FROM THE GARDEN OF DELIGHT TO THE REVELATION OF JOHN (PART I) - THE ANTICHRIST SIAMAKIS AND THE ANCIENT GREEKS

                                                                                            Θεσσαλονίκη  3-2-17

Όταν ο απ. Παύλος κατέβαινε στα Ιεροσόλυμα (Πρξ 20,3-21,17) – όπου ξεκίνησε η μεγάλη του περιπέτεια με σύλληψη, φυλάκιση, ταξίδι στη Ρώμη ως κρατούμενος και ναυάγιο –, έμεινε λίγες μέρες στην Καισάρεια της Παλαιστίνης όπου έκανε την τελευταία στάση του πριν τα Ιεροσόλυμα (Πρξ 21,8-16). Εκεί στην Καισάρεια, εμφανίστηκε ο ιουδαίος αλλά χριστιανός προφήτης Άγαβος, ο οποίος θέλοντας να εκφράσει μια προφητεία που αφορούσε το άμεσο μέλλον του Παύλου έκανε το εξής: πήρε την ζώνη του Παύλου και μ’ αυτήν τον έδεσε χέρια και πόδια λέγοντας, «έτσι θα δέσουν στα Ιεροσόλυμα τον άνδρα στον οποίο ανήκει αυτή η ζώνη.». Μετά απ’ αυτό, όλοι οι παρευρισκόμενοι αδερφοί και οι συνεργάτες του Παύλου, άρχισαν να τον παρακαλούν με κλάματα ώστε να τον αποτρέψουν απ’ το να πάει στα Ιεροσόλυμα.

Και τότε ο Παύλος συγκινημένος απ’ την αγάπη τους, τους καθησύχασε με τα λόγια:

«Τί ποιεῖτε κλαίοντες καὶ συνθρύπτοντές μου τὴν καρδίαν; ἐγὼ γὰρ οὐ μόνον δεθῆναι, ἀλλὰ καὶ ἀποθανεῖν εἰς Ἱερουσαλὴμ ἑτοίμως ἔχω ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.», Πρξ 21,13.

Η ερμηνεία του χωρίου δεν παρουσιάζει καμιά απολύτως δυσκολία, κι έχει μεταφραστεί απ’ όλους τους ερμηνευτές το ίδιο. Βάζω την μετάφραση:

«Τί κάνετε κλαίγοντας και συντρίβοντάς μου την καρδιά; Διότι εγώ όχι μόνο να δεθώ είμαι έτοιμος, αλλ’ ακόμα και να πεθάνω υπέρ του ονόματος του Κυρίου Ιησού.»

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης όμως έχει άλλη γνώμη. Στο σύγγραμμά του Περί της Μεταφράσεως της Καινής Διαθήκης που εκδόθηκε μ’ έξοδα της Αδελφότητας Σταυρός και με τ’ όνομα του Σάκκου (Αθήνα 1970), έχει μια σελίδα την 48, όπου πραγματεύεται το παρόν χωρίο, και δίνει άλλη μετάφραση για την λέξη συνθρύπτοντες. Ας την δούμε αναλυτικά.

Ο Σιαμάκης θέλοντας πάλι να πρωτοτυπήσει ως μεταφραστής και φιλόλογος μαζί, επικεντρώνεται στο 2ο συνθετικό της λέξης συν-θρύπτοντες. Έτσι, επικαλείται την ομόριζη ετυμολογία των λέξεων θρύπτω και τρυφή επειδή το αρχικό τ στο τρυφή μεταπίπτει σε θ στο θρύπτω (η μετάπτωση αυτή είναι φυσική καθώς και τα 2 είναι οδοντικά σύμφωνα). Και συνεχίζει λέγοντας:

«Σημαίνει δε το θρύπτω προκαλώ σε κάποιον τρυφή, ή επί εξακολουθητικής σημασίας, καθιστώ κάποιον ετοιμόρροπο προς την τρυφή. Το παθητικό θρύπτεσθαι σημαίνει τρυφάν, καταμαλακίζεσθαι, αποβλακούσθαι. Επί πλέον, από τους θύραθεν χρησιμοποιούνταν για την δήλωση του αυνανισμού, ή άλλων παρόμοιων ανωμαλιών.».

Και φέρνει 4 παραπομπές θύραθεν αρχαίων συγγραφέων όπου πράγματι φαίνονται οι παραπάνω σημασίες, γι αυτό και δεν χρειάζεται να τις εξετάσουμε.

Έτσι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στο εξεταζόμενο χωρίο ο Παύλος εννοεί: «Γιατί κλαίτε και προσπαθείτε να καταστήσετε μαλθακό το άκαμπτο φρόνημά μου, αποτρέποντές με από του ενδεχόμενου μαρτυρίου και έλκοντές με προς την εύκολη λύση να μην πορευθώ εις Ιεροσόλυμα;».

Και για να μην αφήσει την πρωτότυπη ερμηνεία του να υποστηρίζεται μόνο απ’ τους θύραθεν, φέρνει την παραπομπή κι ενός εκκλησιαστικού πατέρα, του Θεοφύλακτου (επίσκοπου Αχρίδος και Βουλγαρίας, 11ος αι.);

«Σημειωτέον οὖν ὅτι δεῖ ἀποτρέπεσθαι τοὺς κωλύοντας τινὰ ποιεῖν τι γενναῖον, κὰν δακρύωσι, καὶ γὰρ τὸ τοιοῦτον δάκρυον καὶ αὐτὸν τὸν Παύλον συνέκλα καὶ τὸ ἐρρωμένον αὐτοῦ διέλυεν».

Ας δούμε την σημασία της τρυφής που φέρνει ο Σιαμάκης ως σχετιζόμενη έννοια με το παρόν χωρίο, κι απ’ την οποία σημασία ξεκινάνε όλα όπως θα δούμε.

Η λέξη τρυφή μας είναι γνωστή απ’ τον παράδεισο της τρυφής όπου ζούσαν οι πρωτόπλαστοι, Γε 3,23 και 24. Όμως, δεν μπορεί να μεταφραστεί ακριβώς με την λέξη απόλαυση όπως συνηθίζεται να μεταφράζεται. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει λέξη στην νεοελληνική που ν’ αποδίδει ακριβώς το νόημα της τρυφής. Κι αυτό γιατί ο ακριβής προσδιορισμός της τρυφής έχει την έννοια της χωρίς κόπο άντλησης αγαθών, της άνετης ικανοποίησης των υλικών αναγκών του ανθρώπου. Και η καλή ικανοποίηση συνοδεύεται όπως ξέρουμε μ’ ευχαρίστηση. Αυτό άλλωστε ήταν και ο παράδεισος των πρωτοπλάστων. Χωρίς κόπους, ταλαιπωρίες και βάσανα – που χαρακτηρίζουν όλη την επίγεια ζωή μας μετά την πτώση, όπως τιμώρησε ο Θεός τους πρωτόπλαστους, Γε 3,16-19 –, ήταν η ζωή τους σ’ αυτόν τον παράδεισο. Η δε ασχολία που τους έβαλε ο Κύριος «εργάζεσθαι και φυλάσσειν», Γε 2,15, ήταν για να περνάνε ευχάριστα τον χρόνο τους, ένα είδος χόμπι. Επιπλέον στον παράδεισο ο Θεός τους παρείχε ό,τι χρειάζονταν για την διαβίωσή τους και μπορούσαν να το απολαύσουν χωρίς ν’ αμαρτήσουν, ενώ με την λέξη απόλαυση εννοούμε την κάθε ικανοποίηση ακόμα και την αμαρτωλή.

Με την ίδια έννοια της χωρίς κόπο ικανοποίησης των υλικών αναγκών, και της νόμιμης και αγαθής απόλαυσης (και όχι αμαρτωλής) η τρυφή αναφέρεται και στα παρακάτω χωρία της Π. Διαθήκης:

«ὡς ἐπλήθυνας τὸ ἔλεός σου, ὁ Θεός· οἱ δὲ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἐλπιοῦσι. 9 μεθυσθήσονται ἀπὸ πιότητος οἴκου σου, καὶ τὸν χειμάῤῥουν τῆς τρυφῆς σου ποτιεῖς αὐτούς·»

Μετάφραση. «Όπως μεγάλωσες το έλεός σου Θεέ. (Γι αυτό) οι γιοι των ανθρώπων θα ελπίζουν όσο θα βρίσκονται κάτω απ’ την σκέπη των πτερύγων σου. Θα μεθύσουν από την πληρότητα του οίκου σου, και απ’ τον χείμαρρο της άνεσης και των αγαθών που θα τους ποτίσεις», Ψα 35,8-9. 

«ἐν νομῇ ἀγαθῇ βοσκήσω αὐτοὺς καὶ ἐν τῷ ὄρει τῷ ὑψηλῷ ᾿Ισραὴλ ἔσονται αἱ μάνδραι αὐτῶν· ἐκεῖ κοιμηθήσονται καὶ ἐκεῖ ἀναπαύσονται ἐν τρυφῇ ἀγαθῇ, καὶ ἐν νομῇ πίονι βοσκηθήσονται ἐπὶ τῶν ὀρέων ᾿Ισραήλ.»

Μετάφραση. «Σε λιβάδι καλό θα τους βοσκήσω και στο ψηλό βουνό του Ισραήλ θα βρίσκονται τα μαντριά τους. Εκεί θα κοιμηθούν κι εκεί θ’ αναπαύονται μέσα σε καλή βιοτική άνεση, και μέσα σε λιβάδι παχύ θα βοσκήσουν, πάνω στα βουνά του Ισραήλ», Ιζ 34,14. 

Στην 1η ανωτέρω περικοπή (τα 2 ψαλμικά χωρία) το τρυφής το μεταφράζουμε ως της άνεσης και των αγαθών αφού συνοδεύεται με την λέξη χείμαρρος, και στο 2η περικοπή (χωρίο του Ιεζεκιήλ) το μεταφράζουμε ως βιοτική άνεση. Θα μπορούσε να μεταφραστεί και με άλλες λέξεις αλλά και στις 2 περιπτώσεις θα πρέπει στην μετάφραση να φανεί όχι μόνο η αφθονία των αγαθών, αλλά και η χωρίς κόπο απόλαυσή τους. Αξίζει επίσης να πούμε ότι για τις 2 αυτές περικοπές ισχύει:

Τα χωρία αυτά δεν αναφέρονται μόνο στην επί γης ζωή των εβραίων (ή και των άλλων προσήλυτων) που θα κερδίσουν τ’ αγαθά χωρίς κόπο, επειδή θα κάνουν το θέλημα του Θεού σύμφωνα και με τον παραδοθέντα μωσαϊκό νόμο. Αλλά επειδή η επί γης ζωή των ανθρώπων όσο καλή κι αν είναι δεν γίνεται χωρίς καθόλου κόπο, τα παραπάνω χωρία είναι κυρίως προφητικά για την μέλλουσα κι αιώνια ζωή. Το ίδιο λέει και ο Χρυσόστομος εξηγώντας ένα άλλο παρόμοιο χωρίο των Ψαλμών (διότι οι εξηγήσεις του στους Ψαλμούς δεν σώθηκαν όλοι):

«Καὶ εὐφρανθείησαν πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ σέ· εἰς αἰῶνα ἀγαλλιάσονται, καὶ κατασκηνώσεις ἐν αὐτοῖς (Ψα 5,12). Αὕτη γὰρ μάλιστα ἡ χαρὰ διηνεκής· ὡς αἵ γε ἄλλαι τῶν ποταμίων ῥευμάτων οὐδὲν ἄμεινον διάκεινται, ὁμοῦ τε φαινόμεναι καὶ παραῤῥέουσαι· ἡ δὲ κατὰ Θεὸν εὐφροσύνη μένει καὶ πέπηγε, διαρκής τέ ἐστι καὶ μόνιμος, οὐδεμιᾷ τῶν ἀδοκήτων περιστάσεων διακοπτομένη, ἀλλ' ὑψηλοτέρα γινομένη δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων. Ἐπεὶ καὶ οἱ ἀπόστολοι ἐμαστιγοῦντο, καὶ ἔχαιρον· καὶ ὁ Παῦλος ἐθλίβετο, καὶ ἐσκίρτα· τελευτᾷν ἔμελλε, καὶ κοινωνοὺς ἐκάλει τῆς ἡδονῆς, λέγων· Ἀλλ' εἰ καὶ σπένδομαι ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως ὑμῶν, χαίρω καὶ συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν. Τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ὑμεῖς χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι. Τοῖς οὕτως ἡδομένοις ὁ Θεὸς συνοικεῖ. ∆ιὸ καὶ αὕτη οὕτω φησίν· Εἰς αἰῶνα ἀγαλλιάσονται, καὶ κατασκηνώσεις ἐν αὐτοῖς. Τοῦτο αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς δηλῶν ἔλεγε, τὸ ἀκατάλυτον τῆς ἡδονῆς ἐμφαίνων· Πάλιν ὄψομαι ὑμᾶς, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς λαμβάνει.», Ιωάννης Χρυσόστομος, Ερμηνεία στους Ψαλμούς, Ψαλμός ε΄, PG 55,69.

Μόνο η ποθητή μέλλουσα μακαριότητα λοιπόν, μπορεί να συγκριθεί κάπως με την ζωή των πρωτοπλάστων στον επί γης παράδεισο της τρυφής.

Αυτή η έννοια της τρυφής φαίνεται επίσης στην χαρακτηριστική φράση «τα ξύλα της τρυφής» που υπάρχει σε 2 χωρία του Ιεζεκιήλ, 16 και 18 του κεφ. 31, και αναφέρεται στα καρποφόρα δέντρα που βρίσκονται στην φύση και συναντώνται συχνά στο δάσος, στην εξοχή και στους δρόμους της (όπως η συκιά που συναντά ο Χριστός και απαιτεί σύκα, Μθ 21,19). Αυτά τα ξύλα της τρυφής είναι τα δέντρα απ’ τα οποία χωρίς κόπο μπορείς να κόψεις καρπούς και να φας.

Αυτή λοιπόν είναι η καλή έννοια της τρυφής. Κι επειδή ότι είναι καλό για να το τρυφάς (= απολαμβάνεις με άνεση, δηλ. με απαλό τρόπο και όχι με σκληρό τρόπο ή αλλιώς μόχθο), σ’ αυτήν την έννοια φαίνεται να συγγενεύει και το τρυφερός (= απαλός, ο λεπτός, αυτός που έχει απαλούς τρόπους ή δέρμα, λεξικό LSK). Όπως ακριβώς εννοούμε σήμερα το τρυφερός. Και μ’ αυτήν την καλή έννοια της ρίζας τρυφ- βγήκαν και αρχαία κύρια ονόματα: Τρύφων (ο γνωστός άγιος), Τρύφη, και οι 2 γυναίκες που χαιρετίζονται απ’ τον Παύλο για την κοπιαστική βοήθειά τους, Τρύφαινα και Τρυφώσα (Ρω 16,12).

Από κει και πέρα αρχίζουν οι κακές έννοιες της τρυφής. Με πρώτη και ελαφρώς κακή έννοια, αυτήν της πολυτέλειας (λεξικό LSΚ). Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το παρακάτω χωρίο της Κ. Διαθήκης:

«ἀλλὰ τί ἐξεληλύθατε ἰδεῖν; ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον; ἰδοὺ οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ τρυφῇ ὑπάρχοντες ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσίν.»

Μετάφραση. «Αλλά τί βγήκατε (στην έρημο) να δείτε (τον Ιωάννη τον Βαπτιστή); Άνθρωπο που είναι ντυμένος με απαλά ρούχα; Να πού βρίσκονται αυτοί με τα ένδοξα ρούχα και την πολυτέλεια, μέσα στα παλάτια είναι.», Λκ, 7,25.

Μ’ αυτήν την έννοια της πολυτέλειας το ρήμα τρυφάω σημαίνει ζω πολυτελώς και άρα δαπανηρώς. Αντιπροσωπευτικό χωρίο γι αυτήν την έννοια του τρυφάω είναι το παρακάτω της Επιστολής του Ιακώβου:

«ἐτρυφήσατε ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσπαταλήσατε, ἐθρέψατε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν ἡμέρᾳ σφαγῆς.» = «ζήσατε με πολυτέλεια και σπαταλήσατε, θρέψατε τα σώματά σας όπως τα ζώα τα προς σφαγή», Ια 5,5.

Η τρυφή τώρα μπορεί να πάρει και περισσότερο αμαρτωλές έννοιες, και χρησιμοποιείται συχνά έτσι απ’ τους αρχαίους, δηλ. με την έννοια της ασωτίας, της ασέλγειας, της ακολασίας, και γενικά της σαρκικής κατάχρησης και φθοράς. Γι αυτό και η έννοια αυτή πέρασε απ’ το τρυφή-τρυφάω στο συγγενικό θρύπτω-θρύπτομαι (= παραδίνομαι σε ακολασίες), και με την πάροδο του χρόνου μας έδωσε τις έννοιες, θρύπτομαι = εξασθενώ σε σαρκικές καταχρήσεις, χαλαρώνω και σκορπίζομαι σε ασωτίες => κομματιάζομαι και συντρίβομαι μη έχοντας δυνάμεις αντίστασης στον ηθικό ξεπεσμό [παρόμοια φράση που δείχνει μεγάλη σωματική κόπωση ή εξασθένηση, χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα: είμαι κομμάτια, είμαι ράκος (= σκισμένο κομμάτι υφάσματος), είμαι λιώμα].

Όλες τις παραπάνω έννοιες έχει το λεξικό LSΚ. Έτσι κατά την γνώμη μας προέκυψαν οι γνωστές σημασίες του θρύπτω και θραύω (= συντρίβω, τεμαχίζω). Ακόμα και στην ρίζα τρυφ- πέρασε μια σημασία του τεμαχισμένου, αφού τρύφος = τεμάχιο, θρύμμα (λεξικό LSΚ).     

Εδώ λοιπόν μπαίνει η έννοια του θρύπτομαι που θέλει ο Σιαμάκης, δηλ. των σαρκικών ανωμαλιών και της αποβλάκωσης – αποχαύνωσης που φέρνουν αυτές στον άνθρωπο, για να μεταφράσει το εξεταζόμενο χωρίο, ως μαλθακότητα του φρονήματος του Παύλου.

            Όμως υπάρχουν οι εξής φράσεις στην Π. Διαθήκη:

2 φορές η «συντριβή καρδίας», Πρμ 17,10 και Ιερ 23,9,

1 φορά η «συντριβή πνεύματος», Ησ 65,14,

5 φορές η «καρδία συντετριμμένη» (συντετριμμένος = μετοχή του παθητικού παρακείμενου του συν-τρίβω που κάνει συν-τέτριμμαι), Ψα 33,19 / 50,19 / 146,3 και Ησ 57,15 / 61,1. Το χωρίο Ψα 50,19 περιέχει ως συντετριμμένα και τα 2, καρδία και πνεύμα:

«θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει.» = η θυσία στον Θεό (που πρέπει να κάνουμε) είναι να  έχουμε κομματιασμένο φρόνημα (σφοδρά μετανοημένο), και την κομματιασμένη και ταπεινωμένη καρδιά ο Θεός δεν θ’ απαξιώσει, Ψα 50,19,  

1 φορά στην Κ. Διαθήκη «καρδία συντετριμμένη» (Λκ 4,18) όταν κατά την αρχή της δράσης του ο Κύριος διάβασε σε συναγωγή της Ναζαρέτ χωρίο του Ησαΐα (Ησ 61,1).

Και για την Θεία Ευχαριστία ψάλλονται ανάλογοι στίχοι όπως:

«Ὡς τὸν άσωτον ἐδέξω, καὶ τὴν πόρνην προσελθοῦσαν, οὕτω δέξαι με ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ νῦν με προσερχόμενόν σοι.» = όπως δεχόσουν τον άσωτο, και την πόρνη που προσήλθε, έτσι δέξου με που προσέρχομαι τώρα σε σένα με πνεύμα σφοδρά μετανοημένο. 
        Κι ακόμα και σήμερα είναι πολύ συχνή στην γλώσσα μας η συναισθηματική αυτή συντριβή. Επομένως είναι πολύ εύλογο να ερμηνεύσουμε την φράση του εν λόγω χωρίου, όπως ερμηνεύτηκε αρχικά απ' όλους τους ερμηνευτές, και βέβαια κι απ’ τον Ιωάννη Χρυσόστομο, ο οποίος λέει:

«Ἀλλ’ οἱ μὲν ἔκλαιον, αὐτὸς δὲ παρεκάλει, ἀλγῶν ἐπὶ τοῖς δάκρυσι τοῖς ἐκείνων. Τί ποιεῖτε γὰρ, φησὶ, κλαίοντες καὶ συνθρύπτοντές μου τὴν καρδίαν; Οὐδὲν Παύλου φιλοστοργότερον· ὅτι ἑώρα δακρύοντας, ἤλγει ὁ μὴ πάσχων ἐπὶ τοῖς οἰκείοις πειρασμοῖς. Ἐμὲ ἀδικεῖτε τοῦτο, φησὶ, ποιοῦντες· μὴ γὰρ ἐγὼ ἀλγῶ; Τότε ἐπαύσαντο, ὅτε εἶπε· Τί ποιεῖτε συνθρύπτοντές μου τὴν καρδίαν; Ἐφ' ὑμῖν κλαίω, φησὶν, οὐκ ἐπὶ τοῖς παθήμασιν· ὑπὲρ γὰρ ἐκείνων καὶ ἀποθανεῖν βούλομαι. … καὶ κλαιόντων καὶ μυρία προλεγόντων δεινὰ, οὐκ ἀνέχεται. Καὶ μὴν οὐχ ἁπλῶς τὰ δεινὰ προέλεγον, ἀλλὰ διὰ τοῦ Πνεύματος προέλεγον. Εἰ τοίνυν τὸ Πνεῦμα ἐκέλευσε, διὰ τί ἀντεῖπον; Ὅτι οὐκ ᾔδεσαν ἅπερ ἐδόκει τῷ Πνεύματι. Καὶ ἄλλως δὲ οὐδὲ τὴν παραίνεσιν διὰ τοῦ Πνεύματος ἐποιοῦντο. … Καὶ ὅτε ἤκουσεν ὅτι μυρία δεινὰ ἔχει παθεῖν, τότε ἐπείγεται, οὐκ ἐπὶ τοὺς κινδύνους ῥίπτων ἑαυτὸν, ἀλλ' ἡγούμενος τοῦ Πνεύματος εἶναι τὸ πρόσταγμα. … Ἐπειδὴ δὲ οὐκ ἴσχυον πεῖσαι, διὰ τοῦτο ἔκλαιον, εἶτα ἡσύχασαν. Ὁρᾷς φιλοσοφίαν; ὁρᾷς φιλοστοργίαν;

Μετάφραση. Αλλά εκείνοι έκλαιγαν, ενώ αυτός τους παρηγορούσε, πονώντας για τα δάκρυα εκείνων. Διότι τί κάνετε(;), τους λέει, κλαίγοντας και συντρίβοντάς μου την καρδιά; Τίποτα πιο στοργικώτερο εκ μέρους του Παύλου. Διότι τους έβλεπε που δάκρυζαν, και πονούσε αυτός που δεν υπέφερε στους δικούς του πειρασμούς! Εμένα αδικείτε τους λέει, με το να κάνετε έτσι. Μήπως εγώ πονάω; Τότε σταμάτησαν, όταν είπε, τί κάνετε συντρίβοντάς μου την καρδιά. Για σας κλαίω, τους λέει, όχι για τα παθήματα (που με περιμένουν). Διότι για κείνους και να πεθάνω μπορώ. … και που κλαίγανε και μύρια δεινά προλέγανε, δεν τ’ ανέχεται. Και δεν προέλεγαν απλώς τα δεινά, αλλά δια μέσου του Αγίου Πνεύματος προέλεγαν. Αν λοιπόν το Άγιο Πνεύμα διέταξε έτσι, γιατί ν’ αντιλέγουν; Διότι δεν κατάλαβαν τι ήθελε το Πνεύμα. Και ούτε την παραίνεση του Πνεύματος, έπρατταν. … Και όταν άκουσε ο Παύλος ότι έχει να πάθει μύρια δεινά, τότε επείγεται, όχι για να ριχτεί στους κινδύνους, αλλά για να οδηγηθεί απ’ το πρόσταγμα του Πνεύματος. … Επειδή λοιπόν δεν μπορούσαν να τον πείσουν, γι αυτό έκλαιγαν, και μετά ησύχασαν. Βλέπεις τρόπο σκέψης; Βλέπεις στοργικότητα;», Ιωάννης Χρυσόστομος, Ομιλία 45η στις Πράξεις των Αποστόλων, PG 60,315-317.

Βλέπουμε τον Χρυσόστομο που ερμηνεύει μιλώντας γι αγάπη και στοργή τόσο στην αντίδραση των αδερφών, όσο και στην απάντηση του Παύλου. Ο Παύλος πονάει γι αυτούς που θλίβονται με την προφητεία, γιατί καταλαβαίνει ότι από αγάπη θλίβονται. Αλλά ταυτόχρονα δεν καταλαβαίνουν το βαθύτερο νόημα της προφητείας που καταλαβαίνει ο Παύλος. Ότι το θέλημα και σχέδιο του Θεού είν’ αυτό, και δεν χρειάζεται να ξέρει τίποτ’ άλλο, γιατί αυτό του φτάνει. Σπαράζει η καρδιά του που τους βλέπει να κλαίνε, γι αυτό και απαντάει κοφτά δείχνοντας την αποφασιστικότητά του. Κι αυτή η αποφασιστικότητα και σταθερότητά του στο θέλημα του Θεού, τους κάνει να ησυχάσουν.  

Ο Σιαμάκης όμως δεν καταλαβαίνει αυτά τα συναισθήματα, γιατί δεν ξέρει τί θα πει αγάπη και στοργή. Και το επιπλέον κόλλημα που έχει με τα σαρκικά αμαρτήματα που σχετίζονται με το θρύπτομαι, τον οδηγεί να μετατρέπει την εύλογη ερμηνεία σε φιλολογική κι επιδεικτική «πρωτοτυπία» παθών της σάρκας και του φρονήματος.

Κι αφού είδαμε την ωραία ερμηνεία του Χρυσοστόμου πάνω στο εξεταζόμενο χωρίο που είναι και η σωστή, θεωρούμε σημαντικό ν’ ανοίξουμε ένα θέμα που έχει να κάνει με την υποδοχή του χριστιανικού κηρύγματος απ’ τους αρχαίους έλληνες. Και αυτά που θα πούμε, τα λέμε για 3 λόγους,

1) διότι μας δίνεται η αφορμή να δείξουμε την διαβολική απάτη και αλαζονεία του Σιαμάκη,

2) διότι μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα ορισμένα βιβλία της Καινής Διαθήκης και συγκεκριμένα τις 2 Επιστολές του Πέτρου, την Επιστολή του Ιούδα, και την Αποκάλυψη,

3) διότι μας δίνουν άλλη μια εικόνα της σχετικά σεμνής ελληνικής φυλής απ’ την οποία καταγόμαστε (θα γίνω περισσότερο κατανοητός παρακάτω).

Οι αρχαίοι έλληνες και η σαρκική ακολασία

Εκφράζω τον θαυμασμό που μου προξενεί η απόδοση της τρυφής μ’ αυτήν την έννοια της σαρκικής κατάχρησης απ’ τους περισσότερους αρχαίους έλληνες – όπως μπορεί να κρίνει κάποιος απ’ τις πολλές παραπομπές των λεξικών της αρχαίας στα λήμματα, θρύπτω, θρυπτικός, θρύψιχος, θρύψις, τρυφάω, τρυφή, τρυφητιάω, τρυφητής, καθώς και απ’ τις λέξεις, ακόλαστος, ακολασία, ηδονή –, οι οποίοι παρόλο που ήταν ειδωλολάτρες, είχαν σαφή αντίληψη ότι η σαρκική ακολασία αποτελεί ηθικό ξεπεσμό και σωματική φθορά.

Πλάτων

Ακόμα και ο γνωστός μας φιλόσοφος Πλάτων που έδειξε την προτίμησή του κάποτε σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις ακόμα και για τον δάσκαλό του Σωκράτη (Συμπόσιο, 213 a-d, όπου φαίνεται η χρόνια ομοφυλοφιλική σχέση του Σωκράτη με τον νεαρό Αλκιβιάδη), δεν αρνείται σε άλλα κείμενά του να καταδικάσει την ακόλαστη (= αχαλίνωτη σε σαρκικές απολαύσεις αλλά και σε κάθε είδους απόλαυση) ζωή, ακόμα και για λογαριασμό του ίδιου του Σωκράτη. Για του λόγου το αληθές παραθέτω απόσπασμα του Γοργία:

(ο Καλλικλής – που διακρίνεται στον Γοργία ως ο κύριος αντίπαλος συζητητής του Σωκράτη – υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος πρέπει ν’ αφήνεται στην αχαλίνωτη ακολασία και κάθε είδους απόλαυση όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία. Ενώ ο Σωκράτης παρουσιάζεται ως αντίθετος σ’ αυτό, δίνοντας τον ορισμό της αρετής.)

 Σωκράτης: «—Και βέβαια ο δίκαιος και σώφρων αναγκαίως είναι και ανδρείος. Διότι ο σώφρων ανήρ ούτε επιδιώκει ούτε αποφεύγει όσα δεν πρέπει, αλλά αποφεύγει και επιδιώκει και πράγματα και ανθρώπους και ηδονές και λύπες, όσα πρέπει να αποφεύγει και να επιδιώκει, και υπο­μένων καρτερεί, όπου πρέπει να δεικνύει καρτερία. Ώστε είναι πολλή ανάγκη, Καλλικλή, ο σώφρων, όπως είπαμε, επειδή είναι δίκαιος και ανδρείος και όσιος, να είναι τε­λείως αγαθός ανήρ, ο αγαθός να πράττει ορθώς και καλώς όσα πράττει, ο δε αγαθός αναγκαίως είναι μακάριος και ευδαίμων, ο δε πονηρός και άθλιος να είναι δυστυχής. Ούτος είναι ο εναντίος του σώφρονος, δηλαδή ο ακόλαστος τον οποίον συ επαινείς. Εγώ λοιπόν αποφαίνομαι ότι ταύτα έτσι είναι, και ισχυ­ρίζομαι ότι είναι αληθή. Εάν λοιπόν είναι αληθή, ο επιθυμών καθώς φαίνεται να είναι ευτυχής πρέπει την σωφροσύνη μεν να επιδιώκει και να ασκεί, την ακολασία δε να αποφεύγει με όλη του την ταχύτητα.», Πλάτωνος, Γοργίας, 507 b-d, μετάφραση Στ. Τζουμελέας, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, Αθήνα 1912.

Αυτή η χαρακτηριστική αντίθεση που παρουσιάζουν τα 2 έργα του Πλάτωνα, Συμπόσιο και Γοργίας, πιστεύουμε ότι έχει σχέση με τον χρόνο της συγγραφής τους. Έτσι σύμφωνα με 2 απ’ τους μεγαλύτερους μελετητές του Πλάτωνα, τον έλληνα Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, και τον γερμανό φιλόλογο και κορυφαίο ερμηνευτή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού Ούλριχ Βιλαμόβιτς (για τους 2 αυτούς μελετητές που μελέτησαν τα πολλά έργα του Πλάτωνα και τα έβαλαν σε χρονολογική σειρά, βλέπε την Βικιπαίδεια, https://el.wikipedia.org/wiki/Πλάτων ), ο Πλάτων έγραψε τον Γοργία μόλις άνοιξε την Ακαδημία του, και αρκετά χρόνια αργότερα έγραψε το Συμπόσιο. Τί σημαίνει αυτό θα το δούμε σε λίγο.

Και συμβαίνει και κάτι ακόμα στον Πλάτωνα που επιτείνει περισσότερο την παραπάνω αντίθεση: προς τα τέλη της ζωής του έγραψε το έργο Φίληβος που ήταν τότε και γνωστό ως Περί ηδονής ηθικός. Πριν εκθέσουμε λοιπόν τα συμπεράσματά μας για την ερωτική φιλοσοφία του Πλάτωνα, χρειάζεται να δούμε λίγο το έργο του Φίληβος, και γι αυτό, αντί να παραθέσουμε ένα απόσπασμά του, παραθέτουμε κάποια ανάλυση που είναι περισσότερο κατατοπιστική για το έργο αυτό:

Φίληβος

Διάλογος της ύστερης συγγραφικής περιόδου του Πλάτωνα. Γνωστός στην αρχαιότητα και ως «Περί ηδονής, ηθικός» με διακηρυγμένο στόχο την έρευνα για το αγαθό και τη συνεισφορά της ηδονής και της γνώσης στην ευδαιμονία. Περιλαμβάνει την πλέον εμπεριστατωμένη ενασχόληση του Πλάτωνα με τη θεματική της ηδονής.

Πρόσωπα, χρόνος συγγραφής.

Ο διάλογος ανάμεσα στον Σωκράτη τον Φίληβο και τον Πρώταρχο διεξάγεται μπροστά σε ένα βουβό ακροατήριο ανώνυμων νέων Αθηναίων. Δεν παρέχονται στοιχεία για τον δραματικό χρόνο και τόπο και οι πληροφορίες για τους συνομιλητές του Σωκράτη δεν πείθουν ότι πρόκειται για ιστορικά πρόσωπα. Η ηθική θεματολογία αλλά και η μορφή του διαλόγου παραπέμπουν εντέχνως σε πρώιμο σωκρατικό διάλογο. Υπάρχουν όμως επαρκείς ενδείξεις που συνηγορούν για ύστερη χρονολόγηση (ίσως μέσα στη δεκαετία 360-350 π.Χ.) και συνδέουν τον Φίληβο με τον Τίμαιο , τον Πολιτικό και τους Νόμους [1].

Η διάρθρωση και το περιεχόμενο του πλατωνικού Φίληβου

H έναρξη του διαλόγου λαμβάνει ως δεδομένο έναν ανταγωνισμό δύο διαφορετικών υποψηφίων για το αγαθό (που προσωποποιούνται στους εκφραστές τους, Σωκράτη και Φίληβο). Στην πρώτη περίπτωση το αγαθό ταυτίζεται με τον νου και την φρόνηση, ενώ στην άλλη με την ηδονή και την απόλαυση. Στην εναρκτήρια σκηνή ο αρχικός συνομιλητής του Σωκράτη, ο αμετάπειστος ηδονιστής Φίληβος, παραδίδει την εκπροσώπηση της ηδονής στον Πρώταρχο, ο οποίος στην πορεία μεταστρέφεται σταδιακά από αντίπαλο σε συναινετικό ακόλουθο της σωκρατικής στρατηγικής. …

 Συγγραφέας: Λάμπρος Σπηλιόπουλος

[1] Τα έργα αυτά θεωρούνται ως τα τελευταία του Πλάτωνα.

_________________

Φαίνεται λοιπόν απ’ τα παραπάνω λίγα αλλά πολύ κατατοπιστικά σχόλια του συγγραφέα για τον πλατωνικό Φίληβο, ότι σ’ αυτό το έργο, τον υπερασπιστή της αγαθής φρόνησης και άρα της αντίληψης της ηθικής ενάντια στην αχαλίνωτη ηδονή, τον παριστάνει ο Σωκράτης.

Συμπεράσματα

Αναφερθήκαμε σε 3 έργα του Πλάτωνα, τον Γοργία, το Συμπόσιο, και τον Φίληβο, μόνο για να δείξουμε ότι ο Πλάτων είχε διαφορετικά κίνητρα για την συγγραφή του καθενός, τα οποία αναφέρουμε αναλυτικά παρακάτω:

Είναι φανερό ότι μόλις άνοιξε την Ακαδημία του στην Αθήνα (386 π.Χ.), χρειαζόταν ένα έργο με το οποίο θα προσέλκυε τους νέους – για να φοιτήσουν στη Ακαδημία του –, και που θα μιλούσε για την αρετή, δηλ. την εξύψωση του πνεύματος και την αποφυγή των επιθυμιών της σάρκας. Έτσι γράφει τον Γοργία. Όμως μετά από 10-15 χρόνια και όταν η Ακαδημία είχε εξασφαλίσει την επιτυχία της, ο Πλάτων αισθάνθηκε ότι μπορεί ν’ αμφισβητήσει την κατεστημένη θεώρηση της ηθικής, και ότι μπορεί πλέον να γράψει για τον «έρωτα» όπως τον νόμιζε ότι μπορεί να συμβαίνει ανάμεσα σε άντρες – ή μάλλον ανάμεσα σε ώριμους άντρες και νεαρούς –, και γράφει τώρα το Συμπόσιο. Σ’ αυτό θεωρεί αυτούς τους έρωτες ηθικούς, γι αυτό και το Συμπόσιο ήταν γνωστό και ως το έργο Περί έρωτος και παιδείας (παρόμοιο είναι και το έργο Φαίδρος που έγραψε ο Πλάτων μερικά χρόνια αργότερα και ήταν γνωστό και ως Περί έρωτος και ρητορικής [2]). Και όταν έφθασε στην γεροντική ηλικία και κατάλαβε ότι ο θάνατος πλησιάζει, άρχισε ν’ αναρωτιέται αν αυτοί οι έρωτες είναι ηθικοί και σωστοί απέναντι στο θείο – όπως συνήθιζαν οι αρχαίοι ν’ αποκαλούν τον Θεό –, και ανασκευάζει πλέον και ειλικρινά πιστεύουμε την γνώμη του (αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσποιηθεί όπως στην περίπτωση του Γοργία), και μ’ αυτήν την άποψη γράφει τον Φίληβο καταδικάζοντας την αχαλίνωτη ηδονή.

[2] Αυτά είναι τα 4 έργα του Πλάτωνα όπου πραγματεύεται τις «ερωτικές» και σαρκικές σχέσεις και απολαύσεις κατά χρονολογική σειρά συγγραφής: Γοργίας, Συμπόσιο, Φαίδρος, και Φίληβος.

_________________

Εντυπωσιακή η μεταστροφή του Πλάτωνα που εκφράζεται στον Φίληβο. Παρόμοια αλλαγή άποψης για την θεώρηση της ζωής συναντάμε σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων όταν βρίσκονται κοντά στον θάνατο. Και για μας αυτό αποτελεί ένα μεγάλο πνευματικό μάθημα. Ότι οι άνθρωποι μπορεί σε όλη τους την ζωή να φαίνεται ότι δεν φοβούνται τίποτα και ν’ αψηφούν τον θάνατο, αλλ’ όταν ο θάνατος φθάνει στο κατώφλι της πόρτας τους, τελικά φαίνεται ότι τον φοβούνται, μαζί με αυτό που τους περιμένει μετά. Εκτός απ’ αυτούς που έγιναν τέκνα Θεού και γεννήθηκαν όχι απ’ το θέλημα της σάρκας, αλλ’ απ’ τον Θεό γεννήθηκαν, Ιω 1,12-13, μόνο αυτοί δεν φοβούνται τον θάνατο. Διότι αυτοί πιστεύουν στον Ιησού Χριστό που τους είπε :

«Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. 26 ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.», Ιω 11,25-26.

Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι αμετανόητοι, αυτοί δηλ. που δεν αλλάζουν γνώμη για τις αμαρτωλές ή και άδικες συμπεριφορές τους ακόμα κι όταν βρεθούν μπροστά στον θάνατο. Γι αυτούς δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα εμείς, διότι το λέει ο Παύλος:

«τοῖς δὲ ἐξ ἐριθείας, καὶ ἀπειθοῦσι μὲν τῇ ἀληθείᾳ, πειθομένοις δὲ τῇ ἀδικίᾳ, θυμός καὶ ὀργὴ· 9 θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακόν», Ρω 2,8-9.

«φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, 20 εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, 21 φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.», Γα 5,19-21.

Το μόνο που πρέπει να πούμε εδώ κι έχει σχέση με την τελική και ειλικρινή μεταστροφή του Πλάτωνα – τουλάχιστον σ’ αυτό το θέμα της σαρκικής αχαλινωσίας –, είναι να προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους να έχουν μια ειλικρινή μετάνοια για τα ηθικά λάθη τους, έστω και την τελευταία στιγμή δηλ. λίγο πριν τον θάνατο: «Αυτό είναι καλό και αρεστό ενώπιον του σωτήρα μας Θεού (το να προσευχόμαστε για όλους), ο οποίος θέλει όλους τους ανθρώπους να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας και να σωθούν», για να χρησιμοποιήσουμε ακριβώς τα λόγια του Παύλου, Α΄ Τι 2,1-4.

Συνοψίζοντας τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ τα 3 έργα του Πλάτωνα που αναφέραμε, ισχύει:

1.     Ο Γοργίας που εξυμνεί την αρετή σε αντίθεση με την σαρκική ηδονή, είναι διαφήμιση της νεοϊδρυθείσας Ακαδημίας του Πλάτωνα, και απευθύνεται στο ευρύ κοινό της Αθήνας και στους νέους της. Άρα οι περισσότεροι πολίτες της Αθήνας και οι νέοι δεν είχαν ομοφυλοφιλικές συνήθειες.

2.     Το Συμπόσιο που αναδεικνύει τους «έρωτες» αυτού του είδους, αποτελεί αυτό καθαυτό το πιστεύω του ώριμου Πλάτωνα, αφού είναι γραμμένο σε μια εποχή που αισθανόταν σίγουρος για τον εαυτό του και πετυχημένος με την Ακαδημία του που έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη σε όλη την Ελλάδα – αφού την περίοδο εκείνη έρχονται να φοιτήσουν σ’ αυτήν μεγάλα ονόματα, όπως ο Εύδοξος απ’ την Κνίδο, κι ο Αριστοτέλης απ’ την Χαλκιδική – κι έτσι τολμά να μιλήσει ανοιχτά για τέτοιους «έρωτες». Επειδή όμως δεν θέλει να δείξει την αδυναμία του στην αχαλίνωτη ακολασία και ηδονή, διακοσμεί τους έρωτες αυτούς με την έννοια της αγαθότητας. Προσπαθεί να μας πείσει δηλαδή ο Πλάτων, ότι δεν μιλάει περί αχαλίνωτης ακολασίας, αλλά περί «αγαθού έρωτα».

Ο απ. Παύλος όμως μιλάει καθαρά και πολύ χαρακτηριστικά γι αυτούς τους «έρωτες»:

«Γι αυτό ο Θεός τους παρέδωσε σε πάθη ατιμίας. Διότι οι μεν γυναίκες άλλαξαν την φυσική τους χρήση στην παρά φύση, ομοίως δε και οι άρρενες, αφήνοντας την φυσική χρήση της γυναίκας κάηκαν από όρεξη μεταξύ τους, άρρενες με άρρενες κατεργαζόμενοι όσα ο Θεός δεν έφτιαξε, και απολαμβάνονοντας μεταξύ τους την αμοιβή γι αυτά σύμφωνα με την πλάνη τους», Ρω 1,26,27.

Χαρακτηριστικές οι φράσεις (χρωματισμένες) που χρησιμοποιεί ο Παύλος για τα πάθη ατιμίας. Πάθος = αυτό που παθαίνω (π.χ. τα πάθη του Χριστού). Ο στίχος έχει την έννοια ότι ο Θεός τους παρέδωσε σύμφωνα με τις άτιμες επιθυμίες τους στα ανάλογα άτιμα πάθη. Το πάθος παίρνει και την έννοια της ισχυρής ορμής, γι αυτό και σήμερα κατάντησε να σημαίνει την κακή συνήθεια που έχω κι ενώ ξέρω ότι με βλάπτει, όμως με κυριεύει και με νικάει σαν αρρώστια, που δεν μπορώ εύκολα να κόψω, π.χ. το κάπνισμα.

Παρακάτω θα δούμε τί λένε και οι άλλοι 2 απόστολοι (Πέτρος και Ιούδας) για τους αμαρτωλούς αυτού του είδους.

3.     Ο Φίληβος που στο τέλος αμφιβάλλει για την θεώρηση της ηδονής ως αυτοσκοπό, αποτελεί αναθεώρηση όλων των ομοφυλοφιλικών απόψεων του Πλάτωνα ως αγαθού έρωτος, και γράφεται στα τέλη της ζωής του. Άρα ο θάνατος που πλησιάζει μεταστρέφει τον Πλάτωνα, και αποδεικνύει ότι η ομοφυλοφιλική ιδεολογία του δεν είχε δυνατό υπόβαθρο και ανάλογα δυνατές και πνευματικές αξίες.

Η ιδεολογία αυτή στηριζόταν πολύ στην νεότητά του, και πέρασε όπως πέρασε κι εκείνη χωρίς ν’ αφήσει οπαδούς. Κι αν έκτοτε και μέχρι σήμερα ο Πλάτωνας μελετάται πολύ και φημίζεται, αυτό γίνεται χωρίς την μνεία της ιδεολογίας αυτής, όπως άλλωστε φημίζεται και ο Σωκράτης. Κι αν θαυμάζαμε τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα ως έφηβοι μαθητές, τους θαυμάζαμε για την αρετή που δίδασκαν, αρετή ξένη προς τους ομοφυλοφιλικούς «έρωτες».

Θα προσθέσουμε κι ένα 4ο συμπέρασμα που έχει σχέση με τα παραπάνω και βγαίνει από άλλο έργο του Πλάτωνα, την Απολογία, και που σύμφωνα με τους μελετητές του Πλάτωνα περιέχει σε αρκετό βαθμό την αλήθεια για την δίκη του Σωκράτη και την καταδίκη του σε θάνατο (να πιει το κώνειο). Η μία απ’ τις 2 κατηγορίες λοιπόν που βάρυνε τον Σωκράτη σ’ αυτήν την δίκη, ήταν ότι διέφθειρε τους νέους, Απολογία, 24 b-c. Έτσι λοιπόν, και χωρίς να χρειάζεται να εξετάσουμε αν η κατηγορία αυτή ήταν δίκαιη ή άδικη για τον Σωκράτη, μόνο με την δεδομένη φράση «διέφθειρε τους νέους», μπορούμε να συμπεράνουμε για την πλειοψηφία των Αθηναίων πολιτών το εξής:

4.     Οι Αθηναίοι αν και δεν είχαν την χριστιανική ή έστω την ιουδαϊκή αντίληψη της σαρκικής αγνότητας που υπαγόρευε η Παλαιά Διαθήκη, καταδικάζουν την «ερωτική φιλοσοφία» αυτού του είδους που κατά τον Πλάτωνα υιοθετούσε ο Σωκράτης αφού την θεωρούν διαφθορά των νεανικών ψυχών. Σημειωτέον ότι η Απολογία πιθανολογείται ως το πρώτο έργο του Πλάτωνα μετά τον θάνατο του Σωκράτη το 399 π.Χ., και γενικά ένα απ’ τα πρώτα του. Και μπροστά σ’ αυτό το ηθικό φόντο αντίληψης των Αθηναίων εξηγείται καλύτερα και η ηθική του Γοργία που γράφτηκε κατά την ίδρυση της πλατωνικής Ακαδημίας, 10 περίπου χρόνια αργότερα απ’ την Απολογία.

Άρα λοιπόν η πλειοψηφία των Αθηναίων δεν ασπαζόταν τις «ερωτικές φιλοσοφίες» και παρόμοιες αντιλήψεις των αντίστοιχων φιλοσόφων. Κι αν ήταν έτσι τα πράγματα στην Αθήνα – που σαν μεγαλούπολη και πρωτεύουσα ισχυρού κράτους, είχε πάντα την σαρκική διαφθορά και αχαλινωσία πιο αυξημένη – τότε σίγουρα θα ίσχυε το ίδιο δηλ. και για την πλειοψηφία των ελλήνων σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Η ομοφυλοφιλία λοιπόν στην αρχαία Ελλάδα ήταν λιγοστή.

Το βιβλίο του Σιαμάκη «Οι Έκφυλοι»

Όλα τα παραπάνω συμπεράσματα που βγάζουμε απ’ τα έργα του ίδιου του Πλάτωνα, θα μπορούσε να τα βγάλει βέβαια κι ένας μαθητής Λυκείου. Ο Σιαμάκης όμως δεν μπόρεσε να τα βγάλει, κι ας έφαγε με το κουτάλι τα έργα του Πλάτωνα, όπως μας έλεγε.

Ο Σιαμάκης τυφλωμένος απ’ τον φαρισαϊσμό που είχε πάντα και τον ωθούσε να βρίσκει ψεγάδια στους άλλους και να τους καταδικάζει, βρήκε στο πρόσωπο του Πλάτωνα και των άλλων αρχαίων ελλήνων που έδειξαν κάποτε ομοφυλοφιλία, το τέλειο κατηγορούμενο για να ξεσπάσει την σκληρότητά του και να βγάλει όλη την αντιχριστιανική περιφρόνησή του που δείχνει βαθμιαία στα συγγράμματά του.

Πρώτα λοιπόν γράφει τα βιβλία Οι Έκφυλοι Α΄ και Β΄ το 1991, εννοώντας ως έκφυλους τους ομοφυλόφιλους. Το Έκφυλοι Β΄, γράφει για τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις των αρχαίων ελλήνων, και εξαντλεί κυριολεκτικά όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία (και τα έργα του Πλάτωνα φυσικά) για να κατονομάσει όλους (μέχρι και τον τελευταίο) τους διάσημους αρχαίους έλληνες που ήταν τέτοιοι, ή έδειχναν την παραδοχή τους σε τέτοιους «έρωτες». Και φυσικά τους βρίζει και τους ειρωνεύεται άσχημα, με χυδαία λόγια του πεζοδρομίου, όπως αυτό που γράφει για τον θάνατο του Σωκράτη στην παράγραφο 218, ότι ήταν «ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ … ». Επιπλέον αναφέρει πολλά περιστατικά κακίας κι εκμετάλλευσης, για να δείξει ότι οι «έκφυλοι» ήταν εξαιρετικά κακοί και άδικοι άνθρωποι. Και δεν καταλαβαίνει ο Σιαμάκης ότι ο ίδιος με την σημερινή διαβολιά του έχει αποδειχτεί περισσότερο κακός απ’ τον οποιοδήποτε «έκφυλο». Διότι ακόμα και για τον μεγαλύτερο σαρκικό εκφυλισμό των ανθρώπων, ισχύει πάντα ο λόγος του Κυρίου μας:

«Σας βεβαιώνω ότι η γη Σοδόμων και Γομόρρας, θα είναι ανεκτότερη κατά την ημέρας της κρίσεως (Δευτέρας Παρουσίας), από κείνη την πόλη (που δεν θα πιστέψει στο ευαγγέλιο).», Μθ 10,15 και 11,24.

Ας αφήσει λοιπόν ο Σιαμάκης πρώτα την δική του διαβολιά και κακία με την οποία διώχνει πατεράδες απ’ τα σπίτια τους και τους κλέβει τις οικογένειες, ο αντίχριστος εγκληματίας που δεν δείχνει ιερό και όσιο, και μετά ν’ ασχοληθεί με την κακία των άλλων.

Στο Έκφυλοι Β΄ που φτάνει τις 125 σελίδες (απ’ τις οποίες οι 30 είναι πίνακες με παραπομπές και λίγα σχόλια), γράφει πρώτα για τους εβραίους στις πρώτες 6 σελίδες, και στο τέλος γράφει άλλες 4 σελίδες για τους ρωμαίους. Έτσι το κύριο μέρος του καθαρού κειμένου του που πιάνει τις 85 σελίδες αφορά τους αρχαίους έλληνες. Έτσι ξεκινάει την ιστορία του μιλώντας για τους πελασγούς και τους φοίνικες που κατοικούσαν την Ελλάδα πριν την κάθοδο των γραικών, που ήταν οι αρχικοί έλληνες. Και λέει γι αυτούς, πόσο εκφυλισμό είχαν ως μορφή θρησκευτικού και τελεστικού οργιασμού με τις αντίστοιχες θεότητές τους, παρ 17-22. Για τους έλληνες λοιπόν συνεχίζει, παρ. 26 :

«Οι έλληνες ήταν στην αρχή ένα έθνος σεξουαλικώς φυσιολογικό και αγνοούσαν όχι μόνο τον εκφυλισμό αλλά και την πορνεία. Έχασαν την αγνότητά τους αυτή, όταν δέχτηκαν την επίδραση των πελασγών και των φοινίκων, οι μεν Αχαιοί γρηγορότερα οι δε Δωριείς βραδύτερα. … Όλοι οι έλληνες, πλην των μακεδόνων, των μολοσσών, και των αιτωλών που κατοικούσαν στην ορεινή ενδοχώρα, έγιναν σαν τους πελασγούς απ’ το 650 π.Χ. περίπου, από δε το 300 π.Χ. έγιναν τέτοιοι και οι 3 φυλές που εξήρεσα. Αν και όχι ποτέ στον ίδιο βαθμό.».

Κατά τον Σιαμάκη λοιπόν, όλοι οι έλληνες έγιναν σαν τους πελασγούς και φοίνικες (από την επίδρασή τους), αν και όχι στον ίδιο βαθμό.

Και συνεχίζοντας στην παρ. 27, λέει:

«Οι αχαιοί έγιναν σαν τους πελασγούς το πολύ μέσα σε 2 αιώνες, ενώ οι δωριείς και γενικά οι μεταδωρικοί έλληνες έγιναν τέτοιοι το πολύ μέσα σε 6 αιώνες. Μιλάμε για την επικράτηση του εκφυλισμού σαν θεσμού βέβαια, κι όχι σαν κρούσμα. Το κρούσμα εμφανίζεται οποτεδήποτε.».

Βλέπουμε λοιπόν ότι κατά τον Σιαμάκη, ο «εκφυλισμός» (εννοεί την ομοφυλοφιλία) επικράτησε κι έγινε θεσμός στην αρχαία Ελλάδα.

Στην συνέχεια του βιβλίου του Έκφυλοι Β΄ γράφει για όλους τους γνωστούς αρχαίους έλληνες, βρίσκοντας ότι ήταν έκφυλοι σχεδόν όλοι, με εξαιρέσεις τους πολύ αρχαίους δηλ. αυτούς που γράφουν πριν τον 6ο αιώνα, όπως οι Όμηρος και Ησίοδος. Επίσης εξαιρεί τον Μ. Αλέξανδρο, και τους επιστήμονες, όπως τους Αριστοτέλη, Θουκυδίδη και Ιπποκράτη. Μάλιστα για τον Μ. Αλέξανδρο κάνει το εξής σχόλιο, παρ. 257 :

«Ήταν στα σεξουαλικά τόσο διαφορετικός απ’ τους άλλους επιφανείς άνδρες της αρχαίας Ελλάδας, ώστε οι αρχαίοι σύγχρονοί του και μεταγενέστεροι, τον έβλεπαν με πολύ έκπληξη σαν ένα παράδοξο φαινόμενο.».

Σπάνιο φαινόμενο και περίεργη εξαίρεση λοιπόν ο Αλέξανδρος κατά τον Σιαμάκη. Ο καθένας αναγνώστης εδώ σχηματίζει την εντύπωση ότι όλη η Ελλάδα έβραζε στην ομοφυλοφυλία και ειδικά μεταξύ αρρένων.

Στο τέλος όμως για τους αρχαίους έλληνες ο Σιαμάκης κάνει το εξής περίεργο. Αφιερώνει 2,5 σελίδες, παρ. 305-312, με πολλά επιχειρήματα για να δείξει ότι οι έκφυλοι αυτοί έλληνες, ήταν τελικά λίγοι!!

Απίστευτος ο Σιαμάκης. Διαβάζεις το βιβλίο του Έκφυλοι Β΄, κι ενώ τελειώνοντάς το έχεις ήδη σχηματίσει την απογοητευτική εντύπωση ότι σχεδόν όλοι οι πρόγονοί σου είχαν τέτοια αποσύνθεση στην ακολασία και στα παρά φύσην σαρκικά αμαρτήματα, στο τέλος διαπιστώνεις ότι τόσην ώρα ο συγγραφέας έπαιζε με τις εντυπώσεις σου. Και καλά γι αυτούς που διάβασαν το τέλος. Γι αυτούς όμως που δεν το διάβασαν, ποια εντύπωση τους έμεινε; Φανταστείτε δηλαδή μια εφημερίδα ν’ αφιερώνει την 1η σελίδα της για τους κατοίκους μιας περιοχής, και να γράφει με μεγάλα γράμματα πόσο έκφυλοι ήταν όλοι, και στο πολύ κάτω μέρος της σελίδας να γράφει με μικρά γραμματάκια ότι δεν ήταν όλοι έκφυλοι αλλά μια μικρή μειοψηφία! Δεν είναι αυτό απάτη και διαφημιστικό κόλπο για να πουλήσει η εφημερίδα φύλλα; Φυσικά και είναι. Το ίδιο έκανε κι ο Σιαμάκης. Απάτη και κόλπο για να πουλήσει βιβλία (!) και να κερδίσει χρήματα, όπως θα δούμε καλύτερα πιο κάτω.

Εκείνο όμως που περιέχει το Έκφυλοι Β΄ και που ζωγραφίζει το ποιόν του Σιαμάκη στα μάτια μας, είναι αυτά που γράφει για τον Πλάτωνα και για τα τελευταία έργα του, παρ. 232:

«… ο Πλάτων αντιφάσκει πολύ έντονα και απότομα προς τα λεγόμενά του στα προηγούμενα κείμενά του. Είναι φανερό ότι έχει γεράσει, ότι λόγω του γεροντικού μαρασμού δεν μπορεί πια ν’ απολαύσει αγόρια και γυναίκες, ότι φθονεί για το λόγο αυτό τους νεωτέρους του, ότι έχει μεταμεληθεί πολύ πικρόχολα που στο προηγούμενο και περισσότερο έργο του έχει εξασφαλίσει διεστραμμένες απολαύσεις για τους άλλους, στις οποίες ο ίδιος δεν μπορεί πλέον να συμμετάσχει, κι ότι γι αυτόν το λόγο γίνεται φθονερός πουριτανός και ηθικολόγος.»!!!

Ο Σιαμάκης με το παραπάνω απόσπασμα, μας δείχνει ξεκάθαρα την φιλοσοφία του και την αίρεσή του: «Ότι τους μεταμελημένους πρώην αμαρτωλούς που άλλαξαν νοοτροπία και εμφανίζουν πλέον σημάδια καλής ηθικής, δεν πρέπει να τους συγχωρούμε, διότι με την αλλαγή τους αυτή δείχνουν ότι είναι φθονεροί πουριτανοί και ηθικολόγοι. Γι αυτό μην τους πιστεύετε.»

Αυτός είναι ο αιρετικός Σιαμάκης, ο εχθρός του σταυρού του Χριστού! Ενώ δηλ. ο Χριστός θυσιάστηκε για όλους, ο Σιαμάκης θεωρεί την θυσία και το αίμα του Χριστού ιδιοκτησία του, και τα δίνει σε όποιον θέλει αυτός. Σ’ ένα μαθητή του μάλιστα κάποτε είπε:

«Η Εκκλησία συγχωρεί, εγώ όχι.»!!! Άρα λοιπόν δεν είναι η Εκκλησία που έχει τον σωτήρα Χριστό, ο Σιαμάκης τον έχει και μάλιστα αποκλειστικά. Και νομίζει ότι με τέτοια βλασφημία, μπορεί απ’ τον Θεό να γλιτώσει!

Το Έκφυλοι Β΄ μπορεί να χαρακτηριστεί λοιπόν, ως ευρετήριο αρχαίων ομοφυλοφίλων ελλήνων αλλά και ρωμαίων. Όποιος δηλαδή θέλει να δει αν ο τάδε διάσημος αρχαίος ήταν τέτοιος ή ενέκρινε αυτές τις σχέσεις, δεν έχει παρά ν’ ανοίξει το ευρετήριο του Σιαμάκη Έκφυλοι Β΄. Διότι πέρα από ευρετήριο αυτό το βιβλίο του δεν έχει καμιά άλλη αξία. Μην σας μπερδεύει η έκπληξη που θα δοκιμάσετε για πολλούς γνωστούς αρχαίους. Την ίδια έκπληξη φυσικά δοκιμάσαμε πρώτοι εμείς, οι μαθητές του που το διαβάσαμε τότε πρώτοι. Κι εκπλαγήκαμε φυσικά γιατί είχαμε γαλουχηθεί απ’ το σχολείο με μια ενάρετη εντύπωση γι αυτούς τους αρχαίους. Αν δεν υπήρχε αυτή η σχολική και χρόνια εντύπωση στο μυαλό μας, δεν θ’ ακολουθούσε και η έκπληξη. Επομένως η έκπληξη ήταν συνέπεια χρόνιας και παιδικής εξιδανίκευσης αυτών των αρχαίων λόγω της σχολικής μας εκπαίδευσης.

Η έκπληξη αυτή που νιώθει κάποιος όταν διαβάσει το Έκφυλοι Β΄ – αν κι έχουν βγει αρκετά βιβλία με θέμα την ομοφυλοφιλία των αρχαίων, κι έτσι δεν είναι το μοναδικό –, δεν έχει να κάνει με την πνευματική προσφορά του βιβλίου διότι αυτό του βιβλίο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον αναγνώστη. Και η έκπληξη λειτουργεί ως εκθαμβωτικό πυροτέχνημα, ένα δηλ. επιτηδευμένο τέχνασμα για να πετύχει ο διάβολος την παραπλάνηση, αφού πρόκειται για στείρα γνώση! Ενώ ο Σιαμάκης γεμάτος με φίλαυτο καμάρι για το δήθεν πνευματικό όφελος που θα αποκόμιζαν οι αναγνώστες μ’ αυτό το βιβλίο του, μας έλεγε:

«Όλοι οι έλληνες πρέπει να διαβάσουν αυτό το βιβλίο, για να μην θαυμάζουν τον Σωκράτη και τους άλλους δήθεν ενάρετους φιλοσόφους. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να θαυμάζουν άτομα που δεν αξίζουν».

Άρα οι μόνοι που δεν έπρεπε να θαυμάζουμε τον γεμάτο γνώσεις κι εντυπωσιαστή Σιαμάκη αλλά στείρο από ψυχική ωφέλεια – που δεν μας δίδαξε ποτέ στην πράξη τί σημαίνει αγάπη και συγχώρηση που είναι τα κύρια στοιχεία του ευαγγελίου –, ήμασταν εμείς οι μαθητές του. Διότι θαυμάζαμε κάποιον που δεν αξίζει. Κι αυτό γιατί, ενώ ο Σιαμάκης διακρίθηκε για τις επιστημονικές και φιλολογικές του έρευνες, ποτέ δεν μπόρεσε να τις ερμηνεύσει σωστά και να καταλάβει το βαθύτερο πνευματικό και θεολογικό συμπέρασμά τους που ωφελεί τους χριστιανούς. Υπήρξε στείρος από κάθε άποψη! Και το χειρότερο, υπήρξε και πολύ πλάνος και βλαβερός γιατί σε ωθούσε σε αντίθετα πράγματα απ’ το ευαγγέλιο.

Η ψυχολογική ικανότητα του Σιαμάκη και η υπεράσπιση του προς την Βίβλο

Σε απόλυτη συμφωνία με το παραπάνω βιβλίο-τέχνασμα, το Έκφυλοι Β΄ έρχεται και το άλλο βιβλίο-τέχνασμα του διαβόλου, το Έκφυλοι Α΄ που έγραψε ο Σιαμάκης και το οποίο διερευνά τις αιτίες που δημιουργούν τις ομοφυλοφιλικές τάσεις! Αφού λοιπόν ο Σιαμάκης ερεύνησε καλά την ιστορία και τα κείμενα, θεώρησε ότι μπορεί να προχωρήσει και στην ψυχολογική εμβάθυνση του φαινομένου της ομοφυλοφιλίας! Έτσι, το βιβλίο-τέχνασμα Έκφυλοι Α΄ είναι ανατομικά εξοπλισμένο, καθώς έχει γνώσεις ενδοκρινολογίας και ορμονών! Το ιδιαίτερο που έβαλε ο Σιαμάκης στο βιβλίο του είναι η ανάπτυξη θηλυκών χαρακτηριστικών στο σώμα του αγοριού που συμβαίνει παράλληλα με την ανάπτυξη του θηλυπρεπούς φρονήματός του, παρ. 37-39 και 51, αφού είναι γνωστό ότι οι ορμονικοί αδένες μας παράγουν ορμόνες τόσο αρσενικές όσο και θηλυκές ανεξαρτήτως του φύλλου που ανήκουμε –, απλώς είναι πολύ περισσότερες οι αντίστοιχες που παράγονται στο κάθε φύλο, δηλ. οι αρσενικές στο αγόρι και οι θηλυκές στο κορίτσι. Σαν αποτέλεσμα ο Σιαμάκης καυχιόταν γι αυτό το βιβλίο του ως εξής:

«Κανείς δεν βρήκε αυτά που βρήκα εγώ σύμφωνα με τα στοιχεία ανατομίας και ορμονικών αδένων. Έχω βγάλει σπουδαίο συμπέρασμα για το πώς διαμορφώνονται οι παθητικοί ομοφυλόφιλοι. Δεν γεννιούνται όπως υποστηρίζει ακόμα και η ιατρική επιστήμη, αλλά γίνονται! Αυτό το συμπέρασμα ενισχύει την πίστη των χριστιανών στην βιβλική γένεση των ανθρώπων, δηλ. στο ότι ο Θεός έφτιαξε 2 φύλα (τον άνδρα και την γυναίκα) και όχι κι άλλα.».

Νάτος πάλι ο υπερασπιστής του Θεού και της Βίβλου! Παρόλη την καύχησή του όμως ο Σιαμάκης, κάνει ένα μεγάλο λάθος στο βιβλίο του Έκφυλοι Α΄. Διότι λέει ότι οι ενεργητικοί ομοφυλόφιλοι ή κατά τον απ. Παύλο οι αρσενοκοίτες («μετά ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν», λέει το Λευιτικό, 18,22), γίνονται τέτοιοι από φθόνο στον μικρότερο αδερφό τους, παρ. 138. Και δεν μπορεί να σκεφτεί ότι στα Σόδομα και στην Γόμορρα, με την γνωστή ιστορία που έμεινε ως αιώνιο παράδειγμα αποφυγής, ήταν αρσενοκοίτες όλοι οι άντρες ανεξαιρέτως (Γε 19,4/18,20-32), για αυτό κι επέσυραν επάνω τους την οργή του Θεού με την γνωστή τιμωρία απ’ την οποία ξέφυγε μόνο ο αθώος Λώτ. Επομένως δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί να είχαν μικρότερο αδερφό που φθονούσαν! Επιπλέον, η Παλαιά Διαθήκη σε πολλά σημεία της δείχνει και διδάσκει, ότι η διάδοση τέτοιων αμαρτημάτων είναι συνέπεια της συμβίωσης με αντίστοιχες κοινωνίες που έχουν τέτοιες συνήθειες ως μόλυνση που αυξάνει και μολύνει όλο το περιβάλλον με τ’ οποίο έρχεται σ’ επαφή, Αυτό θα το δούμε καλύτερα παρακάτω.

Τον Σιαμάκη όμως δεν τον ενδιαφέρει η Γραφή ως σύνολο για να βγάλει συμπεράσματα. Πιάνεται απ’ αυτήν μόνο μονομερώς και μερικώς για να πλάσει τις θεωρίες του και συγχρόνως επιλέγει τις έρευνές του στα κείμενα ώστε να ταιριάζουν με τα υποτιθέμενα συμπεράσματά του, ενώ συγχρόνως ξεχνάει αυτά που έχει γράψει νωρίτερα! Διότι είδαμε όταν εξετάζαμε το Έκφυλοι Β΄, παρ. 26, ότι εκεί παραδέχεται ότι η αρσενοκοιτία και γενικά η ομοφυλοφιλία διαδόθηκε στους αρχαίους έλληνες με την επίδραση των εκφυλισμένων πελασγών και φοινίκων! Πώς έρχεται λοιπόν στο Έκφυλοι Α΄ και λέει άλλα; Βλέπετε θέλει να παραστήσει και τον ψυχολόγο!

Ο Σιαμάκης δεν μπορεί επίσης να καταλάβει ότι για να πιστέψει ένας άνθρωπος στον Θεό ή για να τονώσει την πίστη του, δεν χρειάζεται επιστημονικά τεκμήρια. Αυτό ήταν φαίνεται κάτι που πάντα του τριβέλιζε το μυαλό. Διότι προφανώς ο ίδιος ποτέ δεν πίστευε ειλικρινά στον Θεό. Και προφανώς γι αυτό επιδόθηκε με τόσο ζήλο να βρει επιστημονικά τεκμήρια για τον Θεό. Και θεωρούσε πάντα τον εαυτό του ως μοναδικό ανά τους αιώνες υπερασπιστή του Θεού που θα έβρισκε τα «τονωτικά πίστεως» που δεν βρήκε κανείς άλλος! Έτσι πίστεψε ότι οι χριστιανοί πρέπει να διαβάζουν τα επιστημονικά βιβλία του για να τονώνεται η πίστη τους! Τί αλαζονική αίρεση, Θεέ μου! Κι όπως κάθε αιρετικός είναι και ιδιοτελής αφού ό,τι κάνει το κάνει για το προσωπικό και ατομικό του συμφέρον, είτε αυτό είναι δόξα, είτε χρήμα, έτσι κι ο Σιαμάκης έβγαλε αυτά τα βιβλία για να κερδίσει χρήματα, αφού μας έλεγε τότε για τους «Έκφυλους»:

«Την σήμερον ημέρα οι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν σεξ και βία. Εγώ λοιπόν τους δίνω σεξ, έστω ανώμαλο, και βία (γράφει αρκετά για πολέμους, όπως των ομοφυλοφίλων αρχαίων Σπαρτιατών και τον ιερό λόχο της Θήβας που απαρτίζονταν από παρόμοιους στρατιώτες). Οπότε ελπίζω αυτά τα βιβλία να πουλήσουν»!

Για να κερδίσει λεφτά άλλωστε έκανε και τα δικαστήρια με τους «ελληναράδες δωδεκαθεϊστές», κι όχι όπως τους έλεγε ότι «σας μηνύω γιατί θίγετε την Αγία Γραφή». Αφού σε μας τους έμπιστους μαθητές του που πήγαμε και ως μάρτυρες στα δικαστήρια αυτά, μας έλεγε:

«Αν καταφέρω και νικήσω τους ελληναράδες, θα βγάλω αρκετά χρήματα. Κι επειδή εσείς ήρθατε ως μάρτυρες θα σας δώσω το 5%.».

Εμείς φυσικά πηγαίναμε ως μάρτυρες επειδή πιστεύαμε στον δάσκαλό μας, κι όχι γιατί περιμέναμε αμοιβή. Αλλά η γενναιοδωρία του Σιαμάκη φάνηκε απ’ την ανάποδη, όταν σ’ αυτόν τον πατέρα που τον ακολουθούσε πιστά και στα δικαστήρια και παντού και του ήταν σαν πιστό σκυλί, και τον φιλοξενούσε επί 30 χρόνια, έδειξε την μεγαλύτερη αχαριστία. Να τον διώξει απ’ το σπίτι του, και να του κλέψει την οικογένεια! Αυτός είναι ο αχάριστος και αντίχριστος Σιαμάκης που δήθεν καίγεται για τον Θεό και για την Αγία του Γραφή, ενώ ήθελε να κερδίσει χρήματα πουλώντας σεξ και βία!

[Πώς μας έβαλες Θεέ μου τέτοια τρικλοποδιά σπρώχνοντας μας στα δίχτυα αυτού του αντίχριστου; Συνεχώς κάνω μέσα μου αυτήν την ερώτηση. Αλλά παίρνω πάλι συνεχώς την ακόλουθη απάντηση. Σίγουρα ο σοφός Θεός, «αυτός που πιάνει στην παλάμη του τους σοφούς μέσα στην πανουργία τους» (Α΄ Κο 3,19), ξέρει τί κάνει. Εμείς που δεν ξέρουμε το σχέδιο του Θεού, εμείς παραπονιόμαστε, και δειλιάζουμε, και απελπιζόμαστε. Αλλ’ ο δυνατός Θεός δεν μας αφήνει να πέσουμε εντελώς. Μας ξανασηκώνει, μας δίνει θάρρος, παρηγοριά κι ελπίδα για να συνεχίσουμε τον αγώνα εναντίον του διαβόλου. Δοξασμένο τ’ όνομα του Κυρίου!]

Αυτά τα 2 βιβλία του Σιαμάκη, Έκφυλοι Α΄ και Β΄, που τελευταία τα έχει εκδώσει και ως ένα βιβλίο, Έκφυλοι) μαζί με το Αλφάβητό του αποτελούν απίστευτα επιστημονικά και γνωσιολογικά τεχνάσματα του διαβόλου για να παραπλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς, όπως λέει και ο Κύριός μας, Μθ 24,24, Μρ 13,22. Μην εξαπατάσθε όμως αγαπητοί μου αναγνώστες απ’ την γνώση που παραπλανά. Θυμηθείτε το περίφημο χωρίο του Παύλου που λειτουργεί ως προειδοποιητικός κανόνας-ασπίδα σ’ αυτήν την πλάνη:

«καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.», Α΄ Κο 13,2.

Η δεκτικότητα των ελλήνων στον χριστιανισμό

Έτσι λοιπόν η πλειοψηφία των ελλήνων των προ Χριστού που είχαν σχετικά σεμνή ηθική, έγιναν γρήγορα αποδέκτες του κηρύγματος του ευαγγελίου του Χριστού – που διδάσκει την σαρκική αγνότητα – και καρποφόρησαν, όπως η αγαθή γη που δέχεται τον σπόρο και καρποφορεί πολλαπλάσια στην παραβολή του σπορέως. Το ίδιο πνεύμα εκφράζουν και οι προφήτες όταν προφητεύουν για τους έλληνες και την Ελλάδα, καθώς η Ελλάδα με τα νησιωτικά της συμπλέγματα που βρίσκονται στο ανατολικό μέρος της Μεσογείου έρχεται στην κοντινότερη επαφή με την Παλαιστίνη μέσω του θαλάσσιου εμπορίου και γι αυτό χαρακτηρίζεται ως νήσοι, ή νήσοι των εθνών:

«ΕΓΚΑΙΝΙΖΕΣΘΕ πρός με, νῆσοι, οἱ γὰρ ἄρχοντες ἀλαλάξουσιν ἰσχύν· ἐγγισάτωσαν καὶ λαλησάτωσαν ἅμα, τότε κρίσιν ἀναγγειλάτωσαν.», Ησ 41,1.

«Υμνήσατε τῷ Κυρίῳ ὕμνον καινόν, ἡ ἀρχὴ αὐτοῦ· δοξάζετε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἀπ᾿ ἄκρου τῆς γῆς, οἱ καταβαίνοντες εἰς τὴν θάλασσαν καὶ πλέοντες αὐτήν, αἱ νῆσοι καὶ οἱ κατοικοῦντες αὐτάς.», Ησ 42,10.

«καὶ κατοικηθήσονται αἱ νῆσοι ἐπ’ εἰρήνης· καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος.», Ιεζ 39,6.

«ἐπιφανήσεται Κύριος ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἐξολοθρεύσει πάντας τοὺς θεοὺς τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς, καὶ προσκυνήσουσιν αὐτῷ ἕκαστος ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ, πᾶσαι αἱ νῆσοι τῶν ἐθνῶν.», Σοφ 2,11.

Άλλωστε και ο απ. Παύλος για τον ίδιο λόγο στάλθηκε απ’ τον Θεό να κηρύξει στα έθνη όπου το σημαντικότερο ποσοστό εθνικά και πολιτισμικά ήταν έλληνες. Διότι αν εξαιρέσουμε τους γαλάτες και τους ρωμαίους, όλα τα άλλα μέρη που πήγε ο Παύλος ανατολικά των περιοχών Λυκίας και Κιλικίας ήταν κυρίως ελληνικά. Και φυσικά τα παράλια της Μ. Ασίας ήταν επίσης ελληνικά, όπως η Έφεσος.

Κι αυτή η πρώιμη ηθική των ελλήνων εκφράζεται με την αντίληψη και την ερμηνεία που έδωσαν στην λέξη τρυφή και στις συγγενικές της λέξεις. Σε αντίθεση με κάποιες φυλές της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας όπως ήταν οι Φρύγες και οι Λυδοί, που ακόμα κι όταν εκχριστιανίστηκαν, δεν έπαψαν να έχουν μεγάλη ροπή στα σαρκικά αμαρτήματα. Αυτό το συμπέρασμα έρχεται να ενισχυθεί από ιστορικά και βιβλικά στοιχεία που θα δούμε παρακάτω. Και το κύριο βιβλικό στοιχείο βρίσκεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Για τον λόγο αυτό θα εξετάσουμε τις περικοπές της Αποκάλυψης που ενδιαφέρουν και διαφωτίζουν αυτό το θέμα. Θα πούμε όμως και λίγα εισαγωγικά στην Αποκάλυψη. Έτσι θ’ αναλύσουμε μόνο ένα εισαγωγικό χωρίο της Αποκάλυψης, όπου και θα μας δοθεί η ευκαιρία να επισημάνουμε και κάποια χοντρά λάθη του Σιαμάκη.

[Συνέχεια στο ΜΕΡΟΣ Β΄]