FROM THE GARDEN OF DELIGHT TO THE REVELATION OF JOHN (PART IΙΙ) – THE HERETIC SIAMAKIS

                                                                                            Θεσσαλονίκη  3-2-17

[Συνέχεια απ’ το ΜΕΡΟΣ Β΄]

Οι 2 όψεις των γνωστικών και τα γονίδια του φαρισαϊσμού

Αυτή η επικίνδυνη κακοδοξία που περιέχει στοιχεία γνωστικού χαρακτήρα, ήταν η άλλη όψη των γνωστικών. Έτσι, ο νικολαϊτισμός ήταν η μια όψη που παρέσερνε σε σαρκική ακολασία, και η αγγελολατρία ήταν η άλλη όψη του ψευτοσυντηρητισμού που δίδασκε αποχή απ’ τον γάμο, από συζυγική συνεύρεση και από τροφές.

Την αίρεση του ψευτοσυντηρητισμού χτυπάει ο Παύλος και στην Α΄ προς Τιμόθεο Επιστολή του, όπου τους κατηγορεί ότι διδάσκουν αποχή από τροφές τις οποίες ο Θεός έφτιαξε για να τις παίρνει ο άνθρωπος μετά ευχαριστίας, και τους χαρακτηρίζει «κωλύοντες γαμείν» (εμποδίζουν την συζυγική συνεύρεση και γενικά τον γάμο, Α΄ Τι 4,3-5), και προφητεύει γι αυτούς ότι θα γίνουν μάστιγα σε «ύστερους καιρούς» (Α΄ Τι 4,1). Βλέπε και την σελίδα μας, Η ΜΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ . Η προφητεία του Παύλου βγήκε αληθινή όταν ένα μόλις αιώνα μετά εμφανίστηκαν τέτοιου είδους αιρετικοί που είχαν μεγάλη απήχηση κι έγιναν διάσημοι, όπως ο Μοντανός (2ος αι.) που χώριζε αντρόγυνα κι έπαιρνε τις γυναίκες για «προφήτισές» του (Πρίσκιλλα και Μαξιμίλλα).

Ο Ευσέβιος επίσκοπος Καισαρείας (314-340) παραδίδει για την αίρεση του Μοντανού:

“Τῆς δὲ κατὰ Φρύγας καλουμένης αἱρέσεως καὶ Ἀπολλώνιος, ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεύς, ἀκμαζούσης εἰς ἔτι τότε κατὰ τὴν Φρυγίαν ἔλεγχον ἐνστησάμενος, ἴδιον κατ' αὐτῶν πεποίηται σύγγραμμα, τὰς μὲν φερομένας αὐτῶν προφητείας ψευδεῖς οὔσας κατὰ λέξιν εὐθύνων, τὸν δὲ βίον τῶν τῆς αἱρέσεως ἀρχηγόν ὁποῖός τις γέγονεν, διελέγχων· αὐτοῖς δὲ ῥήμασιν περὶ τοῦ Μοντανοῦ ταῦτα λέγοντος ἄκουε· 5.18.2 «ἀλλὰ τίς ἐστιν οὗτος ὁ πρόσφατος διδάσκαλος, τὰ ἔργα αὐτοῦ καὶ ἡ διδασκαλία δείκνυσιν. οὗτός ἐστιν ὁ διδάξας λύσεις γάμων, ὁ νηστείας νομοθετήσας, … ὁ πρακτῆρας χρημάτων καταστήσας, ὁ ἐπ' ὀνόματι προσφορῶν τὴν δωροληψίαν ἐπιτεχνώμενος, … 5.18.3 καὶ ταῦτα μὲν περὶ τοῦ Μοντανοῦ· καὶ περὶ τῶν προφητίδων δὲ αὐτοῦ ὑποκαταβὰς οὕτω γράφει· «δείκνυμεν οὖν αὐτὰς πρώτας τὰς προφήτιδας ταύτας, ἀφ' οὗ τοῦ πνεύματος ἐπληρώθησαν, τοὺς ἄνδρας καταλιπούσας. …»” Εκκλ. Ιστορία, Ε΄, 18,1-3.

Μετάφραση. «Για την κατά Φρύγας καλούμενη αίρεση, και ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Απολλώνιος έγραψε έλεγχο γι αυτήν που τότε ήταν ακμάζουσα στην Φρυγία, και έκανε αντίστοιχο σύγγραμμα που αναιρεί κατευθείαν και κατά λέξη ως ψευδείς τις φερόμενες προφητείες τους, και τον βίο του αρχηγού της αιρέσεως τον ελέγχει. Και τα λόγια του για τον Μοντανό άκουσε: “Αλλά το ποιος είναι αυτός ο πρόσφατος διδάσκαλος, το δείχνουν τα έργα του και η διδασκαλία του. Αυτός είναι που δίδαξε λύσεις γάμων, νομοθέτησε νηστείες, … κατέστησε ταμίες για να μαζεύουν λεφτά, τεχνάστηκε δωροληψίες δήθεν χάριν προσφορών, …”. Κι αυτά περί του Μοντανού. Και για τις προφήτισσές του παρακάτω γράφει, “Δείχνουμε λοιπόν πρώτες πρώτες αυτές τις προφήτισσες, που δήθεν πληρώθηκαν με το (Άγιο) Πνεύμα, ότι εγκατέλειψαν τους άνδρες τους. …”».

Για τον Μοντανό και την αίρεσή του βλέπε και τις σελίδες, http://asiaminor.ehw.gr/forms/filePage.aspx?lemmaId=5415 , http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/tatakis_kapadokia_4.html#25_bottom

Βλέπουμε λοιπόν με απορία ότι οι 2 φαινομενικά αντίθετες αιρέσεις γνωστικού χαρακτήρα, του ακόλαστου νικολαϊτισμού, και της παρά φύσην σαρκικής «αγνότητας», να ξεκινούν και ν’ αναπτύσσονται στην Φρυγία. Και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μας κάνει το γεγονός ότι ο Μοντανός πριν γίνει χριστιανός και εισάγει την αίρεση της «αγνότητας» και της καταφρόνησης του σώματος, διατέλεσε ιερέας της οργιαστικής θεάς Κυβέλης! Πώς συμβιβάζονται λοιπόν αυτά;

Κι όμως εξηγείται. Για να το καταλάβουμε όμως πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι της αμφισβήτησης του αληθινού Θεού όλες τις δυνατές εκδοχές της όπως βγαίνουν απ’ την Καινή Διαθήκη. Την αμφισβήτηση του Θεού ή την απιστία γενικότερα μπορούμε να την παρομοιάσουμε μ’ ένα νόμισμα που έχει 2 όψεις.

Η μια όψη του είναι η καθαρή άρνηση του Θεού και άρα ο άνθρωπος νιώθει ελεύθερος να κάνει τα σαρκικά αμαρτήματα. Η πρακτική αυτή καταδικάζεται συχνά στην Γραφή, και είναι το κύριο θέμα των εντολών του Θεού και στην Παλαιά Διαθήκη που δεν θέλει την πορνεία. Σε χειρότερο βαθμό θεωρεί την μοιχεία, την συνεύρεση μεταξύ συγγενικών προσώπων, την ομοφυλοφιλία, και το ομαδικό όργιο, που τα χαρακτηρίζει με την λέξη βδελύγματα (= σιχαμερά πράγματα) ή με το ρήμα εκμιανθήναι (= μολυνθεί, Λευιτικό κεφ. 18), και τα τιμωρεί με θάνατο.

Η άλλη όψη της αμφισβήτησης του Θεού δεν έχει σαρκικά αμαρτήματα διότι εδώ υπάρχει ο λεγόμενος φαρισαϊσμός, η ψευτοευσέβεια, που θέτει τους δικούς της όρους λατρείας του Θεού. Πήρε τ’ όνομά του απ’ τους γνωστούς υποκριτές φαρισαίους που στηλιτεύει και ο Κύριος, αναφέροντας και τους νέους όρους που βάζουν οι φαρισαίοι παραβιάζοντας την παραδεδομένη απ’ τον Θεό Γραφή. δημιούργησαν έτσι την λεγόμενη παράδοση των πρεσβυτέρων που απαιτούσε πλύσιμο χεριών (πριν το φαγητό) και σκευών και άλλες τυπικότητες (Μρ 7,3-5), και την οποία ακυρώνει ο Κύριος ως παράνομο υποκατάστατο του γνήσιου μωσαϊκού νόμου.

Και στις 2 παραπάνω όψεις της αμφισβήτησης, υπάρχει βέβαια το στοιχείο της υπερηφάνειας, αλλά στην 2η είναι εντονότερο διότι σ’ αυτήν ο κρυφός αμφισβητίας φαρισαίος έχει περίοπτη θέση αφού έχει διδασκαλικό αξίωμα, και συχνά θαυμάζεται απ’ τους ανθρώπους ως πολύ ευσεβής. Αυτή η δόξα είναι που κάνει την αμφισβήτηση αυτή πόλο έλξης ανθρώπων που κατά βάθος δεν έπρεπε να γίνουν χριστιανοί. Και όσο η φιλοδοξία τρέφεται με θαυμασμό και επαίνους για τυχόν θεολογικές, συγγραφικές, και ρητορικές γνώσεις, τόσο μεγαλώνει ο φαρισαϊσμός του ανθρώπου αυτού. Και χαρακτηρίζεται απ’ τον Κύριο ως κάτι βδελυρό (= σιχαμερό) αφού ελέγχει τους φαρισαίους ως εξής:

«Ὑμεῖς ἐστε οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ Θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν· ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.», Λκ 16,15.

Μπορούμε βέβαια να πούμε ότι ανάμεσα στις 2 αυτές ακραίες περιπτώσεις, υπάρχουν κι ενδιάμεσοι συνδυασμοί όπως το να έχει κάποιος μερική πίστη στο Θεό και παράλληλα να μην εμφανίζει σθεναρή αντίσταση σε σαρκικά αμαρτήματα ή και σε άλλα, με το αιτιολογικό που βάζει ο διάβολος για να μας παρασύρει: ότι δεν είμαστε τέλειοι όπως ο Χριστός και οι άγιοι! Σ’ όλες αυτές τις ενδιάμεσες περιπτώσεις είναι φανερό ότι νικάει ο εγωισμός και η καλοπέραση του σώματος, κι επομένως η καλοπέραση συνδυάζεται με τον φαρισαϊσμό. Και συνεπώς η μερική πίστη = καθόλου πίστη, και ο άνθρωπος κερδίζεται απ’ το κοσμικό φρόνημα. Εμείς εδώ ας σταθούμε στις 2 αρχικές και ακραίες περιπτώσεις της αμφισβήτησης, που κατά τη γνώμη μας αντιπροσωπεύουν ή παράγουν με συνδυασμό όλες τις άλλες.

Όπως γίνεται αντιληπτό, η 2η όψη της αμφισβήτησης του Θεού είναι πιο δελεαστική, γατί αφενός έχει κίνητρο τον θαυμασμό και την φιλοδοξία, και αφετέρου δεν προκαλεί την τυχόν επίκριση του κόσμου που προκαλεί η ακολασία και αυτού του είδους φθορά του σώματος. Μας μένει τώρα να εξετάσουμε γιατί ο φαρισαϊσμός και μάλιστα στην πιο αυστηρή και ασκητική μορφή του έχει τις ίδιες καταβολές με την οργιαστική λατρεία των ειδώλων. Αυτό έχει να κάνει με τα γονίδια των ανθρώπων, όπως αναλύουμε παρακάτω και όπως συνάγεται απ’ την θεόπνευστη Γραφή:

Βλέπουμε στην Παλαιά Διαθήκη τον Θεό να διατάζει την πλήρη εξόντωση και γενοκτονία των 7 εθνών που κατοικούσαν στην Γη της Επαγγελίας στην Παλαιστίνη, κι αυτό γιατί τα έθνη αυτά ήταν κυλισμένα στην ακολασία μέσω της λατρείας οργιαστικών θεοτήτων, αντίστοιχων με την Κυβέλη της Φρυγίας και Λυδίας (Εξ 34,11-16, Δε 7,1-5). Η γενοκτονία αυτή διατάχθηκε γιατί δεν υπήρχε πλέον καλό γονίδιο σ’ αυτά τα έθνη. Η επιμιξία του Ισραήλ μαζί τους ήταν απαγορευμένη για να μην τους μεταδώσουν τις βδελυκτές λατρείες τους (βλέπε τις προηγούμενες παραπομπές και Ιησούς Ναυή 23,12-13), και για να αποφευχθούν τελείως οι επιμιξίες μαζί τους, έπρεπε αυτά τα έθνη να εξαλειφτούν. Τα γονίδια λοιπόν της διεφθαρμένης από αμαρτήματα σάρκας επιβαρύνονται με τον ίδιο τρόπο που επιβαρύνονται από μια κληρονομική νόσο. Γι αυτό στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε τον απ. Παύλο να συνιστά με τόση αγωνία την αποφυγή της πορνείας λέγοντας:

«φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει.», Α΄ Κο 6,18.

Η φράση «εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει» δείχνει ότι το αμάρτημα δεν είναι μόνο της ψυχής που θα σβήσει με την εξομολόγηση όπως όλα τ’ άλλα, αλλά είναι και φθορά του σώματος!

Επομένως τα επιβαρυμένα γονίδια επιδρούν στην ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου και στην βούλησή του, παρόλο που αυτή είναι ελεύθερη να κάνει την τελική επιλογή. Όπως έκανε η πόρνη Ραάβ που ζούσε στην Ιεριχώ ανάμεσα στο έθνος της των Χαναναίων, το οποίο ήταν ένα απ’ τα 7 έθνη προς εξόντωση, όταν έκρυψε τους ισραηλίτες κατασκόπους που έστειλε ο Ιησούς του Ναυή, και γι αυτό σώθηκε (κεφ. 2 & 6). Και τα επιβαρυμένα γονίδια των λαών της Φρυγίας και Λυδίας, δεν δημιουργούν μόνο την τάση για ακολασία, αλλά και την τάση της βούλησης για φαρισαϊσμό που μάλιστα θα είναι πιο αυστηρός απ’ τον συνήθη των ιουδαίων ή άλλων λαών που δεν έχουν την ανάλογη επιβάρυνση.

Όπως λοιπόν η τάση για σαρκικά αμαρτήματα σε άλλους λαούς είναι ηπιότερη και σε άλλους μεγαλύτερη όπως των μικρασιατών Νικολαϊτών που είναι με αλαζονεία και ύβρη όπως είδαμε, έτσι και ο φαρισαϊσμός παίρνει μορφές ήπιου συντηρητισμού όπως των ιουδαϊζόντων χριστιανών που αντιμετωπίζουν οι προφητείες της Αποκάλυψης σε 4 εκκλησίες απ’ τις 7, αλλά και αυστηρού συντηρητισμού όπως των αγγελολατρών που αντιμετωπίζει ο Παύλος στην προς Κολασσαείς Επιστολή του, και που είναι πρόδρομοι των αιρέσεων τύπου Μοντανισμού. Αυτή είναι η σύνδεση των φρυγικών αιρέσεων λόγω γονιδίων.

Το αξιοσημείωτο όμως στην τελευταία περίπτωση είναι ότι δεν παύει ο αιρετικός να θέλει να περιστοιχίζεται από γυναίκες και να τις εξουσιάζει, ακριβώς όπως ο Μοντανός με τις προφήτισσές του. Πράγμα που δείχνει την κατά βάθος αδυναμία του σαρκικού αυτού ανθρώπου στο σώμα, παρόλο που το περιφρονεί. Δημιουργεί έτσι ένα είδος πλατωνικού έρωτα, στον οποίο ο αιρετικός αρχηγός ικανοποιείται με το να θαυμάζεται από γυναίκες.

Τελικά η ελεύθερη βούληση καθορίζει το πιστεύω του ανθρώπου παρόλο που τα γονίδιά του επιδρούν σε μεγάλο βαθμό. Ο άνθρωπος που έχει απ’ την φύση του την θεϊκή τάση να θρησκεύει και ν’ αναζητά την θεία φύση που τον δημιούργησε, καταλήγει στον «θεό» που θέλει ο ίδιος, ανάλογα με την ταπεινοφροσύνη του. Κι όσο ταπεινόφρων είναι, τόσο ψάχνει την αλήθεια απροκατάληπτα, και την βρίσκει. Όσο τρέφει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του κι όσο αλαζονεύεται, τόσο η αλήθεια του ξεφεύγει, και ο φαρισαϊσμός παίρνει την θέση της πλάθοντας με την φαντασία του ένα θεό στα μέτρα του. Ότι αυτός έχει την αλήθεια ως ευνοούμενος του θεού που φαντάζεται, και άρα αισθάνεται φωτισμένος και ότι πρέπει να κατηχήσει και τους άλλους που δεν γνωρίζουν. Και δεν βλέπει ότι είναι ο πιο τυφλός και πιο πωρωμένος απ’ όλους. Γι αυτό και ο Χριστός στα ευαγγέλια τονίζει το αγιάτρευτο της φαρισαϊκής πώρωσης:

«Εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει.», Ιω 9,41.

Και η επίδραση απ’ τα γονίδια φαίνεται και στον λόγο του Χριστού:

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων, 30 καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν. 31 ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας. 32 καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν. 33 ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης; », Μθ 23,29-33.

Και ο Χριστός συγκρίνοντας την φαρισαϊκή αμετανοησία με τις πόλεις της Τύρου και Σιδώνας που ήταν γνωστές στην Π. Διαθήκη για τις οργιαστικές λατρείες των ειδώλων τους, λέει:

«Οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ καθήμεναι μετενόησαν. 22 πλὴν λέγω ὑμῖν, Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ ὑμῖν. .», Μθ 11,21-22, Λκ 10,12-13.

Επομένως ο φαρισαϊσμός (= η κατάσταση κατά την οποία νομίζει κάποιος ότι ο Θεός είναι αυτό που έχει πλάσει) είναι που γεννάει τα μεγαλύτερα παραπτώματα κι εγκλήματα του ανθρώπου, γι αυτό και είναι πολύ χειρότερη από οποιαδήποτε καταβολή αμαρτωλής σάρκας.

Ενώ ο ταπεινόφρων άνθρωπος που δεν πλάθει με την φαντασία του τον θεό που ευνοεί τον ίδιο – και τις ψεύτικες εντολές του με τις οποίες νοθεύει την Γραφή –, ψάχνει να βρει ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ποιες είναι οι ανόθευτες εντολές του, για να τις τηρήσει.

Γι αυτό και ο αιρετικός γνωστικού τύπου Μαρκίων που έδρασε στον 2ο αι., έφτιαξε δικό του Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης βγάζοντας κομμάτια και ολόκληρα βιβλία απ’ αυτήν. Πιο επίσημα οι Νικολαϊτες που είδαμε στήριζαν την ακολασία τους σε θεωρητικές βάσεις, και καυχώνταν ότι μόνο αυτοί κατέχουν την αληθινή γνώση, Τέλος οι αγγελολάτρες, οι Μοντανιστές, και όλοι του αυστηρού τύπου αιρετικοί, που έλεγαν κι αυτοί ότι έχουν την γνώση (Κλ 2,18, βλέπε και την σελίδα μας, Η ΑΓΓΕΛΟΛΑΤΡΕΙΑ & Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ), θεωρούσαν την απόλυτη προσήλωση στα πνευματικά περιφρονώντας το σώμα και τον γάμο, και αρνούνταν ακόμα και την αγάπη και την συγχώρηση που έφερε ο Χριστός τόσο με την διδασκαλία Του όσο και με τον θυσία Του.

Γι αυτό και ο τελευταίος τύπος αιρετικών που προβάλλει πολύ τα πνευματικά είναι και ο πιο ύπουλος. Διακρίνεται όμως απ’ το μάζεμα γυναικών και παρθένων που θέλουν να έχουν γύρω τους οι επιτήδειοι αυτοί αντίχριστοι, και απ’ τις συμβουλές τους που είναι, 1) στις παρθένες να μην παντρεύονται, και 2) στ’ αντρόγυνα να έχουν λίγη ή καθόλου συζυγική συνεύρεση.

Εδώ τελειώσαμε την ανάλυση των αιρέσεων που κάναμε με οδηγό πρώτα το βιβλικό κείμενο, και κατά δεύτερον τα ιστορικά στοιχεία, και μπορούμε να πούμε ότι καλύψαμε όλες τις δυνατές περιπτώσεις αμφισβήτησης του Θεού που εμφανίζονται και ως αιρέσεις. Και είδαμε αυτό που ήταν ο πρωταρχικός μας στόχος, ότι τα βιβλικά και ιστορικά στοιχεία μας δείχνουν ότι οι έλληνες σαν έθνος έδειξαν μεγαλύτερη αντίσταση στα σαρκικά αμαρτήματα από άλλα έθνη. Συγχρόνως είδαμε αναλυτικά τα 2 αντικείμενα-αιρέσεις που υπήρξαν μάστιγες των εκκλησιών ώστε με τη βοήθεια του Θεού και την υπόλοιπη Γραφή, να εξηγήσουμε αυτά τα θέματα που εμφανίζονται στην Αποκάλυψη.

Ο Σιαμάκης τώρα δεν γράφει τίποτα στην εισαγωγή του για το ένα αντικείμενο των προφητειών, δηλ. τους ιουδαΐζοντες αιρετικούς που αναφέρονται όπως είδαμε στις 4 εκκλησίες απ’ τις 7 (Εφέσου, Σμύρνας, Περγάμου και Φιλαδέλφειας). Συγκεκριμένα ο Σιαμάκης λέει:

«Αφορμὴ καὶ σκοπός. ῾Η ἀφορμὴ γιὰ τὴν ὅρασι καὶ τὴ σύνταξι τῆς ᾿Αποκαλύψεως καὶ ὁ ἄμεσος σκοπὸς τὸν ὁποῖο ἐξυπηρέτησε ἡ ἀποστολή της ἦταν οἱ νικολαΐται καὶ ἡ καταπολέμησί τους, …»

Μιλάει αποκλειστικά για την αίρεση των Νικολαϊτών. Και προσέξτε την φράση του, «η αφορμή για την όραση και σύνταξη της Αποκαλύψεως». Δηλαδή, ο Σιαμάκης γνωρίζει γιατί έγινε το μεγάλο αυτό όραμα, η σύνταξη της Αποκάλυψης, που έχει 22 προφητικά κεφάλαια που αντιστοιχούν στο 6,5% της Καινής Διαθήκης, και που περιέχει τόσα πράγματα απ’ τα οποία πολλά είναι μέχρι σήμερα ακατανόητα! Τί πιστεύει δηλαδή; Ότι βρίσκεται μέσα στο Πνεύμα του Θεού; Σίγουρα αυτό θα πιστεύει! Έχω δίκιο λοιπόν να τον κατηγορώ ως αιρετικό τύπου γνωστικών και αγγελολατρών, ο οποίος «ά μη εώρακεν εμβατεύων φυσιούμενος» [= αυτά που δεν είδε (νομίζει ότι) τα κατέχει αλαζονευόμενος, Κλ 2,18].

Και ασχολείται αποκλειστικά με τους Νικολαΐτες, διότι (1ον) όπως ήδη είπαμε, έχει ένα μεγάλο κόλλημα να κατηγορεί τους σαρκικά αμαρτωλούς που δεν τους συγχωρεί, και (2ον) γιατί θέλοντας να κάνει την φιλολογική φιγούρα του γύρω απ’ την προέλευση του ονόματος των Νικολαϊτών, που θα δείτε πιο κάτω πώς καυχιέται γι αυτό, τυφλώνεται και δεν βλέπει τις προφητείες προς τις 3 τουλάχιστον εκκλησίες που μιλάνε καθαρά για ψευτο-ϊουδαίους ή ψευδαποστόλους. Διότι στην 4η προφητεία (της Περγάμου) τους αναφέρει έμμεσα.

Και μετά την ανάλυσή του για τους Νικολαΐτες ο Σιαμάκης καταλήγει:

«αὐτὰ γιὰ τοὺς ἀρχαίους καὶ εἰδωλολάτρες ῞Ελληνες νικολαΐτας.»

Ο Σιαμάκης επιμένει ότι οι Νικολαΐτες είναι Έλληνες. Το κόλλημά του με τα σαρκικά αμαρτήματα δεν τον αφήνει να δει ότι οι προφητείες που απευθύνονται στις 3 απ’ τις 7 εκκλησίες (Σμύρνας, Φιλαδέλφειας, και Λαοδίκειας) δεν αναφέρονται σε Νικολαΐτες καθόλου. Και ότι οι 2 πόλεις απ’ αυτές (Σμύρνα και Φιλαδέλφεια) όπως είδαμε απ’ τα ιστορικά στοιχεία είναι αμιγώς ελληνικές. Επιπλέον, και στην κυρίως ελληνική Έφεσο, γίνεται μόνο απλή αναφορά των Νικολαϊτών, χωρίς να φαίνονται απώλειες εξαιτίας τους. Αποδεικνύεται ότι στις «έρευνές του» ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης δεν μπορεί να βρει τα ιστορικά στοιχεία, που θα τα ‘βρισκε κι ένας μαθητής Γυμνασίου. Αλλά κι αν τα βρει, δεν έχει απ’ τον Θεό την δυνατότητα να τα καταλάβει. Αυτή είναι η τιμωρία και η τύφλωση των αλαζόνων που παριστάνουν τον ερμηνευτή στις αιρέσεις ενώ ανήκουν στις ίδιες αιρέσεις, όπως ο Σιαμάκης ανήκει στην αίρεση των αγγελολατρών που μάλιστα βάζει στη θέση των υποτιθέμενων θεών-αγγέλων τον ... εαυτό του!

Οι «Παρθενοσυλλέκτες» του Σιαμάκη

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης ενώ δεν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση αιρετικού, είναι όμως ξεχωριστός ως ο πιο ύπουλος κι απ’ τους ύπουλους. Διότι έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για τους επιτήδειους αυτούς που μαζεύουν παρθένες και παντρεμένες γυναίκες, με τον τίτλο Παρθενοσυλλέκτες (απ’ το οποίο έχει βάλει μεγάλα κομμάτια στην σελίδα του, http://www.philologus.gr/4/72-2010-01-01-01-24-47/77-2010-01-01-00-21-05 ), και αργότερα έκανε ο ίδιος πράγματα χειρότερα απ’ τους παρθενοσυλλέκτες.

Το βιβλίο του αυτό μάλιστα το διαφήμισα εγώ ο ίδιος με διαφημιστικά φέιγ βολάν που μοίρασα έξω απ’ την Αίθουσα Τελετών του πανεπιστημίου ΑΠΘ, κατά την διάρκεια διημερίδας που έγινε το 2007 χάριν της επετείου των 1.600 ετών απ’ τον θάνατο του Ιωάννη Χρυσόστομου, οπότε και ήρθαν πολλοί θεολόγοι. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και ο Σάκκος (ο γνωστός παρθενοσυλλέκτης που έγινε καθηγητής απ’ τα βιβλία του Σιαμάκη). Και μετά την διαφήμιση που έκανα για το βιβλίο του Σιαμάκη σχετικά γρήγορα, μπήκα μέσα και κάθισα για να παρακολουθήσω την ημερίδα, και κατόπιν να ενημερώσω τον δάσκαλό μου Σιαμάκη για την ομιλία του Σάκκου. Κι όταν μίλησε ο Σάκκος και δεχόταν ερωτήσεις, εγώ τότε ως πιστός μαθητής του Σιαμάκη ζήτησα το μικρόφωνο και τον ρώτησα, «κ. Σάκκο ποια είναι η γνώμη σας για το έργο του Χρυσοστόμου «κατά Συνεισάκτων» που έκανε για να στηλιτεύσει τους παρθενοσυλλέκτες της εποχής του;». Και ο Σάκκος αφού τα έχασε, άλλαξε αμέσως κουβέντα. Και φυσικά όλο το ακροατήριο το είδε αυτό. Και πριν προλάβουν να μου πάρουν το μικρόφωνο, πρόλαβα και είπα, «κυκλοφόρησε κι ένα καινούργιο βιβλίο με τον τίτλο Παρθενοσυλλέκτες γι αυτό το θέμα». Έκανα δηλ. άλλη μια διαφήμιση στο βιβλίο του Σιαμάκη πιο δυνατή που δημιούργησε σούσουρο, τόσο αυτή όσο και η αμηχανία του Σάκκου που άλλαξε αμέσως θέμα.

Αυτά τα «κατορθώματα» έκανα για τον δάσκαλό μου που τον θεωρούσα καλό και άγιο. Πόσο τυφλός ήμουν τότε που δεν έβλεπα τουλάχιστον ότι στο βιβλίο του αυτό δεν έβαλε ούτε ένα πραγματικό όνομα παρθενοσυλλέκτη, ο δειλός και θρασύς (θρασύδειλος) Σιαμάκης που δήθεν μάχεται για το καλό των πιστών! Διότι το βιβλίο αυτό που έχει μόνο ψεύτικα ονόματα, και εικόνες ζώων σε οίστρο (τις οποίες έβαλε για να ειρωνευτεί), δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα σόκιν μυθιστόρημα! Κι αν κάποιος τον ρωτήσει,

«Μπορείς αυτά που γράφεις εδώ να τα καταθέσεις σ’ εκκλησιαστικό δικαστήριο με αληθινά ονόματα;».

η απάντηση που θα πάρει απ’ τον δειλό Σιαμάκη θα ‘ναι ένα μεγάλο «όχι», αφού ομολογεί ο ίδιος στο τελευταίο απόσπασμα που δημοσιεύει και στην σελίδα του, είναι:

§ 271 «Ὁμολογῶ ὅτι δίσταζα νὰ γράψω αὐτὸ τὸ ἐπικίνδυνο βιβλίο — ὁ κάθε ἄντρας, νομίζω, μπορεῖ νὰ δειλιάσῃ γιὰ λίγο μπροστὰ στὴν ἐγκόσμια δύναμι καὶ στὴ διαβολιὰ καὶ διαβολὴ τοῦ καρτὲλ τῶν παρθενοσυλλεκτῶν». 

Ο κάθε άντρας θα μπορούσε να δειλιάσει, ο χριστιανός όμως όχι Σιαμάκη, γι αυτό και από δειλία το έγραψες χωρίς ονόματα.

Και τί νόημα έχει αλήθεια να γραφτεί ένα βιβλίο με ψεύτικα ονόματα για να χτυπήσει αιρετικούς που έχουν συγκεκριμένη πρακτική, βάζοντας όλα εκείνα τα παραδείγματα των ανθρώπων που έπεσαν θύματα των παρθενοσυλλεκτών και γεμίζοντας 100 σελίδες; Όταν μάλιστα ο απ. Παύλος τους περιγράφει σε λίγες μόνο σειρές κειμένου στις 2 προς Τιμόθεον Επιστολές του, Α΄ Τι 4,1-5 και Β΄ Τι 3,5-7; Την απάντηση θα την βρείτε πάλι στην ίδια ιστοσελίδα του Σιαμάκη για τους Παρθενοσυλλέκτες, στο τέλος της που γράφει: «Τιμή του βιβλίου 10 €».

Να λοιπόν γιατί ο Σιαμάκης έβγαλε το συγκεκριμένο βιβλίο, για λεφτά. Κι όχι όπως νομίζαμε εμείς οι μαθητές του ότι ενδιαφέρεται για την εκκλησία! Σεξ κι ερωτισμό ήθελε να πουλήσει ο άνθρωπος, όπως πούλησε και με το βιβλίο Έκφυλοι. Κι εμείς οι αφελείς τον είχαμε για άγιο!

Αλλά ο ψεύτης και υποκριτής Σιαμάκης γράφει προς το τέλος του βιβλίου του που το βάζει και στο προς το τέλος της αντίστοιχης ιστοσελίδας του, αναφερόμενος σε κάποια Θεανώ την οποία υποτίθεται «μίανε» ο Σάκκος, ότι το βιβλίο αυτό το έγραψε:

§ 270 «γιὰ λογαριασμὸ καὶ τῆς Θεανῶς καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀθῴων παιδιῶν, τὰ ὁποῖα λέρωσαν καὶ κούρντισαν κι αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι παρθενοσυλλέκτες.».

Ψεύτη Σιαμάκη, δειλέ και ιδιοτελή, δεν τολμάς να βάλεις ούτε ένα αληθινό όνομα παρθενοσυλλέκτη, και που βγάζεις λεφτά απ’ το βιβλίο σου, γι αυτό και κατάντησες χειρότερος απ’ αυτούς! Πώς νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την οργή του Θεού μετά απ’ αυτά;

Όχι μόνο με το βιβλίο του αυτό αλλά και όλα τα χρόνια που ήμουν μαθητής του, ο Σιαμάκης δεν έπαψε να κατηγορεί τους παρθενοσυλλέκτες ως αντίχριστους. Ποιός θα φανταζόταν ότι αυτός που τους κατηγορεί θα κάνει τα ίδια και χειρότερα (!), βλέπε και την σελίδα μας, Η ΜΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ .

Ας πάμε τώρα λίγο να δούμε την άλλη ψεύτικη υπεράσπιση του Σιαμάκη στη Βίβλο.

Λίγα λόγια για τον Κανόνα της Αγίας Γραφής (τα οποία δεν γράψαμε στην ομώνυμη σελίδα μας)

Κι επειδή μιλήσαμε για την Αποκάλυψη αξίζει να γράψω μερικά ακόμα για τ’ απίστευτα λάθη του Σιαμάκη που παριστάνει τον μεγάλο θεολόγο «φιλολογώντας».

Στην εισαγωγή του στην Αποκάλυψη (βλέπε την σελίδα του, http://philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/76--i ) στις μισές σχεδόν σελίδες της εισαγωγής του σαν σε υπόμνημα, εξετάζει την Αποκάλυψη ως προς τις μαρτυρίες, το γραμματειακό είδος, και τα γνωστά, και αναλώνεται εκτεταμένα εξετάζοντας το θέμα της απόρριψης της Αποκάλυψης από αρχαίους συγγραφείς, δηλ. ποιοι την απέρριπταν και γιατί. Ήδη γράψαμε για αυτήν την ψευδή υπεράσπισή του ειδικά έναντι του αρχαίου Διονυσίου Αλεξανδρείας, και πόσο παραποιεί τα λεγόμενα του Διονυσίου ενώ συγχρόνως τον περιφρονεί με ειρωνείες και ύβρεις! Βλέπε γι αυτό την σελίδα μας, ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΚΑΙ Ο ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ (ΜΕΡΟΣ Δ΄) – Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ & Ο ΨΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ . Και επαναλαμβάνει την άποψη που είχε διατυπώσει στην Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη (1970, με τ’ όνομα του Σάκκου), ότι ο Κανόνας των βιβλίων της Καινής Διαθήκης δεν έγινε δεκτός μετά από κρίση, αλλά έτσι παραλήφθηκε. Συγκεκριμένα o Σιαμάκης γράφει ειρωνικά:

«Μόνοι αὐτοὶ μεταξὺ ὅλων τῶν ἀρχαίων, πρᾶγμα ποὺ συμβαίνει καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς σημερινοὺς «ἐπιστήμονες» καὶ «κριτικούς», ὀρθοτόμους καὶ μή, δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀποστολικότητος καὶ θεοπνευστίας καὶ κανονικότητος ἑνὸς βιβλίου τῆς Βίβλου δὲν εἶναι ζήτημα κριτικῆς ἢ δογματικῆς ἐξετάσεώς του καὶ εἰκασίας, μὲ κάποια κριτήρια – ποῦ θὰ τἄβρισκε ἄλλωστε κανεὶς τὰ θεολογικὰ καὶ δογματικὰ καὶ ὅποια ἄλλα κριτήρια πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ τῆς κανονικότητος τῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης; – , ἀλλὰ ζήτημα ἱστορικῶς ἠλεγμένης κι ἐγγυημένης παραδόσεως καὶ παραλαβῆς τοῦ κάθε βιβλίου, ἀπὸ χέρι σὲ χέρι, ἀπὸ τοὺς συντάκτες καὶ τοὺς ἀμέσους ἐκείνων μαθητὰς μέχρι τοὺς σημερινοὺς ἐρευνητὰς τῆς κανονικότητος τῶν βιβλίων. … δὲν ἔφτιαξε ἡ ἐκκλησία τὸν Κανόνα της, ὁ Κανὼν ἔφτιαξε τὴν ἐκκλησία, …».

Η ερώτηση που κάνει στο μέσον του παραπάνω αποσπάσματος που την έχουμε με κόκκινα γράμματα, μας αφήνει άναυδους! Ο Σιαμάκης δεν κάθεται να σκεφτεί ότι,

1)      Η Παλαιά Διαθήκη στα χρόνια των αποστόλων, είχε ήδη συμπληρώσει 1500 χρόνια!

2)      Και στις πρώτες χριστιανικές εκκλησίες που ιδρύθηκαν απ’ τον Παύλο και τους άλλους αποστόλους των εθνών, τα ιδρυτικά μέλη ήταν πρώην προσήλυτοι του ιουδαϊσμού που έφυγαν απ’ την διπλανή τους εβραϊκή συναγωγή που μελετούσε συστηματικά την Παλαιά Διαθήκη.

3)      Ακόμα κι αν τα μέλη κάποιας χριστιανικής εκκλησίας των εθνών δεν προήλθαν από εβραϊκή συναγωγή, ήξεραν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η εβραϊκή Βίβλος αφού αυτή αναγινώσκονταν στις εκκλησίες κατά τις πρώτες δεκαετίες, τότε που η Καινή Διαθήκη δεν είχε ακόμα γραφτεί.

4)      Και άρα η Παλαιά Διαθήκη ήταν το πιο διαδεδομένο βιβλίο στον κόσμο, τόσο για τους απίστους στο Χριστό εβραίους, όσο και για τους χριστιανούς πριν γραφτεί η Καινή;

Και αναρωτιέται ο Σιαμάκης «πού θα τά ‘βρισκε κανείς τα θεολογικά και δογματικά κριτήρια;»!! Και μετά μας παριστάνει τον μεγάλο θεολόγο που θέλει και να περιφρονεί και να ειρωνεύεται τους άλλους ως αγράμματους! Παραπέμπουμε τους αναγνώστες στις σελίδες μας, Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ & Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ (ΜΕΡΟΣ Α΄) και (ΜΕΡΟΣ Β΄) , όπου κάνουμε μια αναλυτική εξέταση της ιστορίας του Κανόνα.

Εδώ θ’ αρκεστούμε ν’ αναφέρουμε μόνο ότι εκείνο που διέκρινε τα θεόπνευστα βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης – και το ήξεραν καλά οι χριστιανοί που μελετούσαν τη Βίβλο και οι μεγάλοι πατέρες όπως ο Μέγας Αθανάσιος που μας άφησε τον σωστό Κανόνα – ήταν ότι μέσα σ’ αυτά υπήρχε το ίδιο πνεύμα και η ίδια ηθική. Και βάσει αυτής δι-έκριναν τον σωστό Κανόνα των βιβλίων. Η Παλαιά Διαθήκη που ήταν συγχρόνως η Βίβλος των εβραίων, βοήθησε με την μαρτυρία της τα μέγιστα στην καθιέρωση του Κανόνα. Θα επιστήσω την προσοχή εδώ, σ’ αυτό που λέω και στην ομώνυμη σελίδα μου για την παράδοση του Κανόνα, ότι δεν υπάρχει θέμα στην αρχική παραλαβή του Κανόνα για την οποία ο Σιαμάκης καίγεται τόσο παριστάνοντας τον σούπερ ορθόδοξο, ούτε θέμα απώλειας κάποιων βιβλίων του Κανόνα. Ο γνήσιος Κανόνας υπάρχει πάντα, κι εκείνο που αντιμετώπισε η Εκκλησία, και το αντιμετώπισε μ’ επιτυχία, ήταν η διαφύλαξη του απ’ την νοθεία των ξένων προς αυτήν βιβλίων.

Όσο γι αυτό που λέει ο Σιαμάκης στο τέλος του αποσπάσματος που παραθέσαμε, ότι «δὲν ἔφτιαξε ἡ ἐκκλησία τὸν Κανόνα της, ὁ Κανὼν ἔφτιαξε τὴν ἐκκλησία», είναι πυροτέχνημα θεολογικού εντυπωσιασμού. Διότι και τα 2 αυτά, και την Εκκλησία και τον Κανόνα, τα έφτιαξε ο Θεός, και κανένα απ’ τα 2 δεν προηγείται του άλλου. Τις πρώτες δεκαετίες της Εκκλησίας που έλλειπε η γραπτή Καινή Διαθήκη, υπήρχε η προφορική διδασκαλία της, το κήρυγμα των αποστόλων. Και όπως δεν μπορεί να υπάρξει ακροατήριο χωρίς κήρυγμα, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και κήρυγμα χωρίς ακροατήριο. Είναι αυτό ακριβώς που λέει ο Παύλος:

«πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; », Ρω 10,14-15, και

«ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν», Β΄Κο 4,13, Ψα 115,1.

Πίστεψαν λοιπόν οι απόστολοι γι αυτό και κήρυξαν. Πριν όμως γίνουν κήρυκες, ήταν ακροατές του λόγου του Ιησού Χριστού. Άρα είτε ακούμε, είτε κηρύττουμε, είτε απλώς πιστεύουμε τον λόγο του Θεού που υπάρχει στην Αγία Γραφή, είμαστε μια Εκκλησία, που ιδρύθηκε με το αίμα του Χριστού. Και ο Θεός είναι εκείνος που συντηρεί και τα 2, και την Εκκλησία και την Γραφή. Αλλιώς η Γραφή θα είχε χαθεί. Επομένως Εκκλησία και κήρυγμα, ή Εκκλησία και Κανόνας πάνε μαζί αδιάρρηκτα!

Αλλ’ ο Σιαμάκης δεν μπορεί να καταλάβει την θυσία του Χριστού που ίδρυσε την Εκκλησία από αγάπη (Εφ 5,25-27), διότι αυτός δεν είχε αγάπη ποτέ του για να την δείξει με έργα. Αντιθέτως τα έργα του Σιαμάκη είναι μισάνθρωπα όπως του πατέρα του του διαβόλου – παρόμοια κατηγορεί ο Χριστός τους φαρισαίους, Ιω 8,44 –, γι αυτό και βγάζει πρωτότυπες θεωρίες για τον Κανόνα και μας τις ρίχνει ως πυροτεχνήματα σούπερ ορθόδοξα για να μας θαμπώσει.

Πώς φαίνεται η αλαζονεία και μισανθρωπία του Σιαμάκη

Ο είρωνας και υβριστής Σιαμάκης γράφει επίσης στην εισαγωγή του στην Αποκάλυψη:

«τὸ φαινόμενο αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι κατὰ τοὺς πέντε τελευταίους αἰῶνες, τοὺς μετατυπογραφικοὺς δηλαδή, οἱ θετικὲς ἐπιστῆμες σημείωσαν θεαματικὴ προκοπή, μὲ ἀποτέλεσμα ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ν᾿ ἀπορροφήσουν ὅλους τοὺς ἐκλεκτοὺς ἐγκεφάλους πρώτης δευτέρας καὶ τρίτης διαλογῆς, ὥστε νὰ μείνουν γιὰ τὴ Βίβλο ἀπὸ τετάρτης καὶ πέμπτης διαλογῆς ἐγκεφάλους μέχρι καὶ κατακάθια τῆς μικρονοίας, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ εἰδικὰ τὰ κατακάθια τὰ κομπλεξάρησαν ἔτσι, ὥστε νὰ συμπεριφέρωνται σὰ μιμηλοὶ πίθηκοι καὶ παπαγάλοι. δὲν πρέπει νὰ παραξενευόμαστε μὲ τὰ παραληρήματά τους, ποὺ εἶναι κάτι τὸ ἀναμενόμενο, ὅπως δὲν παραξενευόμαστε μὲ τὴ λογόρροια καὶ τὴ γραφόρροια τῶν ψυχασθενῶν.».

Με την λέξη-βρισιά ψυχασθενών ο Σιαμάκης αναφέρεται στους αλληγοριστές (ιδιαιτέρως στους Φίλωνα, Ακιβά και Ωριγένη) που τους κατηγορεί αλλού στην ίδια εισαγωγή και ότι λένε μπαρούφες, και είναι κομπογιαννίτες.

Όλοι δηλαδή οι σωστοί κι έξυπνοι κατά τον Σιαμάκη πήγαν στις θετικές επιστήμες, και για την Βίβλο και την θεολογία δεν έμεινε κανείς, πάρα μόνο οι μικρονοϊκοί! Φυσικά τον εαυτό του τον εξαιρεί, ο αλαζόνας. Για να μπορεί να φιγουράρει ως ο καλύτερος θεολόγος κι ερμηνευτής.

Για να επαληθεύσετε αν θέλετε τα συγκεκριμένα αποσπάσματα στην ιστοσελίδα του Σιαμάκη και να μην τα ψάχνετε στο μεγάλο κείμενο (εισαγωγή κι ερμηνεία τα έχει ως ενιαίο κείμενο που πιάνει 49 εκτυπωμένες σελίδες ή 97 σελίδες σε αρχείο Word), βάλτε στην «εύρεση» χαρακτηριστικές λέξεις όπως την λέξη μικρονοίας για το τελευταίο παραπάνω απόσπασμα.

Αλλού στη εισαγωγή του αυτή πάλι λέει:

«βαρέθηκα ν᾿ ἀκούω καὶ νὰ διαβάζω ἀνοησίες, τόσο χοντρές, ποὺ σχηματίζω τὴν ἐντύπωσι ὅτι οἱ περισσότεροι ἑρμηνευταὶ εἶναι ἀνόητοι. … Επίσης ἀπορῶ πῶς οἱ ἑρμηνευταὶ μπερδεύονται καὶ ἀνοηταίνουν, … μὰ εἶναι τόσο προφανές· τί ἔχουν πάθη οἱ ἑρμηνευταί; ἑλληνικὰ δὲν καταλαβαίνουν;»

Και για τους χριστιανούς γενικά λέει στην εισαγωγή του αυτή:

«οἱ σημερινοὶ «Χριστιανοί», ποὺ εἶναι σὰν τὸ ξινισμένο γάλα ποὺ γάλα δὲν εἶναι πλέον, αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου ἀπὸ γλυκειὰ προσδοκία ἔγινε ἀνατριχιαστικὸ φόβητρο, γιὰ τὶς φυσικὲς καταστροφὲς νοιάζονται μόνο, κι αὐτὲς βλέπουν στὶς «ἑρμηνευτικὲς» φαντασιώσεις των· γιὰ τὶς πνευματικὲς καὶ πραγματικὲς ἀδιαφοροῦν. σὰν τὸ βέβηλο ᾿Ησαῦ, …»

Με τα δείγματα που μας παρέχει ο Σιαμάκης μπορούμε να τον κατατάξουμε στους αυστηρού τύπου αιρετικούς-φαρισαίους, μαζί με τον Μοντανό και τους αγγελολάτρες της Φρυγίας, αφού δεν δέχεται την συγχώρηση και την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πράγματα για τα οποία έχυσε το αίμα Του. Αλλά για μένα που γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα, λέω ότι υπάρχουν και πολλά άλλα, όπως το διώξιμο των μαθητών γι ασήμαντες αφορμές, οι συμβουλές για διώξιμο παιδιών απ’ το πατρικό σπίτι, κ.ά.. Ευτυχώς ο Θεός φρόντισε να μας προειδοποιήσει για τον τύπο του Σιαμάκη, και μέσω της ιστορίας, και μέσω της Κ. Διαθήκης (προς Κολασσαείς Επιστολή). Και πώς θα μπορούσε ο Θεός να μην φωτίσει κάποτε αυτούς που Τον πιστεύουν ώστε να ξυπνήσουν και να καταλάβουν με τί αντίχριστο δάσκαλο έχουν να κάνουν;

Άφησα 2 τελευταία σχόλια κριτικής που θα κάνω στον Σιαμάκη πάνω στην εισαγωγή του στην Αποκάλυψη, που τα θεωρώ πιο σπουδαία.

[Συνέχεια στο ΜΕΡΟΣ Δ΄]