THE ANTICHRIST SIAMAKIS & ASTRONOMY (PART I)

Θεσσαλονίκη 6-10-2016 (αρχική δημοσίευση) 16-10-2021 (δημοσίευση με προσθήκες)

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης όντας φιλόλογος και θεολόγος, δεν αρκέστηκε στις επιστήμες αυτές, αλλά είχε την πεποίθηση ότι μπορεί να διαπρέψει και στις θετικές επιστήμες, όπως διέπρεψε και στις άλλες. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή της καριέρας του διέπρεψε στη φιλολογία – ως προς την έρευνα μόνο και όχι ως προς τα συμπεράσματα – αλλ’ αυτό κράτησε μέχρι τη δεκαετία 1980-90. Απ’ εκεί και μετά πήρε τον κατήφορο όχι μόνο ως επιστήμων, αλλά κυρίως ως άτομο που συκοφαντεί και διαβάλλει προσωπικότητες αλλά και απλούς ανθρώπους, και με την πανούργα διαβολή και πειθώ που ασκούσε στους μαθητές του, σε άλλους έκανε λίγο κακό και σε άλλους πολύ μεγάλο, μέχρι διάλυση υπερπολύτεκνων οικογενειών. Τα δε ψέματά του ξέρει να τα ντύνει με επιστημονικό «πανωφόρι», ώστε να φανεί πρωτότυπος επιστήμων. Αλλά εμείς στο παρόν ιστολόγιο τον ξεσκεπάζουμε, για να καταλάβουν όλοι πόσο ψεύτης και απατεώνας είναι, και να σταματήσουν οι οπαδοί του να τον πιστεύουν και να καταστρέφονται σαν θηράματα που πέφτουν στην παγίδα του. Ένα τέτοιο θύμα υπήρξα κι εγώ, και μιλάω εκ πείρας.

Ας πάμε να δούμε τη σχέση του Σιαμάκη με τη Φυσική. Μας έλεγε λοιπόν από χρόνια πριν, ότι ή αστρονομία ήταν κρυφό μεράκι του, και ότι όταν ήταν μαθητής Γυμνασίου, ήθελε να γίνει φυσικός. Αλλ’ επειδή κάποτε ένας καθηγητής μαθηματικός του φέρθηκε βάναυσα, άλλαξε ενδιαφέροντα και το γύρισε στα θεωρητικά και στην φιλολογία. Πάντοτε όμως έλεγε ότι αγαπούσε την Φυσική, και μάλιστα μας πετούσε πότε πότε κάποιες θεωρίες που είχε συμπεράνει από πληροφορίες που συνέλεγε κατά καιρούς, και ότι κάποτε ήθελε να τις δημοσιεύσει.

Έτσι το 2011 έγραψε το βιβλίο «Ο Ουρανός και η Γη» που περιέχει μπόλικη αστρονομία και αστροφυσική. Έστειλε δε το βιβλίο του σε ξένους καθηγητές πανεπιστημίων και διάσημους αστρονόμους! Το ανάρτησε και στην ιστοσελίδα του,

http://philologus.gr/5/76-2010-01-31-22-28-44/263-2012-02-20-21-53-37 .

Στο βιβλίο του όμως αυτό, πέρα από τις βρισιές προς τους δαρβινιστές και προς τον διάσημο βρετανό φυσικό Στήβεν Χώκιν (σελ. 400) που τον κοροϊδεύει και για την αναπηρία του, κάνει και πολλά χοντρά λάθη που δεν στέκονται στην Αστρονομία και στην Φυσική γενικότερα, και είναι εύκολο να τα εντοπίσει κι ένας μαθητής Λυκείου. Βλέπε και την παρεμφερή σελίδα μας όπου ο Σιαμάκης διατείνεται ότι ανακάλυψε τα δευτερόλεπτα στη Βίβλο, Ο ΑΛΑΖΟΝΑΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ, ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ & Η ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ , και την σελίδα μας, ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ (3ο) – Η ΓΕΛΟΙΑ «ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ» ΤΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ , όπου ο Σιαμάκης αποφαίνεται για τους αποστολικούς κανόνες (με γελοία επιχειρήματα) και λέει ότι τους εκτιμάει, αλλά δεν καταλαβαίνει ο πωρωμένος αυτός καταφρονητής, ότι βρίζοντας τον Χώκιν, καταπατάει τον 57ο κανόνα, και την Βίβλο φυσικά.

Στο βιβλίο του Σιαμάκη ξεχωρίζουν καθαρά 3 πράγματα: 1) Βάζει αστρονομικά στοιχεία και πίνακες που παίρνει από ιστοσελίδες της ΝΑΣΑ όπως μας είπε, 2) καινούργιες θεωρίες επί θεωριών για πολλά πράγματα – ακόμα και για εκείνα που είναι καλά διαπιστωμένα με παρατηρήσεις και πειράματα εδώ και δεκαετίες –, και τίποτ’ άλλο πέρα από θεωρίες χωρίς καμιά βάση, και 3) η πίστη προς τον Θεό ως κατασκευαστή του σύμπαντος, που την διανθίζει με χωρία και ψαλμούς της Αγίας Γραφής.

Απ’ τα παραπάνω 3 δεν πειράζει το 1ο, γιατί πίνακες με αστρονομικά στοιχεία μπορεί να έχει κάθε αστρονομικό βιβλίο, αρκεί ν’ αναφέρει τις πηγές του, αν και ο Σιαμάκης δεν βάζει καμιά παραπομπή! Και δεν θα πείραζε το 3ο, αν δεν υπήρχε το 2ο.

Δεν θα πείραζε δηλ. να γράψει κάποιος ένα επιστημονικό βιβλίο όπου μαζί με την επιστήμη που κάνει, συγχρόνως μιλάει κι εξυμνεί τον Θεό, αρκεί τα επιστημονικά που γράφει να είναι σωστά. Κι αν περιέχει και πρωτότυπες θεωρίες, αυτές πρέπει να βασίζονται σε θεμελιώδη και παραδεκτά στοιχεία, ανεξαρτήτως αν στο άμεσο ή μακρινό μέλλον οι θεωρίες αποδειχτούν λάθος. Το τελευταίο δεν πειράζει διότι έτσι προχωράει η επιστήμη. Με διάφορες θεωρίες που διατυπώνονται για να εξηγήσουν ένα φαινόμενο ή ένα πειραματικό αποτέλεσμα. Και στο τέλος, μια θεωρία απ’ αυτές (ή καμία) θ’ αποδειχτεί η σωστή. Αν όμως κάποιος γράφει θεωρίες που δεν ανταποκρίνονται στη ήδη υπάρχουσα και θεμελιωμένη επιστημονική γνώση με χρόνιες παρατηρήσεις, πειράματα, και γνωστούς νόμους που ισχύουν, τότε ποιος θα του δώσει σημασία; Και το κυριότερο και χειρότερο, ποιος δεν θα γελάσει με τις «επιστημονικές» ανοησίες του που τις διανθίζει με χριστιανικές ιδέες περί Θεού δυσφημώντας έτσι τους χριστιανούς για το χαλεπό επιστημονικό τους επίπεδο;

Επειδή τα λάθη του Σιαμάκη στο εν λόγω βιβλίο είναι πολλά, θ’ αρκεστούμε εδώ σ’ ένα δείγμα, τ’ οποίο φτάνει για να χαρακτηρίσει και ο πιο απλός αναγνώστης μας (χωρίς δηλ. ιδιαίτερες γνώσεις Φυσικής) την ποιότητα του Σιαμάκη.

ΠΡΟΜΗΘΕΙΟ ΚΑΙ ΑΣΤΑΤΟ

PROMETHIUM AND ASTATIN

Ο Σιαμάκης στο βιβλίο του Ο Ουρανός και η γη στη σελ. 17-18 δίνει 2 πίνακες, τον ένα με τα φυσικά στοιχεία της ύλης, και το άλλο με τα τεχνητά. Και στον μεν πρώτο πίνακα που αριθμεί 92 σύμφωνα με τον ατομικό τους αριθμό, αφαιρεί 2 στοιχεία, το προμήθειο και το άστατο που έχουν ατομικό αριθμό 61 και 85 αντίστοιχα, και τα βάζει στον πίνακα με τα τεχνητά. Θεωρεί έτσι ο Σιαμάκης, ότι τα 2 αυτά στοιχεία δεν υπάρχουν στη φύση. Αυτά όμως υπάρχουν, είναι ραδιενεργά με ελάχιστο χρόνο ημιζωής, και είναι εξαιρετικά σπάνια. Παρασκευάστηκαν πρώτα τεχνητά, και μετά βρέθηκαν φυσικά, Αλλ’ ο Σιαμάκης δεν το γνωρίζει αυτό!

Τα χημικά στοιχεία που απαντώνται στην φύση είναι 92, και αυτό το ξέραμε από τότε που ήμασταν μαθητές Δημοτικού σχολείου. Το αναφέρουν και τα σημερινά σχολικά βιβλία της Βιολογίας της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου. Βλέπε την σελίδα που είναι ίδια και για τα 2 βιβλία, 1.1 Τα μόρια της ζωής (ebooks.edu.gr) .

Προμήθειο: Κατασκευάστηκε τεχνητά το 1945, αλλά είναι από τότε γνωστό ότι συνδέεται με την φυσική ραδιενεργή διάσπαση του ουρανίου-238. Έτσι σε δείγμα πισσουρανίτη (ορυκτού με ουράνιο) βρέθηκαν ίχνη Προμήθειου σε αναλογία 4/1018, και υπολογίζεται ότι εξαιτίας αυτής της διάσπασης, υπάρχουν 560 γραμμάρια προμήθειο στον φλοιό της γης. Βλέπε την σελίδα της Βασιλικής Κοινωνίας της Χημείας (διεθνής οργανισμός χημείας), Promethium - Element information, properties and uses | Periodic Table (rsc.org) . Επίσης έχει ταυτοποιηθεί Προμήθειο στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα των τριών αστέρων: HR 465 στην Ανδρομέδα, HD 101065 (Przybylski's star), και HD 965. Βλέπε την αγγλική Βικιπαίδεια, Promethium - Wikipedia .

Άστατο: Είναι το πιο σπάνιο στοιχείο στη φύση. Η συνολική ποσότητά του στο φλοιό της γης, είναι λιγότερη από 1 γραμμάριο σε οποιαδήποτε στιγμή. Τα 4 ισότοπά του, άστατο-215, -217, -218, και -219, προέρχονται από τις συνεχείς ραδιενεργές διασπάσεις των θορίου, ουρανίου και ποσειδωνίου. Βλέπε την σελίδα της Βασιλικής Κοινωνίας της Χημείας (Royal Society of Chemistry, διεθνής οργανισμός χημείας) Astatine - Element information, properties and uses | Periodic Table (rsc.org) .

Για το άστατο, αφιερώνει ολόκληρο άρθρο και το ελληνικό ΒήμαScience που δημοσιεύτηκε στις 9-11-14 με τίτλο «30 γραμμάρια ύπαρξης», και βάζει και φωτογραφία του ορυκτού ωτουνίτη, στ’ οποίο βρίσκονται και μερικά άτομα του άστατου ως προϊόντος της ραδιενεργής διάσπασης του ουρανίου που υπάρχει στο ορυκτό. Βλέπε, www.tovima.gr/science/article/?aid=648713

Στοιχείο Άστατο (Astatin). By Elahe81 - Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=47724239

Πέρα από τις πολλές πρωτότυπες κατά τον Σιαμάκη αλλά λανθασμένες θεωρίες του, αναπτύσσει και 2 που τις θεωρεί μανάρια, όπως μας έλεγε, αφού καυχώμενος σε μας τους μαθητές του τότε, έλεγε ότι έλυσε 2 μεγάλα προβλήματα της αστρονομίας (!):

1) Το πρόβλημα της μεγάλης θερμοκρασίας, άνω των 1.000.000ο C, που παρατηρείται στην κορώνα του ήλιου, σε σχέση με την θερμοκρασία της ηλιακής επιφάνειας που είναι 6.000ο C – αυτό το πρόβλημα η ΝΑΣΑ το αναφέρει σήμερα στην ιστοσελίδα της σαν άλυτο μυστήριο εδώ και 80 περίπου χρόνια, από τότε δηλαδή που παρατηρήθηκε – , και 2) Το πρόβλημα της δημιουργίας των πλανητών και γενικότερα του ηλιακού πλανητικού συστήματος για το οποίο ήδη έχουν προταθεί πολλές θεωρίες.

Η ΗΛΙΑΚΗ ΚΟΡΩΝΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

THE SOLAR CORONΑ AND ITS HEAT

Κατά την διάρκεια μιας έκλειψης του ηλίου είναι ορατά με γυμνό μάτι η κορώνα και φαινόμενα που συμβαίνουν σ’ αυτή όπως βρόχοι κι εκλάμψεις (με κόκκινο). Stellar corona - Wikipedia. By Luc Viatour/https://Lucnix.be, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=60793

Η κορώνα του ήλιου όπως μπορούμε να καταλάβουμε απ’ την παραπάνω φωτογραφία, είναι το εξώτατο στρώμα που περιβάλλει τον ήλιο, έχει μεγάλο πάχος, και αποτελείται απ’ το ίδιο πλάσμα (ύλη διαλυμένη σε στοιχειώδη σωματίδια μικρότερα του ατόμου) της επιφάνειας (φωτόσφαιρας), αλλά είναι πολύ πιο ιονισμένο (ηλεκτρικά φορτισμένο) και υπό συνθήκες θερμοκρασίας 200 φορές μεγαλύτερης. Είναι επίσης λιγότερο πυκνό κατά 10 εκατομμύρια φορές απ’ την φωτόσφαιρα, γι αυτό κι εκπέμπει πολύ λιγότερη ακτινοβολία δείχνοντάς την πιο αμυδρή. Το πλάσμα στην απόλυτη ηλεκτρική κατάσταση που βρίσκεται δημιουργεί με την κίνησή του ισχυρά μαγνητικά πεδία και λόγω αυτών των μαγνητικών πεδίων στην κορώνα εκδηλώνονται κάποια περίεργα αλλά όμορφα φαινόμενα, που καλούνται (γιατί μοιάζουν με αυτά) βρόχοι (loops, σαν συντριβάνια), κυματιστές ταινίες (streamers), νηματώδεις ροές (filaments), και λοφία (plumes), τα οποία ξεκινούν απ’ τη φωτόσφαιρα και απ’ τις ηλιακές κηλίδες που έχει αυτή. Εντονότερα κι εκρηκτικά φαινόμενα (flares) με υλικό που εκτοξεύεται απ’ τη φωτόσφαιρα μέσα στη κορώνα και μπορούν να φτάσουν σε μεγάλο ύψος είναι οι εκλάμψεις ή προεξοχές (prominences) και οι εκτοξεύσεις μάζας (corona mass ejections) που ευθύνονται για απότομη διαφυγή υλικού του πλάσματος.

Βρόχοι στην κορώνα που ξεκινούν απ’ τη φωτόσφαιρα. Διαρκούν από μερικά λεπτά μέχρι και εβδομάδες. Coronal loops. Image credit: NASA/TRACE. What Is the Sun's Corona? | NASA Space Place – NASA Science for Kids.

Το 1ο λοιπόν πρόβλημα (απ’ τα 2 μεγάλα που «λύνει» ο Σιαμάκης), βρίσκεται στις σελ. 38-39. Εκεί αναφέρει την μικρή σε μέγεθος θεωρία-μανάρι του, κατά την οποία η πολλή ψηλή θερμοκρασία στην κορώνα του ήλιου, οφείλεται στην σύντηξη των στοιχείων που κατά την γνώμη του γίνεται εκεί. Και αγνοεί ο Σιαμάκης, την πασίγνωστη από την φυσική της Β΄ Λυκείου μέθοδο ανίχνευσης στοιχείων σε ουράνια σώματα, που είναι τα ηλεκτρομαγνητικά φάσματα εκπομπής και απορρόφησης των στοιχείων.

Πρόκειται για την μέθοδο της φασματοσκοπίας (spectroscopy) που αποτελεί ολόκληρο κλάδο της φυσικής που ασχολείται με τα φάσματα (ενικός spectrum, πληθ. spectra) των στοιχείων και την φασματοσκοπική τους ανάλυση (spectroscopic analysis).

Η ανίχνευση αυτή γίνεται με το γνωστό όργανο φασματοσκόπιο (optical spectrometer), και είναι αλάνθαστη, επειδή τα φάσματα αυτά παρουσιάζουν γραμμές, σε μήκη κύματος ξεχωριστά για το κάθε στοιχείο. Είναι δηλαδή σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα των ανθρώπων. Επινοήθηκε δε γύρω στα 1860.

Φάσμα εκπομπής του υδρογόνου (H). Οι λίγες μόνο χρωματιστές γραμμές μας δείχνουν ότι το υδρογόνο αφήνει μόνο αυτά χρώματα να φανούν όταν πέφτει επάνω του φως, διότι όλα τα άλλα χρώματα τα απορροφάει. Emission spectrum - Wikipedia. By Merikanto, Adrignola - File:Emission spectrum-H.png, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=16417920

Φάσμα εκπομπής του σιδήρου (Fe). Βλέπουμε ότι ο σίδηρος αφήνει να φανούν τα περισσότερα χρώματα, ενώ απορροφάει τα λιγότερα. Emission spectrum - Wikipedia. By Nilda - Own work, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6781561

Κι έτσι, το 1868 ανιχνεύτηκε το στοιχείο ήλιο ξεχωριστά από τους Pierre Janssen (γάλλο) και Norman Lockyer (άγγλο) που υπάρχει στην επιφάνεια του ήλιου, ενώ δεν είχε βρεθεί ακόμα στην γη.

Και είναι βεβαιωμένο σήμερα, ότι στην επιφάνεια του ήλιου, δηλ. στην φωτόσφαιρα, υπάρχουν εκτός από το υδρογόνο (74,9%) και το ήλιο (23,8%) που είναι τα κυρίαρχα στοιχεία, και το υπόλοιπό 1,3% οξυγόνο, άνθρακα, νέον, σίδηρο, και πολλά άλλα στοιχεία σε ίχνη, που μπορούν ν’ ανιχνευθούν μέχρι και σε ποσότητα 0,0000000001% (1 μέρος σε 1 τρισεκατομμύριο μέρη). Και λίγο πιο πάνω σε ύψος 500 χλμ. όπου η θερμοκρασία αποκτά την ελάχιστη τιμή (4.100 βαθμούς Κ), ανευρίσκονται ίχνη νερού και μονοξείδιου του άνθρακα που είναι και τα μόνα σχηματισμένα άτομα.

Στη δε κορώνα, δεν υπάρχει κανένα άτομο στοιχείου παρά μόνο πλάσμα, δηλ. κυρίως ηλεκτρόνια και πρωτόνια, και δευτερευόντως πυρήνες υδρογόνου και ηλίου, μ’ ελάχιστα ιόντα βαριών μετάλλων όπως σιδήρου, νικελίου και ασβεστίου, που έχουν χάσει τα περισσότερα ηλεκτρόνιά τους. Γι αυτό και είναι πολύ ιονισμένα, δηλ. ηλεκτρικά φορτισμένα. Αυτά είναι ό,τι έχουν ανιχνεύσει τα φασματοσκόπια που είναι συνεχώς στραμμένα στον ήλιο, και από την γη αλλά και από τις διαστημικές συσκευές που στέλνουμε από το 1962, και που γυρίζουν γύρω του συνεχώς και είναι εφοδιασμένες απαραιτήτως με φασματοσκόπια.

Φωτογραφία του ήλιου τραβηγμένη με κάμερα ευαίσθητη στις ακτίνες Χ απ’ την γιαπωνέζικη διαστημοσυσκευή Yohkoh. Η φωτεινότητα είναι μεγαλύτερη στις περιοχές ηλιακών κηλίδων και ελάχιστη μέχρι σκοτεινή γύρω απ’ τον βόρειο πόλο του ήλιου όπου δημιουργείται τρύπα στην κορώνα. NASA/Marshall Solar Physics

Η φωτογραφία είναι δείγμα της δυνατότητας όρασης που αποκτάμε με ειδικές κάμερες που συλλαμβάνουν μόνο τις κατά τα άλλα αόρατες ακτίνες Χ, αφού τέτοιες εικόνες είναι αδύνατον να πάρουμε μέσω κλασσικών καμερών ορατού φωτός, λόγω της υπερβολικής λάμψης που προέρχεται απ’ όλα τα σημεία του ήλιου. Σε αντίθεση οι ακτίνες Χ, προέρχονται μόνο απ’ την κορώνα, γι αυτό και τα σημεία απουσίας της κορώνας φαίνονται σκοτεινά. Απ’ αυτά τα σημεία-τρύπες της κορώνας υπάρχει συνεχής ροή ηλιακού ανέμου (solar wind), τον οποίο θα δούμε καλύτερα παρακάτω, αφού και γι αυτόν έχει «άποψη» ο Σιαμάκης.

Υπάρχουν κάμερες και άλλων κατηγοριών αόρατου φωτός: υπεριώδους, υπερύθρου, ακτίνων γ και μικροκυμάτων, με τις οποίες παίρνουμε ενδιαφέρουσες διαστημικές εικόνες που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε με τις κλασσικές κάμερες, όπως υπάρχουν και αντίστοιχα τηλεσκόπια και φασματοσκόπια.

Φωτογραφίες τραβηγμένες με κάμερα ευαίσθητη στο υπεριώδες για 4 διαφορετικά μήκη κύματος που αντιστοιχούν σε 4 χρώματα με αντίστοιχες διαφορετικές θερμοκρασίες. Μπλέ => 1.000.000 βαθμοί C, πράσινο => 1.500.000 βαθμοί C, κόκκινο => 80.000 βαθμοί C, κίτρινο => 2.500.000 βαθμοί C. Διακρίνονται οι τρύπες στην κορώνα (σκοτεινότερα σημεία) περισσότερο στην πράσινη εκδοχή. Stellar corona - Wikipedia, By NASA's twin Solar Terrestrial Relations Observatories (STEREO) - NASA, TIF file, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=1552270

Βλέπουμε ότι τα φαινόμενα δεν παρουσιάζουν σταθερότητα λόγω της συνεχούς μεταβλητότητας της δραστηριότητας που ξεκινάει απ’ το εσωτερικό του ήλιου και είναι υπεύθυνη για όλα τα φαινόμενα που συμβαίνουν στην φωτόσφαιρα και στην κορώνα. Βλέπε και την σελίδα της ΝΑΣΑ για το θέμα, What Is the Sun's Corona? | NASA Space Place – NASA Science for Kids .

Εκρηκτικά φαινόμενα (flares) στο νότιο κεντρικό τμήμα, και μεγάλοι βρόχοι (loops) ή προεξοχές (prominences) στην κορώνα δεξιά. Image of corona from NASA's Solar Dynamics Observatory showing features created by magnetic fields. Image credit: NASA, What Is the Sun's Corona? | NASA Space Place – NASA Science for Kids

Για το ενδιαφέρον της ιστορίας, και για να δείτε πόσο αλαζόνας είναι ο Σιαμάκης που του αρέσει να προβάλλεται σαν αστρονόμος, ενώ δεν ξέρει ούτε την ιστορία των προβλημάτων που πάει να λύσει, θα πω κι αυτό :

Το 1869 οι αστρονόμοι που έβλεπαν συνεχώς τα φάσματα απ’ τον ήλιο, παρατήρησαν ότι στην κορώνα υπάρχει ένα στοιχείο που δεν ταίριαζε μ’ αυτά που ήδη ξέρανε, και νόμισαν ότι πρόκειται για νέο στοιχείο, που το ονόμασαν μάλιστα κορώνειο. Αποδείχτηκε όμως μετά από πολλά χρόνια, απ’ τον σουηδό αστρονόμο Bengt Edlen γύρω στο 1942, ότι επρόκειτο για υψηλά ιονισμένο σίδηρο κάτω από συνθήκες μεγάλης θερμoκρασίας. Κι έτσι ξεκίνησαν οι θεωρίες και οι παρατηρήσεις για την υπερβολική θερμότητα της ηλιακής κορώνας.

Βλέπε την ιστοσελίδα της ΝΑΣΑ, The Sun's Corona (nasa.gov) , καθώς και την αγγλική Βικιπαίδεια, Stellar corona - Wikipedia .

Η θεωρία του Σιαμάκη περί συντήξεως στοιχείων στην κορόνα είναι απλώς ανυπόστατη. Μερικές θεωρίες που σχημάτισαν οι ηλιακοί επιστήμονες θα βρείτε στις σελίδες που παραπέμπουμε παραπάνω.

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης ήταν τόσο σίγουρος για την μεγάλη του επιτυχία που «έλυσε» αυτό το πρόβλημα της 70ετούς αστροφυσικής αναζήτησης (σήμερα το πρόβλημα συμπληρώνει 80 χρόνια), που έβαλε αυτήν την θεωρία του μεταφρασμένη στ’ αγγλικά, στ’ οπισθόφυλλο του βιβλίου για να φιγουράρει (!), αφού το έστειλε σε πολλούς ξένους αστρονόμους! Ενώ δεν γνωρίζει θεμελιώδεις τεχνικές της φυσικής που συμπλήρωσαν 150 χρόνια συνεχούς επιτυχίας και συμβολής στην επιστήμη της αστρονομίας, και που χωρίς αυτές τα συμπεράσματά μας για τις διεργασίες που συμβαίνουν στον ήλιο, θα ήταν παρόμοια με των αρχαίων.

Μετά απ’ αυτά, αλλά και άλλα που θα δούμε, μου δημιουργείται μια απορία. Πώς ο Σιαμάκης δεν συγκράτησε κάποια σπουδαία στοιχεία της Φυσικής που έμαθε στο σχολείο, αφού την είχε κρυφό μεράκι από μικρός, όπως έλεγε;

Μάλλον η απάντηση είναι η εξής:

Ο Σιαμάκης δεν είχε από μικρός το ταπεινό μυαλό για να ρουφάει τις θεμελιώδεις γνώσεις της Φυσικής που διδάσκονταν, για να ικανοποιήσει έτσι το μεράκι του και απλώς να ευχαριστηθεί. Είχε το μυαλό του σε κατάσταση επώασης της αλαζονείας, που του υπαγόρευε ότι αρκούνε μόνο λίγα, ώστε αυτός αργότερα να μπορεί να διαπλάσει τις δικές του θεωρίες. Και όταν με τα χρόνια η αλαζονεία του ωρίμασε και φούντωσε, έπλασε τις θεωρίες και αποφάσισε ότι μπορεί να τις δημοσιεύσει και να «πρωτοτυπήσει» στο πεδίο της αστρονομίας.

Ο ΗΛΙΑΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

THE SOLAR WIND

Ο ηλιακός άνεμος (solar wind) είναι το συνεχές διαφεύγον υλικό απ’ τον ήλιο σε μορφή πλάσματος απ’ τ’ οποίο αποτελείται και η επιφάνειά του, δηλ. σε μορφή φορτισμένων στοιχειωδών σωματιδίων της ύλης που είναι κυρίως ηλεκτρόνια, πρωτόνια, πυρήνες ηλίου και σε μικρές ποσότητες πυρήνες και ιόντα από άλλα στοιχεία. Τα ιόντα είναι άτομα που έχουν χάσει πολλά ηλεκτρόνια και έχουν θετικό φορτίο όπως και όλοι οι πυρήνες. Τα ηλεκτρόνια έχουν αρνητικό φορτίο. Το πλάσμα αυτό λόγω των μαγνητικών πεδίων της επιφάνειας καταφέρνει να διαφύγει απ’ τη βαρύτητα του ήλιου, προς τα έξω σε όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Λόγω της μεγάλης ηλεκτρικής φόρτισης, τα σωματίδια σχηματίζουν κινούμενα ηλεκτρικά ρεύματα, και σύμφωνα με τις πρωτοπόρες παρατηρήσεις του δανού Oersted και τον νόμο των γάλλων Biot και Savart πάνω στο ηλεκτρικό ρεύμα (19ος αι.), τα ρεύματα του ηλιακού ανέμου δημιουργούν γύρω τους μαγνητικό πεδίο που μπορεί να μετρηθεί.

Ο Σιαμάκης στο βιβλίο του «Ο Ουρανός και η Γη» και στην σελ. 45, περιγράφει τον ηλιακό άνεμο, μόνο που τ’ ονομάζει ηλιακό εκφύσημα και δίνει και τον αγγλικό όρο solar blast. Διότι λέει:

«εκφύσημα πρέπει να λέγεται κι όχι άνεμος, διότι είναι ευθύβολο ακτινωτό, και όχι σαν τον τρελλά κυματούμενο άνεμο. Είναι ριπή.».

Και παρακάτω σελ. 48, λέει:

«είναι εκφύσημα ήτοι ξεφύσημα του ηλίου. Ο άνεμος που κινείται αλλιώς, δίνει άλλη εικόνα απρόσφορη. Το ασήμαντο λάθος του Πάρκερ οφείλεται, στο ότι είναι μεν μεγάλος αστροφυσικός, αλλά όχι πολύ καλός φιλόλογος. Το εκφύσημα είναι ωστικό κύμα εκρήξεως».

Αφού λοιπόν ο Σιαμάκης διόρθωσε τον διάσημο αστροφυσικό Πάρκερ, για τον «ασήμαντο» λάθος όρο του, δείχνοντας το φιλολογικό του ταλέντο στο πεδίο της αστροφυσικής και αστρονομίας, ικανοποίησε την υπερηφάνειά του σαν μεγάλος φιλόλογος και επιδόθηκε κατόπιν ν’ αποδείξει ότι είναι και μεγάλος αστροφυσικός και αστρονόμος. Γι αυτό κι έστειλε το βιβλίο του στον βραβευμένο Πάρκερ! Και σας βεβαιώνω ότι ήταν φανερά ικανοποιημένος, όταν μας ανακοίνωνε αυτήν του την διόρθωση στον Πάρκερ! Σκέτη καύχηση!

Όμως πάνω στον τύφο (τύφλωση) της υπερηφάνειας του, δεν κατάλαβε τί λάθη έκανε. Πριν εκθέσω τα λάθη του τα οποία μπορεί να βρει ο καθένας, αρκεί να αφιερώσει λίγο χρόνο ανατρέχοντας σε ιστοσελίδες προς μελέτη του φαινομένου του ηλιακού ανέμου, θεωρώ σκόπιμο να κάνω μια παρατήρηση.

Συμβαίνει πολλές φορές στις θετικές επιστήμες, να αποδίδονται γλωσσικοί όροι σε φαινόμενα και αξιώματα που ανακαλύπτονται ή περιγράφονται, που δεν είναι απολύτως σωστοί γλωσσικώς. Μερικές φορές στην πορεία διορθώνονται προς το ακριβέστερο, αλλά πολλές φορές παραμένει στην βιβλιογραφία ο αρχικός όρος. Αυτό είναι κάτι ευρέως γνωστό, και δεν ενοχλεί, απεναντίας ενοχλεί το γεγονός να υπάρχουν για το φαινόμενο 2 όροι, ο αρχικός και ο γλωσσικώς διορθωμένος, και είναι ευνόητη η ενόχληση, αφού με τους 2 όρους προκύπτουν παρανοήσεις. Γι αυτό και τις περισσότερες φορές οι επιστήμονες, παρόλο που γνωρίζουν ότι ένας όρος δεν αποδίδει επακριβώς το φαινόμενο, προτιμούν να μην τον αλλάζουν.

Όμως όπως θα δούμε, εδώ δεν είναι μια τέτοια περίπτωση ορολογίας με γλωσσικό λάθος, όπως διατείνεται και φουσκώνει από καμάρι ο Σιαμάκης που νομίζει ότι το διόρθωσε, για τον απλούστατο λόγο ότι ο άνεμος είναι ένα φαινόμενο που διαρκεί, ενώ το φύσημα ή το εκφύσημα όπως λέει, χαρακτηρίζει περισσότερο το στιγμιαίο. Ας δούμε όμως το υπερήφανο και φουσκωμένο καμάρι του Σιαμάκη, να σκάει σαν μπαλόνι που συνάντησε την μύτη βελονιού.

1ο λάθος, μετεωρολογικό. Ο Σιαμάκης θεωρεί ότι, ο άνεμος (που όλοι ξέρουμε) είναι «τρελλά κυματούμενος», ενώ είναι σχεδόν σε όλους γνωστό – απ’ τις μετεωρολογικές ειδήσεις πρόγνωσης του καιρού – ότι υπάρχει η κλίμακα Μποφώρ, που διακρίνει σε αρκετούς βαθμούς (17) την ένταση των ανέμων. Και όλοι γνωρίζουμε το απαλό αεράκι που το ονομάζουμε αύρα. Πέρα όμως απ’ αυτό, οι άνεμοι διακρίνονται και σε σταθερούς και μεταβλητούς, που κι αυτό είναι ευρέως γνωστό. Ο Σιαμάκης δεν τα γνωρίζει αυτά; Είναι δυνατόν να έχει τόση άγνοια; Δεν νομίζω ότι έχει τόση άγνοια. Το πρόβλημά του είναι αλλού. Ότι ήθελε οπωσδήποτε να κάνει μια διόρθωση σε κάποιον διακεκριμένο αστρονόμο. Γι αυτό και χαιρόταν όταν μας το ‘λεγε. Και η μανία αυτοπροβολής του, του δημιουργεί τύφλωση στο μυαλό, και δεν θυμάται ούτε τις απλές γνώσεις που ξέρουμε σχεδόν όλοι. Και η τύφλωσή του είναι τόση, που δεν βλέπει και τί γράφει, αφού πάλι στην ίδια σελίδα λίγο παρακάτω λέει, :

«Το ηλιακό εκφύσημα περιέχει σωματίδια … (και) όταν εκρήγνυνται τα μεγάλα ηφαίστεια του Ήλιου (εκλάμψεις – προεξοχές – κηλίδες), τότε λόγω της χειμαρρώδους ροής των, αυξάνονται πολύ, … αυξάνεται και η ταχύτητα των σωματιδίων … »

Και ρωτάω : Τελικά η «χειμαρρώδης ροή» των σωματιδίων η οποία εξορισμού περιέχει στροβίλους και που συμβαίνει κατά καιρούς, και η αυξομείωση της ποσότητας και ταχύτητάς τους, όπως ο ίδιος λέει, δεν είναι σημάδια ομοιότητας με τον «τρελά κυματούμενο άνεμο» που απέρριψε λίγο παραπάνω; Βλέπε και τη σελίδα της ΝΑΣΑ για τον ηλιακό άνεμο, Space Technology 5 (nasa.gov) .

Είναι φανερό, ότι εξαιτίας του «λάθους» που θέλει εξάπαντος να βρει σε αστρονόμο, χάνει τον ειρμό του και δεν ξέρει τί είπε πριν, και τι λέει κατόπιν! [Αυτό το τελευταίο μοιάζει πολύ με το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ την ιστορία που διηγούμαι, όταν ο Σιαμάκης έβρισε εκείνον τον πατέρα μέσα στο σπίτι του και μπροστά στην οικογένειά του. Βλέπε γι αυτό την σελίδα μας, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΠΑΡΑΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΦΕΡΝΟΝΤΑΙ ΑΤΙΜΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ .]

2ο λάθος, αστροφυσικό. Ό Σιαμάκης λέει λίγο παρακάτω σελ. 48:

«Κι αυτό το ηλιακό εκφύσημα των υποατομικών σωματιδίων, εκφεύγει κυρίως από τον ισημερινό του Ήλιου, από μια στενή ζώνη ένθεν και ένθεν του ισημερινού.»

Εκείνο που αγνοεί ο Σιαμάκης είναι ότι, τα σωματίδια δεν φεύγουν μόνο απ’ αυτές τις ζώνες του ήλιου, αλλά και από μεγάλες τρύπες της κορώνας όπως λέγονται, που υπάρχουν στην περιοχή των πόλων του ήλιου. Επιπλέον συμβαίνουν και τα εξής, που δεν διάβασε καλά ο Σιαμάκης.

α) τα σωματίδια που φεύγουν από τις περιοχές των πόλων έχουν μεγαλύτερες ταχύτητες, υπερδιπλάσιες από τα σωματίδια των ζωνών βόρεια και νότια του ισημερινού δηλ. κοντά στα 800 km/sec, και διαφέρουν επίσης και στην σύνθεση και στην πυκνότητα,

β) οι τρύπες της κορώνας που σχετίζονται με την ροή των ταχύτερων σωματιδίων, φαίνονται με τηλεσκόπια ακτίνων Χ που βοηθάνε την μελέτη του φαινομένου, και αυτή η σχέση τρυπών-σωματιδίων παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για την μελέτη τόσο του ηλιακού ανέμου, όσο και της κορώνας. Βλέπε και την σελίδα, NASA/Marshall Solar Physics , που έχει εκπληκτικές φωτογραφίες του ήλιου τραβηγμένες με κάμερες ακτίνων Χ και υπεριωδών ακτίνων.

Φωτό από κάμερα ευαίσθητη στις ακτίνες Χ απ’ την γιαπωνέζικη διαστημοσυσκευή Yohkoh. Οι σκοτεινές ζώνες δείχνουν τρύπες στη κορώνα απ’ όπου φεύγουν φορτισμένα σωματίδια (ηλιακός άνεμος) εξαιτίας ισχυρού μαγνητικού πεδίου.  The Sun's Corona (nasa.gov) .

Άλλη εκπληκτική φωτό σε σύνθεση, τραβηγμένη με κάμερα ευαίσθητη στο υπεριώδες κατά τη διάρκεια μιας μέρας, δείχνει τρύπα της κορώνας σαν τεθλασμένη μαχαιριά, που εμφανίζει ροή μαγνητικού πεδίου (και μέσω αυτού περνάει ο ηλιακός άνεμος) που εμφανίζεται σκοτεινό στην κάμερα. Sun - Wikipedia By NASA/GSFC/Solar Dynamics Observatory https://photojournal.jpl.nasa.gov/jpeg/PIA22197.jpg, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=65247643

Και η σελίδα, Solar Wind | NOAA / NWS Space Weather Prediction Center , είναι του κέντρου που παρακολουθεί συνεχώς τον διαστημικό καιρό για να προβλέψει μαγνητικές καταιγίδες όπως λέγονται οι εξάρσεις του ηλιακού ανέμου που μπορούν να γίνουν επικίνδυνες για τα επίγεια ηλεκτρικά δίκτυα.

3ο λάθος, αστροφυσικό. Είδαμε ότι ο Σιαμάκης στα γραφόμενά του που εξέθεσα στην αρχή, λέει ότι «το εκφύσημα είναι ευθύβολο ακτινωτό. … Είναι ριπή». Και παρόλο που λέει στο τέλος, ότι σαρώνει όλο τον πλανητικό δίσκο και τις ατμόσφαιρες των πλανητών, δεν ξέρει ότι ο ηλιακός άνεμος που σαρώνει όλο το πλανητικό σύστημα, δεν είναι ούτε ευθύβολος, ούτε ακτινωτός. Και ούτε φυσικά είναι ριπή. Διότι με την λέξη ριπή εννοούμε πάντα το στιγμιαίο, το ασυνεχές, ή τουλάχιστον αυτό που γίνεται με διακοπές, «κατά ριπάς» όπως λένε και στη στρατιωτική ορολογία. Όπως λέει και ο απ. Παύλος :

«ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, 52 ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα», Α΄ Κο 15,52.

Με την περικοπή αυτή ο Παύλος ερμηνεύει τον τρόπο που θ’ αλλάξουμε, και θα περάσουμε από την φθαρτή ύλη, στην άφθαρτη, στην αθανασία. Κι αυτό θα γίνει αν μας βρει η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας – που θα σημάνει με την έσχατη σάλπιγγα – ζωντανούς. Κι η αλλαγή θα γίνει σε μια στιγμή (εν ατόμω), ή σε χρόνο μιας ματιάς (εν ριπή οφθαλμού).

Ο ηλιακός άνεμος στροβιλίζεται συνεχώς, κι όταν είναι ήρεμος έχει ελαφρό κυματισμό σαν την σχετικά ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας. Όταν όμως αγριεύει, τότε το σχήμα αλλάζει τελείως με αυξανόμενο κυματισμό, και από σχεδόν επίπεδο σχήμα παίρνει αυτό που φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.

Το σχήμα αυτό – όπως πιθανά υπολογίζεται αφού δεν μπορούμε να το δούμε – του ηλιακού ανέμου μέσα στο πλανητικό σύστημα κατά την διάρκεια έντονου διαστημικού καιρού, παρομοιάζεται με την φούστα μπαλαρίνας που στροβιλίζεται (twirling ballerina), ή με περιστρεφόμενο πότισμα του γκαζόν (rotating lawn sprinkler). Solar wind - Wikipedia . By Werner Heil (see "other version" below). - [1] [dead link] from http://lepmfi.gsfc.nasa.gov/mfi/hcs/hcs_shape.html [dead link]., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2220971

Κι ο στροβιλισμός του ηλιακού ανέμου γίνεται λόγω της περιστροφής του ήλιου γύρω απ’ τον άξονά του. Κι όσο εντονότερα γίνονται τα φαινόμενα, τόσο μεγαλύτερη διαφορά παρουσιάζουν οι κοιλάδες με τα υψώματα. Όσο πιο ήσυχα, τόσο η διαφορά αυτή μικραίνει και το σχήμα πλησιάζει το επίπεδο. Στη φωτό επίσης διακρίνονται οι πλανήτες στις τροχιές τους που μπαίνουν και βγαίνουν απ’ αυτά τα μαγνητικά κύματα που περιέχουν ισχυρά ηλεκτρικά ρεύματα. Να σημειώσουμε εδώ ότι κι ένα μέρος της ουράς των κομητών, είναι αποτέλεσμα του ηλιακού ανέμου που τρίβεται με το επιφανειακό και πετρώδες υλικό του κομήτη. Γι αυτό και το μέρος αυτό της ουράς εμφανίζεται πάντα απ’ την αντίθετη μεριά του ήλιου, ακόμα κι όταν αυτός απομακρύνεται απ’ τον ήλιο.

Όταν η γη βρεθεί μέσα σ’ ένα τέτοιο μεγάλο κύμα, λέμε ότι μας έπιασε μαγνητική καταιγίδα με κίνδυνο μερικές φορές μεγάλων ζημιών. Αξίζει ν’ αναφερθεί το πιο γνωστό σχετικό επεισόδιο, που ήταν η κατάρρευση του δικτύου ηλεκτροδότησης στην επαρχία Κεμπέκ του Καναδά, το Μάρτιο του 1989. Το μπλακάουτ κράτησε εννέα ώρες και κόστισε πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια δολάρια. Αυτό όμως είναι σπάνιο φαινόμενο διότι το μαγνητικό πεδίο της γης μας προφυλάσσει απ’ τον βομβαρδισμό των φορτισμένων σωματιδίων. Χωρίς το μαγνητικό πεδίο και την ατμόσφαιρα που κι αυτή προστατεύει με την ιονόσφαιρά της, δεν θα υπήρχε ζωή στη γη από ένα τέτοιο βομβαρδισμό.

Απ’ τις παραπάνω εικόνες φαίνεται ότι ο ηλιακός άνεμος δεν διαφεύγει ακτινωτά όπως λέει ο Σιαμάκης, αλλά επηρεάζεται απ’ την περιστροφή του ήλιου και πάει να περιστραφεί και αυτός. Εμφανίζονται και πολλές ανομοιότητες όπως είδαμε, στις τρύπες που δημιουργούνται στη κορώνα απ’ όπου διαφεύγει ο άνεμος, και που συνεχώς μεταβάλλονται. Μάλιστα, σε περιόδους ήσυχης σχετικά δραστηριότητας η κορώνα δεν παρουσιάζει καθόλου ομοιόμορφο σχήμα, σύμφωνα με την παρακάτω εικόνα, όπου διακρίνεται και η ροή του πλάσματος προς τα έξω, που μας δίνει τον ηλιακό άνεμο.

Image of the solar corona during a total solar eclipse on Monday, August 21, 2017 above Madras, Oregon. Credit: NASA/Aubrey Gemignani , What Is the Sun's Corona? | NASA Space Place – NASA Science for Kids

The sun’s corona and the solar wind. Conceptual animation (not to scale) showing the Sun's corona and solar wind. Image credit: NASA's Goddard Space Flight Center/Lisa Poje, https://spaceplace.nasa.gov/sun-corona/en/

Και παρακάτω μια ωραία απεικόνιση του ηλιακού ανέμου σε animation από τη ΝΑΣΑ, όπως αυτός διαφεύγει απ' τον ήλιο. Διακρίνονται στη κορώνα οι χαρακτηριστικές φιγούρες της έντονης δραστηριότητας λόγω των μαγνητικών πεδίων.

Βλέπουμε λοιπόν το συνεχές και κυματούμενο σχήμα του ηλιακού ανέμου, που είναι χωρίς ριπές φυσικά, και χωρίς να υπάρχουν σημάδια ωστικής έκρηξης, όπως λέει ο Σιαμάκης που παριστάνει τον φυσικό. Κι έχει αρκετές ομοιότητες με τους γήινους ανέμους του μετεωρολογικού μας καιρού, οι οποίοι πολλές φορές παρουσιάζουν στροβιλισμό (και κάποτε πολύ έντονο όπως οι κυκλώνες). Και η βασική τους διαφορά με τον ηλιακό άνεμο, είναι ότι ο τελευταίος έχει μαγνητικά χαρακτηριστικά απ’ τα ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια που τρέχουν, ενώ ο γνωστός μας γήινος άνεμος έχει θερμοκρασιακά χαρακτηριστικά απ’ τα κρύα ή ζεστά μόρια του αέρα, και δυναμικά της μάζας τους, αφού στα πολλά Μποφώρ μπορεί να … ξεριζώσει δέντρα!

Αποδεικνύεται ότι ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης θέλοντας να πρωτοτυπήσει παριστάνοντας τον επιστήμονα φυσικό και να δείξει ότι αυτός σαν φιλόλογος περιγράφει το φαινόμενο καλύτερα απ’ τους άλλους, εγκλωβίζεται στον τρόπο που φεύγει ο ηλιακός άνεμος απ’ την πηγή του – που πάλι κάνει λάθος μιλώντας για «ωστικό κύμα έκρηξης» και «ριπή» –, αγνοώντας ότι η επιστήμη ερμηνεύει τον άνεμο σαν ένα συνεχές φαινόμενο που επηρεάζει όλο το πλανητικό σύστημα, ορίζοντας μάλιστα έτσι τον διαστημικό καιρό, και ρίχνοντας βάρος στην πρόγνωσή του που θα βοηθήσει στην αποφυγή ζημιών. Η ονομασία επομένως αυτού του ηλιακού χαρακτηριστικού ως ανέμου, είναι η πλέον ακριβής.

Ο Σιαμάκης μπορεί να λέει ότι θέλει. Είναι φανερό ότι δεν γνωρίζει Φυσική. Κι ένας που δεν γνωρίζει Φυσική δεν μπορεί να έχει λόγο σε θέματα αστρονομίας και αστροφυσικής. Κι όταν γράφει και δημοσιεύει αστρονομικά βιβλία, γίνεται ρεζίλι.