THE ANGEL WORSHIP & THE ANTICHRIST SIAMAKIS

Θεσσαλονίκη 5-11-2016

Η τοπική σύνοδος που έγινε στην Λαοδίκεια το 341 μας άφησε 60 κανόνες που περιέχονται στο Πηδάλιο της εκκλησίας. Αναφέρουμε σχετικά για το Πηδάλιο σε άλλες σελίδες μας. Ο 35ος κανόνας της συνόδου αυτής, αναθεματίζει τους αιρετικούς που επικαλούνταν και λάτρευαν αγγέλους.

Η ερμηνεία του κανόνα που κάνει ο Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρει την πληροφορία του Επιφάνειου επισκόπου Κωνσταντίας (= Σαλαμίνας) ή Κύπρου, που υπάρχει στο αντιαιρετικό του σύγγραμμα Πανάριον, και που λέει ότι αυτοί οι αιρετικοί οι ονομαζόμενοι Αγγελικοί, δίδασκαν ότι δεν πρέπει να επικαλούμαστε τον Χριστό ή τον Πατέρα Θεό για τυχόν βοήθεια, διότι αυτό υπερβαίνει την ανθρώπινη αξία, και πρέπει να επικαλούμαστε τους αγγέλους. Όμως ο Επιφάνειος παρόλο που αναφέρει τους Αγγελικούς, ωστόσο δεν δίνει γι αυτούς κάποια σίγουρη πληροφορία καθώς σημειώνει ότι αυτή είναι η μόνη αίρεση απ’ τις 80 που σχολιάζει στο έργο του, για την οποία δεν γνωρίζει κάτι συγκεκριμένο (PG 41,1037-1040). Προφανώς ο Νικόδημος είχε άλλο έργο στο μυαλό του, πιθανώς και άλλον εκκλησιαστικό συγγραφέα και τον μπέρδεψε. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος μας παραδίνει πληροφορία σύμφωνα με την οποία οι συγκεκριμένοι αιρετικοί θεωρούσαν ότι οι άγγελοι είναι αυτοί που μεσολαβούν για να σωθούμε, και όχι ο Χριστός (PG 62,344).

Ο Νικόδημος επίσης στην ερμηνεία του κανόνα χαρακτηρίζει την αίρεση ως κρυφή πλάνη του διαβόλου, που με την προσποιητή ευλάβεια, κατάντησε τους πιστούς της να επικαλούνται τους αγγέλους ως θεούς, και να “λατρεύουν έτσι την κτίση παρά τον κτίσαντα” [έτσι περιγράφει ο απ. Παύλος αυτούς που αρνούνται τον Θεό και κυλίονται στα σαρκικά πάθη τους (Ρω 1,25)].

Στα προλεγόμενα (και υποσημείωση) της συνόδου της Λαοδίκειας και στην ερμηνεία του 35ου κανόνα της ο Νικόδημος αναμεταδίδει πληροφορία του Θεοδώρητου, που λέει ότι η αίρεση αυτή της αγγελολατρίας, καθώς και άλλες που αμφισβητούσαν το δόγμα της Αγίας Τριάδας, κρατούσαν για πολλά χρόνια στην Φρυγία και Πισιδία, Μητρόπολη των οποίων ήταν η Λαοδίκεια, γι αυτό και την ανέλαβε προς καταδίκη η ομώνυμη Σύνοδος. Παραπέμπει επίσης, και στην προς Κολασσαείς επιστολή του Παύλου.

Ο Παύλος πρώτος, χτυπάει την ίδια αυτή αίρεση – αφού στέλνει την επιστολή του αυτή και στους Λαοδικείς, Κλ 2,1 και 4,16 – με την φράση :

«μηδεὶς ὑμᾶς καταβραβευέτω θέλων ἐν ταπεινοφροσύνῃ καὶ θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων, ἃ μὴ ἑώρακεν ἐμβατεύων, εἰκῇ φυσιούμενος ὑπὸ τοῦ νοὸς τῆς σαρκὸς αὐτοῦ, 19 καὶ οὐ κρατῶν τὴν κεφαλήν, ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα διὰ τῶν ἁφῶν καὶ συνδέσμων ἐπιχορηγούμενον καὶ συμβιβαζόμενον αὔξει τὴν αὔξησιν τοῦ Θεοῦ», Κλ 2,18-19.

Η μομφή της δήθεν ταπεινοφροσύνης, και ότι οι αιρετικοί δεν κρατάνε την κεφαλή που είναι ο Χριστός (1,18), αλλά τους αγγέλους, είναι αρκετή για να τους χαρακτηρίσει φυσιωμένους (φουσκωμένους = υπερήφανους) απ’ το σάρκινο μυαλό τους.

Αν εξαιρέσουμε το 3ο και τελευταίο κεφάλαιο της επιστολής του αυτής, όπου ο Παύλος δίνει γενικές οδηγίες όμοια και με άλλες επιστολές του, φαίνεται ότι το κύριο θέμα της ήταν αυτή ακριβώς η αίρεση. Διότι μιλάει συνεχώς για το αξίωμα και την φύση του Χριστού, ότι όλα κτίστηκαν και στέκονται μέσω αυτού (1,15-18), ακόμα και οι κυριότητες και οι εξουσίες (δηλ. οι άγγελοι), ότι σ’ αυτόν βρίσκονται «πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως» (2,3), και είναι η μόνη επιστολή όπου λέει 2 φορές την περίφημη και αναλυτική φράση που καίει όσους αμφισβητούν την θεότητα του Χριστού, «ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (1,19 και 2,9).

Αυτός επίσης ο Χριστός, λέει ο Παύλος, μας «αποκατάλλαξε ειρηνοποιήσας δια του αίματος του σταυρού αυτού» (1,20), και «εξάλειψε το χειρόγραφο (κατηγορητήριο έγγραφο) που είχαμε εις βάρος μας» (2,14), αφού ήμασταν «απαλλοτριωμένοι και εχθροί στην διάνοια με τα πονηρά μας έργα» (1,21).

Από την μια μεριά δηλ. ο Παύλος προσπαθεί να δείξει στους Κολασσαείς και τους Λαοδικείς, ότι ο παρόλο που ο Χριστός ήταν ο μεγάλος και δυνατός Θεός εξ αρχής και που σ’ Αυτόν υπάγονται όλα τα κτίσματα, εν τούτοις δέχθηκε να σταυρωθεί, για να μας «παραστήσει αγίους και αμώμους» (1,22), παραμένοντας δυνατός σαν ρίζα που κρατάει το δέντρο, έτσι ώστε να ζητούμε μόνο Αυτόν, και να στηριζόμαστε «ριζωμένοι και εποικοδομούμενοι» μόνο σ’ Αυτόν (2,6-7), που έχει και την δύναμη να μας δοξάσει (1,27 και 2,15). Το συμπέρασμα απ’ τα λεγόμενα του Παύλου είναι, ότι δεν πρέπει να παρατούμε τον Χριστό, και να προσφεύγουμε στην βοήθεια κάποιου κτίσματος.

Συνδέει επίσης την διδασκαλία των αιρετικών με αποχές από φαγητά και συζυγική συνεύρεση (2,16-17 και 20-23, βλέπε και Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΥΠΕΡΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ όπου αναλύουμε περισσότερο την πτυχή αυτή των αιρετικών) – φαίνεται ότι η προσποιητή ευσέβεια γεννάει τον υπερβολικό συντηρητισμό και ασκητισμό, που είναι η πιο βδελυκτή υποκρισία –, και χαρακτηρίζει την αίρεση «φιλοσοφία και κενή απάτη» (2,8), και «εθελοθρησκεία» (2.23).

Ποια σχέση τώρα μπορεί να έχει ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης με την αγγελολατρεία ή θρησκεία των αγγέλων κατά τον Παύλο; Έχει, και θα δείτε.

Είδαμε ότι την αγγελολατρεία, την συνοδεύει η προσποιητή ευσέβεια. Δείτε λοιπόν τώρα την παρακάτω ιστορία.

Ο Σιαμάκης όταν ήταν γυμνασιόπαιδο, αποφάσισε ότι ήθελε να αφιερωθεί ως παρθένος στον Θεό. Μέχρι εδώ καλά. Το κακό αρχίζει από δω και πέρα. Μας διηγούνταν λοιπόν πολλές φορές – οι επαναληπτικές διηγήσεις του Σιαμάκη για το πόσο ενάρετος και γενναίος ήταν, δεν είχαν τελειωμό, ειδικά τα τελευταία χρόνια, όταν πια η εκτροπή του προς την αλαζονεία ήταν ραγδαία –, ότι ενώ διάβαζε (τότε που ήταν 12 ετών) το ευαγγέλιο του Ματθαίου, έπεσε πάνω στο χωρίο όπου ο Χριστός μιλάει για αυτούς που «οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.» και «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.» (Μθ 19,12), λέγοντας όμως προηγουμένως «Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ' οἷς δέδοται·». Έτσι ο Σιαμάκης κατάλαβε ότι ανήκει στην κατηγορία των οἷς δέδοται !

Όμως στο χωρίο φαινόταν ένα πρόβλημα γι αυτόν. Αν αυτός ανήκει στους οἷς δέδοται, πότε θα του δοθεί λοιπόν; Νόμισε δηλαδή, ότι η παρθενία ή η έγκριση του να παρθενέψει, θα του δοθεί με κάποιο τρόπο απ’ τον Θεό. Και έμενε με την αγωνία πότε θα ευδοκήσει ο Θεός να του το δώσει! Κι όταν αργότερα, διάβασε την ομιλία του Χρυσοστόμου στον Ματθαίο, που έλεγε: «καὶ τὶς δέδοται; Τοῖς βουλομένοις», κατάλαβε ότι δεν χρειάζεται να περιμένει τον Θεό αφού το ήθελε, ήταν δηλ. βουλόμενος, και έκανε χαρά μεγάλη διότι είχε πάρει αυτό που δέδοται απ’ τον Θεό.

Το πρώτο άσχημο συμπέρασμα λοιπόν για τον Σιαμάκη, ήταν ότι από πολύ νέος, έβγαζε από μόνος του ερμηνείες, χωρίς να σκεφτεί ότι πρέπει τις ερμηνείες του να τις διασταυρώσει με άλλες που ήδη υπήρχαν, πράγμα που το είδαμε επανειλημμένα σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο.

Το δεύτερο συμπέρασμα γίνεται πολύ πιο άσχημο, όταν σκεφτούμε την επιφοίτηση ή το όραμα που περίμενε ο Σιαμάκης, για να είναι σίγουρος ότι μπορεί να παρθενέψει. Θα μου πείτε τώρα: «μα καλά, αυτό δηλαδή είναι αγγελολατρεία;» Περιμένετε λίγο, μην βιάζεστε.

Στην Επιστολή του προς Κολασσαείς, ο Παύλος δείχνει τον τύπο του αιρετικού στιγματίζοντάς τον ως εξής:

«θέλων ἐν ταπεινοφροσύνῃ καὶ θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων, ἃ μὴ ἑώρακεν ἐμβατεύων, εἰκῇ φυσιούμενος ὑπὸ τοῦ νοὸς τῆς σαρκὸς αὐτοῦ,», Κλ 2,18.

Η φράση «ἃ μὴ ἑώρακεν ἐμβατεύων» σημαίνει τον εισερχόμενο σαν σε κεκτημένη γνώση, σε πράγματα που δεν είδε (εμβατεύω = περπατώ, εισέρχομαι κάπου, λαμβάνω κατοχή, λεξικό LSK).

Έτσι κι ο Σιαμάκης χωρίς να δει ποτέ του θεϊκή οπτασία, περίμενε κάποιο είδος οράματος μέσω του οποίου θα του έλεγε ο Θεός ότι μπορεί να παρθενέψει. Και φυσικά για να περιμένει κάποιος τέτοιο όραμα, μόνο φυσιωμένος (= φουσκωμένος) από την περηφάνια του μυαλού του μπορεί να είναι. Βλέπετε τώρα κάποια ομοιότητα με τους αιρετικούς της αγγελολατρείας; Θα δούμε παρακάτω κι άλλες ομοιότητες.

Και το τρίτο πιο άσχημο απ’ όλα συμπέρασμα γι αυτόν, είναι ότι αφού είχε το μικρόβιο της αλαζονείας μέσα του από τόσο νεαρός, φανταστείτε σε πόσο μεγάλο κι επικίνδυνο αντίχριστο μπορούσε να εξελιχθεί. Έτσι κι εξελίχθηκε.

Ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης υιοθετώντας απ’ την αρχή την προσποιητή ευσέβεια όπως και οι ανωτέρω αιρετικοί, έφτασε στον αυστηρό συντηρητισμό όπως κι εκείνοι, κι άρχισε να διώχνει μαθητές του. Τους μαθητές του που έκανε τόσο κόπο να τους μαζέψει, όπως έλεγε! Τους πετούσε σαν να ήταν άχρηστο χαρτί από σοκολάτα. Χωρίς ενδοιασμούς, και μερικές φορές και με εκβιασμούς. Αφού τον Ιησού Χριστό στ’ όνομα του οποίου μάζεψε τους μαθητές, έπαψε να τον έχει σε υπόληψη – ή μάλλον δεν τον είχε ποτέ σε καμιά υπόληψη –, ο βλάσφημος προδότης, ξαφνικά εκδήλωσε φανερά, αυτό που επώαζε μέσα του τόσα χρόνια. Η αλαζονεία που είχε από νέος, αναπτύχθηκε και ξεδιπλώθηκε. Θεώρησε λοιπόν ότι οι μαθητές δεν ήταν του Χριστού, αλλ’ ήταν ιδιοκτησία του. Και αφού τους έκρινε με το αιρετικό βλέμμα του αντίχριστου συντηρητισμού του, τους καταδίκαζε, και απεχθανόμενος τους πετούσε.

Επιπλέον ο Σιαμάκης με το να χωρίζει αντρόγυνα, ξεπέρασε κι αυτούς ακόμα τους αιρετικούς που χτυπάει ο Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή όπως είδαμε, και στην προς Τιμόθεο επιστολή Α΄ Τι 4,3. Απαιτεί δηλ. ο Σιαμάκης, απ’ τα αντρόγυνα όχι να μην συνευρίσκονται, αλλά … να χωρίζουν ισοβίως!

Και δεν σκέφτηκε τα παραπάνω λόγια του Παύλου για τους ψευτοευσεβείς που εμβατεύουν αυτά που δεν ξέρουν και δεν βλέπουν. Ούτε και τα παρακάτω λόγια του Ησαϊα:

«λέγει Κύριος· καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου; 3 ὁ δὲ ἄνομος ὁ θύων μοι μόσχον ὡς ὁ ἀποκτένων κύνα, ὁ δὲ ἀναφέρων σεμίδαλιν ὡς αἷμα ὕειον, ὁ διδοὺς λίβανον εἰς μνημόσυνον ὡς βλάσφημος», Ησ 66.2-3.

Ο Κύριος επιβλέπει και ακούει αυτόν που είναι ταπεινός και ησύχιος, και άρα όχι αυτόν που επαίρεται με μαγκιά όπως ο Σιαμάκης, βρίζοντας και ειρωνεύοντας τους άλλους ερμηνευτές, για να προβάλλει τον εαυτό του (βλέπε τις σελίδες μας, O Σιαμάκης σπάει τα μούτρα του πάνω στον Κάρμηλο , ΓΙΓΑΝΤΕΣ , H Πέργαμος και ο άκαρδος Σιαμάκης , Ο ΜΟΣΧΟΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ [ΨΑ 28,6 (ΜΑΣ. 29,6)] , Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΕΜΙA & Ο ΚΑΥΧΗΣΙΑΡΗΣ ΣΙΑΜΑΚΗΣ .

Ενώ ταυτόχρονα ο Σιαμάκης παριστάνει τον υπερασπιστή του Θεού και της Βίβλου και μοιάζει μ’ εκείνον που προσφέρει θυσίες, και θυμίαμα λιβάνου «εις οσμήν ευωδίας προς τον Θεό», ενώ στην πραγματικότητα είναι βλάσφημος!

Προειδοποιεί ο Κύριος μέσω του Ησαΐα:

«Ακούσατε ρήματα Κυρίου οἱ τρέμοντες τὸν λόγον αὐτοῦ· εἴπατε, ἀδελφοὶ ἡμῶν, τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ βδελυσσομένοις, ἵνα τὸ ὄνομα Κυρίου δοξασθῇ καὶ ὀφθῇ ἐν τῇ εὐφροσύνῃ αὐτῶν, κἀκεῖνοι αἰσχυνθήσονται.», Ησ 66,5.

Μετάφραση. «Ακούστε λόγια Κυρίου οι φοβούμενοι τον λόγο Αυτού. Πέστε αδελφοί μου σ’ αυτούς που σας μισούν και σας απεχθάνονται, ότι εσείς θα χαρείτε με την δόξα του Κυρίου, ενώ εκείνοι θα ντροπιαστούν».

Προειδοποιεί ο Κύριος ότι, σ’ αυτούς που λόγω ψευτοευσέβειας και ανίατης υποκρισίας, λένε στους αδερφούς τους:

«πόρρω ἀπ᾿ ἐμοῦ, μὴ ἐγγίσῃς μοι, ὅτι καθαρός εἰμι. “οὗτος καπνὸς τοῦ θυμοῦ μου, πῦρ καίεται ἐν αὐτῷ πάσας τὰς ἡμέρας. 6 ἰδοὺ γέγραπται ἐνώπιόν μου· οὐ σιωπήσω ἕως ἂν ἀποδώσω εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν· 7 τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν”, λέγει Κύριος,», Ησ 65,5-7.

Μετάφραση. «στάσου μακριά μου, μην μ’ αγγίζεις, διότι είμαι καθαρός», “υψώνεται ο καπνός του θυμού μου, και ανάβει η φωτιά του όλες τις ημέρες. Να, είναι γραμμένο, δεν θα σιωπήσω μέχρι να τους ανταποδώσω τις αμαρτίες τους πάνω στο κεφάλι τους”, λέγει Κύριος.»

Ο Σιαμάκης μετά απ’ αυτά που εμβατεύει εθελοθρησκώντας, και παριστάνοντας τον καθαρό και άγιο και αγαπητό του Θεού ερμηνευτή, πώς θα μπορέσει να ξεφύγει την οργή Του που περιγράφει ο Ησαΐας;