PART IV - THE TOWER OF BABEL AND THE … PROPHET ISAIAH

Θεσσαλονίκη 2-6-2024

Κυριακή της Σαμαρείτιδας

Χριστός Ανέστη!

Στην «βιβλική» έκδοσή του ο αιρετικός Σιαμάκης εξοβελίζει, και στην ουσία πετάει στα σκουπίδια, κομμάτια από την Αγία Γραφή, σύμφωνα με τα «επιστημονικά και θεολογικά» του κριτήρια. Ένα τέτοιο κομμάτι, και μάλιστα πασίγνωστο, είναι και η περικοπή για τον πύργο της Βαβέλ ή πύργο της Συγχύσεως των γλωσσών (βαβέλ σημαίνει σύγχυση).

Κάνει το αντίστοιχο σχόλιο στην Εισαγωγή στην Βίβλο (2, Το Κείμενο, σελ. 174-175). Και φυσικά, δεν περιλαμβάνει την εν λόγω περικοπή, ούτε στο βιβλικό κείμενο των Ο΄ (Εβδομήκοντα) που υποτίθεται ότι εκδίδει (Βίβλος 1, Η Παλαιά Διαθήκη, Κείμενο), ούτε στην μετάφρασή του (Βίβλος 1, Η Παλαιά Διαθήκη, Μετάφραση).

Παρόλο που το σχόλιο του Σιαμάκη για να δικαιολογήσει τον οβελισμό της περικοπής – σημειώνω πως δεν βασίζεται σε κανένα χειρόγραφο – είναι σχετικά μικρό (λιγότερο από μια σελίδα της δικής του έκδοσης) και γι’ αυτό συνιστώ να το διαβάσετε, ωστόσο χρειάζεται για λόγους της παρούσας συνάφειας του θέματος να παραθέσω μερικές φράσεις του, τόσο απ’ την αρχή όσο και απ’ το τέλος:

«Το μυθιστόρημα του πύργου της συγχύσεως για την «εξήγηση» του φαινομένου της πολυγλωσσίας επάνω στη γη ως μια απόπειρα γλωσσολογίας είναι οπωσδήποτε ανόητο. Μύθος όπως όλοι οι μύθοι οποιασδήποτε μυθολογίας. Ότι σε μια στιγμή πλάστηκαν ή μάλλον δόθηκαν έτοιμες όλες οι γλώσσες της γης κι αντικατέστησαν τη μέχρι πριν από 1 λεπτό ενιαία γλώσσα των ανθρώπων, κι ο καθένας ξέχασε τελείως τη γλώσσα που μιλούσε πριν από 1 λεπτό, και μιλούσε πλέον μια άλλη γλώσσα που μέχρι πριν από 1 λεπτό δεν την ήξερε, μια νέα γλώσσα εντελώς διαφορετική απ’ όλες τις άλλες γλώσσες, κι αυτή του κάθισε για πάντα.

… και εθνολόγησαν, και γλωσσολόγησαν, και οι θρησκομανείς και μικρονοϊκοί τσαρλατάνευσαν και μυθολόγησαν. Το εν λόγω παραμύθι φτιάχτηκε από μικρονοϊκούς και κομπλεξικούς δοκησισόφους και ξερόλες. Και κάποιος αλεξανδρινός ραββίνος το σφήνωσε στη Γένεση.»

Προσέξτε τις φράσεις του Σιαμάκη που έχω με έντονα γράμματα, και προσπαθήστε να τις συγκρατήσετε διότι θα μας χρειαστούν παρακάτω.

Για να εμπεδώσουμε το θέμα όπως ο Σιαμάκης αντιλαμβάνεται την περικοπή, δίνω την περίληψη της αντίληψής του ως εξής: Στον πύργο της Βαβέλ ο Θεός έκανε τους ανθρώπους να μιλάνε διαφορετικές γλώσσες, αυτές δηλ. που μιλιούνται σήμερα, ενώ πριν είχαν όλοι μια ενιαία γλώσσα.

Πιστεύω ότι αυτό κατάλαβε ο Σιαμάκης από την περικοπή, την οποία πέταξε, αφού όπως είδατε, την χαρακτήρισε «μυθολόγημα τσαρλατάνων, μικρονοϊκών και κομπλεξικών»! Κι επειδή το θέμα όπως το αντιλήφθηκε ο Σιαμάκης είναι σημαντικό για την περαιτέρω αναίρεση που θα του κάνω, συνιστώ και πάλι να διαβάσετε όλο το σχόλιό του (Εισαγωγή στην Βίβλο 2, Το Κείμενο, σελ. 174-175) μόνο και μόνο για να μην νομίσει κάποιος αναγνώστης ότι κάνω, ή μπορεί να κάνω, λάθος ως προς την εκτίμησή μου για την ερμηνευτική αντίληψη της περικοπής εκ μέρους του Σιαμάκη. Απλώς, δεν θεώρησα αναγκαίο να παραθέσω όλο το σχόλιό του, αφού στο κομμάτι που υπολείπεται δίνει κάποια γλωσσολογικά στοιχεία που είναι γνωστά απ’ τα μαθήματα γλώσσας των σχολικών τάξεων του Γυμνασίου. Και πιστεύει ότι με αυτά τα στοιχεία και με προϋπόθεση φυσικά, την ανωτέρω «ερμηνευτική θεωρία» του, καταρρίπτει το γνήσιο της περικοπής.

Ας οργανώσω τώρα, την αναίρεση της παραπάνω θεωρίας του Σιαμάκη στην περικοπή, και κατ’ επέκταση την αναίρεση του οβελισμού της. Η αναίρεση διακρίνεται σε δυο είδη: 1) την αναίρεση με βάση την ερμηνεία της περικοπής, κάτι που γίνεται φυσικά με ανθρωπίνως ερμηνευτικά κριτήρια, και 2) την αναίρεση που κάνει ο ίδιος ο Θεός, με βάση, τί άλλο (;), την θεόπνευστη Γραφή φυσικά, όπως αυτή μας παραδίνεται σε άλλο βιβλίο της Γραφής, στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα. Κι εδώ υπάρχει η μεγάλη έκπληξη για τον Σιαμάκη, με την οποία θα του έρθει … «ο ουρανός σφοντύλι»!

Όπως γίνεται κατανοητό, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, η 2η αναίρεση είναι ακράδαντη και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση ή αμφιβολία, γι’ αυτό τη βάζω τελευταία. Γι’ αυτό, επίσης, και ο τίτλος του παρόντος άρθρου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η 1η αναίρεση δεν είναι αρκετά καλή και δεν δίνει ένα πρώτο και γερό «χαστούκι» στον Σιαμάκη. Αλλά πέρα από τις δικές μου ενέργειες κι ερμηνείες που είναι κατά πάντα ανθρώπινες – όπως και οι ερμηνείες όλων των θεολόγων, πατέρων κι ερμηνευτών – φαίνεται ότι ο Θεός του την είχε φυλαγμένη του αντίχριστου Σιαμάκη να τον εξευτελίσει πανηγυρικά!

Ας ξεκινήσουμε. Εδώ, κρίνεται απαραίτητη η παράθεση της περικοπής όπως την παίρνω απ’ την έκδοση των Ο΄ (Εβδομήκοντα) του A. Ralphs, 1935, που υιοθετεί η Εκκλησία της Ελλάδος (Αποστολική Διακονία, Home of the Greek Bible (myriobiblos.gr)).

«1ΚΑΙ ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καὶ φωνὴ μία πᾶσι. 2καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κινῆσαι αὐτοὺς ἀπὸ ἀνατολῶν, εὗρον πεδίον ἐν γῇ Σενναὰρ καὶ κατῴκησαν ἐκεῖ. 3καὶ εἶπεν ἄνθρωπος τῷ πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε πλινθεύσωμεν πλίνθους καὶ ὀπτήσωμεν αὐτὰς πυρί. καὶ ἐγένετο αὐτοῖς ἡ πλίνθος εἰς λίθον, καὶ ἄσφαλτος ἦν αὐτοῖς ὁ πηλός. 4καὶ εἶπαν· δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς.
5καὶ κατέβη Κύριος ἰδεῖν τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον, ὃν ᾠκοδόμησαν οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων. 6καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν καὶ χεῖλος ἓν πάντων, καὶ τοῦτο ἤρξαντο ποιῆσαι, καὶ νῦν οὐκ ἐκλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν πάντα, ὅσα ἂν ἐπιθῶνται ποιεῖν. 7δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. 8καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον. 9διὰ τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτῆς Σύγχυσις, ὅτι ἐκεῖ συνέχεε Κύριος τὰ χείλη πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐκεῖθεν διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς.» (Γένεση 11:1-9)

1η αναίρεση στα λεγόμενα του Σιαμάκη: Ερμηνεία

Ερώτημα 1ο: Πού είδε ο Σιαμάκης ότι η σύγχυση των γλωσσών που έφερε τότε ο Θεός ήταν κάτι μόνιμο και διατηρείται μέχρι σήμερα; Λέει κάτι τέτοιο η περικοπή;

Όπως εύκολα συνάγεται από την περικοπή, ο Θεός δημιούργησε τότε την σύγχυση για να σταματήσει η συνεννόηση μεταξύ εκείνων των ανθρώπων με απώτερο σκοπό να σταματήσει το μεγαλεπήβολο και υπερήφανο σχέδιό τους. Ή όπως το κείμενο αναφέρει, φιλόδοξο στάθηκε το κίνητρο των ανθρώπων για την κατασκευή του πύργου καθώς ομολόγησαν μεταξύ τους, «ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα» (στ. 4). Γι’ αυτό και ο Θεός τότε, έφερε τον αξεπέραστο αντιπερισπασμό, «ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον» (στ. 7). Βλέπετε, πάντα ο Θεός στέκεται ενάντια στην ματαιοδοξία των ανθρώπων. Απλώς, εκείνη ήταν η πρώτη φορά μιας ομαδικής τέτοιας ματαιοδοξίας – σε καιρό μάλιστα, που η ανθρωπότητα είχε φρέσκο ακόμα στη μνήμη της το γεγονός του Κατακλυσμού που ήταν ένα μέτρο κατά της ανομίας και υπερηφάνειας –, και ο Θεός θέλησε να τους δώσει ένα καλό μάθημα που θα έμενε ως αιώνιο παράδειγμα προς αποφυγή τέτοιων μάταιων φιλοδοξιών.

Κατόπιν, οι άνθρωποι μη μπορώντας να συνεννοηθούν αναγκάστηκαν να σκορπιστούν και να δημιουργήσουν τις δικές τους παροικίες. Η σύγχυση, λοιπόν, έφερε την διασπορά. Εξ’ άλλου, και οι ίδιοι από πριν εξέφρασαν την πρόβλεψη, και μάλλον και την διάθεση, ότι στο μέλλον θα υπάρξει αρκετή διασπορά των ανθρώπων, λέγοντας, «πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς» (στ. 4).

Υπάρχουν κι άλλα ερωτήματα στα οποία πρέπει ο Σιαμάκης ν’ απαντήσει μέσα από την «ερμηνευτική θεωρία» του πριν απορρίψει την περικοπή.

Ερώτημα 2ο: Ποια ήταν η έκταση της γλωσσικής σύγχυσης που φαίνεται στην περικοπή, και με ποιο κριτήριο έγινε αυτή;

Για να αναλύσω το ερώτημα παίρνω ως δεδομένο ότι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι κατάγονταν από τους τρεις γιους του Νώε. Έτσι, το ερώτημα αναλύεται στα εξής άλλα: Έπιανε η σύγχυση και το σόι με τη στενότερη έννοια του όρου ή έμενε έξω απ’ αυτό; Έπιανε και τα πρώτα ξαδέρφια ή μόνο μέχρι τα δεύτερα; Μέχρι ποιού βαθμού εξαδέλφου έπιανε;

Αντιλαμβάνεται πλέον ο καθένας ότι ο Σιαμάκης δεν κάθισε να σκεφτεί τα παραπάνω ερωτήματα διότι το μοναδικό του κίνητρο ήταν ν’ απορρίψει την περικοπή. Έτσι, έφτιαξε πολύ βιαστικά τη «θεωρία» του χωρίς να την πολυσκεφτεί.

Ερώτημα 3ο: Εφόσον στη διήγηση της Γένεσης αναφέρονται οι πρώτοι άνθρωποι με εβραϊκά ονόματα τα οποία μάλιστα μεταφράζονται με μια ιδιαίτερη σημασία (Αδάμ, Εύα, Κάιν, Σηθ κ.ά.) που υπάρχει και σήμερα στην ίδια γλώσσα, αυτό σημαίνει ότι στον πύργο η σύγχυση δεν επηρέασε την εβραϊκή γλώσσα. Άρα, σύμφωνα με την «ερμηνευτική θεωρία» του Σιαμάκη η σύγχυση δημιούργησε τις άλλες γλώσσες ενώ παρέμεινε η εβραϊκή, η οποία μάλλον μιλιόνταν μόνο στους απογόνους του Σημ (εξ ου και ο όρος σημιτικές γλώσσες). Αυτό όμως συνεπάγεται ότι ο χωρισμός των γλωσσών έγινε τελικά ανάμεσα στους τρεις γιους του Νώε και στα σόγια που προέκυψαν απ’ αυτούς. Επομένως, και σύμφωνα πάντα με την θεωρία του Σιαμάκη, η σύγχυση δεν δημιούργησε πολλές γλώσσες αλλά μόνο τρεις. Για την ακρίβεια μόνο δυο, αφού η εβραϊκή προϋπήρχε, τουλάχιστον στα σπάργανά της. Έτσι, όμως ο Σιαμάκης με την θεωρία του ότι η περικοπή μιλάει για τις πολλές και σημερινές γλώσσες, φάσκει και αντιφάσκει!

Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί ν’ απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα, κι αν τύχει κάποιος να τον στριμώξει στην γωνία έτσι ώστε ν’ αναγκαστεί ν’ απαντήσει, το μόνο που θα κάνει είναι να ωρύεται ότι έχει δικαίωμα να μην απαντήσει. Κάτι που κάνουν μόνο οι ψεύτες που παριστάνουν τον επιστήμονα. Διότι οι αληθινοί επιστήμονες παραδέχονται τα κενά της θεωρίας τους ή την παίρνουν πίσω όταν τα κενά που εντοπίζονται είναι πολλά και βασικά. Και ο Σιαμάκης αποδεικνύει ότι δεν ανήκει στους αληθινούς επιστήμονες, πολύ περισσότερο δεν ανήκει στους σοβαρούς θεολόγους, για να μην πω απλώς, στους θεολόγους. Θα το πω, όμως, παρακάτω.

Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω ερωτήματα που χρήζουν απάντησης η «επιστημονική» θεωρία του Σιαμάκη απορρίπτεται. Ας διατυπώσω τώρα ολοκληρωμένη την ερμηνεία της περικοπής, πάντα κατά την απολύτως ανθρώπινη γνώμη μου.

Όταν, λοιπόν, παράτησαν το έργο του πύργου και χώρισαν, εννοείται κατά ομάδες με κριτήριο κάποια στενότερη συγγένεια – διότι ήδη όπως είπα, όλοι τότε προέρχονταν από τους τρεις γιους του Νώε – και πήραν τον δρόμο τους η κάθε ομάδα ξεχωριστά, δεν υπήρχε πλέον λόγος να υπάρχει η ασυνεννοησία.

Η πιθανότερη ερμηνεία, λοιπόν – που νομίζω βγαίνει από το ίδιο το κείμενο και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη θεολογική κρίση και γνώση –, ήταν ότι η σύγχυση των γλωσσών δεν είχε να κάνει με τις πραγματικές και διαφορετικές γλώσσες που μιλούν σήμερα οι φυλές και τα έθνη των ανθρώπων, αλλά ήταν ένα προσωρινό φαινόμενο που έφερε την κατασκευή του πύργου σε οριστική παύση. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός του Θεού. Η σύγχυση των γλωσσών ήταν ένα σημείο, που στην ορολογία της Βίβλου σημαίνει θαυματουργικό φαινόμενο. Και τ’ οποίο κράτησε τόσο χρόνο όσο για να σταματήσει το έργο. Μόλις οι ομάδες που έπαθαν σύγχυση στην γλώσσα τους απομακρύνθηκαν από εκείνο τον τόπο, η γλώσσα τους επανήλθε στην αρχική μορφή της.

Αυτή η ερμηνεία ταιριάζει και με τον ενικό αριθμό της λέξης γλώσσα που χρησιμοποιεί το κείμενο. Διότι αν προσέξουμε, το κείμενο μιλάει για την γλώσσα που συγχύστηκε (μπερδεύτηκε, στ. 8) και όχι για γλώσσες που συγχύστηκαν ή «δημιουργήθηκαν» κατά την γνώμη του Σιαμάκη. Εξάλλου, το κείμενο και τις τρεις φορές που αναφέρεται στο θαυματουργικό αυτό συμβάν (στ. 8 και 9) χρησιμοποιεί το ρήμα συγχέω και το παράγωγό του ουσιαστικό Σύγχυσις που σημαίνουν μπερδεύω και μπέρδεμα αντίστοιχα. Πού είδε ο Σιαμάκης την δημιουργία γλωσσών; Μπέρδεμα της μιας γλώσσας ήταν λοιπόν, προσωρινό.

Η παραπάνω αναίρεση ήταν, πιστεύω, ένα πρώτο και καλό επιστημονικό χαστούκι στον αιρετικό Σιαμάκη που βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για να πετσοκόψει το πανάρχαιο κείμενο της Αγίας Γραφής. Και όχι μόνο είναι ανίκανος να σκεφτεί με την κοινή λογική, αλλά η υπερήφανη λαχτάρα της «επιστημονικής πρωτοτυπίας του» είναι τόση που δεν τον αφήνει ούτε να προσέξει τις απλές λέξεις του κειμένου.

Ας περάσουμε τώρα στη 2η αναίρεση. Και πιστεύω θα την βρείτε αρκετά ενδιαφέρουσα διότι είναι ένα ταξίδι μέσα στην πολύ αρχαία ιστορία, η οποία επαληθεύεται τόσο με βιβλικές αναφορές όσο και με την αρχαιολογική σκαπάνη. Στη Βίβλο δε, παρατηρείται μερικές φορές το φαινόμενο, περικοπές που βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη ή και σε διαφορετικά βιβλία ακόμα, να συνδέονται με στοιχεία, τα οποία μπορεί να είναι φιλολογικά, ιστορικά, πραγματολογικά, ή ακόμα και γεωγραφικά. Εδώ θα συναντήσουμε έναν κοινό παρονομαστή που συνδέει τον αρχαιότερο πόλεμο πάνω στη γη με την Μεσοποταμία και με γνωστές πόλεις της όπως τη Βαβυλώνα. Και βέβαια, με τον πύργο της Βαβέλ.

2η αναίρεση στα λεγόμενα του Σιαμάκη: Προφήτης Ησαΐας

Γη Σενναάρ

Βλέπουμε ότι η περικοπή της Βαβέλ μας δίνει στο στίχο 2 ένα γεωγραφικό στοιχείο: γη Σενναάρ. Την περιοχή αυτή συναντάμε ξανά στη Γένεση, κεφ. 14, με το περιστατικό της συμμαχίας βασιλέων υπό τον Χοδολλογομόρ που ήρθαν από ανατολικά κι έκαναν επιδρομή στην περιοχή των Σοδόμων και της Γομόρρας διασχίζοντας όλη την Παλαιστίνη και φτάνοντας νότια μέχρι την έρημο Φαράν (χερσόνησος του Σινά), ενώ συνέλαβαν και τον Λωτ που κατοικούσε στα Σόδομα. Τη συμμαχία αυτή νίκησε και κατέκοψε ο Αβραάμ με τους γείτονές του [κοπή Χοδολλογομόρ (Γε 14:17), κοπή των βασιλέων (Εβρ 7:1)] ελευθερώνοντας τον Λωτ και αποδίδοντας τα κλεμμένα λάφυρα που ανήκαν στον βασιλιά Σοδόμων (Γε 14:22-23). Ένας, λοιπόν, απ’ τους σύμμαχους του Χοδολλογομόρ ήταν και ο βασιλιάς Αμαρφάλ της περιοχής Σενναάρ (Γε 14:1 και 9).

Την περιοχή Σενναάρ συναντάμε, επίσης, πολύ αργότερα, στην εποχή του Δανιήλ, όπου αναφέρεται το γεγονός της επιδρομής του Ναβουχοδονόσωρα στην Ιερουσαλήμ και όπου πήρε επίλεκτους αιχμάλωτους και μέρος των σκευών του Ναού και τα μετέφερε στην Βαβυλώνα. Εκεί, ο θεόπνευστος συγγραφέας εντάσσει την Βαβυλώνα στην ευρύτερη περιοχή Σεναάρ (Δα 1:2). [Το χωρίο αυτό του Δανιήλ ο Σιαμάκης οβέλισε επίσης, όπως και ολόκληρα τα έξι πρώτα κεφάλαια του Δανιήλ (!) καθώς δεν τα βρήκα ούτε στον τόμο Βίβλος 1, Παλαιά Διαθήκη, Κείμενο, ούτε στον τόμο Βίβλος 1, Παλαιά Διαθήκη, Μετάφραση. Αλλά γι’ αυτά θα πούμε άλλη φορά, σε ξεχωριστή σελίδα, καθώς έτσι προκύπτουν νέα στοιχεία εναντίον του.]

Ένα άλλο στοιχείο που έρχεται να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι η περιοχή της Βαβυλωνίας περιλαμβάνεται στην γη Σεναάρ, συναντάται στο κεφάλαιο Γε 10, αυτό που προηγείται της περικοπής του πύργου της Βαβέλ (Γε 11). Παραθέτω την περικοπή αυτή, που μιλάει για τους Χους και Νεβρώδ, απογόνους του Χαμ, γιου του Νώε:

«8Χοὺς δὲ ἐγέννησε τὸν Νεβρώδ. οὗτος ἤρξατο εἶναι γίγας ἐπὶ τῆς γῆς· 9οὗτος ἦν γίγας κυνηγὸς ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ· διὰ τοῦτο ἐροῦσιν, ὡς Νεβρὼδ γίγας κυνηγὸς ἐναντίον Κυρίου. 10καὶ ἐγένετο ἀρχὴ τῆς βασιλείας αὐτοῦ Βαβυλὼν καὶ ᾿Ορὲχ καὶ ᾿Αρχὰδ καὶ Χαλάννη ἐν τῇ γῇ Σεναάρ. 11ἐκ τῆς γῆς ἐκείνης ἐξῆλθεν ᾿Ασσοὺρ καὶ ᾠκοδόμησε τὴν Νινευΐ καὶ τὴν Ροωβὼθ πόλιν καὶ τὴν Χαλὰχ 12καὶ τὴν Δασὴ ἀνὰ μέσον Νινευΐ καὶ ἀνὰ μέσο Χαλάχ· αὕτη ἡ πόλις μεγάλη.»

(Γε 10:8-12)

Την περικοπή αυτή ο Σιαμάκης οβέλισε επίσης (βλέπε στον ίδιο τόμο της έκδοσής του, σελ. 173-174). Βλέπουμε ότι οι πόλεις Βαβυλὼν, ᾿Ορὲχ, ᾿Αρχὰδ καὶ Χαλάννη βρίσκονται στη γη Σεναάρ (στ. 10). Κρατείστε την Χαλάννη. Θα μας χρειαστεί παρακάτω. Η ᾿Ορὲχ είναι η γνωστή στους αρχαιολόγους Uruk (σήμερα στα ελληνικά Ερέχ) και θα τη δούμε σε χάρτες παρακάτω. Όσο για την ᾿Αρχὰδ θα την δούμε και αυτή παρακάτω, τόσο στους ιστορικούς χάρτες όσο και σε άλλο σημείο της Βίβλου.

Ας ξαναγυρίσουμε στον πύργο της Βαβέλ όπου και η πιο αρχαία αναφορά για τη γη Σεναάρ. Όπως μπορεί ο κάθε αναγνώστης της Γραφής να συμπεράνει, μετά τον Κατακλυσμό οι οικογένειες και τα σόγια που προέκυψαν από τους τρεις γιους του Νώε, σταδιακά κατέβηκαν από τις πλαγιές του Καυκάσου όπου στάθηκε η Κιβωτός με την απόσυρση των υδάτων, προς αναζήτηση εύφορης γης. Βαδίζοντας στις κοιλάδες που βρίσκονται ανάμεσα στα βουνά της οροσειράς του Ζάγκρου και ακολουθώντας τα ποτάμια και τις λίμνες για να έχουν πάντα γλυκό και καθαρό νερό στη διάθεσή τους, βρέθηκαν νότια, μπροστά στη Μεσοποταμία. Η γη που απλωνόταν μπροστά τους περιείχε την σύγκλιση των δυο μεγάλων ποταμών, Τίγρη και Ευφράτη, και αποδεικνύονταν πολύ καλή από πλευράς αφθονίας νερού και εύφορης γης. Αυτή ήταν, πιστεύω, η γη Σεναάρ.

Στον παρακάτω χάρτη που είναι ευγενική χορηγία του The Bible Atlas (editor Zaine Ridling Ph.D., Access Foundation, χάρτης 3), ζωγράφισα την πιθανή πορεία των απογόνων του Νώε από τον Καύκασο προς τα νότια.

Η πιθανή πορεία (βυσσινιά με βέλη) των απογόνων του Νώε από τον Καύκασο προς τα νότια όπου και βρέθηκαν μπροστά στη γη Σεναάρ (βυσσινί κύκλος). Τότε, ο Περσικός Κόλπος εκτείνονταν πιο μέσα στη ξηρά (γαλαζοπράσινες γραμμές) αλλά υποχώρησε λόγω των φερτών υλικών των μεγάλων ποταμών Τίγρη κι Ευφράτη.

Ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία

Από τις γεωγραφικές αναφορές για τη γη Σεναάρ (τέσσερις στο σύνολο) ο Σιαμάκης οβελίζει τις τρεις ως μη γνήσιες. Και κρατάει μόνο την περικοπή για τον Χοδολλογομόρ όπου αναφέρεται ο Αμαρφάλ, βασιλιάς της Σεναάρ. Έτσι, ο Σιαμάκης, δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η περικοπή από μόνη της αρκεί για να καταδείξει την αντιεπιστημονική αυθαιρεσία του. Διότι αν προσέξουμε στα χωρία Γε 14:1 και 9 τίνος περιοχής βασιλιάς είναι ο Χοδολλογομόρ, θα δούμε ότι είναι του Ελάμ. Και το Ελάμ αποτελεί βασικό κομμάτι της αρχαίας Περσίας και βρίσκεται πλησίον και νοτιοανατολικά της Βαβυλωνίας η οποία αναπτύχθηκε με αυτό το όνομα αργότερα. Και η τελευταία, είδαμε, ότι βρίσκεται στη γη Σεναάρ. Επομένως, η συμμαχία του Χοδολλογομόρ αποτελούνταν από τέσσερα βασίλεια που βρίσκονταν μέσα και γύρω από την περιοχή της κάτω Μεσοποταμίας και επέδραμαν προς ανατολικά μέχρι την Μεσόγειο θάλασσα για να κάνουν φόρου υποτελείς τα έθνη που βρίσκονταν στις περιοχές Συρίας και Παλαιστίνης. Μάλιστα, το Γε 14 αναφέρει ότι οι περιοχές αυτές ήταν φόρου υποτελείς στον Χοδολλογομόρ και στους συμμάχους του για 12 έτη, αλλά το 13ο απέστησαν (Γε 14:4). Σαν συνέπεια, το επόμενο έτος, το 14ο, ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοί του επέδραμαν ξανά σ’ αυτές τις περιοχές για να τους δώσουν ένα μάθημα λεηλατώντας τους (Γε 14:5).

Απ’ την ιστορία μαθαίνουμε ότι οι πρώτες αυτοκρατορίες σχηματίστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή της Μεσοποταμίας, και οι πρώτες κατακτητικές επιδρομές έγιναν απ’ του Ακκάδιους. Ο Άτλας του Αρχαίου Κόσμου (εκδόσεις Πεδίο, 2018, σελ. 8 – μετάφραση από την αντίστοιχη αμερικάνικη Atlas of the Ancient World της National Geographic, 2016) λέει συγκεκριμένα:

Η πρώτη αυτοκρατορία του κόσμου άκμασε στα βόρεια της Σουμερίας γύρω στο 2330 π.Χ., με επικεφαλής τον Σαργώνα, ιδρυτή της Δυναστείας των Ακκαδίων. … Ακολούθησε ένα διάστημα όπου οι πόλεις-κράτη της Μεσοποταμίας ανέκτησαν την παλαιά ισχύ τους, μέχρι ν’ αναδειχθεί και πάλι μια πρωτεύουσα πόλη, που αυτή τη φορά ονομαζόταν Βαβυλώνα, για να ξεπεράσει ακόμα και το εύρος της αυτοκρατορίας του Σαργώνα.

Επομένως, η Ακκαδία (AKKAD), η Βαβυλωνία (BABYLONIA), η Σουμερία (SUMER) και το Ελάμ (ELAM) βρίσκονται στην περιοχή της κάτω Μεσοποταμίας, όπως φαίνονται στον παρακάτω χάρτη.

Τα έθνη της Μεσοποταμίας κατά την εποχή του Αβραάμ (γύρω στο 2000 π.Χ., The Bible Atlas, χάρτης 7). Η βόρεια ακτογραμμή του Περσικού Κόλπου πρέπει να τραβηχτεί βορειοανατολικά μέχρι την πόλη Ur, καθώς ο χάρτης έχει την σημερινή ακτογραμμή. Βλέπε και τους χάρτες του Atlas of the Ancient World (2016, National Geographic) που δείχνουν την αρχαία ακτογραμμή.

Παράλληλα, είδαμε ότι ο Χοδολλογομόρ ήταν βασιλιάς του Ελάμ. Ας δούμε τώρα, τα έθνη των συμμάχων του Χοδολλογομόρ σύμφωνα με την Βίβλο: «ΕΓΕΝΕΤΟ δὲ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῇ ᾿Αμαρφὰλ βασιλέως Σενναάρ, καὶ ᾿Αριὼχ βασιλέως ᾿Ελλασάρ, Χοδολλογομὸρ βασιλεὺς ᾿Ελὰμ καὶ Θαργὰλ βασιλεὺς ἐθνῶν.» (Γε 14:1).

Αυτά τα έθνη δεν μπορεί παρά να είναι στο χάρτη εκείνα που αναπτύσσονται διαδοχικά και βορειοδυτικά του Ελάμ, Άλλωστε, η περιοχή αυτή της Μεσοποταμίας περιορίζεται από μεν ανατολικά και βόρεια, την βραχώδη και άγονη οροσειρά του Ζάγκρου, και από δε τα δυτικά και νότια, την εξίσου άγονη έρημο της Αραβίας. Και αποτελεί το ανατολικό μισό της λεγόμενης Εύφορης Ημισέληνου, αυτής που είναι γνωστή στους ιστορικούς και αρχαιολόγους ως λίκνο του πολιτισμού. Την Εύφορη Ημισέληνο θα τη δούμε πιο κάτω σε χάρτη.

Είδαμε ότι η γη Σενναάρ περιέχει την Βαβυλωνία. Είναι δε, πολύ πιθανό, να επεκτείνεται προς τα βορειοδυτικά περιλαμβάνοντας και την γη των Ακκαδίων, αφού η πόλη Αρχάδ που είδαμε παραπάνω ως ανήκουσα στη γη Σενναάρ (Γε 10:10) ταιριάζει αρκετά γλωσσικά με τη λέξη Ακκάδ (Agade ή Akkad στο χάρτη). Το δε έθνος του Ελλασάρ που έχει βασιλιά τον Αριώχ είναι πολύ πιθανό να είναι οι Σουμέριοι που έχουν την πόλη Λάρσα (Larsa στο χάρτη) η οποία ταιριάζει αρκετά με την λέξη Ελλασάρ. Όσο για το βασίλειο των Εθνών στο οποίο βασιλεύει ο Θαργάλ είναι πολύ πιθανό να είναι αυτό που βρίσκεται ανατολικά από τους Ακκάδιους, κι επεκτείνεται από τις εύφορες όχθες του Τίγρη μέχρι ανατολικά τις πλαγιές της οροσειράς του Ζάγκρου. Τα ονόματα Akkad και Larsa φαίνονται και στον χάρτη του Atlas of the Ancient World της National Geographic, 2016, σελ. 13, όπου αναπαριστάνεται η Μεσοποταμία γύρω στο έτος 2200 π.Χ., δηλ. περίπου στην εποχή του Αβραάμ.

Τα τέσσερα βασίλεια-σύμμαχοι που έδωσαν τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία (γύρω στο 2000 π.Χ.) και επέδραμαν κατά των εθνών Συρίας και Παλαιστίνης, μέρος των οποίων ήταν τα βασίλεια Σοδόμων και Γομόρρας. Ο Περσικός Κόλπος τότε, εκτείνονταν σε όλο το πλάτος των γαλαζοπράσινων γραμμών.

Όλα τα παραπάνω έθνη καταλάμβαναν το μισό περίπου και ανατολικό τμήμα της λεγόμενης Εύφορης Ημισέληνου ή την Κάτω Μεσοποταμία, και έκαναν κατακτητικές επιδρομές δυτικά, εκεί που ακουμπούσε στην Μεσόγειο θάλασσα κι εκτείνονταν νοτιοδυτικά στην Παλαιστίνη μέχρι και την πεδιάδα του Νείλου στην Αίγυπτο.

Η Εύφορη Ημισέληνος (The Fertile Crescent, πράσινη ζώνη στον χάρτη αριστερά) και η πορεία-επιδρομή της συμμαχίας του Χοδολλογομόρ (κόκκινα βέλη) από την έδρα των βασιλείων της (κάτω Μεσοποταμία) στην γη της Παλαιστίνης μέχρι την έρημο Φαράν (χερσόνησος του Σινά, Γε 14:6, βλέπε και μικρό χάρτη δεξιά → Wilderness of Paran).

Astroskiandhike, CC BY-SA 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0>, via Wikimedia Commons, https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Fertile_Crescent.svg .

Κάπου μέσα στον μαύρο δακτύλιο συνάντησε ο Αβραάμ τον Μελχισεδέκ μετά την νίκη του επί του Χοδολλογομόρ, στην κοιλάδα του Σαβύ (Γε 14:17), ανάμεσα στις μετέπειτα πόλεις Ιεριχώ (Jericho) και Χεβρών (Hebron).

Χάρτης 5 of The Bible Atlas, editor Zaine Ridling Ph.D., Access Foundation.

Έτσι, ο Χοδολλογομόρ του Ελάμ και οι σύμμαχοί του επέδραμαν στην Παλαιστίνη, όπου κοντά στην Νεκρά θάλασσα (κοιλάδα αλυκής) έδωσαν μάχη με τους βασιλείς των Σοδόμων και Γομόρρας, και με άλλους τρεις βασιλείς πόλεων-κρατών της περιοχής Χαναάν. Και μαζί με τη μάχη που έδωσε ο Αβραάμ εναντίον της δύναμης του Χοδολλογομόρ και νίκησε, έχουμε τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία. Ο οποίος ξεκίνησε με την προηγηθείσα κατά 13 χρόνια κατακτητική επέλαση του Χοδολλογομόρ. Βρισκόμαστε, χονδρικά, γύρω στο 2000 π.Χ.. Κι όπως είδαμε, αυτός ο πόλεμος μαρτυρείται στ’ αρχαιολογικά ευρήματα που ανασκάβονται, καθώς όπως είδαμε, οι ιστορικοί μιλούν για τις κατακτήσεις των Ακκάδιων που άκμασαν τότε στην Μεσοποταμία, και ειδικότερα στη βιβλική γη Σεναάρ.

Κι επειδή η Βίβλος παρέχει πληρέστερη ιστορία απ’ αυτήν που βρίσκουμε σε αρχαία κείμενα και στις αρχαιολογικές ανασκαφές, ο πρώτος πόλεμος έγινε με σύμμαχους τους 1) Ακκάδιους, 2) Ελαμίτες, 3) του βασιλείου Ελασάρ και 4) του βασιλείου των Εθνών, που απεικονίζονται στον παρακάτω χάρτη, και που επέδραμαν εναντίον των εθνών Συρίας και Παλαιστίνης, μέρος των οποίων ήταν τα βασίλεια Σοδόμων και Γομόρρας. Η Βίβλος έχει πολλά πρωτεία, κι ένα απ’ αυτά είναι η αρχή της πολεμικής ιστορίας.

Θεώρησα καλό ν’ αναδείξω τα ιστορικά περιστατικά που συνδέονται πολύ με τα βιβλικά κάτω από το πρίσμα της γεωγραφίας. Για να μπορεί ο αναγνώστης να έχει την, κατά το δυνατόν, καλύτερη εικόνα των περιοχών που αναφέρονται στη Βίβλο.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι 1400 περίπου χρόνια μετά από εκείνον τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία θ’ αναβιώσει στην ίδια εστία, στη γη Σεναάρ, το βασίλειο των Βαβυλώνιων, και θα φέρει την καταστροφή της αγίας πόλης, της Ιερουσαλήμ και του Ναού, κατά την εποχή του προφήτη Δανιήλ, επί Ναβουχοδονόσωρα, βασιλέα Βαβυλώνας (Δα 1:2). Και η αρχαιότατη ονομασία της περιοχής, Σεναάρ, δεν ξεχάστηκε μέχρι τότε, όπως φαίνεται στο Δα 1:2.

Τα παραπάνω για την συμμαχία και τον πόλεμο του Χοδολογομόρ θεώρησα αναγκαία, και μάλλον αναρωτιέστε πως σχετίζεται ο προφήτης Ησαΐας. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να πω γι’ αυτό.

Η υπερηφάνεια των Ασσυρίων

Το 10ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ησαΐα ξεκινάει με την οργή του Θεού για τις παρανομίες και αδικίες του περιουσίου λαού Του (στ. 1-4). Και αφού προφητεύει την κατάκτηση της Σαμάρειας από τους Ασσυρίους και την μεγάλη ταλαιπωρία του βόρειου βασιλείου του Ισραήλ απ’ αυτούς, εξαγγέλλει τον φόβο που θα καταλάβει τους Ιουδαίους όταν οι Ασσύριοι σε επόμενη κατακτητική προέλαση θα βρεθούν μπροστά από τα τείχη της Ιερουσαλήμ (5-14). Αλλά εδώ ο Θεός, εμφανίζεται αρκετά οικτίρμων καθώς η Ιουδαία δεν έχει πέσει ακόμη στο κατάντημα της Σαμάρειας. Υπόσχεται, ότι οι Ασσύριοι δεν θα πειράξουν την Ιερουσαλήμ και θα πάθουν μεγάλο κακό (στ. 16-19). Γυρίζει, έτσι ο Θεός, την φορά της οργής του προς τους Ασσύριους και τον βασιλιά της που υπερηφανεύθηκαν και νόμισαν ότι με μόνη τη δύναμή τους είναι ικανοί να κατακτήσουν όλα τα έθνη (στ. 24-33). Και λέει στους Ιουδαίους να μην φοβούνται από τους Ασσυρίους (στ. 24) και ότι ο λαός που ζει κάτω από τη σκιά της Σιών (εννοεί αυτούς που ζουν στην Ιερουσαλήμ κι έχουν σεβασμό στην ακρόπολη Σιών όπου το ανάκτορο και ο Ναός) θ’ αποκτήσει πεποίθηση στον Κύριο (στ. 20-23). Αυτό είναι το νόημα του κεφ. 10 του Ησαΐα.

Όταν, λοιπόν, στο ίδιο κεφάλαιο (10) ο Ησαΐας περιγράφει την υπερήφανη πεποίθηση των Ασσυρίων, του έθνους και του βασιλιά τους (στ. 9-11 και 13-14) λέει στον στίχο 9:

«9καὶ ἐρεῖ· οὐκ ἔλαβον τὴν χώραν τὴν ἐπάνω Βαβυλῶνος καὶ Χαλάνης, οὗ ὁ πύργος ᾠκοδομήθη; καὶ ἔλαβον ᾿Αραβίαν καὶ Δαμασκὸν καὶ Σαμάρειαν; 10ὃν τρόπον ταύτας ἔλαβον ἐν τῇ χειρί μου, καὶ πάσας τὰς ἀρχὰς λήψομαι.» (Ησ 10:9-10)

Όπως βλέπουμε, ο προφήτης, που μιλάει για λογαριασμό του Θεού, αναφέρει την κατακτημένη από τους Ασσυρίους γη που βρίσκεται λίγο βορειότερα (ἐπάνω) απ’ τις γνωστές και μεγάλες πόλεις Βαβυλώνα και Χαλάνη, και ως εν παρόδω αναφέρει και τον πύργο που οικοδομήθηκε σε αυτήν τη γη. Είδαμε, επίσης, ότι τόσο η Βαβυλώνα στα Γε 10:10 και Δα 1:2, όσο και η Χαλάννη στο Γε 10:10 ανήκουν στη γη Σεναάρ, στην οποία κτίστηκε ο πύργος της Βαβέλ (Γε 11:1-4). Ο Ησαΐας, λοιπόν, δεν αναφέρει έναν τυχαίο πύργο αλλά τον ένα και γνωστό πύργο που οικοδομήθηκε στη γη Σεναάρ, τον πύργο της Βαβέλ! Και πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, η υπόμνησή του αυτή να μην αφορά τον γνωστό πύργο που χαράκτηκε στην μνήμη των ανθρώπων ως αιώνιο παράδειγμα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας αλλά κάποιον άλλο και άγνωστο πύργο;

Πώς τα φέρνει τελικά ο Θεός, ε; Ο Σιαμάκης πάλι «λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο». Και ο «ξενοδόχος» δεν είναι άλλος απ’ τον Θεό!

Εδώ πρέπει να πω ότι λανθασμένα το όνομα Βαβέλ (Σύγχυση) συνδέθηκε με την πόλη Βαβυλώνα. Διότι ο τόπος του πύργου είναι πολλά χιλιόμετρα βορειότερα, κοντά στη σύγκλιση των ποταμών Τίγρη κι Ευφράτη. Βλέπε και την σελίδα μας, ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ (ΜΕΡΟΣ Α΄) – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ (michaelagainstantichrist.gr), στην παράγραφο με τίτλο, Η ιστορία μπλεγμένη με τον μύθο, όπου αιτιολογώ, κατά την άποψή μου, την διαφορά των ονομάτων Βαβέλ και Βαβυλώνα καθώς και των αντίστοιχων συμβάντων.

Πάλι όμως, μπορεί να εκφράσει κάποιος την απορία: πώς σχετίζεται το προαναφερθέν ιστορικό του Χοδολογομόρ με την αναφορά του Ησαΐα;

Η απατηλή αυτοδικαίωση των πωρωμένων

Η απάντηση έχει να κάνει με την τακτική του Χριστού απέναντι στους γραμματείς, φαρισαίους και υπόλοιπους θρησκευτικούς άρχοντες που δεν Τον δέχονταν εξαιτίας της υποκρισίας τους. Αυτή η τακτική συνοψίζεται στα παρακάτω λόγια Του προς τους φαρισαίους και την κάστα τους, που τα έχουν και οι τρεις συνοπτικοί ευαγγελιστές:

«12ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες. 13πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.» (Μθ 9:12-13, Μκ 2,17, Λκ 5:31-32)

Ο δε Ιωάννης δίνει το ίδιο νόημα με διαφορετικά λόγια:

«40καὶ ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων ταῦτα οἱ ὄντες μετ᾽ αὐτοῦ, καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ ἡμεῖς τυφλοί ἐσμεν; 41εἶπεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει.» (Ιω 9:40-41)

Το νόημα των λόγων του Χριστού, όπως εύκολα συνάγεται, δείχνει ότι η υποκρισία, και η συνεπαγόμενη αυτοδικαίωση που αισθάνεται κάποιος, δεν τον αφήνουν να δει τα σφάλματά του, έτσι ώστε να μετανοήσει και να σωθεί. Και όλο αυτό ξεκινάει, φυσικά, από την υπερηφάνεια του συγκεκριμένου ανθρώπου, την οποία σιχαίνεται ο Θεός.

Έτσι και ο Σιαμάκης, νομίζοντας ότι αυτός είναι το αγαπημένο παιδί του Θεού, όπως λέει ο ίδιος [«πάρα πολύ μ’ αγαπάς Κύριε»!!! (βλέπε, Εισαγωγή στην Βίβλο 2, Το Κείμενο, σελ. 126)], θεωρεί δεδομένη την δικαίωσή του, και παρόλο που κόβει και πετάει πολλές περικοπές της Γραφής και ανάμεσά τους και τον πύργο της Βαβέλ, πέφτει στο εξής λάθος: δέχεται ως γνήσια την περικοπή του Χοδολογομόρ, βασιλιά του Ελάμ, όπως είδαμε, και συγχρόνως ως γνήσιο τον στίχο 10:9 του Ησαΐα. Έτσι όμως, δέχεται τον γεωγραφικό προσδιορισμό της γης Σεναάρ όπου και το ομόλογο βασίλειό της κατά την εποχή του Αβραάμ. Και αφού η γη Σεναάρ είναι γειτονική του Ελάμ άρα βρίσκεται κάπου στη κάτω Μεσοποταμία. Συγχρόνως, υπάρχει το ιστορικό δεδομένο, ότι οι αυτοκρατορίες που ξεκίνησαν από την περιοχή της Μεσοποταμίας από τον 8ο αι. π.Χ. και κατακτούσαν την Παλαιστίνη ήταν κατά χρονική σειρά, οι Ασσύριοι στα βόρεια, δηλ. στην άνω Μεσοποταμία (με πρωτεύουσα τη Νινευή που φαίνεται στους παραπάνω χάρτες), μετά οι Βαβυλώνιοι, μετά οι Μήδοι και τέλος οι Πέρσες, με τους δυο τελευταίους να ξεκινούν από την ίδια περιοχή, την ευρύτερη του Ελάμ.

Αφού λοιπόν, οι Ασσύριοι βρίσκονται στη βόρεια ή άνω Μεσοποταμία και καυχιούνται ότι κατέκτησαν τα νοτιοδυτικά βασίλεια Δανασκού, Σαμάρειας και Αραβίας (Ησ 10:9) και τη νότια σ’ αυτούς περιοχή, τὴν ἐπάνω [που κείται βόρεια] Βαβυλῶνος καὶ Χαλάνης, οὗ ὁ πύργος ᾠκοδομήθη, έπεται ότι ο πύργος χτίστηκε στην περιοχή νότια των Ασσυρίων και βόρεια της Βαβυλώνας, δηλ. στην ευρύτερη γη Σεναάρ, που περιλαμβάνει την σύγκλιση των ποταμών Τίγρη κι Ευφράτη και την Βαβυλωνία μέχρι και την πόλη Ορέχ (Uruk).

Εδώ τελείωσα την αναίρεση της «ερμηνευτικής θεωρίας» του Σιαμάκη για τον πύργο της Βαβέλ. Κι επειδή ενδεχομένως, υπάρχουν κι άλλοι που θεωρούν μεν γνήσια την περικοπή, αλλά δέχονται την δημιουργία των πολλών και σημερινών γλωσσών ως ερμηνεία της, κάνω το παρακάτω θεολογικό σχόλιο.

Τι είναι η γλώσσα στον άνθρωπο

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η γλώσσα στον άνθρωπο είναι προϊόν συσσωρευμένης γνώσης. Ειδικά την μητρική του γλώσσα την διδάσκεται από μικρός και την μαθαίνει σε μια περίοδο κάποιων ετών, ακόμη κι αν δεν μάθει ποτέ να την γράφει. Πώς λοιπόν, θα μπορούσαν εκείνοι οι άνθρωποι να ξέρουν μια γλώσσα που προκύπτει μέσα από ένα θαύμα της στιγμής; Για τον Θεό, φυσικά, αυτό δεν είναι αδύνατο αφού, τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν (Λκ 18:27). Γιατί όμως, ο Θεός να κάνει ένα θαύμα που θα παραβίαζε την ελευθερία των ανθρώπων με το να τους επιβάλλει μια γλώσσα, όταν το μόνο που ήθελε ήταν να σταματήσει ένα έργο τους;

Επιπλέον, σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εύκολες γλώσσες για εκμάθηση ενώ άλλες είναι δύσκολες. Γιατί ν’ αδικήσει κάποια έθνη δίνοντάς τους μια δύσκολη γλώσσα;

Ο Θεός δεν αδικεί κανένα έθνος, και δεν επιβάλλει ποτέ κάτι στους ανθρώπους που τους είναι τόσο αναγκαίο εργαλείο της καθημερινότητας ενώ συγχρόνως αυτό το εργαλείο εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου σύμφωνα με τις δυνατότητες, κλίσεις και αδυναμίες της γλωσσικής προφοράς του κάθε έθνους και της κάθε φυλής. Ακόμα και το αλφάβητο που έδωσε στους Εβραίους στο Σινά (βλέπε την σελίδα μας, Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΜΩΥΣΗΣ, Ο ΦΙΛΟΔΟΞΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ (michaelagainstantichrist.gr) και φαίνεται να το επέβαλλε σ’ αυτούς, το έκανε σαν μια επιβολή κατ’ εξαίρεση, όχι από κάποιο δικό Του βίτσιο αλλά γιατί ήταν το τελειότερο σύστημα γραφής και γιατί ήθελε να δώσει τους νόμους Του γραπτούς που να μπορούν να διαβάζονται εύκολα και ν’ αντιγράφονται εύκολα έτσι ώστε να διαδοθούν και εύκολα. Και οι νόμοι του Θεού όταν εφαρμόζονται απ’ τον άνθρωπο λειτουργούν για την πρόοδο της αρετής του που αντανακλά έναν καλύτερο και μακαριότερο βίο του. Επομένως, πάλι για το όφελος του ανθρώπου έκανε αυτήν την μοναδική εξαίρεση ο Θεός. Πάλι για την ευεργεσία του. Και όσα έθνη ήθελαν, το υιοθέτησαν και πέρασαν στην εποχή της επιστήμης. Δεύτερη ευεργεσία αυτή. Αυτά για το αλφάβητο του Θεού που δόθηκε ως δώρο στην ανθρωπότητα και δεν επιβλήθηκε σ’ αυτήν.

Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν αυτός ο γενναιόδωρος Θεός, ο σεβόμενος τόσο πολύ την ελευθερία των ανθρώπων, να επιβάλλει τις γλώσσες σ’ αυτούς; Μόνο που ο Σιαμάκης δεν σκέφτηκε αυτό που μόλις ανέφερα, διότι αυτή η ερμηνεία περί επιβολής των γλωσσών από τον Θεό θα αρκούσε από μόνη της σε κάποιον που ήθελε να βρει ψεγάδι στην περικοπή, αν αυτός είχε στοιχειώδη θεολογία μέσα του. Αλλά ο Σιαμάκης που δεν το σκέφτηκε ως επιχείρημα, καταλαβαίνετε ότι δεν έχει ούτε αυτήν την στοιχειώδη θεολογία. Είναι, λοιπόν, σκράπας από θεολογία. Και το μοναδικό του κίνητρο ήταν εξαρχής ν’ απορρίψει την περικοπή.

Να σημειώσω εδώ, επίσης, ότι το «επιχείρημα» του Σιαμάκη για κάθε περικοπή της Παλαιάς Διαθήκης που εξοβελίζει είναι πάντα το ίδιο, ότι την δημιούργησαν και τη σφήνωσαν αλεξανδρινοί ραββίνοι μερικούς αιώνες πριν τον Χριστό. Καταλαβαίνετε ότι εφόσον αυτό το επιχείρημα απορρίφθηκε ως αβάσιμο σε μια περίπτωση, όπως εδώ στην περικοπή της Βαβέλ, είναι πολύ λογικό ν’ απορριφθεί επαγωγικά και στις άλλες περικοπές που εξοβελίζει χωρίς να εξετάσουμε άλλη περικοπή. Όμως η προχειρότητα, η ανόητη «πρωτοτυπία» και η αιρετική αναίδεια του Σιαμάκη μας ωθούν να ερευνούμε πάντα διαφορετικά σημεία της έκδοσή του, τόσο προς εξευτελισμό του μεγάλου αυτού αιρετικού και αντίχριστου, όσο και προς τέρψη της πνευματικής και θεολογικής γνώσης όλων γενικότερα.

Περίληψη

Γι’ άλλη μια φορά αποδείχθηκε η αβλεψία και επιπολαιότητα της δήθεν επιστήμης του Σιαμάκη που αποπειράθηκε να κόψει και να πετάξει την περικοπή του πύργου της Βαβέλ ως «δημιούργημα μικρονοϊκών και κομπλεξικών ραβίνων που σφήνωσαν στην Γένεση». Κι αυτό διότι δεν συνάδει, όπως λέει, η δημιουργία γλωσσών που έχει η περικοπή με τα δεδομένα της επιστήμης της γλωσσολογίας.

Όμως, η περικοπή δεν παρουσιάζει κανένα στοιχείο δημιουργίας μόνιμων γλωσσών. Αντιθέτως παρουσιάζει στοιχεία προσωρινού μπερδέματος (αυτό σημαίνει σύγχυση) της μιας γλώσσας που είχαν τότε οι άνθρωποι και που έφερε ο Θεός για να σταματήσει η κατασκευή του πύργου της ματαιοδοξίας. Και το ευνόητο συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι το μπέρδεμα τελείωσε όταν η κατασκευή σταμάτησε και η κάθε ομάδα πήρε τον ξεχωριστό δρόμο της για να κάνει αλλού τον οικισμό της. Κι έτσι, η μια γλώσσα που ήξεραν όλοι εξελίχτηκε και διαφοροποιήθηκε ελεύθερα μέσω των ιδιαίτερων γλωσσικών στοιχείων που παρουσίασε η κάθε ομάδα, σύμφωνα και με τα συμπεράσματα της σύγχρονης γλωσσολογίας.

Επιπλέον, ο Σιαμάκης δεν πρόσεξε ότι στην περικοπή αναφέρεται ο τόπος του πύργου: γη Σεναάρ. Συγχρόνως, έκανε το λάθος να δεχθεί τις παρακάτω δυο περικοπές:

1) Το κεφάλαιο Γε 14 όπου αναφέρεται η μάχη των συμμαχικών βασιλείων της κάτω Μεσοποταμίας με τον Αβραάμ και τους γείτονές του.

2) Τον στίχο 10:9 του Ησαΐα όπου ο προφήτης (μέσα απ’ τα λόγια του Θεού) αναφέρει ένα πασίγνωστο πύργο που κτίστηκε βόρεια των αρχαίων πόλεων Βαβυλώνας και Χαλάνης.

Στην πρώτη περικοπή ένα από τα συμμαχικά βασίλεια της κάτω Μεσοποταμίας αναφέρεται ως της γης Σεναάρ. Στο Γε 10:10 αναφέρεται ότι η Βαβυλώνα και η Χαλάνη βρίσκονταν στη γη Σεναάρ. Στο Δα1:2 αναφέρεται επίσης, η Βαβυλώνα ως ανήκουσα στη γη Σεναάρ. Συνεπώς ο Ησαΐας, εκτός του φημισμένου πύργου που αναφέρει, δίνει και το γεωγραφικό στίγμα του. Είναι αυτό της γης Σεναάρ! Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι μιλάει για τον πύργο της Βαβέλ.

Απέδειξε έτσι ο Σιαμάκης, ότι αδυνατεί να συνδέσει γεωγραφικά στοιχεία που δίνονται σε διάφορα σημεία της Γραφής. Φαίνεται, επίσης, ότι την ερμηνεία της περικοπής που νόμιζε ότι ήξερε, την άκουσε όταν πήγαινε στο Δημοτικό σχολείο από κάποιον απλοϊκό δασκαλάκο που δεν είχε και ιδιαίτερη κλίση στη θεολογία. Και όλα τα επόμενα χρόνια ο Σιαμάκης αυτό νόμιζε ως ερμηνεία της περικοπής.

Η αλήθεια είναι ότι με μια μικρή έρευνα που έκανα σε ελληνικά και ξενόγλωσσα άρθρα για τον πύργο της Βαβέλ διαπίστωσα ότι όλα δίνουν την ίδια ερμηνεία, ότι δηλ. τότε έφτιαξε ο Θεός τις γλώσσες όλης της γης. Αλλά τα περισσότερα απ’ αυτά τα άρθρα παρουσιάζουν την διήγηση ως μύθο (!) διότι η πρόθεσή τους είναι να προσβάλλουν τη θεοπνευστία της Αγίας Γραφής. Την θεωρούν έτσι, έναν θρησκευτικό μύθο που εξηγεί από την πλευρά της θρησκείας την ποικιλία των γλωσσών της γης. Διαβάστε π.χ. το άρθρο της Μηχανής του Χρόνου που μιλάει για μύθο και αλληγορική ερμηνεία [Ο Πύργος της Βαβέλ είχε σχήμα πυραμίδας και ήταν αστεροσκοπείο. Χτίστηκε με λεηλασίες και αρπαγές ενός ξιπασμένου βασιλιά και λέγεται πως υπάρχουν ευρήματα - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (mixanitouxronou.gr)]. Ή το άρθρο της ηλεκτρονικής Εβραϊκής Εγκυκλοπαίδειας (1906) που αντλεί τις πληροφορίες του από απόκρυφα ιουδαϊκά κείμενα και παραδόσεις (BABEL, TOWER OF - JewishEncyclopedia.com).

Και μέσα σε όλο αυτό το παιδαριώδες ερμηνευτικό περιβάλλον ο Σιαμάκης θέλησε να «πρωτοτυπήσει» έτσι ώστε ν’ απαλλάξει την Αγία Γραφή του Θεού από τον κακόγουστο αυτό μύθο! Και η εμβέλεια του θεολογικού μυαλού του δεν μπόρεσε να φτάσει ως την σωστή ερμηνεία της περικοπής. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», λέγαν οι παλιοί. Εγώ θα το εκφράσω με θεολογικές λέξεις: «Δεν πρόκειται να πάρεις τίποτα από αιρετικούς και αντίχριστους»! Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν πρόκειται για αβλεψία εκ μέρους του Σιαμάκη, αλλά για τύφλωση που φέρνει ο Θεός στους αλαζόνες αείποτε!

Χάριν της εμπέδωσης της θεολογικής ιστορίας γύρω από τη γη Σεναάρ, έδωσα με αναλυτικά γεωγραφικά στοιχεία τον προσδιορισμό των συμμαχικών βασιλείων της κάτω Μεσοποταμίας που έγραψαν ιστορία στην εποχή του Αβραάμ ξεκινώντας τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία, ο οποίος διαπιστώνεται και με την αρχαιολογική σκαπάνη, όπως φαίνεται σε ιστορική έκδοση (2016) του αμερικάνικου εξερευνητικού οργανισμού National Geographic (σ' ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Πεδίο, 2018)! Και σ’ αυτό, λοιπόν, το κομμάτι της ιστορίας έχει το πρωτείο η Βίβλος!