα Χριστού, δηλ. ζημιώνουν την Εκκλησία πνευματικά! Και μιλάμε φυσικά για τις αιρέσεις! Τί γίνεται λοιπόν σ’ αυτήν την 2η περίπτωση;

Στην ιστορία αυτή όμως της γνησιότητας των φράσεων που φέρονται ως του πατρο-Κοσμά, μπλέκεται και τ’ όνομα του Αυγουστίνου Καντιώτη, που διετέλεσε επίσκοπος Φλωρίνης για 33 χρόνια μέχρι την παραίτησή του το 2000 λόγω γήρατος (ήταν 93 ετών), διότι ο Καντιώτης εξέδωσε βιβλίο με τις Διδαχές του Κοσμά, που γνώρισε μάλιστα τεράστια επιτυχία μέσα από 29 εκδόσεις (!), όπου αναφέρονται οι επίμαχες φράσεις ως γνήσιες του Κοσμά. Έτσι, με την αμφισβήτηση της γνησιότητας των παραπάνω φράσεων αμφισβητείται και η ποιότητα των εκδόσεων του Καντιώτη, και γενικότερα τα λεγόμενά του και η αξιοπιστία του, που μέχρι τότε υπήρξε ένας απ’ τους πιο καταξιωμένους επισκόπους της νεώτερης Ελλάδας.

Ας διατυπώσουμε λοιπόν τώρα το πρόβλημα που δημιουργήθηκε:

Αν είπε τις φράσεις ο πατρο-Κοσμάς και κυρίως το «τον πάπα να καταράσθε», πώς συμβιβάζεται αυτό με το ευαγγέλιο; Κι αν πάλι δεν τις είπε (γιατί δεν έπρεπε σύμφωνα με το ευαγγέλιο), τότε η μεν έκδοση του Καντιώτη χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ως μη έγκριτη, η δε φήμη του Καντιώτη σπιλώνεται και απ’ το γεγονός ότι συμμερίζεται για τις κατάρες μια ψευδή και μη χριστιανική άποψη!

Εμείς όμως εδώ εντοπίζουμε ένα γενικότερο πρόβλημα στην παραπάνω φράση, και δεν μας απασχολεί το ειδικότερο που είναι: αν τελικά είπε την φράση ο πατρο-Κοσμάς. Και το γενικότερο πρόβλημα ανάγεται στο αν ο οποιοσδήποτε απλός χριστιανός, επιτρέπεται να καταραστεί κάποιον, κι αν ναι, πότε; Κι αν λυθεί αυτό θετικά και με τον τρόπο που φέρεται να το εκφράζει ο πατρο-Κοσμάς, τότε δεν θα μας ενδιαφέρει αν τελικά το είπε ή δεν το είπε, αφού θα είχε κάθε χριστιανικό δικαίωμα να το πει, κι αποκαθίσταται, δηλ. καθαρίζεται απ’ το εν λόγω ψεγάδι τόσο αυτός όσο κι ο Καντιώτης.

Σ’ αυτό λοιπόν το πρόβλημα θα επικεντρωθούμε για να δώσουμε απάντηση, και θα πούμε λίγα πράγματα για τον (αντίχριστο;) πάπα στο τέλος.

Όσο για τον τούρκο κατακτητή έχουμε να πούμε ότι σαν κατακτητής δεν επέχει θέση αντίχριστου, όσο σκληρά και βάναυσα κι αν φέρθηκε στους υπόδουλους έλληνες. Όμως η αντίχριστη ιδιότητα ενός κατακτητή αποδεικνύεται μόνο όταν απαιτεί απ’ τους υπόδουλους χριστιανούς ν’ αλλάξουν την πίστη τους, στην προκειμένη περίπτωση δηλ. να εξισλαμιστούν! Και αυτό βέβαια έγινε αρκετά στην τουρκοκρατία. Άλλωστε και η απαγωγή παιδιών των υπόδουλων ελλήνων για να τα κάνουν γενίτσαρους μουσουλμάνους, βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Ειδικά στο σημείο αυτό η Γραφή έχει να μας δώσει ως παράδειγμα την προφητεία του Δανιήλ που μιλάει για ξένους κατακτητές (εννοεί τους έλληνες διαδόχους του ελληνιστικού βασιλείου των Σελευκιδών) που θα έρθουν στην γη του Ισραήλ (διαθήκην ἁγίαν), θα βεβηλώσουν το Ναό (ἁγίασμα), θα σταματήσουν τις καθημερινές θυσίες (μεταστήσουσι τὸν ἐνδελεχισμὸν), και θα επιβάλλουν τα είδωλα μέσα στον Ναό (δώσουσι βδέλυγμα ἠφανισμένων):

«καὶ ἐπιστρέψει καὶ θυμωθήσεται ἐπὶ διαθήκην ἁγίαν· καὶ ποιήσει καὶ ἐπιστρέψει καὶ συνήσει ἐπὶ τοὺς καταλιπόντας διαθήκην ἁγίαν. 31 καὶ σπέρματα ἐξ αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ βεβηλώσουσι τὸ ἁγίασμα τῆς δυναστείας καὶ μεταστήσουσι τὸν ἐνδελεχισμὸν καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἠφανισμένων. 32 καὶ οἱ ἀνομοῦντες διαθήκην ἐπάξουσιν ἐν ὀλισθήμασι, καὶ λαὸς γινώσκοντες Θεὸν αὐτοῦ κατισχύσουσι καὶ ποιήσουσι. », Δα 11,30-32.

Όπως βλέπουμε στον στίχο 32, δίνεται παρηγοριά και θάρρος σ’ αυτούς που γνωρίζουν κι εμπιστεύονται τον Θεό, διότι λέει ότι θα πάρουν δύναμη και θα επιβιώσουν! Άρα σ’ αυτό το σημείο (όπως και σε άλλα της Παλαιάς Διαθήκης) φαίνεται περίτρανα, ότι τον Θεό δεν τον ενδιαφέρει ο Ναός και η βεβήλωση που πρόκειται αυτός να πάθει, αλλά μόνο οι πιστοί Του, τους οποίους θα δώσει δύναμη ν’ ανταπεξέλθουν στη δοκιμασία του διωγμού που θα υποστούν. Αυτού του είδους ο διωγμός των πιστών εβραίων που θα συνοδευθεί με την βεβήλωση του Ναού, χαρακτηριζόμενη απ’ τον προφήτη με την λέξη βδέλυγμα, σηματοδοτεί την αντίθεη ιδιότητα των κατακτητών[1]!

Ας επιστρέψουμε στο πρόβλημα της φράσης για τον πάπα. Και για την λύση του προβλήματος έχει σημασία βέβαια και η έννοια των λέξεων κατάρα και καταριέμαι, και η ακριβή τους σχέση με τις παράλληλες νοηματικά λέξεις ανάθεμα και αναθεματίζω. Την λέξη κατάρα και παράγωγά της δεν χρησιμοποιεί μόνο ο πατρο-Κοσμάς, αλλά χρησιμοποιούν και ο Χριστός και οι απόστολοι όπως θα δούμε.

Αλλά πρώτα αξίζει να κάνουμε μια μικρή ιστορική ανασκόπηση.

Όταν δημοσιεύτηκε το άρθρο του Ι. Μενούνου (2009), ο Καντιώτης ήταν τότε 102 ετών, δηλ. σχεδόν 1 έτος πριν πεθάνει, με το προχωρημένο γήρας να τον έχει ήδη από καιρό καθηλώσει στο κρεβάτι, ανήμπορος ακόμα και να επικοινωνήσει πλήρως με το περιβάλλον όπως μαθαίναμε τότε, πολύ δε περισσότερο ανήμπορος ν’ απαντήσει στο άρθρο του Μενούνου, ούτε ακόμη και ως απλή υπαγόρευση.

Έτσι, απ’ το φιλικό περιβάλλον του Καντιώτη, ανέλαβε ν’ απαντήσει σε 1η φάση ο π. Λαυρέντιος Γρατσίας (Σπίθα, φύλλο Ιανουαρίου 2010), και σε 2η φάση και πιο επίσημη από πλευράς θεολογικής και γνώσης χειρογράφων, η σκυτάλη δόθηκε στον μεγάλο φιλόλογο, και όπως νόμιζαν καταρτισμένο από πλευράς Βίβλου, χειρογράφων και χριστιανικής ορθοδοξίας Σιαμάκη.

Ειδικά με την απάντηση του τελευταίου (Σπίθα, φύλλα Μαΐου-Αυγούστου 2010), θεωρήθηκε βέβαιο πια, ότι αποκαταστάθηκε η φήμη τόσο του πατρο-Κοσμά όσο και του Καντιώτη. Και ναι μεν η φήμη τους αποκαταστάθηκε, αλλ’ ο Σιαμάκης απέδειξε γι άλλη μια φορά ποιός είναι, τί είδους εκδούλευση προσέφερε στο περιβάλλον του Καντιώτη, ποιά είναι η σχέση του με την Βίβλο και την Ορθοδοξία, και ποιες είναι οι γλωσσικές του γνώσεις για τις οποίες καυχιέται συχνά, πράγματα που θα σχολιάσουμε στην συνέχεια.

Οι λέξεις κατάρα και ανάθεμα

Ας δούμε τώρα τα κενά των 2 απαντήσεων.

Η απάντηση του π. Λαυρέντιου Γρατσία (που μπορείτε να την βρείτε στο διαδίκτυο, στην παρακάτω σελίδα του Οδυσσέα Τσολογιάννη (ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ), https://apotixisi.blogspot.gr/search?q=γρατσίας ), αναφέρει 3 χωρία της Κ. Διαθήκης, τα παρακάτω:

1.     Το Μθ 25,41 που βρίσκεται στην παραβολή της τελικής κρίσης, όπου ο Χριστός ως κριτής Θεός και ποιμένας ξεχωρίζει τα πρόβατα (= τους ευσεβείς) απ’ τα κατσίκια (= ασεβείς), και χαρακτηρίζει τους ασεβείς ως κατηραμένους (= καταραμένους) που πρέπει ν’ απομακρυνθούν απ’ Αυτόν.

Στα επόμενα 2 χωρία που φέρνει ο π. Λαυρέντιος, γίνεται λόγος γι αφορισμό χρησιμοποιώντας όχι την λέξη καταριέμαι, αλλά την φράση «παραδίδω στον σατανά».

2.     Το Α΄ Κο 5,5 όπου ο απ. Παύλος προτρέπει τους κορίνθιους χριστιανούς να μαζευτούν όλοι ως μέλη της τοπικής εκκλησίας τους και ν’ αποφασίσουν τον αφορισμό ενός απ’ αυτούς, λόγω της ιδιαίτερα απεχθούς πορνικής σχέσης του με την μητριά του.

3.     Το Α΄ Τιμ 1,20 όπου αφηγείται ο ίδιος ο Παύλος ότι παρέδωσε στον σατανά 2 πρώην συνεργάτες του για να μάθουν να μην βλασφημούν (βρίζουν).

Εξετάζοντας το 1ο χωρίο, βλέπουμε ότι μιλάει για την τελική κρίση όπου ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εκδίδει ως Κριτής την αιώνια καταδικαστική απόφαση για τους ασεβείς. Εδώ λοιπόν είναι φανερό ότι οι αιώνια καταδικασμένοι γίνονται πλέον και καταραμένοι αφού τότε πια, δεν έχουν καμιά ελπίδα μετανοίας και άρα σωτηρίας. Η κατάρα αυτή του Θεού είναι ίδια στο νόημα με την κατάρα που εννοούν οι άνθρωποι όταν καταριούνται, δηλ. προς το αμετάκλητο κακό. Όμως η εξουσία του Θεού με την οποία καταριέται στην τελική κρίση, είναι μια ιδιότητα που ανήκει μόνο σ’ Αυτόν που είναι ο Δίκαιος Κριτής, και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για να μπορούν οι χριστιανοί να καταριούνται κάποιον, όσο άδικος κι αν είναι αυτός τον οποίο καταριούνται. Εξάλλου έχουμε και το γενικότερο πνεύμα της Κ. Διαθήκης που όπως είδαμε λέει «ευλογείτε και μην καταράσθε». Επομένως το χωρίο αυτό δεν επαρκεί, για να στηρίξει την κατάρα ως λόγο που εκφέρεται χριστιανικά.

Τ’ άλλα 2 χωρία που περιγράφουν τον αφορισμό, μας διαφοροποιούν κάπως την έννοιά του απ’ την κατάρα και θα δούμε αμέσως γιατί.

Ο αφορισμός που στην Κ. Διαθήκη εκφράζεται και με την λέξη ανάθεμα (Ρω 9,3, Α΄ Κο 16,22, Γα 1,8 και 9), οφείλει την καταγωγή του αποκλειστικά στην εκκλησία του Χριστού, ενώ από τους θύραθεν συγγραφείς κι απ’ τους ιουδαίους το ανάθεμα σήμαινε το ξεχώρισμα αντικειμένου ή ανθρώπου προς αφιέρωση στον Θεό. Μ’ αυτήν την έννοια αναφέρεται στον Θεόκριτο (315-260 π.Χ., Επιγράμματα, 13,2, λεξικό LSΚ), στην Παλατινή Ανθολογία (6,162, λεξικό LSΚ), στην Παλαιά Διαθήκη (Λε 28,29), και στην Καινή Διαθήκη ως αφιερωματικό τάμα των ιουδαίων (Πρξ 23,12 και 14).

Έτσι, όταν ένας αναθεματίζεται στην εκκλησία, σημαίνει ότι ξεχωρίζεται απ’ αυτήν, χάνει πλέον την ένωση μαζί της, και άρα και με τον Χριστό, και εκδιώκεται στην μόνη άλλη μεριά, δηλ. με τον διάβολο ή σατανά. Βλέπε και την σελίδα μας, ΕΡΓΑΣΙΑ - ΤΟΠΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ , σελ. 29. Όμως τον αφορισμό αυτόν τον διατάζει είτε ο Παύλος, είτε σύσσωμη η εκκλησία των κορινθίων, και φαίνεται καλά ο παιδαγωγικός ρόλος του αφορισμού αφού στην 1η περίπτωση απέδωσε καρπούς διότι ο κορίνθιος μετανόησε πικρά και ήθελε να ξαναγυρίσει στην εκκλησία (Β΄ Κο 2,5-6). Και ο Παύλος τους προτρέπει τώρα να του δείξουν αγάπη και να τον πάρουν πίσω, για να μην τον καταπιεί ο σατανάς λόγω της μεγάλης θλίψης του (Β΄ Κο 2,7-11). Και μάλιστα ο Παύλος σημειώνει στους κορίνθιους το εξής:

«Ό,τι εσείς συγχωρείτε, κι εγώ συγχωρώ, διότι κι εγώ αν συγχώρησα κάποιον, για σας τον συγχώρησα εξαιτίας του προσώπου του Χριστού», (Β΄ Κο 2,10).

Παρόμοια αλλά και μαζική μετάνοια υπήρξε και σε μερίδες αιρετικών που αναθεματίστηκαν κατά τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, αλλά μετά ξαναγύρισαν στην εκκλησία.

Εφόσον λοιπόν αυτός είναι ο παιδαγωγικός σκοπός του αφορισμού ή αναθεματισμού μέσα στην Καινή Διαθήκη αλλά και μετέπειτα στην εκκλησία, που στοχεύει στην μετάνοια του αμαρτήσαντος, άρα διαφοροποιείται απ’ την έννοια της κατάρας, της οποίας το συνοδευόμενο κακό έχει αμετάκλητο κι αιώνιο χαρακτήρα.

Έτσι, τα βιβλικά χωρία που φέρνει ο π. Λαυρέντιος δεν επαρκούν για να λύσουν το πρόβλημα.

Ας πάμε τώρα στην απάντηση του Σιαμάκη. Θα την βρείτε ολόκληρη ηλεκτρονικά στο site του περιοδικού Συμβολή: http://www.symbole.gr/chrtoms/chrphi/967-augkan . Εδώ εμείς παραθέτουμε μόνο μερικές φράσεις:

«στὰ χρόνια τοῦ Κοσμᾶ ὁ ἀναλφάβητος λαὸς δὲν ἤξερε τὶς λέξεις ἀνάθεμα καὶ ἀναθεματίζω μὲ τὴ δογματικὴ καὶ ὁμολογιακή τους ἔννοια, κι ἀντὶ γι’ αὐτὲς ἔλεγε κατάρα καὶ καταριέμαι. γι’ αὐτὸ κι ὁ Κοσμᾶς τοὺς εἶπε «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε», δηλαδὴ νὰ τὸν ἀναθεματίζετε, νὰ ξεχωρίζετε ἀπ’ αὐτὸν τὶς εὐθῦνες σας, τὴν ὁμολογία σας, τὸ Πιστεύω σας.».

Κι εδώ τώρα χρειάζεται να δούμε πώς ο λαός αντιλαμβάνονταν την κατάρα και το ανάθεμα δια μέσου των αιώνων, μέχρι και σήμερα.

Σήμερα στην καθομιλουμένη οι έννοιες κατάρας και αναθέματος συμπίπτουν, όπως φαίνεται και στο λαϊκό επαναστατικό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Brendan Behan και Βασίλη Ρώτα (1963):

«Ανάθεμα την ώρα,

κατάρα την στιγμή,

σκότωσαν οι εχθροί μας

το γελαστό παιδί.». ( http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=588 )

Η κατάρα όμως και το καταριέμαι ήδη απ’ τον ορισμό τους έχουν κι άλλη μια διαφοροποίηση απ’ το ανάθεμα και αναθεματίζω, γιατί πολλές φορές συνοδεύονται με κατηγορούμενο που αρχίζει με το να, δηλ. αυτό που αποτελεί το περιεχόμενο της κατάρας, όπως οι υπογραμμισμένες λέξεις που αποτελούν πρόταση, στο παράδειγμα:

«Με καταράστηκε να σπάσω το πόδι μου.»

Ή όπως λέει το κλέφτικο δημοτικό τραγούδι (περίοδος τουρκοκρατίας) που έχει μεγάλο κατηγορούμενο (3 στίχους):

«Μάννα, μ’ έκαταράστηκες, βαρειά κατάρα μου είπες.

Ø  Κλέφτης να βγης, παιδάκι μου, κάμπους, βουνά να τρέχης,

Ø  ολημερίς ‘ς τον πόλεμο, τη νύχτα καραούλι,

Ø  και ‘ς τα γλυκοχαράματα να πιάνης το ταμπούρι».

Αν όμως η κατάρα δεν έχει κατηγορούμενο, τότε σημαίνει ό,τι και το ανάθεμα, δηλ. χαρακτηρίζει το αντικείμενο με την επιθυμία να μην υπήρχε, να χαθεί, να εξαφανιστεί ώστε να μην υπάρχει, όπως φαίνεται πάλι στα παρακάτω δημοτικά:

1.     «Ανάθεμά τα τα βουνά με το ζακόνι πόχουν,

το καλοκαίρι κίτρινα και το χειμώνα μαύρα,

και την πικρή την άνοιξη πολύ ροδαμισμένα.

Κανένας δεν τα χάρηκε μεσ’ τον απάνω κόσμο,

η κλεφτουριά τα χαίρεται και τα μικρά κλεφτόπλα.»

2.     «Καταραμένη ξενιτιά, που μόχεις κάψει την καρδιά.

Αχ! Μου πήρες τα παιδιά κι έχω πόνο συντροφιά μου.

Από μικρά μου φύγανε και πίσω δεν γυρίσανε.»

3.     «κι ο καπετάνιος φώναζε όλων των καραβιώνε.

– Σταθείτε καραβάκια μου όλα με την αράδα

ν’ ακούσετε τη λυγερή πώς τραγουδεί και λέει:

– Ανάθεμα σε ξενιτιά, ανάθεμα στα ξένα.

Στο βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» της Α' Γενικού Λυκείου, υπάρχει το Τραγούδι του νεκρού αδελφού, ένα υπερβατικό όσο και συγκινητικό δημοτικό τραγούδι. Διηγείται την ιστορία μιας μάνας που είχε 9 γιους και μια κόρη, την Αρετή, όταν κάποτε ζήτησαν την κόρη να γίνει νύφη μακριά στα ξένα. Η μάνα και οι 8 γιοι της δεν ήθελαν να την δώσουν, αλλ’ ο Κωνσταντής, ο μόνος απ’ τους 9 γιους που είχε αντίθετη άποψη, τους έπεισε όλους ότι είναι καλύτερα να την δώσουν, αφού πρώτα έκανε τάμα στην μάνα πως αν συμβεί κακό και θάνατος, αυτός θα πάει και θα την φέρει. Όμως το κακό και ο θάνατος ήρθαν, και πέθαναν όλοι οι γιοι, κι η μάνα έμεινε μόνη της και απαρηγόρητη:

«Σ’ όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ’ όλα μοιρολογιόταν,

στου Κωσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της.

– Ανάθεμά σε, Κωσταντή, και μυριανάθεμά σε,

οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα!

το τάξιμο που μου ‘ταξες, πότε θα μου το κάμεις;

Τον ουρανό ‘βαλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,

αν τύχει πίκρα γή χαρά, να πας να μου τη φέρεις».

Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,

η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε.

Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ’ άστρο χαλινάρι,

και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.»

Για το τραγούδι αυτό δίνονται σημαντικές πληροφορίες στο σχολικό βιβλίο (που υπάρχει και ηλεκτρονικά), και αξίζει να τις αναφέρω:

«Η προέλευση του τραγουδιού αυτού έχει απασχολήσει πολύ τους μελετητές. Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι το τραγούδι είναι από τα πιο παλιά ελληνικά τραγούδια και πλάστηκε πριν από τον 9ο μ.Χ. αιώνα στην περιοχή της Μ. Ασίας. Το θέμα το έχουν χρησιμοποιήσει στα έργα τους πολλοί λογοτέχνες, Έλληνες και ξένοι. Ο C. Fauriel είχε επισημάνει τις ομοιότητες που παρουσιάζει η μπαλάντα Λεονόρα (1773) του Γερμανού ποιητή G. A. Bürger με το Τραγούδι του νεκρού αδελφού. Από τους Έλληνες δραματοποίησαν το τραγούδι οι Αργ. Εφταλιώτης, Φώτος Πολίτης και Ζ. Παπαντωνίου.»,   ( http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1913,6307/ ).

Όπως βλέπουμε η γερμανική μπαλάντα Λεονόρα είναι της εποχής του θανάτου του πατρο-Κοσμά (1779), και άρα το Τραγούδι του νεκρού αδελφού υπήρχε τότε και πλούτιζε ακόμα την ελληνική γλώσσα με το αγνό του οικογενειακό συναίσθημα. Κι όπως φαίνεται κι απ’ τα ονόματα των 3 ελλήνων ποιητών και δραματουργών (που παραδίδει το σχολικό βιβλίο) που διακρίθηκαν στο α΄ μισό του 20ού αιώνα, το τραγούδι αυτό συνεχίζει την ζωντανή πορεία του αδιάκοπα μέχρι και σήμερα.

Ο ελληνικός λαός λοιπόν χρησιμοποιούσε τις λέξεις ανάθεμα και κατάρα με την ίδια έννοια για αιώνες. Και την λέξη ανάθεμα με την σημασία της, την έχει πάρει μόνο απ’ την εκκλησία αφού αυτή η έννοια είναι αποκλειστικά εκκλησιαστική. Κι επειδή είναι η βαρύτερη ποινή της εκκλησίας στ’ αμαρτήματα, ο λαός την ταύτισε με την κατάρα, που όταν δεν έχει κάποιο κατηγορούμενο, τότε είναι πολύ βαριά και σημαίνει την ολοσχερή καταστροφή, τον χαμό.

Πώς λοιπόν ο Σιαμάκης λέει ότι «στα χρόνια του Κοσμά ο αναλφάβητος λαός δεν ήξερε τις λέξεις ανάθεμα και αναθεματίζω με τη δογματική και ομολογιακή τους έννοια, κι αντί γι αυτές έλεγε κατάρα και καταριέμαι.»;

Δεν μπορεί να σκεφτεί ο Σιαμάκης το πολύ απλό που ισχύει και για ένα αναλφάβητο παιδί 4 ετών: ότι μπορεί με φωτογραφίες να μάθει εύκολα και να ξεχωρίζει μια λίμνη, ένα ποτάμι, και την θάλασσα, παρόλο που και τα 3 αυτά διαφορετικά στοιχεία είναι ένα, το νερό, που στην καθαρή του μορφή τρέχει απ’ την βρύση. Κι αν βάλουμε και την βροχή και το χιόνι που άνετα μπορεί να δει ένα παιδί ζωντανά, τότε έχουμε συνολικά 6 διαφορετικές μορφές του ίδιου στοιχείου που μπορεί άνετα να ξεχωρίζει ένα αναλφάβητο παιδί. Και δεν μπορεί ο αναλφάβητος λαός να ξέρει την λέξη ανάθεμα και πώς την χρησιμοποιούσε η Εκκλησία, η οποία μάλιστα παρόλη την τότε έλλειψη οργάνωσης και κατήχησης, αποτελούσε την ενότητα και το καταφύγιο των ελλήνων κατά την δύσκολη εκείνη περίοδο της τουρκοκρατίας;

Τί είναι αυτές οι «φιλολογικές ακροβασίες χωρίς στήριγμα» του Σιαμάκη; Με ακροβασίες χωρίς στήριγμα, ο ακροβάτης πέφτει και σπάει τα μούτρα του! Αυτό έπαθε κι ο Σιαμάκης. Δεν κάθισε να σκεφτεί απλά πράγματα, ούτε θυμήθηκε καθόλου τα δημοτικά τραγούδια ως μεγάλος φιλόλογος και γνώστης της ελληνικής γλώσσας, παρόλο που έχει εμπνευστεί ο ίδιος την σύνθεση δημοτικών τραγουδιών, μόνο όμως για να βρίσει και να ειρωνευτεί τους καθηγητές της θεολογίας («Της άγνοιας το κάστρο», Μελέτες, τεύχος 3, που το αναρτά και στην ιστοσελίδα του, www.philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/121-2009-03-08-21-45-02?showall=&start=11 ).

Πάλι σε άλλο άρθρο του θυμάται άλλο δημοτικό τραγούδι που μιλάει γι άγρια αιματοχυσία, και που το φέρνει για να υποστηρίξει την δήθεν ωμότητα των σφαγών που έκαναν οι επαναστατημένοι εβραίοι στους έλληνες κατακτητές τους, και στις οποίες σφαγές κατά την ερμηνεία του Σιαμάκη αναφέρεται με καμάρι ο προφήτης Ζαχαρίας (Ζα 9,13-16), ενώ ο Ζαχαρίας δεν μιλάει για σφαγές, αλλά συμβολικά μιλάει για το νέο αίμα (σώματα) των ελλήνων που θα βαπτιστεί χριστιανικό (βλέπε Μελέτες, τεύχος 1, και την ιστοσελίδα του Σιαμάκη, http://philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/103-o- , καθώς και την απάντησή μας στην σελίδα, Το κείμενο με τις ερωτήσεις που έδωσα στον Σιαμάκη για την υβριστική συμπεριφορά του, και δεν απάντησε. , και ειδικότερα στην παράγραφο “Η προφητεία του Ζαχαρία μιλάει για την επανάσταση των ιουδαίων;”, σελ. 47-57, όπου κάνουμε και μια μικρή έρευνα για την φιάλη ως σκεύος του θυσιαστηρίου για ν’ αποδείξουμε ότι η φιάλη δεν είναι κολονάτο ποτήρι όπως λέει ο Σιαμάκης, αλλά είναι ιερό κατσαρόλι γι αναίμακτες θυσίες!).

Όταν λοιπόν ο Σιαμάκης θέλει να βρίσει και να ειρωνευτεί, ή να χρησιμοποιήσει βρώμικα την Αγία Γραφή για να «στηρίξει» την αιρετική σκληροκαρδία του, τότε θυμάται μια χαρά τα δημοτικά τραγούδια. Κλασσική περίπτωση αλαζόνα φαρισαίου τον οποίο ο Θεός απ’ την μια τον παραδίδει σε χειρότερα έργα ασεβούς σκληρότητας, κι απ’ την άλλη του φράζει την επιστήμη για να μην βρίσκει τα γλωσσολογικά τεκμήρια που επιθυμεί σε μια κατά τα άλλα απλή υπόθεση. Είναι αξιοθαύμαστο ότι και στις 2 περιπτώσεις ο Θεός τον ρεζιλεύει!

Μέχρι εδώ λοιπόν 3 είναι τ’ ατοπήματα του Σιαμάκη.

1)    Με την υποκριτική και γλοιώδη «εκτίμησή» του προς τον Καντιώτη που για δεκαετίες περιφρονούσε, με τον ίδιο τρόπο που περιφρονούσε πάντα και τον Νικόδημο Αγιορείτη.

2)    Με την φιλολογική του ανεπάρκεια (παρόλη την φήμη του) με την οποία παριστάνει τον γνώστη της γλώσσας του αναλφάβητου ελληνικού λαού, λέγοντας παιδαριώδη και ανυπόστατα επιχειρήματα!

3)    Αυτό που εντόπισε ο αδερφός μας Γιάννης όπως είδαμε, και είναι το ψέμα υπεράσπισης προς τον Καντιώτη με τη συντομογραφία της αντωνυμίας τος.

Σιχαμερή εκδούλευση, παιδαριώδη γλωσσικά ακροβατικά, και ψέμα. Αυτά είναι τα επιστημονικά κατορθώματα του Σιαμάκη!

Κι όλ’ αυτά εις βάρος διάσημων ανθρώπων της πίστεως και του κάποτε αναλφάβητου ελληνικού λαού, στους οποίους όφειλε τουλάχιστον μια στοιχειώδη εκτίμηση, ο προδότης!

Ο λαός λοιπόν ήξερε πολύ καλά το ανάθεμα ως εκκλησιαστική τιμωρία αλλά επειδή πέρασαν πολλοί αιώνες κατά τους οποίους ο αναθεματισμός δεν έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της μετάνοιας, αφού ολόκληρα έθνη πλανήθηκαν σε μακρόβιες και αμετανόητες αιρέσεις όπως των μονοφυσιτών στην Ανατολή και των παπικών στην Δύση, ο λαός το συνέδεσε με την αμετάκλητη καταδίκη στην κόλαση. Έτσι, στην συνείδηση του λαού το ανάθεμα με την βαριά κατάρα έγιναν ένα.

Υποσημείωση

[1] Περισσότερα για το θέμα των αντιχρίστων που δρουν σε κρατικό και μαζικό επίπεδο, θα βρείτε στην σελίδα μας, Το κείμενο με τις ερωτήσεις που έδωσα στον Σιαμάκη για την υβριστική συμπεριφορά του, και δεν απάντησε. , και στην παράγραφο, Το βδέλυγμα της ερημώσεως, σελ. 58 του PDF.

Και το μεν αντίθεο στοιχείο συναντάται στην Παλαιά Διαθήκη σε πολλά σημεία με την εκδήλωση της αποστασίας του Ισραήλ απ’ τον αληθινό Θεό και την μοιχεία τους με τις ξένες και ψευδείς ειδωλικές θεότητες, και η οποία μοιχεία είναι διπλή, καθώς είναι τόσο σαρκική (τελεστική πορνεία) όσο και πνευματική! Στον Δανιήλ όμως ειδικά, συναντάται όπως είδαμε για πρώτη φορά η βάναυση επιβολή της αποστασίας από κρατικό όργανο!

Στην Καινή Διαθήκη όμως, η μοιχεία των εβραίων είναι η απιστία τους στον Ιησού Χριστό αφού δεν τον παραδέχονται ως Υιό του Θεού και Σωτήρα. Γι αυτό κι Εκείνος χαρακτηρίζει με την ίδια λέξη βδέλυγμα την τελευταία τους αποστασία πριν την καταστροφή απ’ τις ρωμαϊκές λεγεώνες που θα φέρουν τον ολοκληρωτικό αφανισμό του Ισραήλ (Μθ 24,15, Μκ 13,14, βλέπε το Το βδέλυγμα της ερημώσεως όπως και πιο πάνω). Και λίγο αργότερα καθώς και στους επόμενους αιώνες, θα συναντήσουμε πάλι την βάναυση επιβολή της αποστασίας από κρατικό όργανο (ρωμαϊκές αρχές) με τους διωγμούς των χριστιανών που θα ξεπεράσουν κάθε προηγούμενο σε ένταση αντίστοιχο συμβάν. Κι εδώ έχουμε φυσικά την αντίχριστη ιδιότητα των κατακτητών, την οποία περιγράφει η Αποκάλυψη:

«καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες δέκα βασιλεῖς εἰσιν, οἵτινες βασιλείαν οὔπω ἔλαβον, ἀλλ' ἐξουσίαν ὡς βασιλεῖς μίαν ὥραν λαμβάνουσι μετὰ τοῦ θηρίου. 13 οὗτοι μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ διδόασιν. 14 οὗτοι μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί.», Απ 17,12-14.

[Η συνέχεια στην σελίδα μας, «ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΟ-ΚΟΣΜΑ & Ο ΔΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄) - Ενδιαφέροντα σχόλια ]