THE RIGHT-HANDED (PART I)

Θεσσαλονίκη 30-3-2019

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης που παριστάνει τον ψυχολόγο, πρόσεξε από μικρός ότι ο κόσμος θαυμάζει κι εντυπωσιάζεται με ασυνήθιστα και πρωτότυπα γεγονότα. Ένα τέτοιο ασυνήθιστο γεγονός για την εποχή του αποτελεί και την αφετηρία για το θέμα της παρούσας σελίδας μας.

Κι αυτός ο θαυμασμός του κόσμου, έγινε για τον πονηρό Σιαμάκη που εξελίχθηκε σ’ εγκληματικά φιλόδοξο άτομο, το κίνητρο, τ’ όνειρο που πρέπει να κυνηγήσει: να κάνει δηλ. πρωτότυπα πράγματα για να θαυμάζεται απ’ τον κόσμο. Και το πρώτο που έκανε από νέος για να θαυμαστεί, ήταν ν’ ασπαστεί την αγαμία. Το ότι λέει ότι το έκανε για τον Θεό, είναι μόνο ένα απ’ τα σιχαμερά ψέματα της θεομπαιξίας του.

Κι όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο, διαπίστωσε εκεί όπως ήταν φυσικό, ότι οι εργασίες που αναγνωρίζονται κι επαινούνται, είναι οι πρωτότυπες, αυτές που δεν τις έχει κάνει άλλος, δηλ. με πρωτότυπη έρευνα που καταλήγει σε πρωτότυπα συμπεράσματα. Άσχετα βέβαια απ’ το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο στην τελευταία σελίδα κάθε επίσημης εργασίας ή διατριβής που έχει εγκριθεί, τυπώνει τα εξής λόγια:

«Η έγκριση της διατριβής δεν συνεπάγεται την αποδοχή των γνωμών του συγγραφέα».

Αυτά τα λόγια εντυπωσίασαν κι εμένα απ’ την πρώτη στιγμή που τα είδα σε πανεπιστημιακή διατριβή. Αλλά όπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει, αυτό σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να εγγυηθεί την πλήρη ορθότητα μιας διατριβής, αλλά μπορεί όμως να ελέγξει τον κόπο και την ποσότητα της έρευνας που έχει γίνει, κι εφόσον διαπιστωθεί ότι η έρευνα κινήθηκε σε πεδία που μέχρι τότε προσπελάστηκαν λίγο ως καθόλου, κι έριξε φως σε πράγματα που αντίστοιχα ήταν λίγο ως καθόλου γνωστά, τότε μπορεί με καμάρι να πει, ότι η έρευνα αυτή άξιζε τον κόπο και μπράβο στον εκπονητή της, που διεύρυνε ακόμα περισσότερο το φάσμα της γνώσης μας και της επιστήμης γενικότερα.

Ο Σιαμάκης λοιπόν κατάλαβε ότι για να προβληθεί «όσο του αξίζει», πρέπει πάση θυσία να γράφει πρωτότυπες εργασίες. Πόσο όμως του αξίζει; Και με πόση θυσία;

Το μέτρο της αξίας του το δίνει υπερφίαλα ο ίδιος στ’ Απομνημονεύματά του όταν λέει ότι σύμφωνα με την ευφυΐα του κατατάσσεται στο 1% των ανθρώπων (σελ. 189)! Σε μαθητές του πάλι έχει πει ότι, «οι άνθρωποι και ιδίως οι χριστιανοί δεν ξέρουν ποιος πράγματι είμαι.»! Αλλά η αξεπέραστη αλαζονεία του φαίνεται σ’ αυτά που έχει γράψει ο ίδιος στο βιβλίο του Παιδεία, και τα οποία δημοσιεύσαμε στην σελίδα μας, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ! .

Η θυσία τώρα για την πρωτοτυπία που απαιτεί ένα τόσο φιλόδοξο άτομο – όπως είναι επόμενο να φανταστεί κάποιος – δεν διστάζει να γίνεται εις βάρος της αλήθειας, και άρα η θυσία μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε απάτη. Διότι η πραγματική πρωτοτυπία σ’ επιστημονικές εργασίες – όσο επιστήμων κι αν είναι ένα άτομο με τέτοια φιλαυτία όπως ο Σιαμάκης –, είναι απ’ τον Θεό δηλωμένο ότι λήγει γρήγορα:

«Πριν απ’ την συντριβή υψώνεται η καρδιά ενός άντρα», Πρμ 18,12.

Έδωσε δηλ. ο Θεός τόση πρωτοτυπία κι επιστήμη στον Σιαμάκη, όση για να πάρουν τα μυαλά του αέρα, κι ακολούθως ο Θεός τον παγιδεύει με ανούσιες και κλεμμένες ανακαλύψεις όπως με τον Μόσχο του Λιβάνου (βλέπε, Ο ΜΟΣΧΟΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ [ΨΑ 28,6 (ΜΑΣ. 29,6)] ), και τέλος τον ρεζιλεύει με φανερή έκθεση της γυμνής χυδαιότητάς του που μόνο χριστιανό δεν θυμίζει. Αρκεί κανείς να διαβάσει κάποιες απ’ τις πολλές σελίδες μας στο παρόν ιστολόγιο, για να δει τις αλαζονικές και χυδαίες εκφράσεις του Σιαμάκη εναντίον προσωπικοτήτων, καθηγητών, επιστημόνων κ.ά..

Έτσι σιγά σιγά, συντρίβει ο Θεός τους απατεώνες και θεομπαίχτες.

Ας μπούμε τώρα στο θέμα μας. Ο Σιαμάκης μας διηγούνταν πως όταν ήταν μαθητής (Γυμνασίου;), είχε απλωθεί στα χωριά της ευρύτερης περιοχής του μέσα στο Νομό Σερρών μια παράξενη φήμη για κάποιον νεαρό άντρα μέτριας (ή και μικρόσωμης) σωματικής διάπλασης, που νικούσε στην πάλη που διοργανώνονταν στα πανηγύρια, όλους τους αντιπάλους του, που ήταν άντρες μεγαλόσωμοι, ρωμαλέοι και παλαιστές στο είδος τους. Ο διάσημος μάλιστα νεαρός, την εποχή εκείνη υπηρετούσε φαντάρος σε κάποιο στρατόπεδο της περιοχής, ώστε του είχε αποδοθεί το παρατσούκλι «ο φαντάρος». Ο μαθητής Σιαμάκης τότε είδε νομίζω από κοντά, μια τέτοια πάλη με πρωταγωνιστή και νικητή τον φαντάρο. Κι όπως μας εξηγούσε στην διήγησή του, εκείνο που έδινε τις περίεργες αυτές νίκες στον νεαρό φαντάρο, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εκείνη την εποχή, γι αυτό και προκαλούσε σε όλους τον θαυμασμό.

Τί ήταν αυτό; Ήταν αυτό που σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο, το μαθαίνουν πολλοί μικροί μαθητές αλλά και μεγάλοι κάθε ηλικίας, και αποκαλείται τέχνη αυτοάμυνας. Πρόκειται δηλ. για τις γνωστές ασιατικές τέχνες όπως καράτε, κούγκ φου, ταεκ βο ντο κ.ά.. Και ως γνωστόν, αυτές οι τέχνες χρησιμοποιούν περισσότερο την ορμή και δύναμη του αντιπάλου, παρά την δική τους, για να τον εξουδετερώσουν. Χρησιμοποιούν δηλ. τις λεγόμενες λαβές. Κάτι ανάλογο λοιπόν εφάρμοζε και ο νεαρός και λεπτός φαντάρος τότε, και με την κατάλληλη τεχνική λαβή έφερνε τον βαρύτερο και δυνατότερο αντίπαλό του σε πτώση, χωρίς ο ίδιος να καταβάλλει ιδιαίτερη δύναμη και προσπάθεια.

Και γι αυτό άλλωστε αυτές οι τέχνες της αυτοάμυνας γεννήθηκαν στις χώρες της ανατολικής Ασίας, όπου οι άνθρωποι είναι κατά κανόνα μικρόσωμοι, χωρίς δηλ. ρωμαλέα σωματικά προσόντα, απ’ την ανάγκη τους ν’ αντιμετωπίσουν την βία πιο αποτελεσματικά.

Πάμε τώρα στο επιστημονικό μέρος στ’ οποίο ήθελε να επεκταθεί ο Σιαμάκης με τις λαβές, για να μεταφέρει τώρα τον θαυμασμό των ανθρώπων απ’ την τέχνη του φαντάρου, στην ανακάλυψη που ηθελημένα και πλαστά έκανε ο ίδιος πάνω στην ερμηνεία μιας βιβλικής λέξης. Δηλ. επειδή βάσει των κειμένων δεν έβγαινε η ερμηνεία του όπως ακριβώς την ήθελε, δεν δίστασε να την «φτιάξει» όπως ήθελε. Απάτη λοιπόν. Μην σας φαίνεται η απάτη αυτή παράξενη για ένα τόσο επιτήδειο και σατανικό άτομο όπως ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης.

Και κοιτάξτε πώς ο Θεός τον εκθέτει ώστε να δείχνει την άρρωστη φιλοδοξία του! Λαβές πρωτότυπες θαύμαζε ο κόσμος τότε; Λαβές λοιπόν θα τους προσφέρει κι ο Σιαμάκης σήμερα, για να τον θαυμάσουν κι αυτόν! Ας δούμε τώρα την περικοπή που περιέχει την λέξη που «ερμήνευσε πρωτότυπα» ο Σιαμάκης, κάνοντας πρώτα μια μικρή και απαραίτητη ιστορική επεξήγηση.

Γύρω στο 57 μ.Χ., λαβαίνουν χώρα τα εξής γεγονότα κατά χρονική σειρά, που αφηγείται η Καινή Διαθήκη μέσα απ’ το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων:

1.     Η σύλληψη του απ. Παύλου από ρωμαίους στρατιώτες στα Ιεροσόλυμα, λόγω της αναταραχής που προκλήθηκε στην πόλη από ιουδαίους της Ασίας που ήθελαν να λυντσάρουν τον Παύλο, καθώς τον ήξεραν απ’ την εκεί κηρυκτική δράση του, και που επιπλέον τον κατηγόρησαν για βεβήλωση του Ναού. Άρα στην ουσία η σύλληψη αυτή ήταν από Θεού ενέργεια για να σωθεί ο Παύλος απ’ τα δολοφονικά χέρια των ιουδαίων (Πρξ 21,27-31).

2.     Η στρατιωτική φυγάδευσή του στην Καισάρεια, πάλι εξαιτίας επιβουλής, δηλ. σχεδίου δολοφονίας του απ’ τους ιουδαίους (Πρξ 23,12-33).

3.     Η διετής κράτησή του στην Καισάρεια (Πρξ 24,26-27).

4.     Το ταξίδι στη Ρώμη μέσα από θαλασσοταραχή και ναυάγιο (Πρξ 27,1-28,16).

5.     Ο Παύλος ως κρατούμενος στη Ρώμη και αναμένοντας να δικαστεί, έχει την ελευθερία να δέχεται επισκέψεις, κι εκθέτει το ευαγγέλιο στους εκεί ιουδαίους και άλλους ενδιαφερόμενους γι άλλα 2 χρόνια (28,17-τέλος των Πράξεων).

Όπως βλέπουμε, όλα τα γεγονότα ξεκίνησαν με την σύλληψη του Παύλου και κατέληξαν στον ευαγγελισμό της Ρώμης απ’ τον ίδιο τον απόστολο που ήταν … κρατούμενος! Απίστευτο το σχέδιο του Κυρίου! Μεγαλειώδης η σοφία Του! Σ’ αυτό λοιπόν το σχέδιο έπρεπε ο Παύλος να διαφυλαχθεί απ’ τις αλλεπάλληλες επιβουλές των ιουδαίων που ήθελαν διακαώς τον θάνατό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε πάνω από 40 ζηλωτές απ’ αυτούς ορκίστηκαν ότι δεν θα φάνε και δεν θα πιουν αν πρώτα δεν τον σκοτώσουν (Πρξ 23,12-14)! Όμως ο επικεφαλής της ρωμαϊκής σπείρας χιλίαρχος Κλαύδιος Λυσίας, πληροφορήθηκε την επιβουλή, και για περισσότερη ασφάλεια του Παύλου αποφάσισε να τον στείλει στην Καισάρεια που ήταν η έδρα του ρωμαίου Επιτρόπου της Ιουδαίας (ο Πιλάτος είχε αυτή τη θέση και τότε ήταν ο Φήλικας) και η στρατιωτική βάση όλης της Παλαιστίνης. Και για να εξασφαλίσει την αποστολή αυτή από τυχόν ιουδαϊκή επίθεση κατά το ταξίδι (απ’ τα Ιεροσόλυμα στην Καισάρεια), διέταξε να τον συνοδεύσει ενισχυμένη στρατιωτική δύναμη, παρόλο που το ταξίδι θα γινόταν με άκρα μυστικότητα μέσα στη νύχτα. Την εντολή του χιλίαρχου διηγούνται οι Πράξεις:

«Καὶ προσκαλεσάμενος δύο τινὰς τῶν ἑκατοντάρχων εἶπεν· Ἑτοιμάσατε στρατιώτας διακοσίους ὅπως πορευθῶσιν ἕως Καισαρείας, καὶ ἱππεῖς ἑβδομήκοντα καὶ δεξιολάβους διακοσίους, ἀπὸ τρίτης ὥρας τῆς νυκτός, κτήνη τε παραστῆναι, ἵνα ἐπιβιβάσαντες τὸν Παῦλον διασώσωσι πρὸς Φήλικα τὸν ἡγεμόνα», Πρξ 23,23-24.

Βλέπουμε ότι η συνοδεία του Παύλου αποτελείται από 3 ξεχωριστά στρατιωτικά σώματα με συνολική δύναμη 470 αντρών! Όπως διαπιστώνουμε, η λέξη δεξιολάβοι που υπάρχει στην παραπάνω περικοπή, δεν έχει να κάνει με κάποιο θεολογικό θέμα, παρά μόνο με πραγματολογικό που χαρακτηρίζει ή περιγράφει ένα στρατιωτικό ρωμαϊκό σώμα εκείνης της εποχής. Ποιό σώμα όμως; Κι επειδή είναι πολύ σπάνια λέξη, δεν στάθηκε μέχρι τώρα δυνατό να προσδιοριστεί με ακρίβεια αυτό το σώμα. Βέβαια προτάθηκαν μεταφράσματα που είναι πολύ κοντά στην ακριβή σημασία της, αλλά κανείς μεταφραστής και κανένα λεξικό δεν εξηγεί την ετυμολογία της (παρόλο που αυτή φαίνεται). Έτσι, αυτή έγινε αντικείμενο απ’ τον απατεώνα Σιαμάκη για να προβάλλει με ψεύτικη πρωτοτυπία την «ερμηνεία» της, καθώς δεν διστάζει να παραπέμπει σε αρχαία κείμενα και στη Βίβλο με παραποιημένες και ψευδείς παραπομπές!

Κυνηγώντας λοιπόν τον Σιαμάκη που ξεγελάει τους αφελείς που τον πιστεύουν και ασπάζονται όχι μόνο τις «ερμηνείες» του, αλλά και τις αντίχριστες απόψεις του, κάναμε και την παρούσα έρευνα που με την βοήθεια του Θεού μας αποκάλυψε τα φιλολογικά του ψέματα. Επιπλέον μέσα απ’ αυτήν την καταρχήν στρατιωτική και άρα ξερή από θεολογία έρευνα, τελικά και ανέλπιστα, φτάνουμε σε πολύ ενδιαφέροντα θεολογικά συμπεράσματα.

Ο Σιαμάκης ανακαλύπτει καρατιέρηδες στην αρχαιότητα

Ο Σιαμάκης γράφει λοιπόν στις Μελέτες του (τεύχος 7, 2010, Δεξιολάβοι, http://www.philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/243-2011-09-19-14-55-59):

«ἡ λέξι δεξιολάβοι μέχρι τὸν καιρὸ τῆς Κ. Διαθήκης εἶναι ἅπαξ λεγόμενο σ̉ ὁλόκληρη τὴν ἑλληνικὴ γραμματεία, θύραθεν καὶ χριστιανική. οὔτε παραδεδομένο κείμενο οὔτε ἐνεπίγραφο ἀνασκαφικὸ εὕρημα βοηθάει στὴν ἑρμηνεία της. ἡ σημασία της προσπελάζεται μόνο ἀπὸ τὴν ἐτυμολογία της κι ἀπὸ τὴν πραγματολογική της ἔνταξι. καὶ φρονῶ ὅτι δεξιολάβοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὸν ἀντίπαλο μὲ ἐπιδέξιες λαβές. ἡ λέξι λαβαὶ καὶ δεξιαὶ λαβαὶ (= ἐπιδέξιες λαβές, ἔντεχνες λαβές) ἦταν ἀθλητικὸς ὅρος˙ ἡ ἴδια ἔννοια λεγόταν καὶ μὲ τὴ λέξι παλαίσματα (= τεχνάσματα πάλης)˙ βρῆκα δὲ μία μόνο φορά, στοὺς Ἑβδομήκοντα, νὰ λέγεται καὶ μὲ τὴ λέξι κόλπος (=κόλπο παλαιστικό, ἀγκάλιασμα καὶ γράπωμα παλαιστικό). κι ἄλλη μία, στὴν Κ. Διαθήκη, νὰ λέγεται μὲ τὴ λέξι μεθοδεῖαι. καὶ τὸ “ἐφαρμόζω παλαιστικὴ λαβὴ” στοὺς Ο' πάλι τὸ βρῆκα νὰ λέγεται ἐγχειρῶ. τοὺς δεξιολάβους τοὺς βρῆκα στοὺς Ο' νὰ λέγωνται ἁδροὶ (= μπρατσαρᾶδες, ῥωμαλέοι).»

«σήμερα ὅλ̉ αὐτὰ λέγονται ἐπίσης λαβές, κόλπα (ἐπιβίωσι τοῦ ἀρχαίου κόλποι τῶν Ο' ), τεχνάσματα, χτυπήματα (ὅταν πρόκηται γιὰ πάλη μὲ χτυπήματα˙ πρβλ. “χτυπήματα κάτω ἀπὸ τὴ ζώνη”, ποὺ εἶναι κι ἀπαγορευμένα), καὶ μὲ τὸν τουρκικὸ ὅρο τσαλίμια. ὑπάρχουν δὲ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑλληνορρωμαϊκὴ πάλη, τὴν ἐλευθέρα πάλη (κάτς), καὶ τὴν πυγμαχία, καὶ πολλὰ συστήματα δεξιολάβων τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ ἓξ γνωστότερα εἶναι ζίου ζίτσου, τζοῦντο, κοὺγκ φού, καράτε, τάε κβὸν ντό, καὶ ἀικίντο. πάλη ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὸ σημερινὸ τζοῦντο σημαίνουν οἱ παλαιστικοὶ ὅροι ἀκροχειρίζομαι, ἀκροχειρισμός, καὶ ἀκροχειριστής, καὶ οἱ λατινικοὶ manus (= χέρι) καὶ manubrium (= μανούβρα, μανοῦβρες = χειρισμοί, ἑλιγμοί, τεχνάσματα, τσαλίμια παλαιστικά).»

(το παραπάνω κείμενο είναι συνεχόμενο αλλά το χώρισα σε 2 παραγράφους επίτηδες και μετέθεσα μια πρόταση της 2ης παρ. στο τέλος της 1ης, για επεξηγηματικούς λόγους.)

Στην 1η παράγραφο έχει τις 5 βιβλικές λέξεις δεξιολάβοι, κόλπος, μεθοδείαι, εγχειρώ και αδροί. Και τις συνδέει όλες με τις έντεχνες παλαιστικές λαβές τύπου καράτε. Δηλ. ο Σιαμάκης ανακάλυψε … καρατιέρηδες στην αρχαιότητα. Και μάλιστα απ’ την εποχή του Δαβίδ (11ος αι. π.Χ.), αφού η λέξη κόλπος αναφέρεται στον Ψαλμό 88 και η λέξη αδροί αναφέρεται στο Β΄ Βασιλειών και σε ιστορία του Δαβίδ! Η δε λέξη εγχειρώ υπάρχει στον Ιερεμία που δρα στην εποχή της βαβυλώνιας αιχμαλωσίας (6ος αι. π.Χ.). Θα δούμε αναλυτικά όλες αυτές τις λέξεις για να σχηματίσει ο αναγνώστης πλήρη εικόνα, έτσι ώστε να μην θεωρηθεί ότι κάτι ξέφυγε της προσοχής μας.

Ο Σιαμάκης είδαμε ότι ισχυρίζεται ότι η ετυμολογία της λέξης δεξιολάβος ανάγεται στις λέξεις δεξιός-λαβή. Λαβές και παλαιστικές λαβές φυσικά υπήρχαν και λέγονταν στην αρχαιότητα (λεξικό LSK), όπως γνωρίζουμε και απ’ την ελληνορωμαϊκή πάλη που αποτελεί και σήμερα άθλημα των ολυμπιακών αγώνων καταγόμενο απ’ τα αρχαία αγωνίσματα. Εφόσον λοιπόν είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι είχαν αναπτύξει αθλητικά αγωνίσματα με πάλη και μ’ επιδέξιες λαβές, καθώς υπάρχουν αρκετές αναφορές αρχαίων συγγραφέων (όπως θα δούμε) στ’ αγωνίσματα πάλης, υψώνεται ένα ερώτημα.

Δεν θα έπρεπε έστω μια φορά να συναντήσουμε σε κάποιο αρχαίο κείμενο τον όρο δεξιαί λαβαί;

Ο Θησαυρός του Στεφάνου με την εύρεση λέξεων σε αρχαία ελληνικά κείμενα (έκδοση 1573, βλέπε και την σελίδα http://www.onassislibrary.gr/el/syllogi/antikeimena/38370_el/ ), υιοθετήθηκε σαν ιδέα απ’ το αμερικάνικο ίδρυμα TLG, τ’ οποίο θέλησε να προσφέρει το μεγάλο και πολύτιμο αυτό έργο σε ψηφιοποιημένη ηλεκτρονική μορφή. Το έργο φυσικά είναι τεράστιο αφού απαιτεί την φηφιοποίηση όλων των κειμένων με δυνατότητα εύρεσης για κάθε λήμμα, αλλά απ’ την ώρα που άρχισε το 1972, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να ψηφιοποιεί κείμενα και ν’ ακολουθεί την τεχνολογική εξέλιξη της πληροφορικής, έχοντας ήδη καταφέρει ένα μεγάλο ποσοστό κειμένων. Βάζοντας λοιπόν στην εύρεση του TLG μια οποιαδήποτε αρχαία ελληνική λέξη, αυτό αμέσως μας βγάζει όλες τις αρχαίες παραπομπές μαζί με το αντίστοιχο κείμενο! Η αρχική σελίδα του TLG είναι, TLG - Home (uci.edu) . Και στην περίπτωσή μας, σε όλες τις 2.738 παραπομπές που είδαμε στο TLG για τις λέξεις δεξιός και λαβή, δεν υπάρχει ούτε μια για να δικαιώσει τον Σιαμάκη για τις δεξιές λαβές που «ανακάλυψε». Μία μόνο παραπομπή που ενδεχομένως θα έμοιαζε με το νόημα που θέλει ο Σιαμάκης, είναι η εξής:

«δεξιαί τέχναι», Αριστοφάνης, Βάτραχοι, 762.

Αλλά δυστυχώς για τον Σιαμάκη, ο Αριστοφάνης δεν μιλάει για λαβές, ούτε για πάλη, ούτε για κάτι σχετικό με αγώνες και αθλήματα, παρά μόνο για τις τέχνες των ποιητών, την τραγωδία και την κωμωδία, που τις θεωρεί καλές, καθώς η λέξη δεξιός σημαίνει τον καλό, άξιο, αίσιο και δόκιμο. Και θα πρέπει από τότε να κατάγεται ο σημερινός όρος καλές τέχνες, με την έννοια καλές = ευχάριστες στο διάβασμα (λογοτεχνία), ή στην ακοή (μουσική), ή στην θέαση (ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, θέατρο και τον τελευταίο αιώνα ο κινηματογράφος που πέρασε και στην τηλεόραση).

Και δεν βρέθηκαν δεξιαί λαβαί διότι οι αρχαίοι είχαν άλλον όρο για τις παλαιστικές λαβές και τα χτυπήματα τύπου μποξ, και μάλιστα αποκλειστικό: ακροχειρίζομαι και ακροχειρισμός. Τις λέξεις αυτές είδαμε να τις αναφέρει ο Σιαμάκης σαν συνώνυμα των λαβών τύπου καράτε, αλλά η σημασία με την οποία τις χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι δεν ήταν καθόλου αυτή. Παραπέμπουμε τους αναγνώστες στην ειδική σελίδα μας, ΔΕΞΙΟΛΑΒΟΙ – ΕΓΧΕΙΡΩ.

Η φρουρά του βασιλιά Δαβίδ

Η βασιλική αυτή φρουρά είχε διοικητή τον Βαναΐα, έναν ρωμαλέο και συγχρόνως ευλύγιστο πολεμιστή, που όπως μας πληροφορεί η Γραφή, ήταν δυνατότερος απ’ τους 30 πιο δυνατούς αξιωματικούς και μαχητές του στρατού (Α΄ Πα 27,6).

Ο Σιαμάκης όμως, αφού συμπέρανε ότι οι αδροί της βασιλικής φρουράς είναι πολεμιστές-παλαιστές με γνώση κι εκπαίδευση πάνω στις τεχνικές λαβές πάλης, έβαλε και τον αρχηγό τους Βαναΐα να είναι ο κατεξοχήν παλαιστής και γνώστης του αντικειμένου, και άρα και ο δάσκαλος αυτής της τέχνης (!), γι αυτό και συνεχίζοντας στο άρθρο του Δεξιολάβοι, λέει:

«πρῶτος τέτοιος μεγάλος τεχνίτης καὶ προφανῶς καὶ δάσκαλος αὐτῆς τῆς τέχνης ἀναφέρεται ὁ Βαναΐας, … ἀρχηγὸς τοῦ βασιλικοῦ οἴκου τοῦ Δαυῒδ καὶ τῆς σωματοφυλακῆς του».

Εδώ λοιπόν ας δούμε, πόσο εκτίθεται ο Σιαμάκης με την ηθελημένη φαντασία του που καλπάζει και θέλει δασκάλους καρατιέρηδες εκεί που δεν υπάρχουν! Και παραθέτει σε μετάφραση τα χωρία της Γραφής που μιλούν για τα κατορθώματα του Βαναΐα:

«Καὶ ὁ Βαναῒας, ὁ γιὸς τοῦ Ἰωδαέ, ἄντρας μέγας καὶ πολὺς στὰ κατορθώματα, ἀπὸ τὴν Καβεσεήλ. αὐτὸς σκότωσε τοὺς δυὸ παλληκαρᾶδες τῆς Ἀριὴλ τοῦ Μωάβ. ὁ ἴδιος ἐπίσης κατέβηκε καὶ σκότωσε τὸ λεοντάρι μέσα στὴ χαράδρα τὴν ἡμέρα ποὺ εἶχε χιονίσει. ὁ ἴδιος ἐπίσης σκότωσε τὸν Αἰγύπτιο, ἕναν ἄντρα θεόρατο, ποὺ στὸ χέρι του κρατοῦσε ἕνα δόρυ μεγάλο σὰν τὸ ξύλινο κοντάρι προωθήσεως τῆς πλωτῆς διαβάθρας˙ εἶχε κατεβῆ μόνο μ̉ ἕνα ῥαβδί, τὸν πλησίασε, τοῦ ἅρπαξε ἀπὸ τὸ χέρι τὸ δόρυ, καὶ τὸν σκότωσε μ̉ αὐτὸ τὸ ἴδιο. αὐτὰ ἔκανε ὁ Βαναΐας, ὁ γιὸς τοῦ Ἰωδαέ», Β΄ Βα 23,20-21, Α΄ Πα 11,22-24.

Σας ρωτάω λοιπόν: Βλέπετε εσείς εδώ κάποιο κατόρθωμα του πολεμιστή Βαναΐα που έγινε με χτύπημα καράτε ή παλαιστικής λαβής γενικότερα;

Μάλιστα στο τελευταίο κατόρθωμά του όπου σκοτώνει τον Αιγύπτιο γίγαντα (παρόμοιο με τον Γολιάθ που σκοτώθηκε απ’ τον Δαβίδ), ο Βαναΐας του απέσπασε το εξαιρετικά μεγάλο δόρυ.Τί πρέπει να υποθέσουμε λοιπόν; Ότι για να το πετύχει αυτό ο Βαναΐας χρησιμοποίησε παλαιστική λαβή; Ή χρησιμοποίησε ευλυγισία, γρηγοράδα και κυρίως δύναμη; Για να δούμε όμως εδώ την πονηριά του Σιαμάκη, ο οποίος σημειωτέον πρόσθεσε τις λέξεις «τον πλησίασε» που δεν υπάρχουν στο κείμενο.

Μεταφράζει τον οπλισμό του Βαναΐα «μ̉ ἕνα ῥαβδί» ενώ σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο είναι «ἐν ράβδῳ» που σημαίνει «με μια ράβδο». Αν ανοίξετε τώρα το λεξικό της αρχαίας ελληνικής, θα βρείτε πολλές σημασίες για την αρχαία ράβδο. Παραθέτουμε τις σπουδαιότερες:

ῥάβδος = μπαστούνι βάδισης, ραβδί (Λκ 9,3)

ῥάβδος = ποιμενική ράβδος

ῥάβδος = ράβδος αξιώματος ή σκήπτρο (ράβδος Ααρών Εβ 9,4)

ῥάβδος = ράβδος μέτρησης (Απ 11,1)

ῥάβδος = ράβδος ιππασίας

ῥάβδος = καλάμι αλιευτικό ή ξόβεργα για πουλιά

ῥάβδος = ράβδος μαστιγώματος (μαλακή, Πρξ 16,22)

ῥάβδος = ρόπαλο ή γκλομπ (σκληρή, Απ 2,27 => σιδηρά)

ῥάβδος = το ξύλο του ακοντίου

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η καθεμιά απ’ τις παραπάνω ράβδους έχει διαφορετικό μήκος και πάχος, αφού έχει διαφορετική χρήση.

Ποιά ράβδο λοιπόν πιστεύετε, είχε ο Βαναΐας όταν πήγε ν’ αντιμετωπίσει τον πολεμιστή γίγαντα που κρατούσε ένα δόρυ τύπου βαριάς μακεδονικής σάρισας; Να σας πω εγώ την γνώμη μου και πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε.

Ο Βαναΐας σαν ικανότατος μαχητής, έβλεπε το μειονέκτημα που είχε απέναντι στο τόσο αφύσικα μεγάλο δόρυ του εχθρού. Ήξερε επίσης ότι οι ρίψεις ακοντίων δεν ωφελούν σε μονομαχία αφού ο αντίπαλος έχει τον χρόνο να τ’ αποφύγει ή να τ’ αποκρούσει. Θα ήταν λάθος επίσης –ακόμα κι αν δεν υπήρχε το δόρυ του αντιπάλου – να συγκρουστεί μαζί του με σπαθί από πολύ κοντά, καθώς αυτός ο γίγαντας είχε μεγάλα χέρια και άρα πάλι πλεονέκτημα στη μάχη με σπαθί. Έπρεπε λοιπόν να κάνει καταρχήν αμυντικές κινήσεις ώστε ν’ αποφεύγει το δόρυ για όσο χρόνο θα χρειαζόταν διαθέτοντας το κατάλληλο αμυντικό όπλο, και όταν θα του δινόταν η κατάλληλη ευκαιρία να μπορεί με μια γρήγορη παραπλανητική κι επιθετική κίνηση ν’ αρπάξει γερά το δόρυ του αντιπάλου, και ταχύτατα να το αποσπάσει πριν προλάβει εκείνος να κρατήσει κόντρα. Και η συνέχεια θα ήταν πλέον εύκολη, δηλ. να σκοτώσει τον εχθρό με το ίδιο του το δόρυ. Επομένως το μόνο όπλο που χρειάζονταν ο Βαναΐας, ήταν μια αμυντική ράβδος με την οποία μπορούσε ν’ αποκρούσει παρεκκλίνοντας το μεγάλο δόρυ του αντιπάλου. Και η ράβδος αυτή έπρεπε να είναι σαν το ξύλο του ακοντίου, σκληρή κι άθραυστη, μήκους 1,5-2 μέτρων, με την οποία ο αμυνόμενος θα χτυπούσε το δόρυ κατά την επίθεση του αντιπάλου, παρεκκλίνοντας την διεύθυνση της αιχμής μακριά απ’ τον στόχο της, δηλ. το σώμα του. Έτσι, σε δεδομένη στιγμή και με μια μεθοδευμένη απόκρουση, θα παρέκλινε το δόρυ όχι τόσο μακριά, ώστε να μπορέσει να το αρπάξει.

Γιατί λοιπόν ο Σιαμάκης μεταφράζει την ῥάβδο σε ραβδί; Τί να το κάνει το ραβδί ο Βαναΐας μπροστά στον γίγαντα που ήταν οπλισμένος σαν αστακός; Προφανώς θέλει να παρουσιάσει τον Βαναΐα ως καρατιέρη, που χρησιμοποιεί κοντά αμυντικά όπλα όπως π.χ. τα σημερινά κρόταλα που ενώνονται μεταξύ τους με αλυσίδα, και με τα οποία ο μαχητής κάνει διάφορα τσαλίμια (=> η αγαπημένη λέξη του Σιαμάκη όταν περιγράφει αυτήν την παλαιστική τέχνη). Γι αυτό και προσθέτει αυθαίρετα την φράση «τον πλησίασε» που δεν υπάρχει στο κείμενο. Για να δείξει ότι ο Βαναΐας, μόλις μπήκε στην μονομαχία, κατευθείαν και με προσποιητά τσαλίμια τύπου καράτε [συνοδευόμενα ίσως και με τις γνωστές ιαχές του καρατιέρη όπως ο Σιαμάκης φαντάζεται επηρεασμένος από κάποια παλιά ταινία με τον Μπρους Λή (τον ήρωα ταινιών καράτε της δεκαετίας 1970) που είδε], του άρπαξε το δόρυ στην 1η επαφή με τον αντίπαλο. Ενώ το κείμενο δεν αφήνει να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Απλώς διηγείται τον τρόπο νίκης του Βαναΐα, δηλ. ότι τον σκότωσε με το ίδιο του το δόρυ, θέλοντας να δείξει την δύναμη και την ευφυή και γρήγορη αντίδραση του ήρωα – που «πιάνει τον αντίπαλο στον ύπνο», δηλ. εκεί που δεν το περιμένει – και δεν χρειάζεται να μπει σε λεπτομέρειες και σε πόση ώρα μονομαχίας του πήρε το δόρυ. Αλλά η πονηρή και αλαζονική «πρωτοτυπία» του Σιαμάκη, όπως είπαμε πρέπει να εντυπωσιάσει, γι αυτό και προσθέτει στη μετάφρασή του λέξεις που δεν υπάρχουν στο κείμενο.

Ας πούμε τώρα και λίγα για το λιοντάρι που σκότωσε ο Βαναΐας.

Για να μην παρασυρθεί κανείς απ’ την μετάφραση του Σιαμάκη που με την φαντασία του θέλει τον Βαναΐα ως τον χειροδύναμο παλαιστή (τύπου ημίθεου Ηρακλή) με τις δυνατές λαβές, και νομίσει έτσι ότι ο Βαναΐας σκότωσε το λιοντάρι με τα χέρια, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τα λιοντάρια σκοτώνονται με τα χέρια μόνο στις παρακάτω 2 περιπτώσεις:

1.     Στους μύθους, όπως με τον υπερφυσικής δύναμης ημίθεο Ηρακλή που σκοτώνει με τα χέρια το λιοντάρι της Νεμέας.

2.     Στην περίπτωση του Σαμψών, για τον οποίο η Γραφή μας πληροφορεί καθαρά ότι σκότωσε το λιοντάρι μετα χέρια λόγω της υπερφυσικής δύναμης που του έδωσε το πνεύμα Κυρίου που ήρθε πάνω του (Κρ 14,5-6).

Έτσι και στις 2 περιπτώσεις είτε στο μύθο είτε στην αλήθεια, απαιτείται υπερφυσική δύναμη για να σκοτώσεις ένα λιοντάρι με τα χέρια.

Επομένως ο Βαναΐας σκότωσε το λιοντάρι με όπλο, δηλ. με δόρυ ή με ακόντια, ή και με σπαθί, όπως συχνά απεικονίζεται σε αρχαίες παραστάσεις. Παραθέτουμε μερικές:

Η σαρκοφάγος του Μ. Αλέξανδρου που βρέθηκε στη Σιδώνα της Φοινίκης, τμήμα της οποίας αναπαριστά κυνήγι λιονταριού.Και οι 2 κυνηγοί εκατέρωθεν του λιονταριού κρατάνε ακόντια ή δόρατα έτοιμα για κτύπημα. Αλλά το δόρυ του αριστερού έχει εκπέσει, και του δεξιού που το κρατάει με 2 χέρια, έχει σπάσει. Κωνσταντινούπολη, Αρχαιολογικό Μουσείο. http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/history/art/page_147.html

Παράσταση με κυνήγι λιονταριού σε βυζαντινή ελεφαντοστέινη κοσμηματοθήκη 10ου-11ου αιώνα (θησαυρός καθεδρικού ναού Tzoyes, της Γαλλίας). Μεταφέρθηκε στην Γαλλία μετά την άλωση της Πόλης απ’ τους Φράγκους το 1204. Βιβλίο Ιστορίας Ε΄ Δημοτικού , http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-E105/157/1111,4053/

Ψηφιδωτό που παριστά κυνήγι λιονταριού απ' το μουσείο της Πέλλας. Διακρίνονται οι κυνηγοί που έχουν βγάλει τα σπαθιά απ’ τις χρωματιστές θήκες των. Χρωματιστή είναι και η χαρακτηριστική χαίτη του αρσενικού λιονταριού. Να προσέξουμε επίσης ότι οι κυνηγοί έχουν γυμνασμένα και μυώδη σώματα (μπρατσωμένοι). , https://www.pella-museum.gr/explore/museum/enotita1/kathimerini-zoi

Μετά τις παραστάσεις καταλαβαίνουμε ότι το δύσκολο κατόρθωμα του Βαναΐα με το λιοντάρι, έγκειται στο ότι ήταν θαρραλέος και ατρόμητος, και το σκότωσε με όπλο κι όχι με παλαιστική λαβή υπερφυσικής δύναμης!

Ίσως είπαμε πολλά πάνω στα κατορθώματα του Βαναΐα, και πως τα χρησιμοποιεί πονηρά και απατεωνικά ο Σιαμάκης, αλλά επειδή η πονηριά και η απάτη αυτού του ανθρώπου δεν είναι συνηθισμένη, ούτε μπορεί κανείς να την φανταστεί σε όλο το μέγεθός της, ούτε ακόμα κι εγώ που ήμουν θύμα εξαπάτησής του επί 38 χρόνια, γι αυτό εξετάζω πολύ σχολαστικά αυτά που λέει, κι αυτά που θέλει οι αναγνώστες του να εννοήσουν, μόνο και μόνο για να θαυμάζεται η «πρωτοτυπία του».

Ερχόμαστε τώρα στην ετυμολογία του δεξιολάβος. Παρόμοιες σύνθετες λέξεις έχουμε και τις παρακάτω (λεξικό LSK και θησαυρός TLG):

Εργολάβος. Αυτός που αναλαμβάνει έργα (η λέξη υπάρχει και σήμερα). Και οι γλύπτες καλούνταν εργολάβοι (Πλούταρχος, Περικλής, 3,1) και οι δημιουργοί διαφόρων σκευών και κατασκευών (Πλάτων, Πολιτεία, 373b,8).

Αστρολάβος. Όργανο για μετρήσεις των θέσεων των αστέρων που χρησιμοποιούνταν στην αστρονομία και ναυσιπλοΐα (Κλαύδιος Πτολεμαίος, Γεωγραφία, 1,2,2,15). Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων που βρέθηκε το 1900 σε αρχαίο ναυάγιο ήταν αστρολάβος.

Λιθολάβος. Χειρουργικό εργαλείο προς εξαγωγή του λίθου εκ της κύστεως (Γαληνός, 2,396).

Οξύλαβος. Η πυράγρα που πιάνει πράγματα μέσα απ’ την φωτιά (την διαπερνάει, Όμηρος, Ιλιάδα, 18,477). Εδώ έχουμε την σημασία του οξύς = διαπεραστικός.

Μεσολάβος. Γεωμετρικό όργανο που χρησιμοποιούσαν οι μαθηματικοί προς εύρεση των μέσων αναλόγων γραμμών [Πάππος Αλεξανδρεύς (4ος αι. μ.Χ.), Συναγωγή, 54,31].

Αν παρατηρήσουμε τώρα προσεκτικά τις παραπάνω σύνθετες λέξεις και τις σημασίες που δίνουμε όπως τις βρήκαμε στις αντίστοιχες παραπομπές τους, θα δούμε ότι όλες έχουν να κάνουν με την ενέργεια του λαμβάνω, καθώς ο ενεργών πιάνει με το χέρι το αντίστοιχο όργανο, ή εκτελεί γενικά το έργο όπως στο εργολάβος (= ο λαμβάνων το έργο).

Και αν συνδυάσουμε το λαμβάνω μαζί με πρόθεση, σχηματίζονται και οι σύνθετες λέξεις θηλυκού μόνο γένους όπως απολαβή, διαλαβή, επιλαβή, προλαβή, και η γνωστή σε όλους μας συλλαβή (= τα γράμματα που λαμβάνονται μαζί) και όχι φυσικά κάποιου είδους παλαιστική λαβή.

Επομένως το β΄ συνθετικό –λάβος στην λέξη δεξιολάβος δεν μας δείχνει την λαβή που θέλει ο Σιαμάκης για να την ερμηνεύσει κατόπιν ως παλαιστική, αλλά την ενέργεια του λαμβάνω (= πιάνω). Και είναι εύκολο τώρα να καταλάβουμε ότι το α΄ συνθετικό, το δεξιο- δείχνει τον τρόπο της ενέργειας το λαμβάνω, δηλ. με το δεξί χέρι. Έτσι, δεξιολάβος είναι ο στρατιώτης που έχει την ειδικότητα να πιάνει ένα όπλο στο δεξί του χέρι. Ποιό όπλο όμως;

Το πρόβλημα φαίνεται να μετατίθεται ξανά, αλλά τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Είναι πια καθαρά θέμα ιστορικών και αρχαίων μιλιταριστικών γνώσεων. Όμως αποκτούν απρόσμενο ενδιαφέρον διότι μπλέκονται με αυτά που γράφει ο Σιαμάκης και που είναι όλα ψέματα! Διότι η ποσότητα των ψεμάτων του … εντυπωσιάζει!

Η συνέχεια λοιπόν στην σελίδα, ΔΕΞΙΟΛΑΒΟΙ (ΜΕΡΟΣ Β΄) .