A JUDGMENT SHOWING SIAMAKIS GUILTY FOR DISSOLUTION OF Α FAMILY

                                                                                                          Θεσσαλονίκη  7-1-17

Η παρούσα δικαστική απόφαση που βγήκε πρόσφατα, έρχεται να επαληθεύσει τα λεγόμενά μας, και ν’ αποκαλύψει την όψη του Κωνσταντίνου Σιαμάκη που δεν φαίνεται εύκολα. Την όψη του ως αντίχριστου! Διότι μέσα απ’ αυτήν την απόφαση, ο «δάσκαλος» του ευαγγελίου Σιαμάκης φωτογραφίζεται, πως αντί να φυλάγει το σπίτι των μαθητών του και της οικογένειας που τον αγαπούσε, τον φιλοξενούσε, και τον περιποιόταν επί 30 χρόνια, αυτός έδειξε την μέγιστη αχαριστία και διαβολιά, και αποπειράται σήμερα να διαλύσει αυτήν την οικογένεια που είναι κατ’ οίκον εκκλησία!

Αλλά η σκοτεινή ώρα του διαβόλου που χώνεται παντού και πάντα σε κάθε σχέση αγάπης, έρχεται πλέον κοντά στο φως και στην ώρα της ν’ αποκαλυφθεί. Δοξασμένο να είναι τ’ όνομα του Κυρίου που το έλεός του δεν μετριέται! Ευλογημένο τ’ όνομα του Κυρίου που σκορπίζει το φως του και διαλύει το σκοτάδι του ψέμματος του διαβόλου. 

Η αρχή της αλήθειας για τον υιό του διαβόλου Σιαμάκη είναι γεγονός!

Θυμίζω με λίγα λόγια την ιστορία του πατέρα εκείνου – τον οποίο αφορά η παρούσα απόφαση – που έπεσε θύμα της διαβολής του αντίχριστου Σιαμάκη, ο οποίος επειδή αμφισβητήθηκε απ’ τον πατέρα αυτόν, διέβαλε τον πατέρα στην σύζυγο και στις ενήλικες κόρες του που ήταν φανατικές μαθήτριες του «δασκάλου» Σιαμάκη, και άρα του ήρθε εύκολο να τις επηρεάσει εναντίον του πατέρα και να τις πάρει με το μέρος του, και κατάφερε να τις πείσει με δόλο και πονηριά που μόνο ο διάβολος χρησιμοποιεί, ότι ο πατέρας είναι ένα βλαβερό σκουπίδι που πρέπει να πεταχτεί έξω απ’ το σπίτι. Κι επειδή για να διώξεις έναν καλό πατέρα απ’ το σπίτι του κι απ’ τα παιδιά του, έναν πατέρα που ζούσε μόνο για να φροντίζει την οικογένειά του, χρειάζεται να πεις άτιμα ψέμματα, ο Σιαμάκης τους έπεισε και τους ευλόγησε ότι όσα ψέμματα και να πουν εις βάρος του πατέρα τους στο δικαστήριο, δεν πειράζει αφού το κάνουν για καλό σκοπό! Έτσι ο αντίχριστος Σιαμάκης ενεργώντας πάντα στο σκοτεινό παρασκήνιο ως πρωταίτιος και ηθικός αυτουργός που κινεί τα νήματα, αφού εξασφάλισε τον πλήρη έλεγχο του μυαλού των, πέτυχε να κερδίσει τ’ ασφαλιστικά μέτρα ώστε να διωχτεί ο πατέρας αυτός απ’ το σπίτι του. Έτσι κατάφερε να βγάλει και την ουρά του αλώβητη στους υπόλοιπους μαθητές της ομάδας του, αφού μετά απ’ αυτό δεν χρειάστηκε να τους δικαιολογηθεί για την διάλυση της οικογένειας. Διότι προφανώς θα τους είπε: «Oι δικαστές πέταξαν τον παλαβό έξω απ’ το σπίτι. Τί να πω εγώ; Δικαστής είμαι; Ή μήπως εγώ ήμουνα η γυναίκα του και οι κόρες του που κατέθεσαν ότι υπέφεραν τα πάνδεινα οι καημένες;». Μπορείτε να διανοηθείτε τέτοια διαβολιά; Ούτ’ εγώ μπορούσα!      

Όμως επειδή τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Κύριος που βασιλεύει στον κόσμο – κι ας φαίνεται ότι βασιλεύει ο διάβολος, αφού η βασιλεία του είναι προσωρινή, διότι συνεχώς και σταθερά το κύρος του γκρεμίζεται, Ιω 12,31, Λκ 10,18 – άρχισαν τα πράγματα ν’ αντιστρέφονται καθώς αποκαλύπτεται η αλήθεια στα δικαστήρια, όπου οι δίκες γύρω απ’ το θέμα αυτό συνεχίζονται, δίνοντας το δίκιο πλέον στον διωγμένο πατέρα. Κι έπεται συνέχεια.

Εδώ λοιπόν δημοσιεύουμε την πρώτη δικαστική απόφαση όπου φαίνεται ο «δάσκαλος» Σιαμάκης με τον αντίχριστο ρόλο που έπαιξε.

Η παρακάτω εικόνα αποτελεί και το ζουμί της απόφασης. Διαβάστε την προσεκτικά, και θα την σχολιάσουμε κατόπιν.

Θαυμάζω την δικαστίνα ειρηνοδίκη, που ενώ συνέλαβε ολόκληρη την υπόθεση αυτού του χωρισμού, θέλησε να φανεί όσο πιο ήπια γίνεται απέναντι στην εναγόμενη σύζυγο (που νομικά έχει κάθε δικαίωμα να χωρίσει όπως όλοι), αλλά δεν διστάζει να της ρίξει φανερή μομφή 3 φορές:

1.      Με την φράση «έδιωξε απ’ την οικογενειακή κατοικία» τον άντρα της, της ρίχνει μομφή γι αυτήν την άδικη πράξη της, αφού μπορούσε να χρησιμοποιήσει άλλη φράση όπως η «αποχώρηση του συζύγου» που χρησιμοποιείται συχνά αλλού.

2.    Με την φράση «ήταν η καλύτερη μαθήτρια» του δασκάλου, φράση που δεν χρειαζόταν καθόλου να πει, και η οποία περικλείει την άρρωστη σχέση της με τον δάσκαλο.

3.      Με την φράση «είχαν αναπτυχθεί διαφωνίες μεταξύ τους όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών», δείχνει καθαρά ότι δεν χάφτει τα ψέμματα της εναγομένης συζύγου, αλλά ο χωρισμός έχει άμεση σχέση με την αυστηρότητα απέναντι στα παιδιά και το ακόλουθο διώξιμό τους, τα οποία οι μάρτυρες είπανε ότι γινόταν με προτροπή του δασκάλου, και τον οποίο η δικαστίνα κατονομάζει!

Το ότι όλα σ’ αυτήν την οικογένεια γίνονταν με τις συμβουλές του «κατηχητή και μέντορα Κων/νου Σιαμάκη», αυτό είναι κάτι που η δικαστίνα το κατάλαβε καλά. Και το ότι ο πατέρας διώχτηκε κι αυτός με τον ίδιο τρόπο όπως διώχτηκαν και τα παιδιά (επειδή δεν έκανε υπακοή στον «κατηχητή» Σιαμάκη), κι αυτό είν’ επίσης φανερό.

Εκείνο όμως που είναι αξιοσημείωτο αλλά λίγο δυσδιάκριτο να το προσέξει κανείς, είναι η λέξη είχε μπροστά στην φράση «είχε πλέον διαφορετικές απόψεις θρησκευτικού περιεχομένου απ’ τον ενάγοντα». Αναφέρεται στον «κατηχητή» Σιαμάκη, και δείχνει ότι τελικά ο Σιαμάκης ήταν αυτός που είχε αλλάξει τις θρησκευτικές απόψεις του απ’ αυτές που είχε παλιότερα (30 χρόνια είναι αυτά), κι έτσι ήρθε σε σύγκρουση με τον ενάγοντα σύζυγο! Έ λοιπόν, αυτή η δικαστίνα είναι φοβερή! Μπράβο της που τα κατάλαβε όλα!  

Όπως ισχυρίστηκε την αλήθεια ο ενάγοντας σύζυγος στο αίτημά του, λέγοντας ότι έδινε στην εναγομένη σύζυγο όλα όσα έβγαζε απ’ τις 2 δουλειές του, καθώς και όλες τις οικονομίες του δείχνοντάς της απέραντη εμπιστοσύνη, έτσι έγινε δεκτό και απ’ το δικαστήριο όπως δείχνει η απόφαση. Δηλαδή αυτό το σημείο, μπαίνει 2 φορές. Μια στην διατύπωση του αιτήματος του ενάγοντα συζύγου που φαίνεται στο 3ο κομμάτι (πιο πάνω), και μια στο παρόν κομμάτι όπου διατυπώνεται πλέον η απόφαση, αφού παρακάτω φαίνεται ότι το αίτημα του ενάγοντα έγινε δεκτό.

            Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση που σχετίζεται με το παραπάνω.

Ενώ δηλαδή αυτός ο σύζυγος είχε στην σύζυγό του απέραντη εμπιστοσύνη, σαν αντάλλαγμα εισέπραξε απ' αυτήν το αναπάντεχο και πισώπλατο μαχαίρωμα: να του επιδοθεί από δικαστικό επιμελητή το δικόγραφο των ασφαλιστικών μέτρων για να διωχθεί απ’ το σπίτι του.

Κι όταν κάποια στιγμή από περιέργεια εγώ, ρώτησα αυτόν τον σύζυγο:

«Μα καλά, ποτέ δεν σκέφτηκες με όλη αυτήν την εχθρική συμπεριφορά που αντιμετώπιζες τους τελευταίους μήνες απ’ την γυναίκα σου και τις κόρες σου, ότι μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, δηλ. να σε διώξουν;». Κι εκείνος με περισσή αφέλεια μου απάντησε:

«Όχι μόνο δεν μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό κάτι τέτοιο, αλλ’ ακόμα και να μου το έλεγε κάποιος αυτό σαν πιθανό ενδεχόμενο να συμβεί, εγώ θα έλεγα ότι "όχι, τέτοιο πράγμα αποκλείεται".»!!

Πόσο αφελείς μπορεί να είναι οι άνθρωποι! Δεν μπορούν να φανταστούν τις μεθοδείες και την πανουργία του διαβόλου. Όσο κι αν μας συστήνει την προσοχή ο απ. Παύλος:

«ώστε να μην είμαστε πλέον νήπια, που περιφέρονται σε κάθε άνεμο της διδασκαλίας που πηγάζει απ’ την δολιότητα των ανθρώπων, και την πανουργία της μεθοδευμένης πλάνης», Εφ 4,14, και

«ντυθείτε την πανοπλία του Θεού για να μπορέσετε ν’ αντισταθείτε στις μεθοδείες του διαβόλου.», Εφ 6,11.

Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να φανταστεί ότι βρίσκεται θύμα στην μεθοδεία και πονηριά του διαβόλου, όταν συμμετέχει και ο ίδιος σε εγκλήματα χωρίς να το καταλαβαίνει; Όχι όμως ότι δεν φταίει. Φταίει και παραφταίει, διότι έβαλε κάποιον άνθρωπο στον θρόνο της αυθεντίας, ενώ σ’ αυτόν τον θρόνο κάθεται μόνο ένας, ο Θεός. Οποιονδήποτε άλλον, ποτέ δεν πρέπει να τον θεωρούμε αυθεντία, αλλά πάντα πρέπει να τον περνάμε απ’ το φίλτρο της Αγίας Γραφής, όποιος και να είναι! Και να έχουμε μοναδικό κριτήριο την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που μας έδειξε ότι το μεγαλύτερο κακό κι αν μας κάνει κάποιος, εμείς οφείλουμε να τον συγχωρήσουμε, άσχετα αν μας ζητήσει ή δεν μας ζητήσει συγγνώμη. Οι χριστιανοί δηλ. η εκκλησία, μόνο αγάπη πρέπει να δείχνουν πάντοτε.

Ακόμα και την μεγαλύτερη ποινή ή επιτίμιο που βάζει η Εκκλησία μας και που είναι ο αφορισμός, το βάζει προς μετάνοια όπως λέει και ο Παύλος:

«σας έγραψα να μην συναναστρέφεσθε με πόρνους, … (κι εννοούσα όχι τους έξω της εκκλησίας αλλά τους) αδερφούς χριστιανούς, … με τέτοιους ούτε να συντρώγετε.», Α΄ Κο 5,9-11.

«παραδώστε αυτόν στον Σατανά για να καταστραφεί η σάρκα του, ώστε να σωθεί το πνεύμα του κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού», Α΄ Κο 5,5.

Επομένως και ο αφορισμός (που βγαίνει απ’ το αφορίζω [= ξεχωρίζω] κατ’ ουσία είναι απομάκρυνση όλων των χριστιανών απ’ τον αφορισμένο και άρα καταδίκη σε απομόνωση) είναι πράξη αγάπης της εκκλησίας, για να στριμωχτεί ο χριστιανός στην τεχνητή απομόνωση, μπας και καταλάβει το μεγάλο σφάλμα του. Και μερικές φορές η ποινή αυτή φέρνει αποτέλεσμα μετάνοιας, όπως έγινε και με τον παραπάνω πόρνο Κορίνθιο για τον οποίο ο Παύλος στην Β΄ Επιστολή του γράφει:

«αρκετό γι αυτόν, το επιτίμιο που μπήκε απ’ την πλειοψηφία. Ώστε τώρα μάλλον πρέπει να τον χαρίσετε και να τον παρηγορήσετε, μήπως τυχόν και απ’ την περισσότερη λύπη του, τον καταπιεί ο διάβολος. Γι αυτό σας παρακαλώ, δείξτε του αγάπη», Β΄ Κο 2,6-8.

Όπως ακριβώς θα εφάρμοζε παιδαγωγία αγάπης ένας καλός γονιός στο παιδί του για μια σοβαρή αταξία. Πρώτα θα του δείξει την δυσαρέσκειά του και την απαξίωσή του, και μόλις το παιδί λυπηθεί για την πράξη του που έγινε αιτία να τα χαλάσει με τον αγαπημένο γονιό του, θα το αγκαλιάσει πάλι ο γονιός με αγάπη.

Ο Σιαμάκης όμως έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια την φιλοσοφία ότι «πρέπει να συγχωρούμε κάποιον μόνο όταν μας ζητήσει συγγνώμη». Και την φράση του Χριστού που είπε πάνω στον σταυρό:

          «Πατέρα άφησέ τους (το αμάρτημα), δεν ξέρουν τί κάνουν.», Λκ 23,34,

ο Σιαμάκης την ερμηνεύει ως φράση που ειπώθηκε για τους ρωμαίους στρατιώτες που τον σταύρωσαν, και όχι για τους ιουδαίους! Αυτό μας το είχε πει πριν καμιά δεκαριά χρόνια σε μάθημα, όταν διαβάζαμε την συγκεκριμένη περικοπή του Λουκά. Και δεν σκέφτηκα τότε να τον ρωτήσω, γιατί είπε την ίδια φράση και ο Στέφανος όταν λιθοβολούνταν απ’ τους ιουδαίους (Πρξ 7,60). Και που κολλάνε τότε τα «αγαπάτε τους εχθρούς σας», «να αγαθοποιείτε αυτούς που σας μισούν», «να ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται», «να προσεύχεστε γι αυτούς που σας διώκουν», Μθ 5,44, Λκ 6,27-28; Πώς μπορεί να τα κάνει κάποιος αυτά, αν πρώτα δεν συγχωρήσει τους εχθρούς του ακόμα και την ώρα που αυτοί τον βρίζουν και τον διώκουν;

Η φιλοσοφία του Σιαμάκη τα τελευταία χρόνια όμως είναι άλλη. Όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος και αδερφός εν Χριστώ που κάποτε ήταν μαθητής του, ότι ο Σιαμάκης πριν χρόνια είπε την εξής φράση:

«Η εκκλησία συγχωρεί, εγώ όχι.»!!!

Εννοεί προφανώς την υπάρχουσα εκκλησία. Τί πρεσβεύει λοιπόν ο Σιαμάκης; Ότι αυτός είναι η αυθεντική εκκλησία; Έτσι φαίνεται. Γι αυτό και διώχνει τους μαθητές του. Επειδή νομίζει ότι η παρακοή στο πρόσωπό του, σημαίνει αυτομάτως πτώση απ’ την αυθεντική εκκλησία που είναι αυτός. Γι αυτό και χωρίζει αντρόγυνα και διαλύει οικογένειες, αφού ο παραβάτης σύζυγος που επειδή αμφισβήτησε τον «δάσκαλο» καταδικάζεται στην κόλαση, δεν έχει δικαίωμα πλέον στην «άγια» οικογένειά του και πρέπει να διωχτεί απ’ το σπίτι του.

Για τον ίδιο λόγο ο Σιαμάκης βρίζει και καταφρονεί τους ερμηνευτές, ενώ όντας τυφλωμένος και πωρωμένος φαρισαίος, δεν βλέπει σε πόσες ερμηνευτικές γκάφες τον έχει ρίξει ο Θεός.  Ας βάλουμε και την τελευταία σελίδα, όπου καταδικάζεται η εναγόμενη ... πρώην σύζυγος.

Να σημειώσουμε εδώ και την απόφαση του εφετείου που έγινε αργότερα στην ίδια υπόθεση, καθώς η εναγόμενη πρώην σύζυγος έτρεξε να κάνει έφεση: Το εφετείο έβγαλε την ίδια απόφαση χωρίς ν' άλλαξει τίποτα απ' την απόφαση του ειρηνοδικείου. Σχεδόν αντέγραψε την απόφαση της παραπάνω δικαστίνας!

Η ώρα της αλήθειας για τον αντίχριστο Σιαμάκη άρχισε. Θα ήταν καλό γι αυτόν να μετανοήσει τώρα. Αλλιώς, όταν θα φανερωθεί τελείως η αλήθεια, πού θα πάει να κρυφτεί απ’ τους ανθρώπους; Διότι απ’ τον Θεό δεν μπορεί να κρυφτεί ποτέ, ας μην αυταπατάται.