THE APOSTOLIC CANONS (3rd) – THE RIDICULOUS “ORIGINALITY” OF SIAMAKIS

Θεσσαλονίκη 5-11-2016

Είδαμε στις 2 προηγούμενες σελίδες για τους αποστολικούς κανόνες, δηλ. τί συμβαίνει και πώς διαμορφώθηκαν [βλέπε, ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟΝ (ΜΕΡΟΣ B΄) – OI ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ (1ο) και OI ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ (2o) ]. Ας δούμε τώρα την «πρωτότυπη» γκάφα του Σιαμάκη.

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης που αποφάνθηκε επί των αποστολικών λεγόμενων κανόνων πολύ λιτά – μόνο σε 25 σειρές κειμένου – και μπορείτε να διαβάσετε την «πρωτότυπη» άποψή του στην ιστοσελίδα του, http://philologus.gr/4/70-2010-01-01-01-23-28/216-2011-09-14-14-57-39,

λέει ότι οι αποστολικοί κανόνες «είναι οι λιτότεροι και σοβαρότεροι όλων γενικά των κανόνων», και βγάζει το συμπέρασμα ότι είναι οι κανόνες της Α΄ οικουμενικής Συνόδου (!), και οι κανόνες που φέρονται ως της Α΄, είναι στην πραγματικότητα της Β΄ οικουμενικής Συνόδου (!), που πρέπει να συμπεριληφθούν μ’ αυτούς που φέρονται ως της Β΄! Επίσης ονομάζει την Α΄ Σύνοδο αποστολική, και λέει ότι και οι κανόνες της ονομάστηκαν κι αυτοί αποστολικοί εξαρχής! Κι αυτό διότι όπως λέει, η λέξη αποστολικός εκείνη την εποχή σήμαινε ορθόδοξος (!) και μετά το 350 ξεχώρισαν οι 2 έννοιες! Και για να στηρίξει αυτό που λέει για το αποστολικός = ορθόδοξος, φέρνει 2 παραπομπές που θα τις δούμε παρακάτω, και την φράση απ’ το Σύμβολο της Πίστεως που μιλάει για «μία αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία»(!).

Για όλα αυτά τα πολύ «πρωτότυπα» συμπεράσματα ο Σιαμάκης, που είναι μεγάλος ξεψαχνιστής των αρχαίων κειμένων και φυσικά των εκκλησιαστικών και πατερικών, θεωρεί ότι δεν χρειάζεται να προσκομίσει κανένα στοιχείο παρά μόνο τις 2 παραπομπές για το αποστολικός = ορθόδοξος!

Απάντηση στην «πρωτότυπη» γνώμη του Σιαμάκη

Είδαμε σε προηγούμενη σχετική σελίδα μας ότι 4 απ’ τους κανόνες της Α΄ οικουμενικής μιλάνε για κάποιον εκκλησιαστικό κανόνα που προϋπάρχει, κι άλλοι 5 μιλάνε απλώς για προϋπάρχοντα κανόνα στον οποίο ανήκει όλος ο κλήρος. Είδαμε επίσης ότι και οι 9 αυτοί κανόνες έχουν τον αντίστοιχό τους αποστολικό.

Αν λοιπόν αυτοί οι 9 κανόνες (απ’ τους συνολικούς 20 της Α΄, δηλ. σχεδόν οι μισοί) που σύμφωνα με τον Σιαμάκη ανήκουν στην Β΄ οικουμενική, τότε γιατί μιλάνε για προϋπάρχοντα Κανόνα ή εκκλησιαστικό Κανόνα και δεν αναφέρονται στους «κανόνες της Νικαίας», όπως αναφέρονται οι 2 κανόνες της Β΄ (1ος και 2ος από τους συνολικούς 7 κανόνες της) όπου ονομάζει κανόνες της Νικαίας, και χωρίς να τους ονομάζει αποστολικούς όπως λέει ο Σιαμάκης ότι ονομάστηκαν οι κανόνες της Α΄ ;

Πότε λοιπόν οι κανόνες της Α΄ Συνόδου ονομάστηκαν κατά τον Σιαμάκη αποστολικοί και από ποιους;

Είδαμε επίσης στην αναφορά του Μ. Αθανασίου, ότι διακρίνει τον εκκλησιαστικό κανόνα απ’ την αποστολική παράδοση, όπως επίσης είδαμε και τον 2ο κανόνα της Α΄ Συνόδου να κάνει σαφή διάκριση ανάμεσα στον εκκλησιαστικό Κανόνα και το αποστολικό γράμμα που δείχνεται και με χωρίο της Γραφής.

Πού είναι λοιπόν κατά τον Σιαμάκη η σημασία της λέξης αποστολικός = ορθόδοξος;

Και ποιοι είναι οι κανόνες που χαρακτηρίζονται ως «των Αγίων Αποστόλων» απ’ την Γ΄ οικουμενική στον 8ο κανόνα της όπως είδαμε ;

Και με ποια στοιχεία ο Σιαμάκης λέει ότι η Α΄ οικουμενική ονομάστηκε αποστολική, όταν όλες οι αναφορές γι αυτήν, την χαρακτηρίζουν «Σύνοδο της Νκαίας» ή «οι πατέρες εν Νικαία» ή «οι Νικαείς πατέρες» ;

Έχει ο Σιαμάκης απαντήσεις γι αυτά;

Όχι μόνο δεν έχει απαντήσεις γι αυτά, αλλ’ επιπλέον ο Σιαμάκης μέσω της «άφταστης πρωτοτυπίας του» έπεσε σε χοντρή γκάφα που προξενεί … γέλιο! Δεν πρόσεξε ένα όνομα που υπάρχει σε κανόνα της Α΄ Συνόδου. Τ’ όνομα του Λικίνιου, του γνωστού αυτοκράτορα της ανατολικής Ρωμαϊκής επικράτειας.

Συγκεκριμένα ο 11ος κανόνας της Α΄ μιλάει γι αυτούς που δεν υπέστησαν ταλαιπωρίες κατά τον διωγμό που έγινε «επί της τυρρανίδος Λικινίου», και παρ’ όλα αυτά έγιναν παραβάτες. Ο Νικόδημος (στην ερμηνεία του κανόνα) ερμηνεύει την παράβαση ως άρνηση του Χριστού και έχει δίκιο, διότι ποια άλλη εύλογη παράβαση μπορεί να κάνει κάποιος σε καιρό διωγμού; Σ’ αυτούς λοιπόν τους παραβάτες που ονομάστηκαν στη θεολογική βιβλιογραφία πεπτωκότες, ο κανόνας προτρέπει να δειχθεί χρηστότητα, αν και φάνηκαν ανάξιοι φιλανθρωπίας όπως λέει, και με επιτίμια τους δέχεται πίσω στην εκκλησία. Τα επιτίμια αυτά είναι: να στέκονται στην εκκλησία 3 χρόνια μαζί με τους κατηχουμένους, 7 χρόνια στους προσκλαίοντες, και άλλα 2 χρόνια χωρίς Θεία Μετάληψη. Αυτά μας κάνουν σύνολο 12 χρόνια.

Τώρα ο συγκεκριμένος διωγμός δεν μπορεί να είναι άλλος απ’ τον τελευταίο διωγμό του Λικίνιου που έγινε το 320, αφού 3 χρόνια αργότερα νικήθηκε κατά κράτος απ’ τον Μ. Κωνσταντίνο που έκτοτε ήταν μονοκράτορας. Όποιος λοιπόν τώρα κάνει μια απλή πρόσθεση αντιλαμβάνεται ότι ο κανόνας δεν μπορεί ν’ αναχθεί χρονικά 61 χρόνια μετά τον διωγμό αυτόν, δηλαδή στο 381 όταν έγινε η Β΄ οικουμενική Σύνοδος. Διότι ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το 381 ζούσαν ακόμα κάποιοι παραβάτες στους οποίους αναφέρεται ο κανόνας, και ήταν νεαροί 20 ετών κατά τον διωγμό, αυτοί το 381 θα ήταν 81 ετών, και με τα 12 χρόνια επιτιμίων που χρειάζονται σύμφωνα με τον κανόνα για να συμμετέχουν στην εκκλησία όπως όλοι οι χριστιανοί, θα έπρεπε να γίνουν 93 ετών! Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η «πρωτοτυπία» του Σιαμάκη καταντάει αρκετά γελοία. Επομένως το όνομα του Λικίνιου αποτελεί ατράνταχτο τεκμήριο ότι οι κανόνες που φέρονται ως της Α΄ οικουμενικής είναι πράγματι της Α΄.

Άλλη μια χοντρή γκάφα του Σιαμάκη, που αυτήν την φορά είναι και φιλολογική, συμβαίνει με την λέξη αποστολικός = ορθόδοξος που ισχυρίζεται ότι συνέβαινε πριν το 400. Και μάλιστα για να το στηρίξει αυτό φέρνει 2 παραπομπές. Μία του Ιγνατίου που μιλάει για «αποστολικό χαρακτήρα» τον οποίο ο Σιαμάκης εννοεί ως χαρακτήρα του ασπασμού (και άρα ορθόδοξο!), και μία του Ευσεβίου Καισαρείας που έχει τον όρο «αποστολικαί θεολογίαι» που κατά τον Σιαμάκη μεταφράζεται ορθόδοξα θεολογήματα. Και στην μεν παραπομπή του Ιγνατίου δεν φαίνεται καθόλου ότι ο αποστολικός χαρακτήρας του ασπασμού πρέπει να μεταφραστεί ως ο ορθόδοξος. Στην δε παραπομπή του Ευσεβίου ο Σιαμάκης πιάνεται πολύ αδιάβαστος και απαράδεκτα επιπόλαιος, διότι δεν διάβασε την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου (που την έγραψε πριν το 325) που αναφέρει 10 φορές την ρίζα ορθοδοξ- στους παρακάτω όρους:

«εκκλησιαστική ορθοδοξία» 2 φορές, «αποστολική ορθοδοξία» 2 φορές, «αληθής ορθοδοξία», «κατηχητική ορθοδοξία», «περί την πίστη ορθοδοξία», «ορθοδοξοτάτη κρίση», «ορθοδοξούντα λογισμό», και τέλος την παρακάτω φράση

«ὧν καὶ εἰς ἡμᾶς τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως ἡ τῆς ὑγιοῦς πίστεως ἔγγραφος κατῆλθεν ὀρθοδοξία».

(Βλέπε την ιστοσελίδα , http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/history/eysebios_ecclesia_historia.htm, στην οποία μπορείς να βάλεις στην “εύρεση” την ρίζα ορθοδοξ- και θα βρεις όλα τα παραπάνω).

Αν εσείς οι αναγνώστες τώρα, απ’ τους παραπάνω όρους και φράσεις του Ευσεβίου βγάζετε αυτό που λέει ο Σιαμάκης, ότι οι 2 λέξεις ορθόδοξος και αποστολικός σήμαιναν το ίδιο πράγμα και ότι μετά το 350 ξεχώρισαν οι 2 έννοιες, τότε πέστε μου ότι κάνω λάθος. Και οι αποστολικαί θεολογίαι της παραπομπής του Ευσεβίου που φέρνει ο Σιαμάκης, δεν σημαίνουν τίποτ’ άλλο από τα θεολογήματα των αποστόλων. Η σημασία που δίνει ο Σιαμάκης για το αποστολικός δεν υπάρχει και δεν φαίνεται πουθενά.

Και το παράδειγμα που φέρνει απ’ το Σύμβολο της Πίστεως που μιλάει για «μία αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία», δεν σημαίνει τίποτ’ άλλο απ’ αυτό που φαίνεται: ότι η εκκλησία κατάγεται κατευθείαν απ’ τους αποστόλους.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Γιατί ο Σιαμάκης έχει την τάση ν’ αλλάζει το νόημα μιας απλής και καθαρής λέξης;

Απάντηση: Μα για να πρωτοτυπήσει και να προβληθεί ως ειδήμων, άφταστος και ανεπανάληπτος!

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης γι άλλη μια φορά πάτησε την μπανανόφλουδα που του έριξε ο Θεός. Τον ώθησε να λέει αστήρικτα και άκυρα πράγματα που καταντούν γελοία από την μια, κι απ’ την άλλη να έχει την πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται να φέρει στοιχεία παρά μόνο 2 παραπομπές που δεν στέκουν.

Άραγε το κάνει αυτό γιατί έχει τόσο μεγάλη εγωιστική πεποίθηση ότι δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει κανείς ό,τι και να πει, ή πιστεύει ότι για το συμπέρασμά του που συνέλαβε δεν χρειάζεται να κουραστεί και να ψάξει τεκμήρια αφού ικανοποιείται απ’ την μεγάλη πρωτοτυπία του που θα τους αφήσει όλους … άναυδους;

Συμβαίνουν και τα 2. Διότι βλέπετε όταν ένας επιστήμονας έχει καταφέρει να διεξάγει κάποιες έρευνες βγάζοντας στην επιφάνεια μπόλικο και απαράμιλλο υλικό (όπως έκανε με το Αλφάβητο), δεν βλέπει τον διάβολο που του χαϊδεύει και του φουσκώνει το μικρόβιο του εγωισμού που έχει μέσα του, και το αποτέλεσμα είναι ο επιστήμονας αυτός να άγεται και να φέρεται απ’ τον διάβολο σαν άτομο που έχασε το μυαλό του, σαν φύλλο στον άνεμο, χωρίς να μπορεί πλέον όχι επιστήμονας να είναι, αλλ’ ούτε και στοιχειώδης συζητητής που αναγνωρίζει την πρέπουσα αξία της απλής λογικής στους ακροατές του ή συνομιλητές του ή αναγνώστες του, ώστε να αισθάνεται την ανάγκη να τους δικαιολογήσει αυτά που λέει.

Όπως όταν έβρισε τον Δαρβίνο και τον Στήβεν Χώκιν αποκαλώντας τους μάπες και ανόητους, χωρίς να μπορεί επιστημονικά να τους αντικρούσει και ν’ απαντήσει έτσι στην εύλογη ερώτηση κάποιου συνομιλητή του «γιατί τους κατηγοράει;». Τους κατηγοράει γιατί είναι μάπες και ανόητοι. Αυτό φθάνει για τον Σιαμάκη! Δηλαδή τους καταδικάζει επειδή … τους βρίζει! Κι όταν ο Σιαμάκης βρίζει κάποιον, κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον υπερασπιστεί.

Όπως ακριβώς έκανε όταν έβρισε εκείνο τον πατέρα μέσα στο σπίτι του και μπροστά στην οικογένειά του (βλέπε και την σελίδα μας Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΠΑΡΑΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΦΕΡΝΟΝΤΑΙ ΑΤΙΜΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ).

Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Σιαμάκη. Και μ’ αυτήν την δικαιοσύνη αυτός πιστεύει ότι είναι χριστιανός, και μπορεί να έχει γνώμη για την άγια Βίβλο του Χριστού και Θεού.

Και όπως ακριβώς έφερε χωρίς στοιχεία την άποψη που εξέφρασε σε μαθητές του μέσα στο σπίτι μου, ότι το περίφημο άγαλμα που είναι γνωστό ως «σύμπλεγμα του Λαοκόοντα», στην πραγματικότητα παριστάνει κινήσεις κιναιδικού πάθους! Κι όταν τον ρώτησα από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα, κι επειδή τον στρίμωξα έτσι, μου απάντησε «απ’ τους αρχαιολόγους»! Αν τώρα κάποιος απ’ τους αναγνώστες βρει τέτοια μαρτυρία απ’ τους αρχαιολόγους για το συγκεκριμένο άγαλμα, ας μας την πει. Εγώ πάντως όσο κι αν έψαξα δεν την βρήκα. Βλέπετε, όταν στριμώχνεται ο Σιαμάκης, έχει την λύση του ψέματος. Κι όσο πιο άσχημα τον στριμώξει κάποιος, τόσο μεγαλύτερο ψέμα θα πει.

Ψέμα και αυθαιρεσία. Ψεύτικα και αυθαίρετα «ευρήματα». Ή αλλιώς και ψέμματα καυχήσεως και καταφρόνηση των άλλων. Αυτά είναι τα καμώματα του Κωνσταντίνου Σιαμάκη. Και με τέτοια καμώματα πλησιάζει την Βίβλο και τα χριστιανικά κείμενα, για να βγάλει ερμηνευτικά και θεολογικά συμπεράσματα, ο βλάσφημος και αντίχριστος!

Κι επειδή είναι πολύ είρωνας και καταφρονητής, και θεωρεί σωστούς τους αποστολικούς κανόνες – «λιτότερους και σοβαρότερους των άλλων» όπως λέει –, του θυμίζω τον 57ο αποστολικό που λέει:

«Εἴ τις κληρικὸς χωλόν, ἢ κωφόν, ἢ τυφλόν, ἢ τὰς βάσεις πεπληγμένον χλευάσοι, ἀφοριζέσθω. Ὡσαύτως καὶ λαϊκός.»

Που μεταφράζεται : «όποιος κληρικός ή λαϊκός χλευάσει άνθρωπο κουτσό, ή κουφό, ή τυφλό, ή παραπληγικό ανάπηρο, ν’ αφορίζεται.».

Και ο Σιαμάκης ξέρει κι ο ίδιος και οι μαθητές του που τον έχουν ακούσει, και διαβάσει στα γραπτά του, ότι έχει χλευάσει πολλές φορές τον Στήβεν Χώκιν, τον διάσημο και παραπληγικό βρετανό φυσικό, ως «σαλιάρη» επειδή εξ αιτίας της παραπληγίας του δεν μπορεί να κλείσει καλά το στόμα του, και γράφει γι αυτόν ότι :

«άνοιξε πολύ το στόμα του, αλλά του τρέχουν τα σάλια του, και σαλιαρίζει βλακείες. δεν μπορεί να του το κλείσει ούτε γναθολόγος.»(!), Ουρανός και Γη, σελ. 400, βλέπε και την ιστοσελίδα του http://www.philologus.gr/files/s297-410.pdf όπου έχει το βιβλίο Ουρανός και Γη αναρτημένο.

Χαρακτηρίζει επίσης τον Χώκιν «παράλυτο και ξεμωραμένο άγγλο, κακοήθη, … που τον έχρισαν κορυφή της επιστήμης της φυσικής, μόνο και μόνο επειδή ανάμεσα στ’ αξιολύπητα σάλια του γρυλλίζει ότι δεν υπάρχει Θεός. ομαδική παράκρουση φρενών», Μελέτες 10, Τα οχτώ πονηρά πνεύματα, σελ. 453, βλέπε και την ιστοσελίδα του http://philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/237-2011-09-17-16-37-35 (επειδή το τελευταίο άρθρο του είναι μεγάλο, βάλτε στην “εύρεση” την λέξη «άγγλο» για να μην το ψάχνετε).

Φυσικά, σε όλες αυτές τις υβριστικές αναφορές δεν τολμάει ο θρασύδειλος ν’ αναφέρει τον Χώκιν ονομαστικά, παρά μόνο τον χαρακτηρίζει με την φράση «άγγλο, … που τον έχρισαν κορυφή της επιστήμης της φυσικής», ώστε όλοι οι αναγνώστες του να καταλάβουν για ποιον μιλάει!

Μετά απ’ το τελευταίο που είπαμε, ταιριάζει απόλυτα στον Σιαμάκη ο λόγος του Χριστού που είπε προς έλεγχο των φαρισαίων:

«λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πᾶν ῥῆμα ἀργὸν ὃ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως· 37 ἐκ γὰρ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καὶ ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ.», Μθ 12,36-37.

Η επόμενη σελίδα μας, ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ (ΜΕΡΟΣ Γ΄) – ΟΙ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ & Η ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , αποτελεί το τελευταίο ενδιαφέρον κομμάτι του κεφαλαίου με κύριο αντικείμενο μελέτης το Πηδάλιο.