FROM THE GARDEN OF DELIGHT TO THE REVELATION OF JOHN (PART IV) – THE FALSE ORIGINAL SIAMAKIS

                                                                                            Θεσσαλονίκη  3-2-17

[Συνέχεια απ’ το ΜΕΡΟΣ Γ΄]

Το παρόν ΜΕΡΟΣ Δ΄ αποτελεί το τελευταίο της ενότητας αυτής.

Πλαστά τα στοιχεία του Σιαμάκη για την προέλευση του ονόματος των Νικολαϊτών στην Αποκάλυψη

Για την ονομασία των Νικολαϊτών η επικρατέστερη άποψη είναι ότι είχαν αρχηγό τους κάποιον Νικόλαο, που μερικοί τον συγχέουν με τον Νικόλαο «προσήλυτο Αντιοχέα» που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων ως τον 7ο διάκονο που εκλέχτηκε απ’ την εκκλησία των Ιεροσολύμων (Πρξ 6,5). Όμως τα στοιχεία δεν είναι επαρκή για να στηρίξουν αυτήν την άποψη.

Γίνεται επίσης λόγος για κάποιον Κήρινθο, λίγο νεώτερο του ευαγγελιστή Ιωάννη, που ήταν σαρκολάτρης και αρχηγός των Νικολαϊτών. Όμως οι πρώτοι που παραδίνουν αυτήν την πληροφορία είναι ο Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου (Λυών, Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδονύμου Γνώσεως 3,34), και ο Γάιος πρεσβύτερος Ρώμης (σώζει απόσπασμα έργου του ο Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησ. Ιστορία 3, 28,6), που γράφουν 100 χρόνια περίπου μετά την συγγραφή της Αποκάλυψης. Όπως εξάγεται απ’ τις μαρτυρίες ο Κήρινθος υπήρξε και ήταν αιρετικός αυτού του είδους, αλλά τ’ όνομά του δεν προδίδει ότι ήταν ο εισηγητής της αίρεσης των Νικολαϊτών. Κάποιος άλλος Νικόλαος λοιπόν ήταν ο αρχικός εισηγητής αυτής της καθόλα βρώμικης αίρεσης, και δεν έχουμε άλλα περισσότερα στοιχεία, όπως παρομοίως δεν έχουμε για τους εισηγητές της αγγελολατρείας που χτυπάει ο Παύλος στην προς Κολασσαείς Επιστολή του. Και οι 2 αυτές αιρέσεις ήταν γνωστικού τύπου.

Κι έρχεται Σιαμάκης εδώ πάλι να «πρωτοτυπήσει», και αυτήν την φορά πέφτει θύμα του μεγάλου κολλήματος που έχει με τις ειδωλολατρικές οργιαστικές θεότητες και τελετές. Και για ν’ αυτοπαρουσιαστεί ως μεγάλος θεολόγος «χρησιμοποιώντας τις φιλολογικές γνώσεις του», ανακαλύπτει το αναπάντεχο: ότι ο Νικόλαος απ’ τον οποίο ονομάστηκαν οι ακόλαστοι αιρετικοί, είναι ο οργιαστικός θεός Ποσειδώνας!

Εδώ λοιπόν θα δείξουμε πάλι την ψευτιά του Σιαμάκη, ο οποίος γράφοντας την εισαγωγή του στο βιβλικό κείμενο της Αποκάλυψης, δεν διστάζει να πει ψέμματα και να τα βαπτίσει «επιστημονικά συμπεράσματα που στάζουν απ’ τα κείμενα»!!

Γράφει λοιπόν ο Σιαμάκης στην εισαγωγή του στην Αποκάλυψη, βλέπε http://philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/76--i .

«Πολλὲς θεωρίες διατυπώθηκαν γιὰ τὴν προέλευσι καὶ τὴ σημασία τοῦ μοναδικοῦ ὅρου τῆς ᾿Αποκαλύψεως νικολαΐται, ἀλλ᾿ εἶναι ὅλες ἄχρηστες, διότι εἶναι μόνο εἰκασίες διατυπωμένες χωρὶς καμμιὰ ἔρευνα, ἔτσι ἁπλῶς σὰν «ἀπόψεις». ὁ ἴδιος γιὰ τοὺς νικολαΐτας δὲν ἔχω «ἄποψι» – περιφρονῶ καὶ ἀπεχθάνομαι τὶς «ἀπόψεις» ὅσο καὶ τὰ παραμύθια – ἀλλὰ συμπέρασμα ποὺ ἔσταξε μόνο του ἀπὸ ἔρευνά μου στὰ κείμενα. τὸ πορνικὸ καὶ κιναιδικὸ καὶ καννιβαλικὸ τελεστικὸ ὄργιο, ποὺ περιέγραψα βάσει τῶν πηγῶν, γινόταν σὲ διάφορα μέρη πρὸς τιμὴν τοῦ Ποσειδῶνος, ποὺ λατρευόταν κι αὐτὸς ὡς θεὸς μέγιστος σὲ ῥόλο ἀρσενοκοίτου (Πίνδαρος, ᾿Ολυμπ. 1,24-26), κι ἐπωνομαζόταν Νικόλαος (= νῖκος λαοῦ = ἀντρισμὸς τοῦ λαοῦ, κοκοριλίκι τοῦ λαοῦ, σεξουαλικὴ ὁρμὴ τῶν προσκυνητῶν ποὺ ἐκτονώνονταν στὶς τελεσφόρους ἱερόδουλες καὶ στοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης, ποὺ ἦταν «ἱερωμένοι» βακούφικοι κίναιδοι). ἡ δὲ σχετικὴ ἑορτή του ἐκτὸς ἀπὸ Ποσειδώνια λεγόταν καὶ Νικολάια, ὅπως λέγονταν καὶ Δημήτρια, ᾿Αρτεμίσια, ῾Υακίνθια, Διονύσια, Κρόνια οἱ ὁμόλογες τελετὲς καὶ πανηγύρεις τῶν θεῶν Δήμητρος, ᾿Αρτέμιδος, ῾Υακίνθου, Διονύσου, Κρόνου· καὶ στοὺς ῾Ρωμαίους Saturnia οἱ τοῦ θεοῦ Saturnus. καὶ οἱ μῆνες δὲ τῆς σχετικῆς ἑορτῆς λέγονταν ῾Υακίνθιος, ᾿Αρτεμίσιος, καὶ στὴν Παλαιστίνη Θαμμοὺζ ἀπὸ τ᾿ ὄνομα τοῦ ἑορταζομένου θεοῦ. βρῆκα νὰ μαρτυροῦνται τὰ Νικολάια σ᾿ ἐπιγραφὴ τῆς Δήλου τοῦ Γ΄ π.Χ. αἰῶνος (᾿Επιγρ. Δήλου 320, τεμάχ. Β, στίχ. 63, ἔκδ. F. Durrbach, Paris 1926, τ. 2, σελ. 90) …»

«οἱ κλάδοι τῶν φοινίκων, ποὺ χρησιμοποιοῦνταν τελεστικῶς κατὰ τὰ Νικολάια, λέγονταν φοίνικες νικολάιοι. σ᾿ ἕνα μαγικὸ πάπυρο ἀναγράφεται ὅτι γινόταν μαγικὴ μελάνη γιὰ γραφὴ ἐξορκισμῶν ἀπὸ ἑφτὰ καμένα κοτσάνια φοινίκων νικολα<ΐ>ων (P. Mag. Berolin. Α καὶ Β, πάπυρος 1, στίχ. 244).»

Βλέπουμε λοιπόν τον Σιαμάκη ότι για να υποστηρίξει την οργιαστική ερμηνεία της λέξης Νικόλαος, φέρνει 3 παραπομπές. 1 του Πινδάρου, 1 επιγραφική της Δήλου, και 1 ενός μαγικού παπύρου που θα τις δούμε αναλυτικά πιο κάτω.

Αφού πρώτα κάνει τον γνωστό του πλέον καυχησιάρικο πρόλογο (στην 1η χρωματισμένη με κόκκινο πρόταση), μετά αναφέρει την ανακάλυψή του δίνοντας και την ερμηνεία του ονόματος Νικόλαος (2η κόκκινη πρόταση). Την ξεκίνησε από το νίκος (= νίκη) του λαού και το πήγε στην … «σεξουαλική ορμή των προσκυνητών»! Aυτό σας φαίνεται ως συμπέρασμα που έσταξε απ’ τα κείμενα; Δεν νομίζω. Και η ερμηνεία του καταντάει γελοία.

Ας δούμε τώρα τις παραπομπές του. Του Πινδάρου η παραπομπή μιλάει για τον αρσενοκοίτη θεό Ποσειδώνα, και μέχρι εδώ καλά, αλλά δεν μιλάει για Νικόλαο. Άλλωστε κι ο Σιαμάκης για το Νικόλαος, και πιο συγκεκριμένα για την παράγωγη λέξη Νικολάια που λέει ότι βρήκε – και όχι το Νικόλαος –, φέρνει μόνο την Επιγραφή της Δήλου 320. Την παραπομπή του Πινδάρου την φέρνει μόνο για να δείξει ότι ο Ποσειδώνας είναι και αρσενοκοίτης, γι αυτό και δεν χρειάζεται να την παραθέσουμε αφού εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να δούμε πώς κάνει ο Σιαμάκης την σύνδεση του ονόματος Νικόλαος με τον Ποσειδώνα. Ας δούμε λοιπόν την Επιγραφή της Δήλου 320 στο παρακάτω απόσπασμά της [βλέπε την σελίδα, ID 320 - PHI Greek Inscriptions (packhum.org) ]:

Β.1 [Δημη]τ̣ρ̣ιείων, Πανείων, Στρατονικείων, Εὐτυχείων, Σωπατρείων, Μαψιχιδῶν ἀπαρχή. vac.

[ἄλ]λαι φιάλαι ἐπὶ τῆς ἡμετέρας ἀρχῆς· Φιλαδελφείων ἐπιστατούν[τ]ων Ἀριστοφίλου τοῦ Μνησάλκου, [τοῦ δεῖνος τοῦ δεῖνος· Πτολεμαιείων, ἐπιστατοῦντος τοῦ δεῖνος — —] 60 ․․ς· ἄλλη Πτολεμαιείων, ἐπιστατοῦντος Ἀντιγόνου τοῦ Ἀντι[γόνο]υ· Μαψιχιδῶν, ταμιεύοντος Κλε[ο]κ̣[ρίτου? — — — — —· — — — — — — ἐπιστατοῦντος τοῦ δεῖνος — —] [μ]ν̣ήστου· Ἀντιγονείων, ἐπιστατοῦντος Σήμου τοῦ Κοσμιάδου· [ἄλ]λη Ἀντιγονείων Σωτήρια, ἐπιστα[τοῦντος — — — — — — — — —] ․․․․․․· Εὐτυχείων, ἐπιστατοῦντος Εὐκλείδου τοῦ ․․․․․․․․․· εἰς Στρατονίκεα ἐπιστατοῦντο[ς — — — — — — — — — — — — — — — ἐπιστατοῦντος τοῦ δεῖνος τοῦ Ἐ]- χεκρατίδου· εἰς Σωπάτρεια ἐπιστατοῦντος Σωσιπόλιος <τοῦ> Ἀρισ[τ]οβούλου· εἰς Νικολάεα ἐπιστατο[ῦντος — — — — — — — —· — — — — — — ἐπιστατοῦντος Βούλω]- νος τοῦ Τύννωνος· ἄλλη φιάλη, Θυεστάδαι καὶ Ὠκυνεῖδαι, [τρι]κτυαρχοῦντος Δεξικράτου· ἄλ[λη φιάλη — — — — — — — — — — — — — — ἐπιστατοῦντος τοῦ δεῖνος τοῦ]

Βλέπουμε την επιγραφή να περιέχει κατάλογο αφιερωμάτων που στο εδώ απόσπασμα αναφέρονται φιάλες (= αβαθή αγγεία, σαν μικρά και ρηχά κατσαρόλια για αναίμακτες θυσίες [1]), ενώ στο υπόλοιπο της επιγραφής αναφέρονται και άλλα σκεύη όπως κεραμύλλια αργυρά, σκάφια, βατιάκες κ.ά. που περιέχουν αφιερώματα. Και τις φιάλες όπως και όλα τ’ αφιερώματα, τα κάνουν εξαιτίας εκδηλώσεων που έχουν διάφορα ονόματα, όπως Σωπάτρεια, Ευτύχεα, Στρατονίκεα, Νικολάεα, Αντιγόνεια, Πτολεμαίεια κ.ά., στις οποίες εκδηλώσεις κάποιος προΐσταται (ἐπιστατοῦντος), ή εισπράττει (ταμιεύοντος), ή τρικτυαρχεί (= προΐσταται σε θυσία 3 ζώων, λεξικό LSK). Και προφανώς αυτοί έχουν κάποιο αξίωμα διοικητικό ή ιερατικό, γι αυτό και αναφέρονται τα ονόματά τους. Όμως φαίνεται καθαρά ότι τα ονόματα των εκδηλώσεων αυτών δεν αντιστοιχούν σε προσωνύμια θεών, αλλά είναι ονόματα ανθρώπων (Σώπατρις, Εύτυχος, Στρατόνικος, Νικόλαος, Αντίγονος, Πτολεμαίος), μάλλον επιφανών. Ίσως είναι τα μνημόσυνά τους που καθιερώθηκαν να τελούνται σαν είδος γιορτής, και να προσφέρονται αφιερώματα και θυσίες. Μόνο τα Φιλαδέλφεια αποτελούσαν μάλλον μια γενικότερη γιορτή.

[Εδώ πρέπει να πούμε και το εξής: σήμερα είμαστε συνηθισμένοι να ξεκουραζόμαστε και να διασκεδάζουμε τα σαββατοκύριακα. Η αργία του Σαββάτου που ξεκινάει απ’ τους πολύ αρχαίους εβραίους (επί Μωυσή αφού είναι θεμελιώδης εντολή του Δεκαλόγου), σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο δεν υπήρχε. Ούτε υπήρχε κάποια άλλη μέρα ως καθιερωμένη αργία της εβδομάδος. Κατά συνέπεια οι άνθρωποι έψαχναν αιτίες για να δημιουργήσουν τέτοιες συχνές αργίες, και τις έβρισκαν μ’ αυτό τον τρόπο. Προς τιμήν δηλ. κάποιου επιφανούς άντρα. Ενώ εμείς σήμερα που έχουμε όχι μόνο 1 μέρα αλλά 2 (Σάββατο και Κυριακή) ως αργίες κάθε εβδομάδα, δεν έχουμε τέτοια ανάγκη, γι αυτό ακόμα και οι ονομαστικές γιορτές των αγίων μας είναι όλες εργάσιμες (μ’ εξαίρεση την γιορτή του πολιούχου αγίου που έχει κάθε πόλη ως τοπική αργία).]

Η λέξη Νικολάεα που υπάρχει στην επιγραφή (δηλ. με ε και όχι με ι) αναφέρεται στο λεξικό LSΚ, και την ερμηνεύει ως γιορτή ή μνημόσυνο κάποιου Νικολάου, φέρνοντας την παραπομπή της παραπάνω επιγραφής. Άρα ο Σιαμάκης δεν έψαξε και τόσο πολύ για να την βρει.

Η ίδια παραπομπή για τα Νικολάεα υπάρχει και στο λεξικό του Δημητράκου, με την ίδια ερμηνεία. Επιπλέον όμως στο λεξικό του Δημητράκου, υπάρχει και η λέξη νικολάος (με τόνο στο α) και σημαίνει την ονομασία ενός είδους του δέντρου φοίνικας. Οι παραπομπές που δίνει το λεξικό για το νικολάο φοίνικα είναι: (1) Πλουτάρχου, Ηθικά 723, D, και (2) Αθήναιου, 14,652 Α, και αξίζει να τις δούμε για να διαπιστώσουμε αν ο Σιαμάκης λέει την αλήθεια για την τελεστική χρήση αυτών των φοινίκων:

(1) Η παραπομπή του Πλουτάρχου βρίσκεται σ’ ένα διάλογο ανάλογο με τους πλατωνικούς διαλόγους που θέτουν διάφορα θέματα ή προβλήματα προς συζήτηση – μόνο που του Πλουτάρχου περιέχουν πλήθος πραγματολογικών στοιχείων ακόμα και φυτών – και έχει τον ακόλουθο τίτλο-πρόβλημα:

«Διά τὶ τῶν ἱερῶν ἀγώνων ἄλλος ἔχει στέφανον, τὸν δὲ φοίνικα πάντες; Ἐν ὧ καὶ, διά τὶ τοὺς μεγάλους φοινικοβαλάνους νικολάους καλοῦσιν;»

Βλέπουμε εδώ τον Πλούταρχο να εισάγει 2 ξεχωριστά θέματα-προβλήματα που συνδέονται με το δέντρο του φοίνικα. Το 1ο είναι, γιατί οι νικητές των αγώνων παίρνουν στεφάνια διαφορετικών δέντρων (ανάλογα με την περιοχή και την γιορτή όπως θα δούμε) αλλά πάντα παίρνουν μαζί, κι ένα κλαδί φοίνικα, και το 2ο είναι, γιατί κάποιοι φοινικοβάλανοι ονομάζονται νικολάοι. Ας προσέξουμε επίσης ότι στο 2ο ερώτημα, δεν μιλάει για κλαδιά φοίνικα αλλά για φοινικοβαλάνους που σημαίνει καρπούς του φοίνικα. Τα πρόσωπα του διαλόγου Σώσπις, Ηρώδης, Πρωτογένης και Κάφισος, δίνουν το καθένα τις απαντήσεις τους. Δεν βάζουμε όλο το κείμενο επειδή είναι σχετικά μεγάλο και δεν χρειάζεται, αλλά μόνο σύντομες περιλήψεις των απαντήσεων:

α. Ο Σώσπις λέει ότι επειδή ο φοίνικας έχει ίσου μεγέθους φύλλα συμβολίζει την άμιλλα των αγωνιστών. Για τους νικολάους φοινικοβαλάνους λέει ότι πήραν τ’ όνομά τους απ’ τον περιπατητικό φιλόσοφο Νικόλαο τον οποίο ο βασιλιάς συμπαθούσε πολύ για το ήθος του και το κοκκινωπό χρώμα του προσώπου του.

β. Ο Ηρώδης λέει ότι επειδή ο φοίνικας είναι αείφυλλος (= δεν ρίχνει ποτέ τα φύλλα του) συμβολίζει την νίκη, γι αυτό και δίνεται πάντα στους νικητές.

γ. Ο Πρωτογένης λέει ότι δίνουν πάντα φοίνικα στους νικητές, γιατί ο Θησέας ήταν αυτός που ίδρυσε τους αγώνες στην Δήλο, κι έσπασε ένα κλάδο φοίνικα.

δ. Ο Κάφισος λέει ότι ο φοίνικας έχει γερό ξύλο που αν το πιέσεις, αυτό παρουσιάζει αντίσταση και συμβολίζει την αντίσταση που πρέπει να έχουν οι αθλητές στην κούραση και καταπόνηση των μυών.

Όλα δε τα πρόσωπα του διαλόγου όταν άκουσαν την γνώμη του Σώσπιδος για τους νικολάους φοίνικες συμφώνησαν με αυτήν. Μάλιστα ο Σώσπις τελειώνει με την φράση:

«τάς μεγίστας καὶ καλλίστας τῶν φοινικοβαλάνων νικολάους ὠνόμαζε. Καὶ μέχρι νῦν οὕτως ὀνομάζονται.» = «τις μεγαλύτερες και καλύτερες φοινικοβαλάνους τις ονόμαζε νικολάους. Και μέχρι τώρα έτσι ονομάζονται.»

Για τους κλάδους του φοίνικα που δίνονται στους νικητές υπάρχει και μια πληροφορία του Παυσανία που την βάζω παρακάτω, όπως την πήραμε απ’ την σελίδα, http://www.krassanakis.gr/Phoenix.htm :

«Ο Παυσανίας (Αρκαδικά 8,1-3 κι 8,43) αναφέρει ότι στους νικητές στην Ολυμπία δινόταν  στεφάνι από κότινο (αγριελιά), σ’ αυτούς στους Δελφούς από δάφνη, σ’ αυτούς στα Ίσθμια από πίτυν (πεύκο) και σ’ αυτούς  στα Νέμεα από σέλινο. Συνάμα σε όλους τους αγώνες στους νικητές δινόταν και κλάδος φοίνικος.»

(2) Η παραπομπή του Αθήναιου βρίσκεται στο μεγάλο έργο του Δειπνοσοφισταί, και είναι η εξής:

«καὶ Ἀριστοτέλης ἐν τῷ περὶ Φυτῶν ῾fr. 246 R' 'οὕτως: ‘φοινίκων ἀνόρχων, οὕς τινες εὐνούχους καλοῦσιν, οἳ δ᾽ἀπυρήνους.' φοίνικα δὲ  τὸν καρπὸν καὶ Ἑλλάνικος κέκληκεν ἐν τῇ εἰς Ἄμμωνος Ἀναβάσει ῾FHG I 67',' εἰ γνήσιον τὸ σύγγραμμα, καὶ Φόρμος ὁ κωμικὸς ἐν Ἀταλάνταις ῾p. 294 L'.'περὶ δὲ τῶν Νικολάων καλουμένων φοινίκων τοσοῦτον ὑμῖν εἰπεῖν ἔχω τῶν ἀπὸ τῆς Συρίας καταγομένων, ὅτι ταύτης τῆς προσηγορίας ἠξιώθησαν ὑπὸ τοῦ Σεβαστοῦ αὐτοκράτορος σφόδρα χαίροντος τῷ βρώματι, Νικολάου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἑταίρου ὄντος αὐτῷ καὶ πέμποντος φοίνικας συνεχῶς. τῶν ἀπὸ τοῦ περιπάτου δ᾽ ὢν ὁ Νικόλαος καὶ ἱστορίαν συνέγραψεν πολλήν.»

Βλέπουμε λοιπόν κι εδώ να γίνεται λόγος για τους καρπούς του φοίνικα αφού ο αυτοκράτωρ – τον οποίο ο Πλούταρχος ονομάζει βασιλιά, και που ήταν ο Οκταβιανός Αύγουστος (στην εποχή του οποίου γεννήθηκε ο Χριστός) – «σφόδρα χαίρονταν τῶ βρώματι» (= πολύ ευχαριστιόταν την τροφή αυτή). Και λέει και ο Αθήναιος ότι ονομάστηκαν οι καρποί απ’ τον φιλόσοφο Νικόλαο Δαμασκηνό (ἀπὸ τοῦ περιπάτου) που ήξερε την αδυναμία του Αυγούστου στους καρπούς του φοίνικα, και του έστελνε συνεχώς, όπως λέει. Παραθέτει δε στην αρχή του αποσπάσματος, ότι και ο Αριστοτέλης κάνει λόγο γι απύρηνους (= χωρίς κουκούτσι) φοίνικες, και ο Ελλάνικος φοίνικα τον καρπόν κέκληκε (= ονόμασε).

Λύνεται έτσι το μυστήριο για το ποιος Νικόλαος ήταν αυτός και ποιος βασιλιάς ονόμασε έτσι τους καρπούς του φοίνικα. Ο Νικόλαος αυτός γεννήθηκε το 64 π.Χ. και πέθανε στα 10-20 μ.Χ. Το βυζαντινό λεξικό Σουΐδα μας δίνει πληροφορίες γι αυτόν, όπως και για τους νικολάους καρπούς:

«Νικόλαος, Δαμασκηνός, γνώριμος Ἡρώδου τοῦ τῶν Ἰουδαίων βασιλέως καὶ Αὐγούστου Καίσαρος, φιλόσοφος Περιπατητικὸς ἢ Πλατωνικός. ἔγραψεν Ἱστορίαν καθολικὴν ἐν βιβλίοις 144, καὶ τοῦ βίου Καίσαρος ἀγωγήν. οὕτως δὲ ἠσπάσατο αὐτὸν ὁ Καῖσαρ, ὡς τοὺς ὑπ' ἐκείνου πεμπομένους πλακοῦντας τῷ Καίσαρι, ἤγουν μελιτούντας, Νικολάους αὐτὸν καλεῖν. καὶ διαμένει τοῦτο ἄχρι τῆς σήμερον.»

Βλέπουμε το λεξικό να χρησιμοποιεί άλλες λέξεις για να περιγράψει τους νικολάους καρπούς: πλακούντας μελιτούντας = καρπούς μελιτωμένους, δηλ. αρκετά γλυκούς. Επειδή όμως η λέξη πλακούντας παραπέμπει σε σχήμα πεπλατυσμένο (λεξικό Δημητράκου), μαζί με την λέξη μελιτούντας που σημαίνει πολύ γλυκούς, ζαχαρωμένους, πιθανόν να πρόκειται γι αποξηραμένη μορφή των καρπών η οποία ως γνωστόν περιέχει αυξημένο ποσοστό σακχάρων, όπως συμβαίνει με τ’ αποξηραμένα φρούτα που είναι πολύ πιο γλυκά απ’ τα φρέσκα. Σ’ αυτό το τελευταίο συμπέρασμα συνηγορεί και το γεγονός που μαρτυρείται όπως είδαμε, ότι ο φιλόσοφος Νικόλαος έστελνε συχνά τα φρούτα αυτά στον αυτοκράτορα Αύγουστο, και η μεταφορά φρέσκων φρούτων σε μακρινή απόσταση για εκείνην την εποχή ήταν ρίσκο λόγω του κνδύνου της αποσύνθεσής των. Έτσι λοιπόν είναι πιθανότερο να θεωρήσουμε ότι οι νικολάοι φοίνικες ήταν αποξηραμένοι καρποί φοινίκων, ανάλογοι με τους γνωστούς μας χουρμάδες που ευδοκιμούν στα ίδια ζεστά μέρη, μόνο που οι πρώτοι είχαν πολύ μικρό ή καθόλου κουκούτσι, αφού στον Αριστοτέλη αναφέρονται ως απύρηνοι όπως είδαμε.

Πάμε να δούμε τώρα τον μαγικό πάπυρο που φέρνει ο Σιαμάκης και είναι ο παρακάτω [μπορείτε να βρείτε τους μαγικούς ελληνικούς πάπυρους στο διαδίκτυο, ακόμα και να κατεβάσετε τον τόμο της έκδοσης που έγινε απ’ τον Karl Preisendanz (Λειψία και Βερολίνο, 1931, τόμος 1). Βάλτε στην αναζήτηση: Papyri Greacae Magicae, Karl Preisendanz, ( Papyri Graecae Magicae : Karl Preisendanz : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive )], τόμος 1, σελ.14 :

Μαγικός Πάπυρος 1 (Berlin P 5025), στίχοι 243-247.

«ἔστιν δὲ καὶ τοῦ μελανίου ἡ σκευή: τρωγλῖτις ζμύρνα δραχμαὶ δ΄, ἰσχάδας Καρικὰς γ΄, φοινίκων Νικολάων ὀστέα ζ΄, || στροβίλια ἄβροχα ζ΄, ἀρτεμισίας μονοκλώνου καρδίας ζ΄, | ἴβεως Ἑρμαϊκῆς πτερὰ ζ΄, ὕδωρ πηγαῖον. Ταῦτα καύσας ποίει και γράφε.».

Πρόκειται για συνταγή παρασκευής μελάνης όπως λέει κι ο Σιαμάκης, μόνο που δεν μιλάει για κοτσάνια φοινίκων όπως λέει, αλλά για οστέα = κουκούτσια, πυρήνες (λεξικό LSΚ). Επομένως οι νικολάοι φοίνικες κι εδώ, είναι οι καρποί του φοίνικα.

Βρήκαμε κι άλλη μια παραπομπή σε μαγικό πάπυρο, στην ίδια έκδοση, Papyri Greacae Magicae, Karl Preisendanz, Λειψία και Βερολίνο, 1931, τόμος 2, σελ. 43, την παρακάτω:

Μαγικός Πάπυρος 7 (London Brit. Mus. P CXXI), στίχοι 999-1001.

«σκευ[ὴ μ]έλανος: [ἴσ]χάδα<ς> γ΄, φοίνικος ὀστὰ γ΄ Νικολάου | καὶ ἀρτεμισίας ἄγματα γ΄ και ζμύρνης χόν[δρ]ους γ΄, [ὁμο]ῦ [ποίησον, || εἴτα] λειώσας [ἐπίγραφε] τὸν ὑποκείμενον λόγον».

Πάλι έχουμε παρασκευή μελάνης κατά παρόμοιο τρόπο και με τις ίδιες λέξεις. Μόνο μια μικρή διαφορά υπάρχει. Στον 1ο πάπυρο αναφέρονται έτσι στον πληθυντικό αριθμό (φοινίκων νικολάων), ενώ στον 2ο αναφέρεται στον ενικό (φοίνικος νικολάου). Άρα η γενική πτώση του πλυθυντικού μας κάνει νικολάων, και όχι όπως την βάζει ο Σιαμάκης νικολα<ΐ>ων και βάζει το <ΐ> για να δείξει ότι το ΐ φθάρηκε και σβήστηκε, και άρα πρέπει ν’ αποκατασταθεί. Κι αυτό το κάνει για να στηρίξει την γνώμη του ότι οι φοίνικες αυτοί παρουσιάζονται προς τιμήν του θεού Νικολάου (Ποσειδώνα) ώστε να λέγονται νικολάιοι. Όμως ταύτιση ονομάτων Νικολάου και Ποσειδώνα δεν υπάρχει και δεν μαρτυρείται πουθενά. Και οι νικολάοι φοίνικες δεν είναι τα κλαδιά φοινίκων που δίνονται σε ιερούς αγώνες ή σε άλλες ιερές ή τελεστικές εκδηλώσεις όπως θέλει να εννοεί ο Σιαμάκης, αλλά είναι απλώς οι καρποί κάποιου είδους φοίνικα ή οι φοινικοβάλανοι όπως λέει ο Πλούταρχος. Και στις μαγικές συνταγές της μελάνης δεν δείχνουν κάποια μαγική χροιά, όπως δεν δείχνουν κι άλλα αθώα συστατικά που αναφέρονται, όπως οι ισχάδες (ξερά σύκα), τα στροβίλια (κώνοι πεύκου), και οι χόνδροι της γνωστής αρωματικής ρητίνης της σμύρνας.Την μαγική χροιά της συνταγής την δίνει αυτός που την βγάζει.  

Βάζουμε παρακάτω και την μετάφραση στ’ αγγλικά του Hans Deiter Betz, The Greek Magical Papyri in Translation including the Demotic spells. Chicago, University of Chicago Press, 1986, για τον Μαγικό Πάπυρο 1:

«This is also the composition of the Ink: Myrrh Troglitis, 4 drams; 3 Karian Figs, 7 pits of Nikolaus Dates, 7 dried Pinecones, 7 piths of the single-stemmed Wormwood, 7 wings of the Hermaic Ibis, Spring Water.». https://www.academia.edu/3158348/The_Greek_Magical_Papyri_in_Translation_including_the_Demotic_Spells , σελ. 9 μετά την εισαγωγή (introduction).  Οι αγγλικές λέξεις pits και dates σημαίνουν αντίστοιχα κουκούτσια και χουρμάδες (καρποί είδους φοίνικα).

Η λέξη φοίνικες με την σημασία καρποί – που όπως είδαμε αναφέρουν οι Αριστοτέλης, Ελλάνικος, Αθήναιος και οι Μαγικοί Πάπυροι –, συναντάται και στην Βίβλο:

«οἱ ἄρτοι καὶ οἱ φοίνικες εἰς βρῶσιν τοῖς παιδαρίοις», Β΄ Βα 16,2.

 Αποδεικνύεται λοιπόν ότι τα κοτσάνια του Σιαμάκη δεν είναι μεταφραστικό λάθος αλλά ψέμμα εκ προθέσεως για να παραπέμψει σε κοτσάνια κλάδων και να «στηρίξει» έτσι την άλλως αστήρικτη θεωρία του περί κλάδων φοινίκων προς τιμήν του οργιαστικού θεού Νικολάου-Ποσειδώνα.

Αλλά ο Σιαμάκης μ’ αυτήν την ταύτιση των 2 ονομάτων Νικολάου και Ποσειδώνα και με τα κλαδιά των φοινίκων, θέλει ν’ αποδείξει και κάτι άλλο που δεν το έχει γράψει ακόμα. Και αυτό το ξέρω διότι μας το είχε πει προφορικά: Ότι ο ειδωλολατρικός και οργιαστικός θεός Ποσειδώνας αντικαταστάθηκε απ’ τους έλληνες χριστιανούς με τον άγιο Νικόλαο, και τα βάια που βάζουμε στον επιτάφιο την Κυριακή των βαΐων, κατάγονται απ’ τα ειδωλολατρικά κι οργιαστικά νικολάια βάια. Και ν’ αποδείξει έτσι πόση εξάρτηση έχουν οι έλληνες απ’ την οργιαστική ειδωλολατρία.

Ο Σιαμάκης μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί να λέει και να γράφει ότι θέλει, διότι εμείς τον έχουμε βάλει στο στόχαστρο και τον κυνηγάμε, ώστε να του γκρεμίσουμε όλα τα ψευδή και «πρωτότυπα και θαυμαστά ευρήματα», τον δήθεν βιβλικό ερμηνευτή και απατεώνα!

Τα πυροτεχνήματα του Σιαμάκη

Ο Σιαμάκης νιώθει τόση μεγάλη αυτοπεποίθηση ως ερμηνευτής, ώστε στην εισαγωγή του προς το τέλος δίνει και την «πρωτότυπη» εικόνα του διαγράμματος της Αποκάλυψης που την ζωγραφίζει κιόλας. Κατ’ αυτόν η Αποκάλυψη είναι πυροτέχνημα! Βλέπε την σελίδα του, http://philologus.gr/4/68-2010-01-01-01-22-30/76--i , και βάλε στην εύρεση την λέξη πυροτέχνημα, και θα δεις το παρακάτω σχήμα μαζί με αυτά που γράφει κάτω απ’ αυτό:

Διάγραμμα τῆς Ἀποκαλύψεως (του Σιαμάκη)

«῎Ετσι λοιπὸν ἡ ᾿Αποκάλυψι τοῦ ᾿Ιωάννου εἶναι σὰ δυὸ πυροτεχνήματα ποὺ σκάζουν δίπλα δίπλα. τὸ ἕνα μὲ τὴν ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ (1,4-20) καὶ τὶς ἑφτὰ ἐπὶ μέρους (κεφ. 2-3) ἐκρήγνυται σὰν ἕνας ἑφτάκτινος πυροτεχνικὸς ἀστέρας ποὺ οἱ ἀκτῖνες του ἀπολήγουν σὲ ἑφτὰ ἀστέρες. τὸ ἄλλο εἶναι σειρὰ τριῶν ἑφτάκτινων ἀστέρων· ἡ μιὰ ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ πρώτου ἀστέρος, τὶς σφραγῖδες, ἐκρήγνυται γιὰ δεύτερη φορὰ καὶ παράγει τὸ δεύτερο ἀστέρα, καὶ ἡ μιὰ ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ δευτέρου, τὶς σάλπιγγες, ἐκρήγνυται καὶ παράγει τὸν τρίτο ἀστέρα τῆς σειρᾶς τοῦ μεγάλου πυροτεχνήματος, τὶς φιάλες· τοῦ τρίτου ἀστέρος εἶναι ὑπερτροφική, σὰν γιὰ νὰ ἐκραγῇ καὶ νὰ παραγάγῃ ἕναν ἑπόμενο ἀστέρα, ἀλλὰ δὲν ἐκρήγνυται ἀκόμη, παρὰ χάνεται μέσα στὴν προσδοκία. σὰ νὰ θέλῃ ὁ προφήτης νὰ πῇ· Καὶ τὰ λοιπὰ καὶ τὰ λοιπά (κεφ. 4-22).»

Πυροτέχνημα λοιπόν η Αποκάλυψη κατά τον Σιαμάκη! Να λοιπόν, που έχουμε δίκιο όταν λέμε ότι τα θεολογήματα του Σιαμάκη και τα φιλολογικά του ευρήματα για τους αρχαίους έλληνες, είναι … πυροτεχνήματα!

Προσέξτε το παραπάνω απόσπασμά του. Εκτός απ’ τις εκρήξεις που μας γέμισε, λέει στην τελευταία φράση του, «σὰ νὰ θέλῃ ὁ προφήτης νὰ πῇ· Καὶ τὰ λοιπὰ καὶ τὰ λοιπά». Δεν σας τα έλεγα; Είπαμε ότι ο Σιαμάκης νομίζει ότι βρίσκεται μέσα στο Πνεύμα του Θεού και άρα νομίζει ότι ξέρει τί θέλει να πει ο προφήτης! Εδώ όμως οφείλουμε να ρωτήσουμε τον εμβατεύοντα Σιαμάκη. Μα καλά, ο προφήτης θα εννοούσε ποτέ λόγια που δεν είπε, με την φράση «και τα λοιπά»; Δηλαδή τί πιστεύει ο Σιαμάκης; Ότι ο προφήτης είχε κι άλλα παρόμοια να πει αλλά δεν χρειαζόταν να τα πει για να μην επαναλαμβάνεται; Γιατί λοιπόν «δεν εξεράγει ο τρίτος αστέρας» του Σιαμάκη;

Καλά θα κάνει ο Σιαμάκης να δει τα χάλια του και να σταματήσει τις εξωτερικές «εκρήξεις αστέρων» – με τις οποίες έγραψε και το εντελώς άχρηστο αστρονομικό του βιβλίο «Ο Ουρανός και η Γη», για να μας παραστήσει τον αστρονόμο και τον φυσικό ενώ δεν γνωρίζει στοιχειώδη φυσική (!). Βλέπε τις σελίδες μας, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ & Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ (ΜΕΡΟΣ Α΄) και Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ & Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ (ΜΕΡΟΣ Β΄) .

Διότι οι εκρήξεις που φαντάζεται είναι μόνο εκρήξεις αλαζονείας που συμβαίνουν εσωτερικά μέσα στο μυαλό του και πουθενά αλλού. Όποιος δεν έχει περιεχόμενο και ουσία, σκαρφίζεται πυροτεχνήματα κι εκρήξεις για να εντυπωσιάσει. Κι ο Σιαμάκης από εντυπωσιασμό τους έχει ξεπεράσει όλους τους αρχαίους και νεώτερους φαρισαίους.

Παραθέτω παρακάτω και 2 ακόμα χαρακτηριστικά αποσπάσματα της εισαγωγής του στην Αποκάλυψη, για να δείτε πώς ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης περιφρονεί τους άλλους και συγχρόνως καυχάται για τον εαυτό του:

«ὅποιος φοβᾶται τὶς καταστροφὲς τῆς ᾿Αποκαλύψεως ὡς φυσικὲς ἢ φοβερίζει ἄλλους μὲ τέτοιες, δείχνει μόνο ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανὸς· ὅτι κατὰ βάθος εἶναι νικολαΐτης.»

Δηλαδή κατά τον Σιαμάκη αν ένας ασθενής στην πίστη χριστιανός, φοβηθεί κάποτε απ’ τις τερατώδεις και φοβερές εικόνες της Αποκάλυψης, αυτός είναι νικολαΐτης σαν τους ακόλαστους αιρετικούς που είδαμε! Και ξεχνάει την προτροπή του Παύλου ότι πρέπει να προσέχουμε τους ασθενείς αδελφούς μας (Α΄ Κο 8,7-13)! Για τον Σιαμάκη που η σκληρότητα του έχει ξεπεράσει τα όρια της ανθρωπιάς και βρίσκεται πλέον στην απανθρωπιά, που την δείχνει με το διώξιμο των μαθητών του, με την διάλυση οικογενειών, με το μίσος που βάζει σε οικογένειες, με τις συκοφαντίες του ίδιου και τις ψευδομαρτυρίες στις οποίες ωθεί τους μαθητές του, έχουμε να πούμε τον παρακάτω λόγο του Χριστού:

«ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης.», Λκ 17,1-2, Μθ 18,6, Μρ 9,42.

Και παρακάτω δέστε την κομπορρημοσύνη του Σιαμάκη για την «επιστημονική του κατάρτιση»:

«αὐτοί, καθὼς ἔχω παρατηρήσει προσεκτικὰ ἐπὶ τέσσερες δεκαετίες, φαίνονται ἁπαξάπαντες ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν «συγγραμμάτων» τους καὶ τῶν «μελετῶν» τους, ὅτι κανείς τους, οὔτε δικός μας οὔτε ξένος, δὲν ἔχουν τὴν ἐπαρκῆ ἐπιστημονικὴ κατάρτισι ἢ φυσικὴ νοημοσύνη, ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεπε νὰ ἔχουν ἄποψι στὰ ζητήματα αὐτά. οὔτε κἂν ἔχουν ἀντιληφτῆ ὅτι ἡ ἄποψι μπορεῖ νὰ πηγάζῃ μόνο ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ κατάρτισι καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ὄρεξι ἐκείνου ποὺ τὴ διατυπώνει· ἡ δὲ κατάρτισι φαίνεται μόνο ἀπὸ τὴ γνῶσι καὶ τὴν ἔρευνα, ποὺ ἐμφαίνονται μέσα στὰ γραπτὰ τοῦ καθενός, καὶ ἀπὸ τίποτε ἄλλο, …»

Συμφωνούμε με την τελευταία φράση του. Κι όπως λέει και ο Κύριος:

«λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πᾶν ῥῆμα ἀργὸν ὃ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως· 37 ἐκ γὰρ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καὶ ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ.», Μθ 12,37.

Έτσι κι εμείς αποδείξαμε και αποδεικνύουμε συνεχώς εξετάζοντας τα γραπτά του Σιαμάκη ότι η επιστημονική κατάρτιση που κάποτε είχε, όχι μόνο δεν τον βοήθησε στην ερμηνεία της Βίβλου ώστε να βγάλει κάποια ωφέλιμα συμπεράσματα για τους χριστιανούς, αλλά του έγινε και σκάνδαλο, για να φέρεται σκληρά και να λέει ψέμματα όπως αυτό με την προσωνυμία του ονόματος Νικόλαος που αποδίδει στον θεό Ποσειδώνα, ώστε να καμαρώνει στους οπαδούς του ως μεγάλος φιλόλογος και θεολόγος ερμηνευτής, ο ξεδιάντροπος καυχησιάρης και ψεύτης! Η όλη θεολογική πορεία του ήταν ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα, και τίποτ’ άλλο. Ο Θεός να τον βοηθήσει τον ταλαίπωρο και τυφλό!

Υποσημείωση

[1] Η φιάλη που είδαμε ν’ αναφέρεται πολλές φορές στον μαγικό πάπυρο έγινε άλλο ένα χοντρό κι επιτηδευμένο λάθος απ’ τον Σιαμάκη, διότι δέστε πώς την μεταφράζει στο λεξικό του (βλέπε την σελίδα του, http://philologus.gr/files/LEXIKO.PDF : «φιάλη, λατρευτικό σκεύος με σχήμα σαν αβαθές ποτήρι με πόδι, που χρησιμοποιούνταν για θυμιατήρι (τέτοια ακριβώς είναι και σήμερα τα παλιά χωριάτικα θυμιατήρια).»

Όμως, όπως μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ερευνώντας για την αρχαία φιάλη, θα δει ότι είναι σκεύος μεν, αλλά δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τα ποτήρια και θυμιατήρια (!) του Σιαμάκη, ούτε φυσικά με μπουκάλια που θα πήγαινε ο νους μας έχοντας υπόψιν τις σημερινές φιάλες. Γράψαμε ήδη πιο πάνω με συντομία τι ήταν η αρχαία φιάλη, και διαπραγματευτήκαμε το σκεύος αυτό πολύ ενδελεχώς στο κείμενο των 80 σελίδων. Διότι βλέπετε ο Σιαμάκης χρησιμοποίησε την φιάλη για να «πρωτοτυπήσει» στην ερμηνεία του προφήτη Ζαχαρία, λέγοντας ότι οι επαναστατημένοι εβραίοι θα πιουν το αίμα των κατακτητών τους ελλήνων σε … κολωνάτα ποτήρια (έτσι ερμήνευσε τις φιάλες της προφητείας)! Ενώ η προφητεία αναφέρεται στον χριστιανισμό που θα εξαπλωθεί και θα κατακτήσει τους έλληνες, και συμφωνούν σ’ αυτό όλοι οι μεταφραστές. Βλέπε και την σελίδα μας όπου δημοσιεύουμε το κείμενο των 80 σελίδων, Το κείμενο με τις ερωτήσεις που έδωσα στον Σιαμάκη για την υβριστική συμπεριφορά του, και δεν απάντησε. , σελ. 48-58 του pdf, όπου βάζουμε πολλές φωτό αρχαίων φιαλών από μουσεία, και αναλύουμε την προφητεία παράλληλα και με άλλες παρεμφερείς προφητείες. Η φωτό που βάλαμε στον τίτλο της παραπάνω σελίδας με το pdf, δείχνει αρχαίο αγαλματίδιο που παριστάνει ετρούσκο ιερέα καθώς κρατάει στο αριστερό του χέρι μια φιάλη (εδώ είναι αρκετά ρηχή σαν πιάτο) και σπένδει (χύνει κάνοντας σπονδή) το υγρό περιεχόμενό της προς κάποιον θεό. Γι αυτό και η φιάλη γέρνει στο χέρι του. Παρόμοια εικόνα σπονδής δίνει συμβολικά και η Αποκάλυψη με τις 7 φιάλες που χύνουν το περιεχόμενό τους οι άγγελοι στη γη (Απ κεφ. 16). Όμως η σπονδή αυτή γίνεται προς τον Θεό και απ’ τον ίδιο τον Θεό, με το περιεχόμενο των φιαλών να είναι ο θυμός του Θεού προς τους μη μετανοήσαντας ανθρώπους (Απ 16,1).