DARWINISM AND THE MEEK WATCHMAKER (PART II) – Interesting comments

Θεσσαλονίκη  17-7-2017

[Συνέχεια απ’ το Α΄ ΜΕΡΟΣ]

Ichthiostega

Η Wikipedia λέει εισαγωγικά:

«Ichthyostega (Greek: "fish roof") is an early tetrapod genus that lived at the end of the Upper Devonian period. … Though undoubtedly of amphibian build and habit, it is not considered a true member of the group in the narrow sense, as the first true amphibians appeared in the Carboniferous period.».

Μετάφραση. «H Ichthyostega (απ’ τα ελληνικά: «οροφή ψαριών») είναι ένα γένος τετράποδων που έζησε στο τέλος της Ύστερης Δεβόνιας περιόδου. … Αν και αναμφισβήτητα είναι αμφίβιας κατασκευής και διαβίωσης, δεν θεωρείται πραγματικό μέλος της κατηγορίας αυτής με τη στενή έννοια, καθώς τα πρώτα πραγματικά αμφίβια εμφανίστηκαν στην Λιθανθρακοφόρο περίοδο.», βλέπε την σελίδα, https://en.wikipedia.org/wiki/Ichthyostega .

Παρόμοια κατατάσσει το ζώο και η εγκυκλοπαίδεια Britannica:

«This transition from fish to tetrapods occurred during the Devonian Period, and the Ichthyostegalia, a group of amphibian-like tetrapods that included Ichthyostega, persisted throughout much of the Late Devonian Epoch. Thereafter, there is a gap in the fossil record.». 

Μετάφραση. «Αυτή η μετάβαση από τα ψάρια στα τετράποδα συνέβη κατά τη διάρκεια της Δεβόνιας Περιόδου, και τα Ichthyostegalia, μια ομάδα τετραπόδων που μοιάζουν με αμφίβια και που περιλάμβανε την Ichthyostega, συνέχισαν σε όλη την Ύστερη Δεβόνια Εποχή. Από ‘κει και μετά, υπάρχει ένα κενό στο αρχείο των απολιθωμάτων [1].», https://www.britannica.com/animal/amphibian/Evolution-and-classification#ref467520 .

Παρόλο που δεν βρέθηκε απολίθωμα της Ichthyostega με όλα τα άκρα πλήρη (λείπουν τα μπροστινά), είναι φανερό ότι τα άκρα της είναι πόδια με σχηματισμένα δάχτυλα που όμως καλύπτονταν με μεμβράνη που την βοηθούσε στην κολύμβηση, όπως συμβαίνει και στα σημερινά αμφίβια. Τα άκρα της δηλ. είναι κανονικά πόδια. Παρακάτω βάζουμε την φωτογραφία του απολιθώματος, και 2 ζωγραφιές όπως την φαντάζονται οι ειδικοί στην προϊστορική διαβίωσή της:

Απολιθωμένος σκελετός της Ichthyostega στο Παλαιοντολογικό Μουσείο της Μόσχας By OlegTarabanov - Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=30408738 Ichthyostega - Wikipedia Σ’ αυτήν την φωτογραφία αξίζει να προσέξετε και να ξεχωρίσετε, ποιο τμήμα είναι γνήσιο και ποιο είναι το πιθανό μεν, αλλά υποθετικό κατασκεύασμα. Προσέξτε λοιπόν ότι μόνο το κρανίο είναι γεμάτο από πολύ μικρές κοιλότητες που δημιουργήθηκαν είτε από διάβρωση, είτε από υδρόβιους μικροοργανισμούς που έσκαψαν το απολιθωμένο (= πετροποιημενο) κρανίο, εκεί όπου θάφτηκε ή βυθίστηκε. Όλο το υπόλοιπο τμήμα του σκελετού (αυτού που φαίνεται), είναι λείο και προδίδει ότι είναι ανθρώπινη κατασκευή. Αυτό φυσικά δεν είναι μεμπτό, αφού οι επιστήμονες προσπαθούν ν’ αναπαραστήσουν με την πιο πιθανή υπόθεση το μέρος του σώματος που δεν βρέθηκε ή βρέθηκε κατεστραμμένο. Το σημειώνουμε όμως για να δείξουμε ότι πολλές φορές η πιθανή υπόθεση ξεφεύγει απ’ τα επιστημονικά δεδομένα και δημιουργεί σοβαρά λάθη. Τέτοιο λάθος όμως δεν συμβαίνει εδώ στην Ichthyostega, καθώς όπως είπαμε πρόκειται για κανονικό και αμφίβιο τετράποδο.

Model of Ichthyostega στο Πολιτειακό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Στουτγκάρδης, Γερμανία, υπό την επιστημονική εποπτεία του Dr. Rainer Schoch. Η εξωτερική αναπαράσταση με 5 δάκτυλα στα άκρα είναι υποθετική (δεν είμαστε σίγουροι για τον ακριβή αριθμό των δακτύλων) By Dr. Günter Bechly - Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=17151947 Ichthyostega - Wikipedia

Ιchthyostega, model by J.S. Collard (H.R. Allen Studios). Ευγενική προσφορά του Βασιλικού Σκωτσέζικου Μουσείου, Εδιμβούργο. https://www.britannica.com/animal/Ichthyostega

Όπως βλέπουμε η Ichthyostega μοιάζει κάπως στο σχήμα με τον κροκόδειλο που είναι αμφίβιο ερπετό. https://a-z-animals.com/animals/crocodile/

Έζησαν κι άλλα παρόμοια προϊστορικά ζώα που σήμερα σώζονται ολόκληροι οι απολιθωμένοι σκελετοί τους, όπως το παρακάτω Eryops, που όμως έχει στιβαρότερη σπονδυλική στήλη για να κρατάει το ιδιαίτερα μεγάλο κεφάλι του. Αυτό άλλωστε του έδωσε και την ονομασία του είδους του :

 Eryops megacephalus, National Museum of Natural History, Smithsonian Institution, Washington, DC, USA. By Daderot - Own work, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=8710123 Eryops - Wikipedia

Βλέπουμε ότι το Eryops διέθετε κανονικά πόδια με αρθρώσεις και ξεχωρισμένα οστά δακτύλων. Ήταν δηλ. κανονικό τετράποδο όπως είναι και ο σημερινός κροκόδειλος και όπως φυσικά ήταν και η Ichthyostega.

Υποσημείωση παραγράφου

[1] Το κενό στο αρχείο των απολιθωμάτων για το οποίο μιλάει η Britannica στο λήμμα Ichthyostega, ήταν μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, εννοώντας την περίοδο μέχρι που εμφανίστηκαν – σύμφωνα με τους περισσότερους ερευνητές – τα πρώτα τετράποδα. Όμως μετά την ανακάλυψη των απολιθωμένων ιχνών τετραπόδων που βρέθηκαν στα πολωνικά βουνά το 2010, η εντύπωση αυτή ανατρέπεται, και είναι ακόμα αβέβαιη ποια είναι η εντύπωση που επικρατεί σήμερα στους εξελικτικούς κύκλους.

_______________________

Όπως βλέπουμε, και χωρίς να δίνουμε εμείς τους χαρακτηρισμούς, αλλά οι ειδικοί και μάλιστα εξελικτικοί επιστήμονες, το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στα ψάρια και στα τετράποδα, παραμένει ανοικτό χωρίς την στήριξη του αρχείου των απολιθωμάτων.

Ας δούμε τώρα και λίγο τον δίπνοο που φέρεται σήμερα ως είδος που ανήκει σ’ αυτό το περίφημο μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στα ψάρια και στα τετράποδα.

Δίπνοος (lungfish = πνευμονόψαρο, ψάρι που διαθέτει και βράγχια και πνευμόνια)

Marbled lungfish (Protopterus aethiopicus) By OpenCage - http://opencage.info/pics.e/large_11454.asp , CC BY 2.5, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=11750275

Το αμερικάνικο περιοδικό PNAS (Proceedings of National Academy of Sciences, USA), δημοσίευσε πειράματα που έγιναν για την κίνηση του δίπνοου πάνω σε σκληρό πυθμένα (2011). Τα πειράματα έγινα απ’ τον Neil H. Shubin (τον εξελικτικό ερευνητή που ανακάλυψε το Tictaalik το 2004) και τους συνεργάτες του. Η ιστοσελίδα του περιοδικού που έχει το άρθρο, βάζει φωτογραφίες και 4 βιντεάκια (Movies S1, S2, S3, και S4, όπου μπορούμε να δούμε τον δίπνοο να κινείται πάνω σε σκληρό έδαφος και θα διαπιστώσουμε πόσο του χρησιμεύουν τα περίφημα άκρα του), και μεταξύ άλλων συμπερασμάτων γράφει:

«The pectoral fins were occasionally used for support (Fig. 1A), but we saw no evidence for the close coordination of pectoral and pelvic appendages that characterize the lateral sequence walk typical of many terrestrial tetrapods … and long slender limbs that lack any obvious morphological specialization for walking.».

Μετάφραση. «Τα θωρακικά πτερύγια χρησιμοποιήθηκαν περιστασιακά για στήριξη (Εικόνα 1Α), αλλά δεν είδαμε στοιχεία για τον στενό συντονισμό των θωρακικών και πυελικών προσαρτημάτων που χαρακτηρίζουν την πλευρική ακολουθία της βάδισης, που είναι τυπική για πολλά επίγεια τετράποδα … και τα μακρόστενα άκρα που δεν έχουν καμία προφανή μορφολογική εξειδίκευση για περπάτημα.». http://www.pnas.org/content/108/52/21146.full .

Βλέπουμε λοιπόν ότι και η έρευνα για την βάδιση του δίπνοου, δεν έδωσε τα επιθυμητά αποτελέσματα στους εξελικτικούς. Κι ας υπάρχει ο απόηχος ότι «είδαμε τον δίπνοο να περπατάει». Πρόκειται για απλή και περιστασιακή στήριξη όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εξελικτικοί που κάνανε τα πειράματα όπως είδαμε, και όπως μπορείτε να διαπιστώσετε στα παραπάνω βιντεάκια που αναφέραμε, και που βρίσκονται στην ίδια ιστοσελίδα.

Εδώ όμως μπορούμε να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Όχι μόνο ως υπερασπιστές της αλήθειας, αλλά και ως ουδέτεροι και απροκατάληπτοι παρατηρητές, δείχνοντας έτσι ότι δεν είμαστε φανατικοί σ’ αυτό που πιστεύουμε ως χριστιανοί, δηλ. στον Θεό Δημιουργό.

Έτσι λοιπόν μπορούμε να προσέξουμε καλύτερα τα πτερύγια των 2 ψαριών, του δίπνοου και του κοιλάκανθου, και να τα συγκρίνουμε με τα άκρα των τετράποδων (που κατά τα λεγόμενα των εξελικτικών εμφανίστηκαν πρώτα στην κατηγορία τους και ήταν αμφίβια που βγήκαν απ’ το νερό) στην παρακάτω εικόνα:

Τα θωρακικά (μπροστινά) πτερύγια του κοιλάκανθου (coelacanth) και του δίπνοοου (lungfishe), καθώς και το πόδι του πρώτου τετράποδου (tetrapod) που εμφανίστηκε στην ξηρά προερχόμενο απ’ τα ψάρια με λοβο-πτερύγια (lobe-finned fishes), όπως ισχυρίζεται η θεωρία της εξέλιξης. https://www.researchgate.net/figure/7865095_fig4_Figure-1-Phylogenetic-position-of-paddlefish-and-variation-in-pectoral-fin-skeletons

Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ως ουδέτεροι και απροκατάληπτοι παρατηρητές τα εξής:

1.       Το πτερύγιο των κοιλάκανθων είναι σαν κουπί. Άρα χρησιμεύει μόνο για κολύμβηση.

2.       Το πτερύγιο των δίπνοων, είναι κι αυτό σαν κουπί στο συνολικό σχήμα. Άρα η κύρια χρήση του είναι για κολύμβηση.

3.       Το πόδι των τετραπόδων έχει αρθρώσεις στο γόνατο, στον καρπό και στα δάκτυλα. Άρα χρησιμεύει για στήριξη, περπάτημα, και καλή επαφή με το έδαφος.

4.       Το πτερύγιο των δίπνοων έχει διαφορετικά οστά με πολλές μικρές απολήξεις που βγαίνουν από ένα κεντρικό οστό που αποτελεί την «σπονδυλική στήλη» του πτερυγίου. Άρα χρησιμεύει για να κάμπτεται και να προσφέρει έτσι κάποια στήριξη στον βυθό.

5.       Οι μικρές απολήξεις στον δίπνοο όπως είναι διαταγμένες, δείχνουν ότι δεν μπορεί να έχει καλή επαφή με τον βυθό, άρα η επαφή είναι μόνο περιστασιακή.

6.       Το άκρο του τετράποδου έχει αρκετό μήκος απ’ τον ώμο μέχρι τον καρπό για ν’ ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες του εδάφους.

7.       Το πτερύγιο του κοιλάκανθου συνδέεται με μερικά αρθρωμένα οστά μέχρι τον ώμο του, που αποτελούν τον περίφημο λοβό (lobe-finned). Σε αντίθεση ο δίπνοος δεν διαθέτει λοβό αλλά το πτερύγιό του συνδέεται απ’ ευθείας με τον ώμο του.

8.       Οι μικρές απολήξεις του δίπνοου που εξαρτώνται όλες απ’ το κεντρικό και μεγάλο οστό, δεν μοιάζουν με το άκρο του τετράποδου όπου τα δάκτυλα εξαρτώμενα όλα απ’ τον καρπό, σχηματίζουν βεντάλια. Αντιθέτως στον κοιλάκανθο, όλα τα λεπτά και μακριά κοκαλάκια που έχουν τις ρίζες τους μαζεμένες στο άκρο του λοβού, θυμίζουν πιο πολύ την βεντάλια.

Άρα, αν αναγκαζόμασταν να διαλέξουμε ένα απ’ τα 2 πτερύγια ως πρόγονο του ποδιού των τετράποδων, θα παίρναμε το πτερύγιο του κοιλάκανθου και όχι του δίπνοου! Κι αυτό είναι μόνο ένα απ’ τα πολλά αδιέξοδα της θεωρίας της εξέλιξης.

Να αναφέρουμε επίσης εδώ ότι υπάρχουν ορισμένα είδη ψαριών που χρησιμοποιούν τα θωρακικά τους πτερύγια για βάδιση πολύ περισσότερο απ’ ότι ο δίπνοος. Ένα τέτοιο είναι ο περιόφθαλμος (mudskipper = πλοίαρχος στη λάσπη), και μπορεί κάποιος να δει αρκετά βιντεάκια αν βάλει στο ίντερνετ την αγγλική λέξη mudskippers. Εκεί φαίνεται η αμφίβια διαβίωση αυτών των ψαριών που περπατάνε στη λασπώδη ή βραχώδη όχθη με τα 2 πτερύγιά τους (και όχι με 4 πόδια), γι αυτό και λέγονται και αμφίβια ψάρια κατ’ αναλογία με τον όρο αμφίβια ερπετά όπως είναι οι κροκόδειλοι.

Ατλαντικοί περιόφθαλμοι (Periophthalmus barbarus) φωτογραφημένοι στην Tenda-Ba, Γκάμπια. By Bjørn Christian Tørrissen - own photo. CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=4385752 Mudskipper - Wikipedia

Όμως ούτε τα είδη αυτών των ψαριών είναι κατάλληλα ως συνδετικοί κρίκοι (missing links) για την θεωρία της εξέλιξης, γιατί η κατασκευή τους με 2 μόνο πτερύγια και χωρίς πνευμόνια παρά μόνο βράγχια, απέχει πολύ απ’ αυτήν των τετραπόδων!

Φθάνοντας στο τέλος της μικρής έρευνας που κάναμε, είναι απαραίτητο να επισημάνουμε 2 ακόμα έννοιες της βιολογίας στις οποίες δεν έχει δοθεί η σημασία που θα έπρεπε. Πρόκειται για τις έννοιες-όρους μετάλλαξη και προσαρμογή οι οποίοι και λειτουργούν εντελώς αντίστροφα σαν τις 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.

1.       Για τον όρο μετάλλαξη ενώ έχει δοθεί ο σωστός ορισμός απ’ τους γενετιστές βιολόγους οι οποίοι και παρατήρησαν πρώτοι το φαινόμενο, όμως αρκετοί είναι εκείνοι και ιδιαίτερα εξελικτικοί, που έχουν αποδώσει στον όρο την κυρίως αιτία της εξελικτικής διεργασίας, χωρίς να υπάρχουν τα επιστημονικά τεκμήρια για κάτι τέτοιο.

2.       Αντίθετα ο όρος προσαρμογή δεν προσέχτηκε όσο έπρεπε, ενώ είναι ο κυρίως υπεύθυνος στις παρατηρούμενες αλλαγές που συμβαίνουν στα ζωικά είδη, ακόμα και στο DNA τους.

Για να δούμε αυτούς τους όρους καλύτερα.

Μετάλλαξη

Από την ιστοσελίδα μιας διεθνούς συνεργασίας επιστημόνων, ερευνητικών κέντρων κι εγκαταστάσεων που βρίσκονται στην Βρετανία κοντά στο πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, και που έχει αντικείμενο την γενετική και ονομάζεται your genome (yg = το γονιδίωμά σου), πληροφορούμαστε τον ορισμό της μετάλλαξης:

«A mutation is a change that occurs in our DNA sequence, either due to mistakes when the DNA is copied or as the result of environmental factors such as UV light and cigarette smoke.» = «Μετάλλαξη είναι μια αλλαγή που συμβαίνει στην αλληλουχία του DNA, είτε οφειλόμενη σε λάθη κατά την αντιγραφή του DNA, είτε ως αποτέλεσμα περιβαλλοντικών παραγόντων όπως η υπεριώδης ακτινοβολία και το κάπνισμα.».

Και παρακάτω απαριθμώντας τις συγκεκριμένες ιδιότητες της μετάλλαξης, γράφει:  

«Mutations contribute to genetic variation within species.» = «Οι μεταλλάξεις συμβάλλουν στην γενετική διαφοροποίηση μέσα στο Είδος», http://www.yourgenome.org/facts/what-is-a-mutation .

Ο παραπάνω ορισμός της μετάλλαξης μαζί με την χαρακτηριστική ιδιότητά της να συμβαίνει μέσα στα βιολογικά όρια του Είδους, είναι απαγορευτικός για την επέκτασή της ως το κλειδί του μηχανισμού της εξέλιξης του κάθε Είδους από άλλο διαφορετικό, που όχι μόνο ξεπερνάει τα όρια του Γένους αλλά και τα όρια όλων των ταξινομικών ομάδων. Παρόλα αυτά χρησιμοποιείται απ’ τους εξελικτικούς επιστήμονες ως η βάση της εξέλιξης. Εξάλλου οι μεταλλάξεις όπως είδαμε κι απ’ τον ορισμό, είναι τις περισσότερες φορές κακές αλλαγές στο DNA που οφείλονται σε επιβλαβείς συνθήκες διαβίωσης, όπως είναι το κάπνισμα και η έκθεση σε ακτινοβολία.    

Αναφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου η μετάλλαξη «θεωρείται ως πιθανή αιτία εξέλιξης».

Στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϋ, Καλιφόρνια, δίνεται με πολύχρωμο εκπαιδευτικό τρόπο που είναι φιλικός και προς τα παιδιά-μαθητές, όλη αυτή η πιθανή εξέλιξη ( http://evolution.berkeley.edu/evolibrary/article/0_0_0/evo_42 ):

(Ξεκινάει με τον ορισμό της δημιουργίας του Είδους)

«Defining speciation = Ορίζοντας την δημιουργία του Είδους»

«Here is one scenario that exemplifies how speciation can happen: = Εδώ είναι ένα σενάριο που εξηγεί μέσω παραδείγματος πώς μπορεί να συμβεί η δημιουργία του Είδους»:

(πολύχρωμες ζωγραφιές συνοδεύουν το ακόλουθο παράδειγμα)

Ένας πληθυσμός από μύγες των φρούτων του γένους Drosophila (Δροσόφιλα στα ελληνικά), τρώει ένα τσαμπί μπανάνες που αποσυνθέτονται σε μια τροπική παραλία. Μέσα στις μπανάνες γεννάνε τ’ αυγά τους. Όμως πριν προλάβουν τ’ αυγά να εκκολαφθούν, ένας τυφώνας χτυπάει την παραλία, και οι μπανάνες πολύ σύντομα βρίσκονται στην θάλασσα, και ξεβράζονται σε άλλη παραλία ενός νησιού μακριά. Εκεί τ’ αυγά εκκολάπτονται και οι Δροσόφιλες που προκύπτουν, βρίσκουν τροφή στα φρούτα του νησιού που όμως είναι διαφορετικά απ’ τις μπανάνες και τα φρούτα της αρχικής παραλίας που θα την ονομάζουμε πλέον κυρίως χώρα. Επομένως οι Δροσόφιλες του νησιού μεγαλώνουν σ’ ένα περιβάλλον διαφορετικό απ’ τον υπόλοιπο πληθυσμό της κυρίως χώρας, και με διαφορετική διατροφή. Όταν τώρα εξαιτίας παρόμοιας καταιγίδας οι Δροσόφιλες του νησιού ξαναέρθουν στο αρχικό περιβάλλον της κυρίως χώρας, θα παρατηρηθεί το εξής. Κατά το ζευγάρωμα, οι Δροσόφιλες του νησιού θα προτιμάνε περισσότερο άτομα του νησιού, και οι Δροσόφιλες της κυρίως χώρας θα προτιμάνε περισσότερο άτομα της κυρίως χώρας. Τα άτομα δηλ. θα προτιμάνε άτομα του  δικού τους περιβάλλοντος. Όμως πέρα απ’ αυτό που συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό, θα υπάρχει σε μικρό ποσοστό και ζευγάρωμα από άτομα που μεγάλωσαν σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Θα υπάρχουν δηλ. και κάποιες λίγες Δροσόφιλες του νησιού που θα ζευγαρώσουν με άτομα της κυρίως χώρας!

Ποιό είναι τώρα το συμπέρασμα απ’ το παραπάνω παράδειγμα;

Μ’ έκπληξη διαβάζουμε το τελικό συμπέρασμα:

«The few that do mate with the mainland flies, produce inviable eggs because of other genetic differences between the two populations. The lineage has split now that genes cannot flow between the populations.» = «Οι λίγες που ζευγαρώνουν με τις Δροσόφιλες της κυρίας χώρας, παράγουν αυγά που δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν επειδή υπάρχουν άλλες γενετικές διαφορές ανάμεσα στους 2 πληθυσμούς. Το γενεαλογικό δέντρο έχει διχαστεί τώρα που τα γονίδια δεν μπορούν να διαχυθούν ανάμεσα στους πληθυσμούς.».

Πώς όμως βγήκε το συμπέρασμα ότι τ’ αυγά που θα προκύψουν από τις 2 διαφορετικές ομάδες θα δώσουν μη βιώσιμα άτομα; Και ότι θα επέλθει μόνιμος διχασμός των γονιδίων και άρα διχασμός και στο γενεαλογικό δέντρο; Γενικά, πώς βγάζουμε συμπεράσματα από ένα υποθετικό παράδειγμα;    

Και τελειώνει ως εξής:

«This is a simplified model of speciation by geographic isolation, but it gives an idea of some of the processes that might be at work in speciation. In real-life cases, we can only put together part of the story from the available evidence. However, the evidence that this sort of process does happen is strong.» = «Αυτό είναι ένα απλοποιημένο μοντέλο δημιουργίας Είδους μέσω γεωγραφικής απομόνωσης, αλλά δίνει μια ιδέα κάποιων διαδικασιών που μπορεί να λειτουργούν  στην δημιουργία του Είδους. Στις πραγματικές καταστάσεις της ζωής, μπορούμε μόνο να λύσουμε μερικώς το παζλ της ιστορίας απ’ τα διαθέσιμα στοιχεία. Όπως και να ‘χει, τα στοιχεία ότι αυτό το είδος της ιστορίας συμβαίνει, είναι ισχυρά.» (!) , http://evolution.berkeley.edu/evolibrary/article/0_0_0/evo_42 .
      Αυτό που μένει λοιπόν απ’ το τελικό συμπέρασμα είναι ότι «κάποιες διαδικασίες ίσως να λειτουργούν», και ότι το παζλ της ιστορίας το λύνουμε απ’ τα διαθέσιμα στοιχεία μόνο μερικώς!
Επιπλέον όμως, ας δούμε πόσο «ισχυρά είναι τα στοιχεία που αυτό συμβαίνει», διαβάζοντας την παραδιπλανή σελίδα με τίτλο,

«Evidence for speciation = Απόδειξη για την δημιουργία Είδους»,

και όπου αναφέρεται σε πραγματικό πείραμα (http://evolution.berkeley.edu/evolibrary/article/0_0_0/evo_45 ): 

«Experimental results: The first steps of speciation have been produced in several laboratory experiments involving "geographic" isolation. For example, Diane Dodd examined the effects of geographic isolation and selection on fruit flies.»

Μετάφραση, «Πειραματικά αποτελέσματα: Τα πρώτα βήματα της δημιουργίας Είδους έχουν παραχθεί σε πολλά εργαστηριακά πειράματα που σχετίζονται με την γεωγραφική απομόνωση. Για παράδειγμα, η Diane Dodd εξέτασε τις συνέπειες της γεωγραφικής απομόνωσης και επιλογής πάνω σε μύγες των φρούτων.».

(Ακολούθως περιγράφεται το πείραμα, συνοδευόμενο από χρωματιστή απεικόνιση)

Η Dodd χώρισε 2 ομάδες Δροσόφιλων απ’ τον ίδιο πληθυσμό, τις έβαλε σε ξεχωριστά κλουβιά, και τις τάιζε την μια με μαλτόζη, και την άλλη με άμυλο. Αφού άφησε να παραχθούν αρκετές γενιές έτσι απομονωμένες και με ξεχωριστή διατροφή, στο τέλος ένωσε τα 2 περιβάλλοντα.

Παρατήρησε τότε ότι το ζευγάρωμα γίνονταν συνήθως εκλεκτικά. Δηλ. τα άτομα προτιμούσαν άτομα της ίδιας ομάδας διατροφής. Επήλθε δηλ. μια αναπαραγωγική απομόνωση λόγω της διατροφικής απομόνωσης. Αλλ’ όχι απόλυτα. Υπήρχαν και κάποια λίγα ζευγαρώματα όπου άτομα της ομάδας μαλτόζης, ζευγάρωναν με άτομα της ομάδας αμύλου. Αν και δεν δίνονται τ’ αντίστοιχα ποσοστά, στην εικόνα που παρέχεται υπάρχουν  5 ζευγάρια Δροσόφιλων, απ’ τα οποία τα 4 περιλαμβάνουν άτομα που ανήκουν στην ίδια διατροφική ομάδα, και 1 με άτομα κι απ’ τις 2 διατροφικές ομάδες. Δηλαδή η αναλογία σύμφωνα με την εικόνα είναι 4:1 σε σύνολο 5, ή ποσοστιαία 80:20 από σύνολο 100.

Να υποθέσουμε λοιπόν σύμφωνα με την εικόνα ότι η γεωγραφική απομόνωση που συνοδεύεται από ξεχωριστή διατροφή, φέρνει την αναπαραγωγική απομόνωση κατά ποσοστό περίπου 80% ; Τότε η απόκλιση του 20% που περιγράφεται με την φράση,       «some reproductive isolation had occurred» (= «κάποια αναπαραγωγική απομόνωση συνέβη», δεν μας δίνει την δυνατότητα να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.

Και η έκπληξη είναι στο τελικό συμπέρασμα λίγο πιο κάτω:

«Although, we can't be sure, these preference differences probably existed because selection for using different food sources also affected certain genes involved in reproductive behavior. This is the sort of result we'd expect, if allopatric speciation were a typical mode of speciation.». 

Μετάφραση. «Παρόλο που δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αυτές οι διαφορές στην (αναπαραγωγική) προτίμηση πιθανόν να υπήρχαν διότι η επιλογή της διαφορετικής τροφής επηρέασε συγκεκριμένα γονίδια εμπλεκόμενα στην αναπαραγωγική συμπεριφορά. Αυτό είναι το είδος του αποτελέσματος που περιμέναμε, αν η δημιουργία Είδους λόγω γεωγραφικής καταγωγής ήταν μια τυπική φόρμα δημιουργίας Είδους», http://evolution.berkeley.edu/evolibrary/article/0_0_0/evo_45 .
        Ποιό είναι όμως το αποτέλεσμα που «περίμεναν» οι εξελικτικοί όταν υπάρχει απόκλιση στο 20% των ζευγαριών; Και ποιό καινούργιο Είδος δημιουργήθηκε αναφορικά με το διαφορετικό 80% που παρουσίασε εκλεκτική αναπαραγωγική συμπεριφορά; Κανένα(!), αφού αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν μόνιμη αλλ’ εξαρτήθηκε απ’ την διατροφή. Πράγμα που σημαίνει ότι, αν οι Δροσόφιλες της μαλτόζης ή του αμύλου ξαναγυρίσουν σε τυχαία και ποικίλη διατροφή, θα πάψουν να παρουσιάζουν αυτήν την εκλεκτική συμπεριφορά!  

Βλέπουμε λοιπόν με πόση αμφιβολία βγαίνουν τα συμπεράσματα από πειράματα που δεν έχουν απόλυτο αποτέλεσμα αλλά μερικό, ούτε οι ερευνητές είναι σίγουροι για το αν συνέβη μετάλλαξη στα γονίδια! Αλλά κι αν συνέβη μετάλλαξη, αυτή έγινε μέσα στα όρια του Είδους!

  Προσαρμογή

Το πείραμα της Diane Dodd που μόλις αναφέραμε, κατά την γνώμη μας έπρεπε να συνεχιστεί, για να φανεί πόσο κράτησε τελικά η αναπαραγωγική και μερική αυτή εκλεκτική συμπεριφορά. Αν δηλ. οι Δροσόφιλες που την εφάρμοζαν μέχρι τότε, είχαν κατόπιν την δυνατότητα να τρώνε οποιαδήποτε τροφή αδιακρίτως, τότε τί θα γίνονταν; Θα ξαναγύριζαν στο παλιό καθεστώς όπου δεν υπήρχε αναπαραγωγική προτίμηση; Και αν ναι – που είναι και το πιο πιθανό –, τότε γιατί επεκτείνουμε τις μεταλλάξεις (που έτσι κι αλλιώς είναι αμφίβολες) σε υποθετική εξέλιξη των Ειδών (που παρουσιάζουν αμετακίνητη αλλαγή Είδους) όταν τα γονίδια παρουσιάζουν μια ελαστικότητα επαναφοράς;  

Αυτή η μερική διαφοροποίηση που επανέρχεται δεν είναι εξέλιξη, αλλά προσαρμογή.

Αν δηλ. εξαιρέσουμε τις κακές αλλαγές στο DNA που οφείλονται σ’ επιβλαβείς συνθήκες διαβίωσης, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι όλες οι άλλες παρατηρούμενες αλλαγές που συμβαίνουν στο DNA και στα γονίδια, δεν εκφράζουν την εξέλιξη αλλά την προσαρμοστική ικανότητα που έχει ο κάθε ζωικός οργανισμός.

Ο κάθε οργανισμός έχει τα περιθώρια προσαρμογής του αν αλλάξει περιβάλλον ή διατροφικές συνήθειες. Η «ελαστικότητα» αυτή δίνει σε κάθε ζώο την δυνατότητα ν’ ανταπεξέλθει σε μια τέτοια αλλαγή, προσαρμόζοντας τον οργανισμό του μέσω κάποιων μικρών ρυθμίσεων στο σώμα του, αρκεί αυτή η αλλαγή να είναι μέσα σε κάποια όρια.  

Αυτό το φαινόμενο της προσαρμογής μπορούμε να το καταλάβουμε εύκολα με το παράδειγμα των φυλών των ανθρώπων. Οι λευκοί, οι κίτρινοι, οι μαύροι και οι ερυθρόδερμοι, έχουν ο καθένας πάρει το χρώμα που του υπαγορεύει ο συνδυασμός κλιματικών συνθηκών και τους εδάφους πάνω στο οποίο διαβιώνει και τρέφεται απ’ αυτό, μέσω των μικρορυθμίσεων που είπαμε [2]. Κατά τα άλλα όμως όλες οι φυλές παραμένουν ίδιοι ως άνθρωποι, με ίδιο το γένος και το είδος: homo sapiens.  

Υποσημείωση παραγράφου

[2] Μια τέτοια μικρορύθμιση είναι και η παραγωγή της μελανίνης στο δέρμα μας που το κάνει περισσότερο σκούρο όταν εκτιθέμεθα για πολύ ώρα στον δυνατό ήλιο το καλοκαίρι. Και παράγεται ακριβώς γι αυτόν τον λόγο. Για να προστατεύσει το δέρμα απ’ την επικίνδυνη ηλιακή ακτινοβολία. Ο ήλιος όμως στα εύκρατα γεωγραφικά πλάτη είναι δυνατός μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Γι αυτό και το σκούρο δέρμα που αποκτάμε το καλοκαίρι κυρίως στα χέρια και στο πρόσωπο που εκτίθενται περισσότερο, τον χειμώνα χάνεται γιατί δεν υπάρχει πλέον ο δυνατός κι επικίνδυνος ήλιος. Όμως τί γίνεται στα τροπικά μέρη όπου ο ήλιος είναι δυνατός τους περισσότερους μήνες; Στις περιοχές εκείνες η έκκριση μελανίνης συμβαίνει το περισσότερο διάστημα, και άρα το δέρμα σκουραίνει σε μονιμότερο βαθμό.

Για επαλήθευση του παραπάνω παραδείγματος των ανθρωπίνων φυλών, δεν έχουμε παρά να δούμε την ιστορία των μαύρων ανθρώπων της βορείου Αμερικής. Ενώ λοιπόν αυτοί κατάγονται απ’ τα ισημερινά μέρη της Αφρικής με τον καυτό ήλιο και τα καφέ και σκούρα ηφαιστειακά χώματα, τίθεται το ερώτημα: Τί συμβαίνει με το χρώμα των απογόνων τους ύστερα από 200 περίπου χρόνια διαβίωσης στο εύκρατο κλίμα και στα κόκκινα και πιο ανοιχτά χώματα (ερυθρές ιζηματογενείς άργιλοι) της βορείου Αμερικής; Βρίσκονται ακόμα με το ίδιο χρώμα, ή έχουν πάρει πιο ανοιχτή απόχρωση; Φυσικά κι έχουν πάρει πιο ανοιχτή απόχρωση που είναι ορατή, γιατί έχουν συμπληρώσει 5-6 γενιές ζώντας σ’ αυτό το πρόσφατο περιβάλλον. Και πιθανόν μετά από άλλα 200 χρόνια, η διαφορά στο χρώμα τους απ’ τους λευκούς να είναι μικρή, και σε άλλα 200 χρόνια να μην έχουν καμιά διαφορά!

Αυτή λοιπόν η αλλαγή περιβάλλοντος που κράτησε 200 χρόνια (κατά μέσο όρο) κι έκανε τους μαύρους ανθρώπους λιγότερο μαύρους, είναι αρκετή για να κατανοήσουμε την ελαστικότητα της προσαρμογής. Ήδη όμως η απόκλιση που παρατηρήθηκε στο πείραμα της Diane Dodd που ήταν γύρω στο 20% με μη εκλεκτική αναπαραγωγή, δείχνει την ελαστικότητα επαναφοράς στο παλιό καθεστώς. Επομένως η προσαρμογή αποδεικνύεται τόσο με την προσωρινή διαφοροποίηση του 80% που γίνεται μέσα στα όρια του Είδους, όσο και με την άμεση ελαστικότητα επαναφοράς του 20%. __________________________

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή και οι εναλλακτικές θεωρίες εξέλιξης

Η θεωρία της εξέλιξης από τότε που βγήκε, έχει υποστεί αλλαγές. Όταν την ξεκίνησε ο Δαρβίνος με το βιβλίο του On the origin of species by means of natural selection (= Η Καταγωγή των Ειδών μέσω της Φυσικής Επιλογής, Λονδίνο, 1859, Charles Darwin), δεν φαντάστηκε ποτέ ότι στο διάβα του χρόνου η θεωρία του θα συναντήσει πολλά επιστημονικά εμπόδια, τόσο απ’ το αρχείο των απολιθωμάτων, όσο και από την πρόοδο της βιολογίας.

Για να υπερπηδηθούν αυτά τα εμπόδια, καθιερώθηκαν απ’ τους εξελικτικούς νέοι όροι  όπως το πισωγύρισμα στην εξέλιξη (backwards evolution ή devolution), που λέει ότι κάποτε συμβαίνει αντιστροφή στην κλασσική και παραδεδεγμένη κατεύθυνση που θέλει να γίνεται απ’ τα απλούστερα Είδη στα πιο σύνθετα. Η αντιστροφή αυτή απ’ τα σύνθετα Είδη στα απλούστερα, είχε προταθεί ήδη απ’ το 2ο μισό του 19ου αι. για να εξηγήσει  την εμφάνιση κάποιων Ειδών που δεν ταίριαζαν με την κλασσική θεωρία, και την είδαμε να λέγεται και στην περίπτωση του Tiktaalik από εξελικτικούς, βλέπε τη σελίδα μας ΜΕΡΟΣ Α΄ και την σελίδα του NationalGeographic, http://news.nationalgeographic.com/2016/10/reverse-evolution-explained-hagfish-penguins-snakes-science/  .
      Μια άλλη σημαντική διορθωτική κίνηση στην εξελικτική θεωρία ήταν η θεωρία των διαλειπουσών ισορροπιών των αμερικανών Stephen Jay Gould και Niles Eldredge με το βιβλίο τους Punctuated equilibria: an alternative to phyletic gradualism (= Διαλείπουσες ισορροπίες: μια εναλλακτική άποψη στην φυλετική βαθμιαία εξέλιξη, Σαν Φραντσίσκο, 1972), που μιλάει για μεγάλες περιόδους μέσα στον γεωλογικό χρόνο που δεν συνέβη εξέλιξη αλλά υπήρχε σταθερότητα.

Απ’ την άλλη μεριά οι έρευνες του Μέντελ πάνω στα μπιζέλια που δημοσίευσε με τίτλο Experiments in Plant Hybridisation  (= Πειράματα στην υβριδοποίηση φυτών, Bronn, σημερινή Brno, Τσεχία, 1866, Gregor Mendel) ξεκίνησαν την έρευνα στην γενετική βιολογία παρόλο που η εργασία του έμεινε στην αφάνεια για 35 χρόνια. Αργότερα με τα πειράματα του βρετανού Frederick Griffith  (Journal of Hygiene, January 1928, 27 (2): 113–59), και την πλήρη εξήγησή τους απ’ την ομάδα του αμερικανού Oswald Avery (The Journal of Experimental Medicine. 79 (2): 137–58, 1944), βρέθηκε ότι για την μεταβίβαση της γενετικής πληροφορίας είναι υπεύθυνο το DNA.

Έτσι, οι εξελικτικοί προκειμένου να συμπεριλάβουν τα καινούργια ευρήματα της γενετικής, άρχισαν να υιοθετούν (στις δεκαετίες 1930 και 1940) μια νέα ονομασία για την θεωρία τους: Νέα εξελικτική σύνθεση (Modern evolutionary synthesis, που δόθηκε απ’ τον Julian Huxley, Evolution: the modern synthesis, Κέμπριτζ, 1942), και που αποτελεί μια άλλη ονομασία του Νεοδαρβινισμού.

Αργότερα η πρόοδος στην έρευνα του DNA μας αποκάλυψε την διπλή του έλικα απ’ τους James Watson, Francis Crick και Rosalind Franklin (Nature 171 (4356): 737–8, 1953). Αλλά μόλις το 1972 μπορέσαμε να δούμε στο μικροσκόπιο τα τμήματα εκείνα του DNAπου ευθύνονται για την γενετική πληροφορία που μεταβιβάζεται στους απογόνους, και είναι τα γνωστά σε όλους πλέον γονίδια, χάρις στην εργασία του βέλγου W. Fiers  και της ομάδας του πάνω σ’ έναν βακτηριοφάγο ιό για τον οποίο προσδιόρισαν την αλληλουχία του γονιδίου του (Nature 237, 12 Μαΐου 1972).

Έτσι, ο εξελικτικός βρετανός Richard Dawkins έγινε δημοφιλής με το βιβλίο του The selfish gene (= Το εγωιστικό γονίδιο, Οξφόρδη, Λονδίνο, 1977) στο οποίο πρωταγωνιστούσε το γονίδιο ως η θεμελιώδης μονάδα της εξελικτικής διαδικασίας. Ο Dawkins όμως προχώρησε την επίδραση του γονιδίου και πιο πέρα απ’ τα όρια ενός ζωικού οργανισμού, και το 1982 επιστρέφει με το βιβλίο του The extended phenotype (= Ο εκτεταμένος φαινότυπος, Οξφόρδη, 1982) όπου αναπτύσσει την θεωρία της επεκτατικής τάσης των ισχυρών γονιδίων, δηλ. την τάση των ισχυρών γονιδίων να επικρατήσουν και σε άλλους οργανισμούς έξω απ’ αυτόν που επικρατούν ήδη!

Αξίζει να σημειώσουμε επίσης ότι ένα απ’ τα βιβλία του Dawkins που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, φέρει τον τίτλο The Blind Watchmaker (= Ο Τυφλός  Ωρολογοποιός, 1986), όπου αναπτύσσει την άποψη ότι ο Θεός δεν χρειάζεται να υπάρχει, γιατί η φυσική επιλογή μέσω γονιδίων επιτυγχάνεται αυτόματα παράγοντας το τέλειο αποτέλεσμα στην φύση, εντελώς τυφλά!

Τελικά το γονιδίωμα εξελίχτηκε;

Παρακάτω είναι το σχήμα ενός γονιδίου ως συστατικό του χρωμοσώματος. Το χρωμόσωμα είναι «συσκευασία πακεταρισμένου» DNA που βρίσκεται στον πυρήνα των κυττάρων κι έχει μήκος 5 εκατομμυριοστά του μέτρου. Αν ξεδιπλώσουμε όμως το DNA που είναι γραμμικό στα ευκαρυωτικά κύτταρα, θα δούμε ότι έχει μήκος που φθάνει τα 2 μέτρα (στον άνθρωπο). Τα χρωμοσώματα απαρτίζουν ζεύγη στα οποία το ένα κατάγεται απ’ τον πατέρα και το άλλο απ’ την μητέρα. Ο αριθμός των ζευγών χρωμοσωμάτων διαφέρει στους ζωντανούς οργανισμούς. Έτσι, ο άνθρωπος έχει στον πυρήνα κάθε κυττάρου 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων, η Δροσόφιλα 4, και το καλαμπόκι 10.

Ένα γονίδιο (gene) είναι μια περιοχή του DNA που κωδικοποιεί τη λειτουργία (function). Ένα χρωμόσωμα (chromosome) αποτελείται από ένα μακρύ κλώνο DNA που περιέχει πολλά γονίδια. Ένα ανθρώπινο χρωμόσωμα μπορεί να έχει μέχρι 250 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων (bp = base pairs) DNA και να περιέχει χιλιάδες γονίδια. https://en.wikipedia.org/wiki/File:Chromosome_DNA_Gene.svg#file by ThomasShafee.

Το γενετικό υλικό ενός κυττάρου αποτελεί το γονιδίωμά του. Για την περιγραφή του μήκους ή της αλληλουχίας ενός νουκλεϊκού οξέος (DNA) χρησιμοποιείται ο όρος αριθμός ή αλληλουχία βάσεων αντίστοιχα. Η ποσότητα του DNA είναι, κατά κανόνα, ανάλογη με την πολυπλοκότητα του οργανισμού. Συνήθως, όσο εξελικτικά ανώτερος είναι ο οργανισμός τόσο περισσότερο DNA περιέχει σε κάθε κύτταρο του. (Άλλωστε αυτό ταιριάζει και με την θεωρία του Νεοδαρβινισμού που θέλει το γονίδιο να είναι πρωταγωνιστής στην εξελικτική κατεύθυνση απ’ τους απλούς οργανισμούς σε πιο σύνθετους).

Κοιτάξτε όμως τί συμβαίνει σε 4 διαφορετικά Γένη που απέχουν πολύ μεταξύ τους.
          Μέγεθος γονιδιώματος διάφορων οργανισμών 
Οργανισμός                                   Συνολικό DNA (σε ζεύγη βάσεων)            

  Homo sapiens (άνθρωπος)      =>             3 x 109

  Zea mays (καλαμπόκι)            =>             5 x 109

  Drosophila melanogaster (Δροσόφιλα) =>    1,6 x 108  

  Escherichia coli  (βακτήριο)      =>          4 x 106

Τους ορισμούς για το μήκος του DNA και τον πίνακα με τις ποσότητες σε ζεύγη βάσεων, τα πήραμε απ’ το ηλεκτρονικό βιβλίο της Βιολογίας B΄ Λυκείου,  Βιολογία Β Λυκείου (ebooks.edu.gr) .

Όπως βλέπουμε, το μικρότερο μήκος DNA το ‘χει ένας απ’ τους απλούστερους οργανισμούς, το προκαρυωτικό βακτήριο Escherichia coli που συχνάζει στο έντερο, και χρησιμοποιείται πολύ στα πειράματα λόγω ακριβώς του μικρού DNA του => 4 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων (bp). Η μύγα των φρούτων Δροσόφιλα έχει 40 φορές περισσότερα, και ο άνθρωπος έχει 750 φορές περισσότερα. Έλα όμως που το καλαμπόκι έχει 1250 φορές περισσότερα ζεύγη βάσεων απ’ το βακτήριο, και 1,6 φορές περισσότερα απ’ τον πιο πολύπλοκο και σύνθετο οργανισμό, τον άνθρωπο! Και δεν είναι μόνο το καλαμπόκι που έχει το DNA του μεγαλύτερο απ’ τον άνθρωπο. Αυτό όμως δεν ταιριάζει με την κατεύθυνση της εξέλιξης που είναι μόνο απ’ τ’ απλά προς τα σύνθετα. Απλώς αποτελεί ένα απ’ τα ανεξήγητα της φύσης, σύμφωνα με τους εξελικτικούς!   

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που ήρθε στο φως το 2006:

Στην περιοχή της βόρειας Γερμανίας και στα βουνά Harz, βρέθηκαν μέσα σε σπηλιά (Lichtenstein Cave) οστά ανθρώπων που χρονολογούνται  στα 1000 π.Χ.. Όμως τα οστά διατηρήθηκαν σε άριστη κατάσταση λόγω της επικάλυψής τους με χημικές ενώσεις γύψου, σε σημείο που να έχει διατηρηθεί το DNA τους! Έτσι, η γερμανίδα ανθρωπολόγος Susanne Hummel θέλησε να αποκαλύψει αυτό το DNA. Βρήκε λοιπόν ότι τα οστά ανήκουν σε 40 προϊστορικούς ανθρώπους από 3 γενιές οικογενειών, βάσει της δυνατότητας που είχε ν’ αναπαραστήσει χαρακτηριστικά του προσώπου, χρώμα του δέρματος και των μαλλιών. Κατόπιν εξέτασε το DNA 300 εθελοντών κατοίκων απ’ την περιοχή κοντά στην σπηλιά, που είχαν παρελθόν εκεί τουλάχιστον από 5 γενιές πιο πριν. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Βρέθηκαν 3 άνθρωποι των οποίων το DNA ταίριαζε απόλυτα με την μια απ’ τις οικογένειες των προϊστορικών ανθρώπων. 

Όλη την ιστορία μπορείτε να την δείτε στο τρίλεπτο βιντεάκι που υπάρχει στην ηλεκτρονική Britannica ( DNA | Definition, Discovery, Function, Bases, Facts, & Structure | Britannica ): 

The world’s oldest DNA family tree. Anthropologists examine the DNA taken from Bronze Age skeletons found in Lichtenstein Cave, Harz mountains, northern Germany. Μετάφραση. Το πιο παλιό οικογενειακό δέντρο. Ανθρωπολόγοι εξετάζουν το DNA από σκελετούς της εποχής του χαλκού που βρέθηκαν στην σπηλιά Lichtenstein, στα βουνά Harz, βόρεια Γερμανία, DNA | Definition, Discovery, Function, Bases, Facts, & Structure | Britannica .

Μετά από 3.000 χρόνια λοιπόν και στο ίδιο περιβάλλον, το DNA παραμένει απολύτως ίδιο. Δεν παρατηρείται η παραμικρή μετάλλαξη ή εξελικτική αλλαγή!

«Does evolutionary theory need a rethink? = Μήπως η θεωρία της εξέλιξης χρειάζεται θεώρηση ξανά;»

Την διαφορετικότητα των θεωριών της εξέλιξης δίνει ανάγλυφα το περιοδικό Nature (08 October 2014) με τον παραπάνω τίτλο.

Κι έχει σαν θέμα την ριζική διαφωνία μεταξύ 2 επιστημονικών ομάδων εξελικτικών, για το αν πρέπει να γίνει αναθεώρηση της θεωρίας. Έτσι, η 1η ομάδα απαντάει ότι,

«YES, URGENTLY = ΝΑΙ, ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ»!

Ενώ η 2η απαντάει ότι,

«NO, ALL IS WELL = ΌΧΙ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ». 

Η θετική και κατηγορηματική απάντηση της 1ης ομάδας βασίζεται σ’ αυτά που έχουμε κι εμείς επισημάνει λίγο παραπάνω στην παράγραφο Μια σύντομη ιστορική αναδρομή και οι εναλλακτικές θεωρίες εξέλιξης, όσον αφορά την πρόοδο της γενετικής και την ανακάλυψη του γονιδίου, τ’ οποίο όπως λένε και οι ερευνητές, ο Δαρβίνος δεν ήξερε ότι υπήρχε. Γι αυτό και υποστηρίζουν ότι η εξελικτική θεωρία χρειάζεται αναθεώρηση (revision).

Στο άρθρο εμφανίζονται αντιμέτωπες και αναλύονται, η Εκτεταμένη Εξελικτική Σύνθεση (Extended Evolutionary Synthesis ή EES) που υποστηρίζεται απ’ την 1η ομάδα, και η Στάνταρ Εξελικτική Σύνθεση (Standar Evolutionary Synthesis ή SAS), που υποστηρίζεται απ’ την 2η ομάδα.

Παρόλη την εξελικτική πίστη της, η 1η ομάδα δηλώνει την άποψη που ήδη έχουμε επισημάνει πιο πάνω στην παράγραφο Προσαρμογή με τον ομώνυμο όρο.

«We believe that the EES will shed new light on how evolution works. We hold that organisms are constructed in development, not simply ‘programmed’ to develop by genes. Living things do not evolve to fit into pre-existing environments, but co-construct and coevolve with their environments in the process, changing the structure of ecosystems.»

Μετάφραση. «Πιστεύουμε ότι η EES θα ρίξει νέο φως στο πώς λειτουργεί η εξέλιξη. Θεωρούμε ότι οι οργανισμοί είναι κατασκευασμένοι για να βρίσκονται σε ανάπτυξη, όχι απλώς «προγραμματισμένοι» ν’ αναπτύσσονται από γονίδια. Τα ζωντανά πράγματα δεν εξελίσσονται για να ταιριάζουν σε προϋπάρχοντα περιβάλλοντα, αλλά συν-κατασκευάζουν και συν-εξελίσσονται με το περιβάλλον τους στην διαδικασία, αλλάζοντας τη δομή των οικοσυστημάτων.», https://www.nature.com/news/does-evolutionary-theory-need-a-rethink-1.16080 .

                   Τα παράξενα της Δημιουργίας

Κρατήσαμε για το τέλος την θαυμαστή κατασκευή ενός είδους δίπνοου, που μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό! Γι αυτό έχουμε να σας προτείνουμε κάποια ολιγόλεπτα βίντεο, όπου θα δείτε και θα θαυμάσετε τα παράξενα της δημιουργίας.

Καταρχήν ο δίπνοος κινείται στην στεριά, όπως ακριβώς τα φίδια, χωρίς φυσικά να περπατάει, μπορείτε να το δείτε εδώ: The Lung Fish - Nile – BBC , https://www.youtube.com/watch?v=D1UKHimLZao .

Στα ρηχά ρέματα της Νότιας Αφρικής όπου διαβιώνει, έχει έναν απίστευτο τρόπο ν’ αντιμετωπίζει την ξηρασία όταν αυτή έρθει, και την παντελή έλλειψη νερού αφού μπορεί να μείνει θαμμένο μέσα στο έδαφος σε βάθος 25 εκατοστών, χωρίς φαΐ και νερό μέχρι και 5 χρόνια! Αλλά επειδή δεν μπορεί να μείνει χωρίς αέρα αφού αναπνέει και με πνευμόνια, αφήνει μια τρύπα μικρής διατομής μέσω της οποίας παίρνει τον ατμοσφαιρικό αέρα! Εδώ θα δείτε όλη την ιστορία πριν αρχίσει η ξηρασία: The African Lungfish | National Geographic UK - YouTube . Κι εδώ: Fooled by Nature - Lungfish - YouTube .

Κι εδώ θα δείτε πώς οι ιθαγενείς της Ν. Αφρικής ψαρεύουν τον δίπνοο με την … τσάπα (!): Lung Fish, the fish that lives on land without any food or water - YouTube .

Περίληψη

Μέσα απ’ την οδύσσεια του απολιθωμένου ψαριού Tiktaalik που ήταν και το κύριο Γένος που μας απασχόλησε, είδαμε ότι ο θρίαμβος που δημιουργήθηκε απ’ την ανακάλυψή του το 2004 (δημοσίευση 2006) για τον ρόλο του στο μεταβατικό στάδιο απ’ τα ψάρια στα τετράποδα, ξεθώριασε σταδιακά λόγω προφανούς ανεπάρκειας στοιχείων, και το 2010 παροπλίστηκε απ’ τους εξελικτικούς μετά την ανακάλυψη των απολιθωμένων ιχνών τετραπόδων στα πολωνικά βουνά. Κι αυτό γιατί τα τελευταία αυτά ίχνη στέλνουν την εμφάνιση των πρώτων τετραπόδων πίσω στο χρόνο σχεδόν 20 εκατομμύρια χρόνια απ’ ότι νομίζονταν, κάτι που ανατρέπει τα μέχρι τότε εξελικτικά δεδομένα, μαζί και το υποτιθέμενο μεταβατικό στάδιο του Tiktaalik. Οι μόνοι υποστηρικτές του Tiktaalik παρέμειναν αυτοί που το ανακάλυψαν, η ομάδα του Neil Subin απ’ το πανεπιστήμιο του Σικάγου, που δημοσίευσε το 2014 νέα στοιχεία για τα πίσω άκρα του ψαριού – τα οποία όμως πάλι δεν έπεισαν τους εξελικτικούς –, και χωρίς ν’ απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα για την χρονολόγηση των πρώτων τετραπόδων. 

Συνολικά λοιπόν απ’ τα Γένη που εξετάσαμε και τα στοιχεία που υπάρχουν, φαίνεται ότι: το ζωντανό ψάρι Κοιλάκανθος (Coelacanth), και τα εξαφανισμένα και απολιθωμένα Eusthenopteron, Panderichthys και Tiktaalik είναι ψάρια χωρίς στοιχεία μεταβατικού σταδίου προς τετράποδα, ενώ η Ichthyostega είναι καθαρό αμφίβιο τετράποδο τύπου κροκόδειλου. Βλέπε και την σελίδα μας, Ο ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΑΟΣ ΩΡΟΛΟΓΟΠΟΙΟΣ (ΜΕΡΟΣ Α΄) – Ενδιαφέροντα σχόλια .

Εξετάσαμε επίσης και το ζωντανό ψάρι Δίπνοο (Lungfish), παραθέτοντας και τ’ αποτελέσματα των πειραμάτων που έγιναν, χωρίς να μπορεί ν’ αποδειχθεί ότι χρησιμοποιεί τ’ άκρα του για περπάτημα.

Δεν εξετάσαμε μόνο την Acanthostega, κι αυτό έγινε σκόπιμα για να δώσουμε την ευκαιρία στους αγαπητούς αναγνώστες – οποιασδήποτε θεωρίας κι αν είναι φίλοι ή οπαδοί – να βρούνε μόνοι τους τις αντίστοιχες πληροφορίες στο Διαδίκτυο, και μαζί με τις ζωγραφικές αναπαραστάσεις και κυρίως τις φωτογραφίες απολιθωμάτων που θα βρουν, θα διαπιστώσουν ότι πρόκειται για αμφίβιο τετράποδο όπως ήταν και η Ichthyostega.

Μεταβατικοί ή ενδιάμεσοι ή ελλείποντες κρίκοι δεν υπάρχουν. Ο Κύριος της δημιουργίας που επέτρεψε να εξαφανιστούν χιλιάδες είδη ζώων, ταυτόχρονα φρόντισε και μας άφησε τ’ απολιθώματά τους, για να τα βρίσκουμε και να ελέγχουμε τις θεωρίες που εμφανίζονται κατά καιρούς γύρω απ’ την δημιουργία.

Η θεωρία του Δαρβίνου απ’ την 1η στιγμή της διατύπωσής της είχε ν’ αντιμετωπίσει προβλήματα και φαινόμενα που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Έτσι βγήκαν κι άλλες θεωρίες πάνω στην εξέλιξη, όπως το γύρισμα προς τα πίσω (backwards evolution) και αντίστροφα απ’ την κατεύθυνση της κλασσικής θεωρίας που θέλει να συμβαίνει εξέλιξη απ’ τα απλούστερα Είδη στα πιο σύνθετα. Άλλη σημαντική και διαφορετική εξελικτική θεώρηση είναι των διαλειπουσών ισορροπιών (Punctuated equilibria), που μιλάει για μεγάλα χρονικά διαλείμματα σταθερότητας και απουσίας εξέλιξης.

Οι αλλαγές που είδαμε στην θεωρία της εξέλιξης, τις οποίες ο Δαρβίνος δεν φαντάστηκε ποτέ, στην πραγματικότητα δημιουργούν άλλες διαφορετικές και ξεχωριστές θεωρίες. Γι αυτό καθιερώθηκε και ο όρος Νεοδαρβινισμός, που αναφέρεται στην εξέλιξη που υποτίθεται ότι συμβαίνει σ’ επίπεδο γονιδίων και τα οποία σύμφωνα με την νέα θεωρία επεκτείνονται αυτόματα και στους άλλους οργανισμούς μέσω των μεταλλάξεων. Για τις διαφωνίες αυτές που προέκυψαν πάνω στην θεωρία, δώσαμε και μια εικόνα που δημοσιεύει το περιοδικό Nature (2014).

Το επιστημονικό γεγονός όμως είναι ότι μετά από 4 τουλάχιστον δεκαετίες εργαστηριακής έρευνας πάνω στο DNA, στα γονίδια και στις μεταλλάξεις, δεν είδαμε καμιά αλλαγή ζωικού Είδους σε άλλο Είδος. Γι αυτό και ο επιστημονικός ορισμός της μετάλλαξης από επίσημα ερευνητικά κέντρα γενετικής, θέτει τα όρια μέσα στα οποία αυτή συμβαίνει: μέσα στα όρια του Είδους. Επομένως εκτός απ’ την Παλαιοντολογία, άλλο τόσο και η Βιολογία και η Γενετική δεν έχουν να προσφέρουν κανένα στοιχείο για την εξέλιξη. Παραθέσαμε και μια έρευνα του 2006, όπου αποδεικνύεται ότι το ανθρώπινο DNA, μέσα από οικογενειακό δέντρο ηλικίας 3.000 ετών διαβίωσης στο ίδιο περιβάλλον, παραμένει εντελώς ταυτόσημο και ίδιο μέχρι σήμερα, χωρίς την παραμικρή αλλαγή ή μετάλλαξη!  

Το τελικό αποτέλεσμα της θεωρίας της εξέλιξης είναι ότι δεν έχουμε μια θεωρία αλλά πολλές, και θα ξεφυτρώνουν κι άλλες ανάλογα με τα εκάστοτε νέα στοιχεία της βιολογίας και παλαιοντολογίας. Και ποτέ δεν μπορεί να βρεθεί μια θεωρία ικανή να εξηγεί όλα τα φαινόμενα της ζωής, διότι απλούστατα, ο Θεός την έκανε με τόση μεγάλη ποικιλία και με τόσα παράξενα! Και διότι οι επιστήμες της φύσης δείχνουν τον Θεό! Αποδεικνύεται λοιπόν ότι πολλοί επιστήμονες παρασύρονται απ’ αυτό που πιστεύουν (ότι δεν υπάρχει Θεός), κι όχι απ’ αυτό που μπορούν ν’ αποδείξουν.   

Ο Δημιουργός Θεός έφτιαξε πολυποίκιλα είδη ζωντανών οργανισμών, εφοδιάζοντας το κάθ’ ένα με την κατάλληλη κατασκευή που χρειάζεται για να ζει στο αντίστοιχο γεωμορφολογικό περιβάλλον, με απόλυτη οργάνωση, αρμονία και ομορφιά.

Και όχι μόνο στους ζωντανούς οργανισμούς έδωσε αυτή την τέλεια κατασκευή, αλλά στόλισε με οργάνωση και ομορφιά και αυτήν την ανόργανη ύλη. Η γη είναι γεμάτη από ορυκτά με ποικίλα κρυσταλλικά γεωμετρικά σχήματα. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε 2 απλές και πασίγνωστες ανόργανες ουσίες. Στους κρυστάλλους του κοινού και ευτελούς υλικού που βάζουμε καθημερινά στο φαγητό μας, το αλάτι, και στους κρυστάλλους του χιονιού που πέφτει άφθονο απ’ τον ουρανό. Και θα δούμε την ομορφιά της πλάσης:

Το αλάτι (χλωριούχο νάτριο, NaCl) κρυσταλλώνεται στο κυβικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι τα 2 διαφορετικά άτομα απ’ τα οποία αποτελείται, το νάτριο (Νa) και το χλώριο (Cl), ενώνονται με χημικούς δεσμούς έτσι ώστε να δημιουργείται κυβικό κρυσταλλικό πλέγμα, δηλ. μας δίνει κύβους. https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Halit-Kristalle.jpg by W.J.Pilsak at German Wikipedia

Φρέσκιες νιφάδες χιονιού (H2O) απ’ τ’ αναρίθμητα σχέδια που περιέχουν, και που παίρνουν το γεωμετρικό σχήμα τους απ’ το εξαγωνικό σύστημα κρυστάλλωσης του πάγου. Δηλ. το κρυσταλλικό πλέγμα το οποίο σχηματίζουν συνδεόμενα τα 3 άτομα, 2 του υδρογόνου (Η) και 1 του οξυγόνου (Ο), μας δίνει εξαγωνικούς κρυστάλλους. By Jason Hollinger - Feathery Snow Crystals Uploaded by Amada44, CC BY 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=24216163 Snow - Wikipedia

Φυσικά, οι εξελικτικοί δεν μπορούν να μας πουν τίποτα γι αυτήν την αξεπέραστη ομορφιά των άψυχων κρυστάλλων, αλλ’ ούτε και για την θαυμαστή και πολύπλοκη δομή των κυττάρων και του γενετικού υλικού της ζωής κάθε απλού ή σύνθετου είδους, του DNA.

Κι όλη αυτή η όμορφη πλάση έγινε για να χαίρεται ο άνθρωπος και να θαυμάζει την σοφία του Δημιουργού του. «Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου Κύριε, τα πάντα με σοφία τα έφτιαξες!», Ψα 13,24.

Εμείς λοιπόν δεν πιστεύουμε στον Τυφλό Ωρολογοποιό του Dawkins αλλά σ’ Αυτόν που δεν χρειάστηκε καν να χρησιμοποιήσει τα μάτια του για να τα φτιάξει όλα. Διότι είπε, κι έγιναν! Αλλά δεν ήταν μόνο ωρολογοποιός. Ήταν και το αθώο και πράο πρόβατο που θυσιάστηκε για να σώσει τον άνθρωπο (το πλάσμα του χάριν του οποίου έφτιαξε όλη την φύση) απ’ την περηφάνια και τα σφάλματα της σάρκας του! Αυτός λοιπόν είναι ο Πράος Ωρολογοποιός!

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον Κύριο όλοι, και οι επιστήμονες και οι απλοί άνθρωποι, και σ’ αυτόν θα βρούμε θεραπεία.  Διότι λέει:

  «Πριν γίνουν τα βουνά και πλαστεί η γη και η οικουμένη, απ’ την αρχή των αιώνων ως το τέλος τους, εσύ υπάρχεις! Μη ταπεινώσεις τον άνθρωπο. Και είπες. Επιστρέψτε γιοι των ανθρώπων. …  Οι μέρες των ετών μας είναι συνολικά 70 χρόνια, κι αν είμαστε από καλή πάστα γίνονται 80 χρόνια, και το περισσότερο διάστημα απ’ αυτά είναι κόπος και πόνος. Για να έλθει πραότητα πάνω μας, κι έτσι να μάθουμε. … Έτσι γνώρισέ μου την δύναμή σου και μάθε στην καρδιά των ανθρώπων την σοφία σου. Γύρνα Κύριε το πρόσωπό σου να μας κοιτάξεις. Έως πότε θα μας παιδεύεις; Και δώσε παρηγοριά στους δούλους σου. Το πρωί γεμίσαμε απ’ το έλεός σου, Κύριε, και χαρήκαμε κι ευχαριστηθήκαμε όλες τις ημέρες της ζωής μας …» , Ψαλμός 89.     

«Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε το φορτίο μου πάνω σας και μάθετε από μένα, ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε ανάπαυση στην ζωή σας. 30 Διότι ο ζυγός που τραβώ το φορτίο μου είναι καλός, και το φορτίο μου είναι ελαφρύ.», Ματθαίος 11,28-30.